benavente

Η ΓΟΡΓΟΝΑ

• Κύριος Συγγραφέας: ΜΠΑΖΑΝ ΜΠΑΡΝΤΟ ΕΜΙΛΙΑ () BAZAN PARDO EMILIA
• Εκδοτικός Οίκος: ΠΑΠΥΡΟΣ
• Έτος έκδοσης: 2010
• Σελίδες: -
• ISBN: 9789604860135
• Σύντομη Περιγραφή:
• Μια παλιά κατάρα βαραίνει τον οίκο των Απόντε στη Γαλικία. Ποτέ καμιά γενιά δεν απέκτησε πάνω από έναν απόγονο ούτε και κανείς αρσενικός Απόντε κατάφερε ν αντισταθεί στο κάλεσμα της θάλασσας και της Γοργόνας, στο κάλεσμα του πόθου, της σαγήνης αλλά και του θανάτου μαζί. Η νουβέλα ``Η γοργόνα``, γραμμένη το 1921 από την Εμίλια Πάρδο Μπαθάν (1851-1921) και βασισμένη σ έναν αρχαίο γαλικιανό θρύλο, είναι ένα κομψοτέχνημα της ισπανικής λογοτεχνίας. Συνδυάζοντας στοιχεία ύστερου ρομαντισμού και νατουραλισμού, το έργο συνιστά ένα έξοχο δείγμα της πρόζας της συγγραφέως, με τις γλαφυρές περιγραφές και το υποδόριο χιούμορ του. Η Εμίλια Πάρδο Μπαθάν μαζί με τον Γκαλδός και τον Κλαρίν θεωρείται μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους των ισπανικών γραμμάτων του 19ου αιώνα. Ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη, αλλά γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία με τα πεζογραφήματά της, ενώ υπήρξε πρωτοπόρος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας και η πρώτη καθηγήτρια πανεπιστημίου της χώρας της. Αυτό είναι το πρώτο έργο της που μεταφράζεται στα ελληνικά. Η μετάφραση της νουβέλας είναι προϊόν του μαθήματος λογοτεχνικής μετάφρασης της ισπανικής κατεύθυνσης, το οποίο δίδαξε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στο πλαίσιο του Διαπανεπιστημιακού Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Μετάφραση-Μεταφρασεολογία» του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το ακαδημαϊκό έτος 2007-8

on twitter Διαθεσιμότητα στα βιβλιοπωλεία μας Αθήνα: Άμεσα διαθέσιμο Θεσσαλονίκη: Άμεσα διαθέσιμο Πάτρα: Άμεσα διαθέσιμο [?] Βοήθεια για την διαθεσιμότητα

Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014

benavente

Το χρήμα δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, όμως είναι το μόνο που
μπορεί να μας αποζημιώσει αν δεν είμαστε.

* Η ειρωνεία είναι μια θλίψη που δεν μπορεί να κλάψει, και γι' αυτό χαμογελάει.


* Ο εχθρός αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος όταν αρχίζει να έχει δίκιο.

* Όταν δεν σκέφτεται κανείς τι λέει, λέει αυτό που σκέφτεται.

* Η ζωή μάς έχει μάθει πως, καμιά φορά, για να είσαι καλός, θα πρέπει
να σταματήσεις να είσαι τίμιος.


* Η πειθαρχία είναι όταν ένας ηλίθιος αναγκάζει να τον υπακούν
άνθρωποι που είναι πιο έξυπνοι.

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΥΝΑΜΟΥΝΟ

«Μήτε φασιστής μήτε μπολσεβίκος… Είμαι μόνος.»

                              Ο Ουναμούνο στον Καζαντζάκη

 Φανταστείτε ότι βρίσκεστε στην εποχή του μεσοπολέμου -στα 1930, ας πούμε. Αφού περάσατε λίγους μποέμικους μήνες στο Παρίσι, παρέα με τους σουρεαλιστές στα στενά της Μονμάρτης, και ήπιατε μερικά ποτά με τον Τζόις, το Στραβίνσκι και τον Πικάσο, αποφασίζετε να ακολουθήσετε τον καλύτερο σας φίλο, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στην Ισπανία.
Ο Έρνεστ στη διαδρομή σας μιλάει για το «νέο μυθιστόρημα». Δωρικό, χωρίς επίθετα και καλλωπιστικά στοιχεία, στιβαρό κι απέριττο. Εσείς του λέτε ότι προτιμάτε την οργιώδη γραφή του Χένρι Μίλλερ, αλλά ο Γιάνκης φίλος σας στραβώνει τα μούτρα.
«Αυτό δεν είναι γραφή, είναι παραλήρημα», λέει περιφρονητικά.
Στη Μαδρίτη παρακολουθείτε με φρίκη μια ταυρομαχία. Ο Έρνεστ είναι ενθουσιασμένος με τους ταυρομάχους, αλλά εσείς δεν αντέχετε τις άνισες και άσκοπες μάχες. Τον αποχαιρετάτε, του λέτε ότι δε θα πάτε μαζί του στο Κιλιμάντζαρο, για σαφάρι, και περιπλανιέστε στην ενδοχώρα της Ιβηρικής χερσονήσου.
Κάποια μέρα βρίσκεστε στη Σαλαμάνκα και κάθεστε να πιείτε λίγο αψέντι σε ένα καφέ. Βγάζετε από το σακίδιο σας τα Προσωκρατικά Θραύσματα, για να διαβάσετε κάτι από το «σκοτεινό» Ηράκλειτο. Πριν το ανοίξετε βλέπετε να σας πλησιάζουν ένας ξερακιανός και ευθυτενής γέροντας, με φροϋδικό μουσάκι, μαζί με έναν σαραντάρη, που με το φαρδύ του μέτωπο και το μουστάκι του σας θυμίζει αναμφίβολα τον Νίτσε.
Ο γέροντας αρχίζει να μιλάει αρχαία ελληνικά και κάθεται δίπλα σας. Καταλαβαίνετε ότι ξέρει απ’ έξω όλα τα θραύσματα του Ηράκλειτου. Σας συστήνεται. Λέγεται Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Επάγγελμα; Ουμανιστής. Και γελάει.
Ο άλλος είναι Έλληνας. Λέγεται Νίκος Καζαντζάκης και είναι συγγραφέας.
«Ίσως έχετε διαβάσει κάποιο γραπτό μου με τα ψευδώνυμα μου: Κάρμας Νιρβαμής ή Πέτρος Ψηλορείτης», σας λέει.
Υποκρίνεστε ότι τον έχετε ακουστά για να μην τον πικράνετε. Μετά τον Τζόις και το Χέμινγουεϊ, σας φαίνεται πολύ αστείος αυτός ο Έλληνας που θέλει να παριστάνει το συγγραφέα.

Ο Ουναμούνο σας μιλάει αρκετή ώρα για τον Ηράκλειτο. Κάποια στιγμή σηκώνεται για να πάει στην τουαλέτα.
«Μόλις γύρισε από την εξορία», σας λέει ο Καζαντζάκης.
«Εξορία; Για ποιο λόγο;» ρωτάτε.
«Έκανε δηλώσεις ενάντια στον Πρίμο ντε Ριβέρα.»
Ο συγγραφέας σας εξηγεί ότι ο Ριβέρα ήταν δικτάτορας της Ισπανίας μέχρι πρότινος. Και σας μιλάει για την επιστροφή του εξόριστου.
Ο Ουναμούνο ήταν καθηγητής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και πρύτανης για δεκατρία χρόνια στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκας. Οι αντιχουντικές δηλώσεις του χάρισαν έξι χρόνια εξορίας άνευ αποδοχών. Τη μέρα που γύρισε οι εναπομείναντες καθηγητές και οι φοιτητές που ζούσαν με το θρύλο του αδάμαστου φιλόσοφου, καθηγητή και συγγραφέα είχαν οργανώσει μια διόλου σεμνή γιορτή. Περίμεναν να ακούσουν έναν από τους φλογερούς του λόγους, κάτι σαν την επιστολή που τον έστειλε στον Ατλαντικό.
Εκείνος ανέβηκε στην εξέδρα και περίμενε υπομονετικά να σταματήσουν τα χειροκροτήματα, οι ζητωκραυγές και τα αντιφασιστικά συνθήματα. Μόλις έγινε ησυχία ήπιε λίγο νερό και ξεκίνησε λέγοντας:
«Ντεθίαμος αγέρ…» (Λέγαμε χθες…)
Και ξεκίνησε να μιλάει για τον Πλάτωνα και την αθανασία της ψυχής. Σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από την τελευταία του παράδοση. Σαν να μην είχε περάσει έξι χρόνια στην εξορία.
Ο Ουναμούνο γυρνάει από την τουαλέτα εκστασιασμένος.
«Το είδα πάλι», λέει πριν καν να κάτσει. «Ο Κιχώτης και ο Πάντσα, είναι παντού.»
Και σας διηγείται μια κωμική σκηνή που διαδραματίστηκε έξω από τις τουαλέτες, με δύο Ισπανούς που έμοιαζαν να είναι μετεμψύχωση των ηρώων του Θερβάντες.
Ο Καζαντζάκης σας αναφέρει ότι το βιβλίο του Ουναμούνο, «Η ζωή του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα, κατά το Μιγκέλ Θερβάντες», θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της Ισπανικής σκέψης.
Συνεχίζετε τη συζήτηση ώσπου κάποια στιγμή ο Ουναμούνο λέει, χωρίς να
αστειεύεται: «Μην ανησυχείτε, εγώ θα υπάρχω για πάντα.»
«Εννοείτε το έργο σας;» τον ρωτάτε.
«Όχι. Εγώ. Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ο Βάσκος γεννηθείς εν Μπιλμπάο, ο άνθρωπος με σάρκα και οστά.»
Από τη συζήτηση έχετε καταλάβει ότι ο Ουναμούνο δεν είναι φανατικός χριστιανός ούτε και βουδιστής. Πως θα υπάρχει για πάντα αν δεν πιστεύει στο θεό; Τον ρωτάτε.
«Θα υπάρχω επειδή το θέλω», σας απαντάει. «Η βούληση μου είναι ισχυρότερη από το θάνατο.»
Ο Ουναμούνο είναι σίγουρος γι’ αυτό που λέει. Ο Καζαντζάκης τον κοιτάζει με θαυμασμό. Εσείς βρίσκετε μια πρόφαση για να αποχωρήσετε.
Λίγα χρόνια μετά βρίσκεστε στην Αθήνα. Είναι τα χρόνια της Κατοχής. Την προηγούμενη μέρα ήταν η κηδεία του Παλαμά. Κλάψατε όταν μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες τραγουδήσατε τον Εθνικό Ύμνο πάνω από τον τάφο, ενώ σας σημάδευαν τα σαστισμένα πολυβόλα των ναζήδων. Μοιράζεστε ένα πιάτο φαΐ με το Σικελιανό όταν σας αναφέρει τον Καζαντζάκη . Βρίσκεται στην Αίγινα και παλεύει με τον Όμηρο.
«Δεν ήρθε ούτε στην κηδεία του Ποιητή», σας λέει με πίκρα ο Σικελιανός.
Αποφασίζετε να πάτε στην Αίγινα για να τον συναντήσετε. Εκείνος σας υποδέχεται ψυχρά. Τον διακόπτετε από το έργο του και δεν κρύβει τη δυσαρέσκεια του. Παρ’ όλ’ αυτά ζητάει από τη γυναίκα του, την Ελένη, να φτιάξει δυο καφέδες. Κάποια στιγμή τον ρωτάτε για τον Ουναμούνο. Ο Καζαντζάκης ανάβει την πίπα του και ο καπνός σκοτεινιάζει για λίγο τα μάτια του.
Στις αρχές του Ισπανικού Εμφυλίου ο Ουναμούνο ήταν πάλι πρύτανης στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκας. Οι φαλαγγίτες του Φράνκο είχαν καταλάβει την πόλη και σύντομα θα καταστρέφανε όλη τη χώρα.
Ο εθνικιστής στρατηγός Millan Astray είχε αναγκάσει τους καθηγητές και τους φοιτητές να παρευρεθούν σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο. Αγαπημένο σύνθημα του στρατηγού ήταν το «Viva la muerte» (Ζήτω ο θάνατος). Όταν τέλειωσε την ομιλία του οι φαλαγγίτες άρχισαν να φωνάζουν το προαναφερθέν σύνθημα, αλλά προς μεγάλη τους έκπληξη είδαν τον Ουναμούνο να παίρνει τη θέση του στο βάθρο για να μιλήσει.
«Μόλις τώρα άκουσα», ξεκίνησε να λέει ο γερο-πρύτανης, «μια νεκρόφιλη και δίχως νόημα κραυγή. Ας το πούμε απερίφραστα: Ο στρατηγός είναι ανάπηρος πολέμου. Το ίδιο ήταν και ο Θερβάντες… Δυστυχώς σήμερα στην Ισπανία υπάρχουν πολλοί ανάπηροι. Και σύντομα θα υπάρξουν περισσότεροι… Ένας ανάπηρος, χωρίς την πνευματική μεγαλοσύνη του Θερβάντες, είναι σίγουρο πως θα προσπαθήσει να βρει κακόβουλη ανακούφιση, προκαλώντας παντού γύρω του την παραμόρφωση.»
Τότε ο στρατηγός και οι φαλαγγίτες άρχισαν να φωνάζουν: “Abajo la inteligencia” (Κάτω η διανόηση). Ο Ουναμούνο συνέχισε απτόητος:
«Εδώ είναι ναός του πνεύματος κι εγώ είμαι αρχιερέας του. Εσείς είσαστε αυτοί που βεβηλώνουν τον ιερό τόπο… Θα κερδίσετε, γιατί έχετε μεγάλη και απάνθρωπη δύναμη. Δε θα πείσετε όμως. Γιατί για να πείσετε χρειάζεστε πειθώ. Και για να έχετε πειθώ πρέπει να έχετε και κάτι άλλο, που σας λείπει: Λογική και δίκιο… Είναι ανώφελο να σας παρακαλέσω να σκεφτείτε την Ισπανία… Τελείωσα.»

Ο Ουναμούνο κατέβηκε από το βάθρο ευθυτενής, όπως ήταν πάντα. Ο στρατηγός ούρλιαζε και οι φαλαγγίτες συνέλαβαν τον πρύτανη. Καθώς περνούσε ανάμεσα από τους καθηγητές και τους μαθητές του εκείνοι έκλαιγαν και έσκυβαν το κεφάλι προς ένδειξη σεβασμού. Τα χείλη τους ψιθύριζαν: «Άξιος» και «Δάσκαλε!».
Ο Ουναμούνο καταδικάστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Λίγους μήνες μετά έσβησε…
«Πέθανε;» λέτε τότε εσείς στον Καζαντζάκη που σας διηγήθηκε την ιστορία.
«Δεν πεθαίνει το δίκιο», σας απαντάει αυτός και σας διώχνει για να συνεχίσει το δικό του αγώνα, να γράψει για κάποιον άλλο χορευτή της αθανασίας.
(Διαβάστε: Τα έργα του Ουναμούνο, δίνοντας προτεραιότητα στο «Τραγικό αίσθημα της ζωής».
Το «Ταξιδεύοντας: Ισπανία», του Καζαντζάκη όπου θα ανταμώσετε με τον Γκρέκο και τον Ουναμούνο.
Το «Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας», του Έριχ Φρομ, απ’ όπου ο Γελωτοποιός αντέγραψε την τελευταία ομιλία του Ουναμούνο.)
---

ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΜΑΪΟΥ 2014

valle inclan [[ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΩΝ ΜΠΟΕΜ]] ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΦΟΙΗΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΓΙΑΓΚΟΥ ΑΝΔΡΕΑΔΗ

Ο Alejandro Sawa Martínez ΗΤΑΝ  ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟΝ ΙΝΚΛΑΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΠΕΝΤΟΝ[[ΤΑΦΩΤΑ ΤΩΝ ΜΠΟΕΜ]]  (15 Μαρτίου 1862 - 3 Μαρτίου 1909) ήταν Ισπανός μποέμ μυθιστοριογράφος, ποιητής και δημοσιογράφος. Γεννημένος στη Σεβίλλη , O Sawa ήταν ελληνικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν εισαγωγέας κρασιού και λιανικών ειδών . Μετά από ένα σύντομο φλερτ με την ιεροσύνη και μια θητεία στο σχολείο της Μάλαγα , υπέστη μια ξαφνική μετατροπή σε έντονο αντικλερικισμό και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στη Γρανάδα . Έφτασε στη Μαδρίτη το 1885, "παράλογος, λαμπρός και πειναλέος" ( Valle-Inclán , Bohemian Lights ). Εκεί εβίωσε μια φτωχή, περιθωριακή ύπαρξη. Οι πρώτες μέρες μου στη Μαδρίτη ήταν εξαιρετικά χυδαίες - γιατί να μην το πούμε; - και ευγενοφροσυνείς επίσης. Την ίδια χειμερινή ημέρα που ο Pi y Margall με χρησιμοποίησε  ώσ/το ευγενικό δεξιό του χέρι, αρχισε ταυτόχρονα να χειρωτερεύει η θέση καί η καταστασή μου στην πνευματική ιεραρχία, έπρεπε να κοιμηθώ σε ένα κλιμακοστάσιο λόγω του ότι δεν βρήκα καθόλου πιο άνετο μέρος από αυτό για να καταφύγω. ΤΟΣΑ-ΛΙΓΑ ΗΣΑΝ ΤΑ ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΑ Ξέρω πολλά πράγματα για τη γη και την κατάσταση που ονομάζεται Φτώχεια. Αλλά δεν είμαι απόλυτα ξένος στα άπειρα όνειρα  που βρίσκονται πέρα απο αυτήν. Το 1889,ΠΗΓΕ ΣΤΟ  ΠΑΡΙΣΙ.Δελεάστηκε στο Παρίσι από την καλλιτεχνική του σκηνή. Για ένα διάστημα δούλεψε στο προσωπικό του εκδοτικού οίκου Garnier, επιμελούμενος λόγω των γνωσεών του στη γαλλική γλωσσα ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό και είχε πολλές ευκαιρίες να βρει φιλίες με πολλά από τα πνέύματα  της Παρνασίακης σχοληςκαι κινηματος που ίδρυσαν οι ΓΚΩΤΙΕ,ΛΙΛ,ΕΡΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΜΩΡΕΑΣ και της συμβολικής λογοτεχνίας ΤΩΝ ΒΕΡΛΕΝ,ΜΑΛΑΡΜΕ,ΜΑΝΤΕΣ,ΡΕΜΠΩ,ΚΟΡΜΠΙΕΡ, αν και ο ίδιος προτίμησε τον Ρομαντισμό του Βίκτωρα Ούγκώ . Μετέφρασε τα έργα των αδελφών Goncourt και απολάμβανε αυτό που αργότερα θα θεωρούσε ως «χρυσά χρόνια» του. Παντρεύτηκε μια Βουργουνδίανή, την Jeanne Poirier και απέκτησε ένα κορίτσι, την Έλενα. Κατά την επιστροφή του στη Μαδρίτη το 1896, βγήκε πρώτος στη δημοσιογραφία, υπηρετώντας ως συντάκτης των El Motín , El Globo και La Correspondencia de España , και ως συνεργάτης της ABC , της Madrid Cómico , της España και της Alma Española , μεταξύ άλλων. Τα τελευταία του χρόνια σημαδεύτηκαν από το οδήγημα του σε συφιλή, τύφλωση και ψυχική ασθένεια. Κατά ειρωνικό τρόπο, ήταν αυτή η περίοδος που απέδωσε τη μοναδική καλλιτεχνική επιτυχία του, μια σκηνική προσαρμογή των Alphonse Daudeτ.το[[Kings in Exile]], το χειμώνα του 1899. Τα δικά του γραπτά, τα οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό δημοσιογραφικά, συνέχισαν να εμφανίζονται στις πιο διάσημες ισπανικές εφημερίδες, ακόμη και όταν το σώμα και το μυαλό του χειροτερεύουν σταδιακά. Έγραψε: "Δεν θα ήθελα να γεννηθώ, αλλά το βρίσκω ανυπόφορο να πεθάνω." Το ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ στις 3 Μαρτίου 1909, τυφλός και τρελός, στο μικρό σπίτι του στην οδό Conde Duque de Madrid. Λίγο πριν το θάνατό του, ο μεγάλος αυτός μποέμης  είχε δηλώσει: Θάνατος, θάνατος! Τώρα είναι ό, τι ονειρεύομαι. Ο θάνατος και η μετάβαση σε οπουδήποτε άλλο εκτως απο αυτό που τώρα βιώνω  δεν είναι το κυρίαρχο ιδανικό, όπου οι επιβεβαιώσεις και οι αρνήσεις  του φέρνουν τουλάχιστον τη φιλοσοφική αίσθηση που τους αποδίδουν λεξικά, όπου η τιμή ξεκινά από την ψυχή αντί για τα χείλη. Πεθαίνοντας, βγαίνοντας από εδώ, για χάρη της αξιοπρέπειας, για χάρη της τέχνης, για χάρη της αυτοσυντήρησης! Ακόμα αισθάνομαι σαν ΥΓΙΗΣ ΕΝ  μέσω μίας αποικίας λεπρών! Η προσωπικότητα του Sawa αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους μυθιστοριογράφους της Γενιάς του '98 , ιδίως γιά τον Pío Baroja στο δέντρο της γνώσης και τον Valle-Inclán στα [[Μποέμικα φώτα ]]. Ο Max Estrella, ο πρωταγωνιστής του τελευταίου, εμπνεύστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Sawa, ο οποίος, αν και εξωτερικά[εμφανισιακά]ακαλλιέργητος, είχε μια ισχυρή προσωπικότητα και ένα στιλ αποχρώσεων των Hugo και Verlaine , άνδρες που θα ισχυριζόταν πως είναι  προσωπικοί του φίλοι, μαζί με τον Alphonse Daudet , τον Rubén Νταρίο και Μανουέλ Ματσάντο . (Ο τελευταίος θα ΓΡΆΨΕΙ έναν ΥΜΝΟ  προς τιμήν του.) Μετά το θάνατο του Sawa, ο Valle-Inclán έγραψε στον Rubén Darío: Έχω θρηνήσει για αυτόν, για μένα, για όλους τους φτωχούς ποιητές. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ούτε εσείς, αλλά αν αρκετοί από εμάς μπορούσαμε να ενώΘουμε μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Ο Alejandro άφησε ένα βιβλίο σχεδών ανεπεξεργαστο. Το καλύτερο που έχει γράψει ποτέ. Ένα ημερολόγιο ελπίδων ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ και δεινών. Η αποτυχία κάθε προσπάθειας που έκανε για να τό δημοσιεύσει, καθώς και η λήψη μίας επιστολής από τον διευθυντη-εκδότη του El Liberal που ακύρωσε μια συνεργασία αξίας εβδομήντα πεσέτών ήταν αυτό που τον έκανε τρελό στις τελευταίες του ημέρες. Μια απελπισμένη τρέλα. Ήταν στα πρόθυρα του  να αυτοκτονήσει. Πέθανε σαν βασιλιάς σε μια τραγωδία: τρελός, τυφλός και εξοργισμένος. Μετά το θάνατο που δημοσιεύθηκε το 1910 με πρόλογο από τον Rubén Darío, ο Iluminaciones en la sombra σηματοδότησε μια νεωτεριστική αποχώρηση από το νατουραλιστικό στυλ στο οποίο είχε γράψει τα προηγούμενα μυθιστορήματά του: La mujer de todo el mundo (1885), Crimen legal[νόμιμο έγκλημα] (1886), Declaración de un vencido [η δήλωση ενός ητημένου](1887), Noche (1889), Criadero de curas[Σχολή κληρικών] (1888) και La sima de Igusquiza (1888). ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ GOOGLE

Filed under: Κριτική,Μεταφράσεις — 2 σχόλια

27/11/2011

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η μετάφραση του έργου εκπονήθηκε το 2006 ως εργασία για το μάθημα «Ιστορία του Θεάτρου» του ΣΤ’ εξαμήνου φοίτησης, στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Γιάγκου Ανδρεάδη. Πρόκειται για το έργο Luces de Bohemia του Ισπανού συγγραφέα Ramón del Valle-Inclán, η μετάφραση του οποίου έγινε από δίγλωσση (ισπανικά-αγγλικά) έκδοση[1]. Στόχος της εργασίας ήταν η εξερεύνηση του ισπανικού θεάτρου των αρχών του 20^ου αιώνα και η μελέτη ενός σημαντικού Ισπανού συγγραφέα. Αρχικά θα ήθελα να μιλήσω συνοπτικά για τον Ramón del Valle-Inclán, την ζωή και το έργο του και να αναφερθώ στην Ισπανική Γενιά του 1898, στην οποία ανήκε ο συγγραφέας. κατόπιν θα επιχειρήσω έναν σύντομο σχολιασμό του μεταφρασμένου έργου και θα μιλήσω για το θεατρικό είδος Εσπερπέντο. Ακολουθεί το μεταφρασμένο κείμενο και ένας σύντομος επίλογος.

Το έργο αυτό το αγαπώ πολύ, κυρίως γιατί όταν μεταφράζεις κάτι εν μέρει το πλάθεις απ’ την αρχή· ένα κομμάτι του είναι για πάντα δικό σου δημιούργημα. Το θυμήθηκα πριν από μερικές ημέρες τυχαία, και παρότι είναι εξαιρετικά μακροσκελές, και άρα μη ελκυστικό για το Ίντερνετ, σύμφωνα με την θεωρία των μέσων, αποφάσισα να το ανεβάσω για τους ελάχιστους που θα μπουν στη διαδικασία να το διαβάσουν, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το έργο θα τους ανταμείψει με την μεστότητά του και το βάρος του περιεχομένου του. Το σκέφτηκα πολύ πριν αποφασίσω να το δημοσιεύσω –ό,τι ανεβάζεις στο Ίντερνετ ρισκάρεις να το χάσεις για πάντα, και το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι αποτέλεσμα τεράστιου κόπου για να το εκθέσω για πιθανή λογοκλοπή. Όμως θεώρησα ότι είναι εξίσου κρίμα για τον κόπο μου να μείνει κρυμμένο σ’ ένα ηλεκτρονικό αρχείο και να μην διαβαστεί ποτέ από ανθρώπους που θα μπορούσαν να το εκτιμήσουν. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος τρόπος να διατηρήσω τα δικαιώματα της μετάφρασης και του συνοδευτικού υλικού, οπότε θεωρήστε πως κατοχύρωσα το copyright. Το έργο διαβάζεται τέλεια σε συνάρτηση με την παγκόσμια πολιτικο-οικονομική κατάσταση, και κυρίως την ιδιαίτερη Ελληνική Κρίση. Ίσως είναι η συγγένεια της μεσογειακής νοοτροπίας, ίσως το ότι η ζωή κάνει κύκλους. Όπως και να ‘χει, η ανάγνωση απαιτεί ένα δίωρο, αν αποφασίσετε να το θυσιάσετε θα με θυμηθείτε (μπορείτε πάντα να συντομεύσετε αγνοώντας το εισαγωγικό υλικό).

1. RAMÓN DEL VALLE-INCLÁN

Ο Ισπανός δραματουργός και πεζογράφος Ramón María del Valle-Inclán γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1866 στην ισπανική Galicia και πέθανε τον Ιανουάριο του 1936 έχοντας αφήσει πίσω του πλούσιο έργο. Θεωρείται από πολλούς μελετητές ως ένας από τους πιο σημαντικούς και ριζοσπάστες συγγραφείς, που εργάστηκε με κύριο σκοπό να ανατρέψει και να υπονομεύσει την παραδοσιοκρατία στο κατεστημένο του Ισπανικού Θεάτρου. Ακόμα πιο σημαντική είναι η επιρροή που άσκησε το ανατρεπτικό έργο του στις νεότερες γενιές των Ισπανών δραματουργών.

Η δουλειά του Valle-Inclán επιτίθεται σ’ αυτό που ο ίδιος θεωρούσε υποκρισία, ηθικολογία και συναισθηματισμό των αστών συγγραφέων, σατιρίζει την αφ’ υψηλού άποψη των ανώτερων τάξεων και στοχοποιεί συγκεκριμένες έννοιες όπως η τιμή, ο μιλιταρισμός, ο πατριωτισμός και η ισπανική νοοτροπία απέναντι στο Στέμμα και την Καθολική Εκκλησία. Μέσα από το έργο του περνούν –και δεν μένουν αλώβητα– πρόσωπα του πολιτικού σκηνικού, που εμπαίζονται ανελέητα και δοκιμάζονται σε συμβολικό επίπεδο· και τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν να περάσουν την δοκιμασία. Ο Ramón del Valle-Inclán περιγράφει την Ισπανία ως «ένα απέραντο και ψεύτικα δοξαστικό σκηνικό, γεμάτο από χάρτινα ανδρείκελα, τα οποία, χωρίς ιδανικά και κουράγιο, μας φαίνονται γελοία μέσα στην ηρωική ενδυμασία τους».[2]

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι μια γροθιά στην κενότητα του ισπανικού θεάτρου, όπως αυτός την εκλαμβάνει. Η επαναστατικότητα του Valle-Inclán μολαταύτα συγκρούεται με έναν πρακτικό παράγοντα. Τα έργα του, όπως ο ίδιος τα έχει φανταστεί και περιγράψει λεπτομερώς, ξεφεύγουν αρκετά από τις οικονομικές δυνατότητες των περισσότερων θιάσων, καθώς προσιδιάζουν περισσότερο σε Χολιγουντιανή παραγωγή παρά σε θεατρικό έργο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές η παραγωγή να μην είναι πιστή στο αρχικό κείμενο.

Ο Valle-Inclán έγραψε επίσης σημαντικά μυθιστορήματα όπως το Tyrant Banderas (Tirano Banderas). Ορισμένοι κριτικοί τον θεωρούν το ισπανικό αντίστοιχο του James Joyce, όμως η έλλειψη μεταφρασμένων έργων του τον καθιστά σε μεγάλο βαθμό άγνωστο στο αγγλόφωνο κοινό, αν και η φήμη του μεγαλώνει αλματωδώς όσο παράγονται περισσότερες μεταφράσεις.[3] Στην Ελλάδα ο Valle-Inclán είναι ακόμα πιο άγνωστος, καθώς ελάχιστα έχουν το θέατρο και οι εκδοτικοί οίκοι ασχοληθεί μαζί του.

2. Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 1898

Από το 1875 μέχρι το 1898 κυριάρχησε στην Ισπανία το πρόγραμμα του Antonio Cánovas del Castillo για την Παλινόρθωση. Όταν η Ισπανία έχασε τις αποικίες το 1898  η κοινωνία έπρεπε να υποστεί εκτός από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, και την ταπεινωτική ήττα που φάνταζε περιπαικτική μετά την Λαμπρή Επανάσταση του 1868. Οι διανοούμενοι εγκλωβίστηκαν ανάμεσα στα ιδεώδη της Επανάστασης και της Παλινόρθωσης και μέσα από ποικίλες κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις προέκυψε η Γενιά του ’98. Ο Ramón del Valle-Inclán ήταν μέλος της Γενιάς του ’98, μιας ομάδας συγγραφέων, ποιητών, κριτικών και φιλοσόφων που αναπτύχθηκε στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του Ισπανο-Αμερικανικού Πολέμου (1898). Σκοπός τους ήταν να αναζωογονήσουν τη χώρα, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, και να την ανυψώσουν σε μια δόξα της υψηλής διανόησης και της λογοτεχνίας, στην οποία η Ισπανία δεν είχε περιέλθει για αιώνες.

Για τους διανοητές της Γενιάς του ’98 ήταν σημαντικό να ορίσουν την Ισπανία, μέσα στην ιστορία, ως πολιτιστική οντότητα. Οι διανοούμενοι αυτής της ομάδας διατήρησαν μια σημαντική πνευματική ενότητα, αντιτάθηκαν στην Παλινόρθωση του Στέμματος, αναβίωσαν λογοτεχνικούς μύθους και ήρθαν σε σύγκρουση με τα καθιερωμένα και παραδοσιακά λογοτεχνικά είδη. Η πλειοψηφία των έργων τους γράφτηκε μετά το 1910 και σε γενικές γραμμές αναφέρονται στο ριζοσπαστισμό και την επανάσταση. Η σημερινή κριτική για την Γενιά του ’98 υποστηρίζει ότι η ομάδα χαρακτηριζόταν από έναν υπερανεπτυγμένο εγωισμό, αισθήματα ματαίωσης, ειδικά για την σύγχρονη τους Ισπανία, από την νέο-ρομαντική μεγαλοποίηση της ατομικότητας, σύμφωνα με τα πρότυπα των Ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών κινημάτων. Από την άλλη μεριά, οι αριστεροί επαναστατικοί συγγραφείς της δεκαετίας του 1930 ισχυρίζονται ότι η αρνητική ανάγνωση της Γενιάς του ’98 οφείλεται στην ιδεολογική αδιαφορία των κριτικών για τους επαναστάτες.

Εκτός από τον Valle-Inclán, διάσημοι εκπρόσωποι της υπήρξαν οι Azorín (José Martínez Ruiz), Pío Baroja, Vicente Blasco Ibáñez, Antonio Machado y Ruiz, Manuel Machado y Ruiz, José Ortega y Gasset και Ramón Pérez de Ayala.[4]

3. LUCES DE BOHEMIA – ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΤΕΙΑΣ

Ο Valle-Inclán έγραψε το Luces de Bohemia το 1920, εγκαινιάζοντας ένα νέο θεατρικό είδος που ονόμασε Εσπερπέντο (Esperpento). Το έργο γράφτηκε σε δώδεκα σκηνές και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες σε περιοδικό. Το 1924 εμφανίστηκε μια ανανεωμένη έκδοση, σε βιβλίο, με δεκαπέντε σκηνές.[5] Ο όρος Εσπερπέντο αναφέρεται στην γκροτέσκα και γελοία αναπαράσταση της πραγματικότητας μέσα από το έργο. Η λέξη esperpento σημαίνει άσχημο πρόσωπο ή πράγμα, ή μιλά για μια παραδοξολογία. Για πρώτη φορά ο Valle-Inclán την χρησιμοποιεί για να περιγράψει ένα νέο θεατρικό είδος, αν και υπάρχει πιθανότητα να συνάντησε για πρώτη φορά τον όρο στο Μεξικό, σε σχέση με τη λογοτεχνία.[6]

Ο τίτλος του έργου, Τα Φώτα της Αλητείας, είναι κυριολεκτικός, συμβολικός και με μια ροπή προς την καλλιέπεια. Μιλά για την νυχτερινή ζωή στην Μποέμ συνοικία της Μαδρίτης, μεταξύ των καλλιτεχνών που ζούσαν με έναν αντισυμβατικό, αντικομφορμιστικό τρόπο ζωής. Αυτοί οι μποέμ καλλιτέχνες πιστεύουν ότι η τέχνη είναι ανώτερη της φύσης και ότι η μεγαλύτερη ομορφιά είναι αυτή των ετοιμοθάνατων ή παρακμασμένων πραγμάτων. Αυτοί οι ίδιοι και στη ζωή και στην τέχνη τους συμπεριφέρθηκαν πάντα με ασέβεια προς τα ηθικά και κοινωνικά προστάγματα. [7]

Σε δεύτερη ανάγνωση, ο τίτλος του έργου μπορεί να εκληφθεί ως συμβολική αναπαράσταση για αυτούς τους λίγους, που βλέπουν το φως μέσα στην καταχνιά και έχουν την δύναμη να περάσουν μέσα από τις σκιές του αστισμού και να δουν την αλήθεια που τους κρύβουν όσοι τους ανάγκασαν να ζήσουν μέσα στους βούρκους της αλητείας. Η αντιπαράθεση μεταξύ φωτός και σκότους γίνεται πολύ εμφανής μέσα στο έργο, τόσο σε συμβολικό όσο και σε πραγματικό επίπεδο. Κι εκείνα τα ίδια φώτα όμως εναλλάσσονται με τρομακτική ταχύτητα, μια είναι το σούρουπο σε μια σκονισμένη σοφίτα, το ημίφως στη σπηλιά του Ζαρατούστρα, την επόμενη τα κόκκινα φανάρια και μετά το αποστειρωμένο φως στο γραφείο του Υπουργού.

Τον χαρακτήρα του τυφλού ποιητή Μάξιμο Εστρέλλα, τον μεγαλοφυή και ξεπεσμένο, με λυρικά ξεσπάσματα και αψυχολόγητες αντιδράσεις, ο Valle-Inclán τον εμπνεύστηκε κατά μεγάλη πιθανότητα από τον παλιό του φίλο Alejandro Sawa, Ανδαλουσιανό, μποέμ συγγραφέα και δημοσιογράφο. Η ζωή του Sawa μυθιστορηματική, σκοτεινή και μποέμ, μοιάζει να είναι το υπόδειγμα για την δημιουργία της θεατρικής προσωπικότητας του Άν-αστρου Ποιητή Μαξ.[8] Η προσωπικότητα του Εστρέλλα κυριαρχεί μέσα στο έργο και δίνει το ρυθμό για την εξέλιξη του.

Στα Φώτα της Αλητείας περιγράφεται με την μεγαλύτερη γλαφυρότητα η μποέμ κοινότητα της Μαδρίτης του τέλους του 19^ου αιώνα. Υπάρχουν όμως και χαρακτήρες με διαχρονικά χαρακτηριστικά. Ο εκμεταλλευτής έμπορος, ο πολιτικός που θυσίασε τα όνειρα του για το αξίωμα, ο ακόλουθος που φωτίζεται από την λάμψη μιας λαμπρής προσωπικότητας, και γι αυτό τον λόγο συμπεριφέρεται δουλικά όσο το συμφέρον του το υπαγορεύει.

Το έργο τελειώνει με θάνατο. Το αστέρι σβήνει και τα φώτα της αλητείας κυριαρχούν στο σανίδι. Το υψηλό –ακόμα και οι φαμφαρώδεις συζητήσεις με τους Μοντερνιστές έχουν ένα αφελές ιδανικό, την ψηλομύτικη βεβαιότητα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει κάτι άλλο, μεγάλο ή σπουδαίο, κάτι όμως διαφορετικό- θάβεται κάτω απ΄ το κέρδος, την λαιμαργία και σε ένα βαθμό την προδοσία της φιλίας. Ο θάνατος του Εστρέλλα ήταν αναπόφευκτος, από την πρώτη σκηνή, σε όλο το έργο με μαθηματική ακρίβεια πορεύεται προς το φέρετρο. Αυτό που είναι αναπάντεχο είναι η αυτοκτονία της οικογένειας του, ένα ειρωνικό άγγιγμα, χωρίς βάση στην πραγματικότητα, αφού η σύζυγος του Sawa λάμβανε μετά τον θάνατο του συγγραφέα χρήματα από τον Valle-Inclán και τον ποιητή Dario.[9]

Το Luces de Bohemia είναι ένα έργο που πατάει κατά πολύ στην πραγματικότητα, καθώς υπάρχουν χαρακτήρες αληθινά πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν είναι στην πλειονότητά τους φανταστικές, πρόκειται όμως για μια πραγματικότητα παραμορφωμένη, αλλοιωμένη μέσα από ένα γκροτέσκο πρίσμα. Το Εσπερπέντο μιλάει για τον κόσμο μας δείχνοντας τον υπερβολικό και δύσμορφο ώστε να καταστήσει τις εικόνες πιο δυναμικές και άρα πιο αποτελεσματικές για τον αναγνώστη-θεατή.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΤΕΙΑΣ

Ramon del Valle-Inclán

Μετάφραση απ’ τ’ Αγγλικά: Εβίτα Λύκου

Πειραιάς, Οκτώβριος 2006

Πρόσωπα του Έργου

• Μαξ Εστρέλλα
• Η σύζυγος του, Μαντάμ Κολλέτ και
• Η κόρη τους Κλαουντινίτα
• Δον Λατίνο ντε Ισπάλις
• Ζαρατούστρα
• Δον Γκάι [ο Προσκυνητής]
• Ένας κουτεντές αλητάκος
• Το κοριτσάκι της θυρωρού
• Ο Σαυροφάγος
• Το αγόρι του μπαρ
• Η Κουνιστή Εριέττα
• Ο Βασιλιάς της Πορτογαλίας
• Ένας μεθυσμένος
• Οι Μοντερνιστές:
  • Ντόριο ντε Καντέξ
  • Ραφαέλ ντε λος Βέλες
  • Λούτσιο Βέρο
  • Μιγκουέζ
  • Γκαλβέζ
  • Κλαρινίτο
  • Περές

• Πιτίτο, λοχαγός του ιππικού
• Ένας νυχτοφύλακας
• Η φωνή ενός γείτονα
• Δυο όργανα της τάξης
• Σεραφίνο ο Λιμοκοντόρος
• Ένας δικαστικός κλητήρας
• Ένας φυλακισμένος
• Ο θυρωρός στα γραφεία της εφημερίδας
• Δον Φίλμπερτ, Αρχισυντάκτης
• Αυτού Εξοχότης, ο Υπουργός των Εσωτερικών
• Ντιεγκίτο Γκαρσία, γραμματεύς της Εξοχότητας του
• Ένας κλητήρας του υπουργείου
• Μια παλιόγρια και η Ομορφονιά
• Ένας άγνωστος νεαρός
• Η μητέρα του νεκρού παιδιού
• Ο ενεχυροδανειστής
• Ο αστυνομικός
• Η πορτιέρισσα
• Ένας οικοδόμος
• Μια γριά γυναίκα
• Μια γειτόνισσα [η Κούκα]
• Ο Μπαζίλιο Σουλινάκε
• Ένας οδηγός νεκροφόρας
• Δυο νεκροθάφτες
• Ο Ρούμπεν Ντάριο
• Ο Μαρκήσιος του Μπράντομιν
• Ο Δανδής [Φαν-Φαν]
• Μια παλιά εφημεριδοπώλης [η Πακόνα]
• Πλήθη
• Αστυνομία
• Σκύλοι
• Γάτοι
• Ένας παπαγάλος

Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μια εξωφρενική, αστραφτερή και λιμοκτονούσα Μαδρίτη.

Σκηνή Πρώτη

(Σούρουπο. Μια σοφίτα με στενά παράθυρα, γεμάτη ήλιο. Πορτραίτα, γκραβούρες και αυτόγραφα σκορπισμένα στους τοίχους και στερεωμένα με πινέζες. Νωθρή συζήτηση ανάμεσα σ’ έναν τυφλό άνδρα και μια ξανθομάλλα γυναίκα, τώρα θλιμμένη και καταβεβλημένη. Ο τυφλός άνδρας είναι ένας Ανδαλουσιανός ποιητής που γράφει ωδές και μαδριγάλια, ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ. Επειδή η ξανθιά γυναίκα είναι Γαλλίδα, όλοι στη γειτονία την φωνάζουν ΜΑΝΤΑΜ ΚΟΛΛΕΤ.)

Μαξ: Διάβασε μου το γράμμα του Μεγάλου Ταύρου άλλη μια φορά.

Μαντάμ Κολλέτ: Υπομονή Μαξ.

Μαξ: Μπορούσε να περιμένει μέχρι να πεθάνω.

Μαντάμ Κολλέτ: Αυτός θα πάει πρώτος.

Μαξ: Κολλέτ! Χωρίς τα λεφτά γι’ αυτό το άρθρο την έχουμε πολύ άσχημα. Πώς αλλιώς θα βρω αυτά τα χρήματα, Κολλέτ;

Μαντάμ Κολλέτ: Κάποια άλλη πόρτα θ’ ανοίξει.

Μαξ: Του θανάτου! Μπορούμε να διαπράξουμε ομαδική αυτοκτονία.

Μαντάμ Κολλέτ: Εγώ δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά έχουμε μια κόρη Μαξ!

Μαξ: Κι αν η Κλαουντινίτα προσυπογράψει το σχέδιο μου για την ομαδική αυτοκτονία;

Μαντάμ Κολλέτ: Είναι τόσο νέα Μαξ.

Μαξ: Και οι νέοι αυτοκτονούν, Κολλέτ.

Μαντάμ Κολλέτ: Όχι επειδή σιχάθηκαν τη ζωή. Οι νέοι αυτοκτονούν για ρομαντικούς λόγους.

Μαξ: Τότε αυτοκτονούν γιατί αγαπούν τη ζωή περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Τι κρίμα που η Κλαουντινίτα είναι τόσο τυφλή. Με τέσσερα δράμια κάρβουνο μπορούμε να ταξιδέψουμε στην αιωνιότητα.

Μαντάμ Κολλέτ: Μην απελπίζεσαι. Κάποια άλλη πόρτα θ’ ανοίξει.

Μαξ: Ποια άλλη εφημερίδα θα δώσει δουλειά σε έναν τυφλό σαν κι εμένα;

Μαντάμ Κολλέτ: Γράψε τότε ένα μυθιστόρημα.

Μαξ: Για να μην βρω εκδότη ποτέ…

Μαντάμ Κολλέτ: Ω! Μην γονατίζεις, Μαξ. Όλοι αναγνωρίζουν το ταλέντο σου.

Μαξ: Μ’ έχουν ξεχάσει. Διάβασε μου το γράμμα του Μεγάλου Ταύρου.

Μαντάμ Κολλέτ: Δεν μπορείς να μετράς αυτήν ειδικά την περίπτωση.

Μαξ: Διάβασε.

Μαντάμ Κολλέτ: Είναι ένα γράμμα του διαόλου.

Μαξ: Διάβασε το μου αργά.

(Η ΜΑΝΤΑΜ ΚΟΛΛΕΤ παραιτείται και κατηφής διαβάζει το γράμμα με χαμηλή φωνή. Απ’ έξω ακούγεται ο θόρυβος μιας σκούπας. Χτυπά το κουδούνι.)

Μαντάμ Κολλέτ: Κλαουντινίτα, παράτα τη σκούπα και δες ποιος χτυπάει.

Φωνή Κλαουντινίτας: Θα είναι ο Δον Λατίνο όπως πάντα.

Μαντάμ Κολλέτ: Θεέ μου!

Φωνή Κλαουντινίτας: Να του κλείσω την πόρτα στα μούτρα;

Μαντάμ Κολλέτ: Ψυχαγωγεί τον πατέρα σου.

Φωνή Κλαουντινίτας: Μπορώ κιόλας να μυρίσω το σπίρτο.

(Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ ξαφνικά αναπηδά χειρονομώντας έντονα, η όμορφη γενειάδα του, με γκρίζες τούφες, ξεχύνεται στο στήθος του. Το τυφλό, αναστατωμένο κεφάλι του έχει μια κλασσική-αρχαϊκή όψη, θυμίζοντας τις Ερμές στήλες.)

Μαξ: Στάσου Κολλέτ! Βρήκα το φως μου! Βλέπω! Πόσο καλά βλέπω! Τέλεια! Πόσο όμορφη είναι η Μονκλόα. Το μόνο γαλλικό άγγιγμα σ’ αυτήν τη ζοφερή γωνιά της Μαδρίτης. Πρέπει να γυρίσουμε στο Παρίσι, Κολλέτ! Κολλέτ πρέπει να επιστρέψουμε εκεί! Πρέπει να ξαναζήσουμε εκείνες τις μέρες!

Μαντάμ Κολλέτ: Έχεις παραισθήσεις Μαξ.

Μαξ: Βλέπω σου λέω και βλέπω τέλεια!

Μαντάμ Κολλέτ: Τι βλέπεις όμως;

Μαξ: Τον κόσμο!

Μαντάμ Κολλέτ: Κι εμένα; Με βλέπεις εμένα;

Μαξ: Αυτά που μπορώ ν’ αγγίξω για ποιο λόγο να τα δω;

Μαντάμ Κολλέτ: Κάθισε κάτω. Θα κλείσω το παράθυρο. Προσπάθησε να κοιμηθείς λίγο.

Μαξ: Δεν μπορώ.

Μαντάμ Κολλέτ: Φουκαρά.

Μαξ: Είμαι νεκρός. Είναι και πάλι νύχτα.

(Πέφτει πίσω στην πολυθρόνα, η γυναίκα κλείνει το παράθυρο και η σοφίτα βυθίζεται σ’ ένα μισοσκόταδο που αυλακώνεται από λουρίδες φωτός, καθώς ο ήλιος δύει. Ο τυφλός άνδρας αποκοιμιέται και η γυναίκα, μια θλιμμένη σκιά, κάθεται σε μια μικρή καρέκλα όσο διπλώνει το γράμμα του Μεγάλου Ταύρου. Ένα χέρι δίνει στα κλεφτά μια σπρωξιά στην πόρτα, που ανοίγει με ένα παρατεταμένο τρίξιμο. Ένας ασθματικός τυπάκος μπαίνει μέσα, φορά καπέλο με γείσο και γυαλιά, έχει μαζί του ένα μικρό σκυλί και έναν χαρτοφύλακα με εικονογραφημένες επιθεωρήσεις. Είναι ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ. Πίσω του, με παντόφλες και βρώμικη φούστα, ένα νέο κορίτσι εμφανίζεται, η ΚΛΑΟΥΝΤΙΝΙΤΑ.)

Δον Λατίνο: Σε τι κέφια βρίσκεται η ιδιοφυΐα μας;

Κλαουντινίτα: Η ιδιοφυΐα περιμένει τα μετρητά από ‘κείνα τα παλιοβιβλία, που υποτίθεται ότι ένας γεροκατεργάρης επρόκειτο να πουλήσει.  

Δον Λατίνο: Αγαπητό μου κορίτσι, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς καλύτερη γλώσσα όταν απευθύνεσαι σε έναν αδελφικό φίλο του πατέρα σου; Αυτού του σπουδαίου άνδρα που με αποκαλεί «αδελφό»; Τι γλώσσα Κλαουντινίτα!

Μαντάμ Κολλέτ: Έφερες τα λεφτά Δον Λατίνο;

Δον Λατίνο: Μαντάμ Κολλέτ, με εκπλήσσεις! Πάντα εκτιμούσα τον ορθολογισμό και την κατανόηση σου. Ο Μαξ έχει ήδη διαθέσει αυτά τα χρήματα με τον πιο ευγενή τρόπο.

Μαντάμ Κολλέτ: Είναι αλήθεια Μαξ; Είναι δυνατόν;

Δον Λατίνο: Μην τον τραβάς απ’ την αγκαλιά του Μορφέα.

Κλαουντινίτα: Μπαμπά, τι έχεις να πεις;

Μαξ: Να πάτε όλοι στο διάολο!

Μαντάμ Κολλέτ: Ω! Καλέ μου, με την γενναιοδωρία σου μας άφησες πάλι νηστικούς.

Μαξ: Λατίνο, είσαι κυνικός.

Κλαουντινίτα: Δον Λατίνο, αν δεν πληρώσεις τα λεφτά θα σου ξεσκίσω το πρόσωπο.

Δον Λατίνο: Μάζεψε τα νύχια σου Κλαουντινίτα.

Κλαουντινίτα: Θα σου βγάλω τα μάτια.

Δον Λατίνο: Κλαουντινίτα!

Κλαουντινίτα: Αλήτη!

Δον Λατίνο: Επίβαλε πειθαρχία, Μαξ.

Μαξ: Πόσα πήρες για τα βιβλία Λατίνο;

Δον Λατίνο: Τρεις πεσέτες Μαξ. Τρεις τιποτένιες πεσέτες! Σκάνδαλο! Ληστεία!

Κλαουντινίτα: Ας μην τα ‘δινες!

Δον Λατίνο: Κλαουντινίτα, καλό μου παιδί, σ’ αυτή την περίπτωση παραδέχομαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Πιάστηκα στον ύπνο. Αλλά μπορούμε ακόμα να ακυρώσουμε τη συμφωνία.

Μαντάμ Κολλέτ: Ω, Μαξ, αυτό θα ήταν καλό!

Δον Λατίνο: Αν έρθεις τώρα μαζί μου στο βιβλιοπωλείο αυτού του αχρείου, Μαξ, και κάνεις μια φασαρία μπορεί να πάρεις μέχρι και δυο πέσος! Εσύ κάνεις καλύτερη εντύπωση από μένα.

Μαξ: Ναι, αλλά θα πρέπει να επιστρέψουμε τα χρήματα που μας έδωσε.

Δον Λατίνο: Αρκεί μια χειρονομία. Κάνε παιχνίδι μαέστρο.

Μαξ: Νομίζεις;

Δον Λατίνο: Φυσικά!

Μαντάμ Κολλέτ: Μαξ, δεν πρέπει να βγεις.

Μαξ: Ο αέρας θα με ξυπνήσει. Είναι σαν φούρνος εδώ μέσα.

Δον Λατίνο: Φυσάει δροσερό αεράκι στο δρόμο.

Μαντάμ Κολλέτ: Θα εκνευριστείς μόνο, και δεν θα κερδίσεις τίποτα.

Κλαουντινίτα: Πατέρα μη βγεις έξω!

Μαντάμ Κολλέτ: Μαξ, θα βρω κάτι να βάλω υποθήκη.

Μαξ: Δεν θα ανεχτώ αυτή τη ληστεία! Σε ποιόν πούλησες τα παλιοβιβλία, Λατίνο;

Δον Λατίνο: Στον Ζαρατούστρα.

Μαξ: Κλαουντινίτα, το μπαστούνι και το καπέλο μου.

Κλαουντινίτα: Να του τα δώσω, μητέρα;

Μαντάμ Κολλέτ: Άστον να τα πάρει!

Δον Λατίνο: Μαντάμ Κολλέτ, θα δεις έναν αληθινό ταυρομάχο!

Κλαουντινίτα: Παλιοαλήτη!

Δον Λατίνο: Στο λόγο μου Κλαουντινίτα, κάθε λέξη βγαίνει σαν μουσική απ’ το στόμα σου.

(Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ βγαίνει έξω ακουμπώντας στον ώμο του ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ. Η ΜΑΝΤΑΜ ΚΟΛΛΕΤ βγάζει έναν βαθύ αναστεναγμό, εντελώς κυριευμένη από τη θλίψη και η κόρη γεμάτη νεύρα τραβάει τις φουρκέτες από τα μαλλιά της.)

Κλαουντινίτα: Ξέρεις που θα καταλήξει αυτό έτσι; Στην ταβέρνα του Σαυροφάγου.

Σκηνή Δεύτερη

(Η σπηλιά του ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ, στο χαμηλότερο επίπεδο της οδού Συμβούλων. Ακατάστατες στοίβες βιβλίων καλύπτουν τους τοίχους. Τέσσερις φρικιαστικές εικόνες από μια ιστορία περιοδικού σε συνέχειες, είναι κολλημένες στα τέσσερα τζάμια του παραθύρου μιας πόρτας. Μέσα στην σπηλιά, η γάτα, ο παπαγάλος, ο σκύλος και ο βιβλιοπώλης κάθονται και απολαμβάνουν την καθημερινή τους συνεδρία. Με όψη σκαθαριού και καμπούρα, με μια μπόλια στο πράσινο του φιδιού γύρω απ’ το καταπονημένο γλοιώδες πρόσωπο του, ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ, με τα χαρακτηριστικά μαριονέτας, μοιάζει με μια οξύτατη και επώδυνη κακοφωνία, πολύ συγκινητική και κάπως μοντέρνα. Κουλουριασμένος στο κουρελιασμένο γέμισμα μιας μικροσκοπικής πολυθρόνας, με τα πόδια του τυλιγμένα σε κουρέλια και γραπωμένα γύρω από το μαγκάλι, προσέχει το μαγαζί. Ένα ποντίκι βγάζει την περίεργη μουσούδα του από μια τρύπα.)

Ζαρατούστρα: Μη νομίζεις ότι δεν σε βλέπω, κλέφτη!

Γάτα: Νιάου, νιάου, νιάου!

Σκύλος: Γαβ! Γαβ!

Παπαγάλος: Ζήτω η Ισπανία!

(Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ στέκονται στην πόρτα. Ο ποιητής βγάζει το χέρι του από τις πτυχώσεις τις μπέρτας του και το σηκώνει επιβλητικά σε συγχρονισμό με το κλασσικής ομορφιάς, τυφλό του κεφάλι.)

Μαξ: Πολωνέ, δεν υποδέχεσαι έναν ξένο με αβρότητα.

Ζαρατούστρα: Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;

Μαξ: Έχω έρθει πρώτον για να σε χαιρετήσω και έπειτα να σου πω ότι δεν μ’ αρέσει ο τρόπος με τον οποίο κάνεις τις δουλειές σου.

Ζαρατούστρα: Εγώ δεν είχα πάρε-δώσε μαζί σου.

Μαξ: Όχι μαζί μου, σίγουρα όχι, αλλά με τον αντιπρόσωπο μου, Δον Λατίνο ντε Ισπάλις.

Ζαρατούστρα: Και αυτός ο σφιχτοχέρης γιατί παραπονιέται; Ήταν κάλπικα τα χρήματα;

(Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ επεμβαίνει μ’ αυτό το ιδιαίτερο γνώρισμα ενός φοβητσιάρη σκύλου που γαβγίζει ανάμεσα από τα πόδια του αφεντικού του.)

Δον Λατίνο: Ο μαέστρο δεν είναι ικανοποιημένος με την τιμή που έδωσες και ακυρώνει την συμφωνία.

Ζαρατούστρα: Πολύ αργά για να ακυρώσει τη συμφωνία. Αν είχατε έρθει ένα λεπτό νωρίτερα… αλλά τώρα είναι αδύνατο. Όλο το δεμάτι ανέπαφο –μόλις το πούλησα, με κέρδος μόλις δυο πένες. Έφυγε ο αγοραστής, μπήκατε εσείς.

(Ο βιβλιοπώλης, σταματώντας την φλυαρία, σηκώνει το δεμάτι με τα βιβλία που βρίσκεται ακόμα πάνω στον πάγκο, και μπαίνει στο σκοτεινό πίσω μέρος του μαγαζιού ανταλλάσσοντας νοήματα με τον ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ. Μετά ξαναεμφανίζεται.)

Δον Λατίνο: Τσάμπα δρόμος. Η γριά αλεπού είναι πιο έξυπνη από μας μαέστρο.

Μαξ: Ζαρατούστρα, είσαι κάθαρμα.

Ζαρατούστρα: Αυτά τα επίθετα δεν είναι πρέποντα, Μαξ.

Μαξ: Θα σου σπάσω το κεφάλι.

Ζαρατούστρα: Δον Μαξ, θυμήσου ότι είσαι ποιητής.

Μαξ: Ξεδιάντροπε!

(Ένας ψηλός, κοκαλιάρης, μαυρισμένος από τον ήλιο άνδρας μπαίνει στη σπηλιά. Είναι ντυμένος σαν τους παλιούς εθελοντές της Κούβας, φορά σχοινένια σανδάλια, ελαφρά για το ταξίδι, και στο κεφάλι του ένα εγγλέζικο κασκέτο. Είναι ο αλλόκοτος ΔΟΝ ΓΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ που συνέγραψε ένα χρονικό της νομαδικής του ζωής σε ζωντανά, αν και κάπως παλιομοδίτικα, καστιλιάνικα. Χωρίς να προχωρήσει μακρύτερα από την πόρτα χαιρετά τους παρευρισκομένους καλόκαρδα και επιφυλακτικά.)

Δον Γκάι: Χαίρε Πλήθος!

Ζαρατούστρα: Πως πάει το ταξίδι στον απέραντο κόσμο, Δον Γκάι;

Δον Γκάι: Μάλλον όμορφα.

Δον Λατίνο: Και που περίπου ήσουν τώρα;

Δον Γκάι: Μόλις έφτασα απ’ το Λονδίνο.

Μαξ: Και έρχεσαι από τόσο μακρινά μέρη μόνο και μόνο για να σε μαδήσει ο Ζαρατούστρα;

Δον Γκάι: Ο Ζαρατούστρα είναι ένας καλός φίλος.

Ζαρατούστρα: Μπόρεσες να κάνεις τη δουλειά που είχες κατά νου;

Δον Γκάι: Απολύτως! Μέσα σε δυο μόλις μήνες στην Βασιλική Βιβλιοθήκη, ένδοξοι φίλοι μου, αντέγραψα το μοναδικό υπάρχον χειρόγραφο του Ιππότη Παλμέριν του Βυζαντίου.

Μαξ: Μα ήσουν στ’ αλήθεια στο Λονδίνο;

Δον Γκάι: Ήμουν εκεί δυο μήνες.

Δον Λατίνο: Και πως πάει η Βασιλική Οικογένεια;

Δον Γκάι: Δεν τους συνάντησα στην αποβάθρα. Μαέστρο, πρέπει να είσαι εξοικειωμένος με την Βαβέλ του Λονδίνου.

Μαξ: Ναι είμαι, Δον Γκάι.

(Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ πάει κι έρχεται από το πίσω δωμάτιο με ένα αναμμένο κερί. Το λιγδιασμένο κηροπήγιο τρεμουλιάζει στο χέρι της μαριονέτας. Περπατά αθόρυβα, τα πόδια του τυλιγμένα σε παλιοκούρελα. Το χέρι του, όπου φορά ένα γάντι χωρίς δάκτυλα, μετακινεί το φως του κεριού πάνω στα ράφια. Το μισό του πρόσωπο φωτισμένο και το μισό στη σκιά. Φαίνεται λες και η μύτη του κλίνει προς το ένα του αυτί. Ο παπαγάλος έχει κρύψει το ράμφος του κάτω απ’ τη φτερούγα του. Μια μικρή αστυνομική διμοιρία περνάει μπροστά από το μαγαζί συνοδεύοντας έναν άνδρα δεμένο με χειροπέδες. Ταραχή που αυξάνεται στην συνοικία, βγαίνει ένα αγόρι με ξυρισμένο κεφάλι καβαλώντας ένα καλάμι σαν ξύλινο αλογάκι και κρατώντας μια σημαία.)

Παιδί: Ζή-τω η Ι-σπα-νία!

Σκύλος: Γαβ! Γαβ!

Ζαρατούστρα: Όμορφη Ισπανία!

(Μπροστά από τον πάγκο, οι τρεις επισκέπτες, αιωρούμενοι σαν τρία πουλιά στο κλαδί ενός δέντρου, οξυδερκείς και θλιμμένοι, ξεχνούν τα βάσανα, συνεχίζοντας την φιλολογική τους συζήτηση. Πλατειάζουν, αδιάφοροι για την αστυνομική διμοιρία, τις ζητωκραυγές που αρθρώνει το χαμίνι, το γάβγισμα του σκύλου, και την θρηνητική φλυαρία της μαριονέτας που τους εκμεταλλεύεται. Αυτοί είναι διανοούμενοι χωρίς μια δεκάρα.)

Δον Γκάι: Πρέπει να το παραδεχτείτε. Καμία χώρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Αγγλία. Εκεί, το θρησκευτικό συναίσθημα εκφράζεται με τόση κοσμιότητα και με τέτοια αξιοπρέπεια ώστε αναμφίβολα οι πιο αξιοσέβαστες οικογένειες είναι και οι πιο θρησκευόμενες. Αν η Ισπανία μπορούσε να αποκτήσει μια υψηλότερη ιδέα της πίστης, θα σωζόταν.

Μαξ: Ας πούμε μια επιμνημόσυνο δέηση για την Ισπανία! Εκεί, οι πουριτανοί στην συμπεριφορά είναι οι δημαγωγοί της άκρας αριστεράς. Νέο είδος Χριστιανών υποθέτω, μόνο που δεν το ξέρουν ακόμα.

Δον Γκάι: Στην Αγγλία, καλοί μου φίλοι, προσηλυτίστηκα στο εικονοκλαστικό δόγμα… σε μια Χριστιανοσύνη προσευχών και ύμνων, εξαγνισμένη από τις «θαυματοποιές» εικόνες. Και είδα την ειδωλολατρία του λαού μας!

Μαξ: Όταν πρόκειται για θρησκευτικά θέματα, η Ισπανία είναι μια φυλή από τα βάθη της Αφρικής.

Δον Γκάι: Μαέστρο, πρέπει να ανανεώσουμε τις ιδέες μας για την θρησκεία σύμφωνα με το αρχέτυπο του Θεανθρώπου. Είναι δικό μας καθήκον να προκαλέσουμε την Χριστιανική Επανάσταση  με όλες της υπερβολές του Ευαγγελίου.

Δον Λατίνο: Που είναι περισσότερες απ’ αυτές του συντρόφου Λένιν.

Ζαρατούστρα: Χωρίς θρησκεία δεν μπορεί να υπάρξει καλή πίστη στις εμπορικές συναλλαγές.

Δον Γκάι: Μαέστρο, πρέπει να ιδρύσουμε μια Ανεξάρτητη Ισπανική Εκκλησία.

Μαξ: Με Έδρα της το Εσκόριαλ.

Δον Γκάι: Εξαίσια Έδρα!

Μαξ: Σκληρή σαν γρανίτης.

Δον Λατίνο: Θα καταλήξετε να ακολουθείτε την Μεγάλη Σέκτα των Θεοσοφιστών, και να μυηθείτε στο ανυπέρβλητο δόγμα της.

Μαξ: Λέω, ας αναστήσουμε τον Χριστό.

Δον Γκάι: Ταξίδεψα στις τέσσερις άκρες της γης και έμαθα ότι οι σπουδαιότεροι λαοί, ποτέ δεν έφτασαν πουθενά χωρίς μια Εθνική Εκκλησία. Η πολιτική είναι ανεπαρκής αν της λείπει μια θρησκευτική συνείδηση με ηθική ανώτερη απ’ τους νόμους που γράφουν οι απλοί άνθρωποι.

Μαξ: Σύμφωνοι, περίλαμπρε Δον Γκάι. Η εξαθλίωση του ισπανικού λαού, η τεράστια ηθική του κατάπτωση, κατοικοεδρεύει στην ανύπαρκτη αισθαντικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα αινίγματα της ζωής και του θανάτου. Για τους Ισπανούς η Ζωή είναι σαν πατάτες γιαχνί. Ο Θάνατος είναι μια άσχημη γριά γυναίκα τυλιγμένη σε κουρέλια, που δείχνει τα δόντια της. Η Κόλαση είναι μια μεγάλη χύτρα, μέσα της κοχλάζει το λάδι και εκεί οι αμαρτωλοί τηγανίζονται σαν μπακαλιαράκια. Ο Παράδεισος είναι σαν το φιλανθρωπικό παζάρι της εκκλησίας, όπου απουσιάζει  η ανηθικότητα και με την άδεια του ιερέα όλα τα τέκνα του Θεού μπορούν να παραβρεθούν. Αυτοί οι αξιολύπητοι άνθρωποι έχουν μεταλλάξει κάθε μεγάλη ιδέα σε ένα παραμύθι που διηγούνται μισαλλόδοξες από ευλάβεια παραδουλεύτρες. Η θρησκεία τους είναι φληναφήματα από εκείνες τις παλιόγριες που ψειρίζουν τις γάτες τους όταν αυτές πεθάνουν.

Ζαρατούστρα: Και τι έχεις να μας πεις Δον Γκάι για αυτές τις μέγαιρες που τις λένε σουφραζέτες;

Δον Γκάι: Ότι δεν είναι όλες τους ανδροπρεπείς. Εξαίρετοι φίλοι μου, ξέρετε πόσο κόστισε η διαμονή μου στο Λονδίνο; Τρεις πένες, που αντιστοιχούν σε περίπου σαράντα λεπτά. Και ήμουν σε ένα σπίτι καλύτερο απ’ αυτά που χρεώνουν τρεις πεσέτες.

Δον Λατίνο: Μαξ, πάμε να πεθάνουμε στην Αγγλία. Μόνο δείξε μου τον δρόμο για το Grand Hotel, Δον Γκάι.

Δον Γκάι: Στην Πλατεία Saint James. Το πιάσατε; Στο σπίτι της Βασίλισσας Ελισάβετ. Έξοχο! Όπως είπα, καλύτερα από ένα σπίτι που νοικιάζεις για τρεις πεσέτες. Για πρωινό τσάι με γάλα, ψωμί και αληθινό βούτυρο. Η ζάχαρη είναι κάπως σπάνια. Ύστερα, για δείπνο, βοδινό στιφάδο. Που και που καμιά ρέγκα. Τυρί, τσάι… συνήθιζα να ζητώ ένα ποτήρι μπύρα, που κόστιζε τρεις δεκάρες. Όλα πολύ καθαρά. Σαπούνι και ζεστό νερό για μπάνιο, χωρίς επιπλέον χρέωση.

Ζαρατούστρα: Είναι αλήθεια ότι οι Εγγλέζοι πλένονται πολύ. Το έχω προσέξει. Μερικοί εμφανίζονται εδώ καμιά φορά και πάντα δείχνουν πολύ σενιαρισμένοι. Οι άνθρωποι από τις άλλες χώρες δεν νιώθουν το κρύο όπως εμείς, οι ιθαγενείς της Ισπανίας.

Δον Λατίνο: Ακριβώς έτσι. Κι όσο για μένα, μετακομίζω στην Αγγλία. Αλλά πως έγινε κι εσύ δεν έμεινες σ’ αυτόν τον παράδεισο Δον Γκάι;

Δον Γκάι: Υποφέρω από ρευματισμούς και χρειάζομαι τον σπανιόλικο ήλιο.

Ζαρατούστρα: Τον ήλιο μας τον φθονούν όλοι οι ξένοι.

Μαξ: Τι θα γινόταν αυτός ο στάβλος αν ήταν και συννεφιασμένος; Και πως θα ήμασταν εμείς οι Ισπανοί; Κάπως πιο θλιμμένοι, ίσως, αλλά όχι τόσο χολερικοί… Ίσως λίγο πιο ανόητοι… αν και αμφιβάλλω γι αυτό.

(Το ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ της θυρωρού βγάζει το κεφάλι του από μια πόρτα. Στα μαλλιά πλεξούδα, κάλτσες που πέφτουν από τις γάμπες της, πεινασμένο προσωπάκι.)

Κορίτσι: Βγήκε η συνέχεια του Γιου της Νεκρής Γυναίκας αυτή την εβδομάδα;

Ζαρατούστρα: Τώρα μόλις διανέμεται.

Κορίτσι: Μήπως ξέρεις αν ο Αλφρέντο παντρεύεται στο τέλος;

Δον Γκάι: Γιατί θες να το μάθεις αυτό, μπουμπούκι μου;

Κορίτσι: Εγώ; Δεκάρα δεν δίνω. Η Δόνα Λορέτα, η γυναίκα του συνταγματάρχη ρωτάει.

Ζαρατούστρα: Κορίτσι μου, να πεις στην κυρία πως ό,τι κάνουν οι ήρωες στην ιστορία είναι μυστικό. Και πάνω απ’ όλα αν πρόκειται για θάνατο ή γάμο.

Μαξ: Καλύτερα να προσέχεις Ζαρατούστρα, είναι οι κατά νόμον αρμόδιοι να κάνουν την ερώτηση Βασιλικό Διάταγμα.

Ζαρατούστρα: Πλάκα θα είχε, ν’ αποκάλυπτα το μυστήριο. Γιατί δεν θα υπήρχε τότε μυθιστόρημα!

(Το μικρό κορίτσι βγαίνει έξω τρέχοντας, πηδώντας πάνω από τις λιμνούλες που έχει κάνει το νερό της βροχής με τα καλαμένια ποδαράκια του. Ο ουτοπιστής ΔΟΝ ΓΚΑΙ συζητά κάτι με τον ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ. Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ οδεύουν προς την ταβέρνα του Σαυροφάγου, οι δάφνες της οποίας υψώνονται πάνω από την οδό Μοντέρα.)

Σκηνή Τρίτη

(Η ταβέρνα του ΣΑΥΡΟΦΑΓΟΥ: Λάμπες ασετιλίνης, ένας πάγκος καλυμμένος με τσίγκο, ένας σκοτεινός προθάλαμος με τραπέζια και μικρά παγκάκια, χαρτοπαίκτες και συγκεχυμένους διαλόγους. Οι μορφές του ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ και του ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ ανάμεσα στους ίσκιους, σε μια γωνιά, κάνουν προπόσεις ο ένας στον άλλον με ποτήρια του κόκκινου κρασιού.)

Μπάρμαν: Δον Μαξ, σε έψαχνε η Μαρκησία του Ταγκό.

Μεθύστακας: Σκατά!

Μαξ: Δεν την γνωρίζω την κυρία.

Μπάρμαν: Η Κουνιστή Εριέττα.

Δον Λατίνο: Και από πότε αυτή η αναμαλλιάρα τριγυρνάει με τίτλο ευγενείας;

Μπάρμαν: Απ’ όταν βρέθηκε στην κατοχή της το κτήμα του προσφάτως αποθνήσκοντος πατρός της, που δεν έχει πεθάνει ακόμα.

Δον Λατίνο: Θανατηφόρο αστείο!

Μαξ: Είπε αν θα γυρίσει;

Μπάρμαν: Μπήκε μέσα, κοίταξε ένα γύρω, ρώτησε για σένα και έφυγε σειάμενη κουνάμενη φαλτσάροντας με την τσαμπούνα. Αλλά… κοίτα, εκεί είναι στην πόρτα.

(Η ΚΟΥΝΙΣΤΗ ΕΡΙΕΤΤΑ, σχετικά νέα για γυναίκα του πεζοδρομίου, αλλήθωρη, εφημεριδοπώλισσα και λουλουδού, σηκώνει την μικρή πράσινη κουρτίνα πάνω από το κορακί κεφάλι της, το στολισμένο με γύφτικα χτένια.)

Κουνιστή: Λαχεία, πάρτε λαχεία! Δον Μαξ, σου έχω μια υπενθύμιση από τη μάνα μου: είναι άρρωστη και χρειάζεται τα χρήματα για το τυχερό λαχείο που σε εμπιστεύτηκε ότι θα της πληρώσεις.

Μαξ: Να της δώσεις πίσω το λαχείο και να της πεις να πάει στο Διάολο.

Κουνιστή: Να ‘σαι καλά, μπορώ να σου κάνω κάποια άλλη χάρη;

(Ο τυφλός άνδρας βγάζει ένα παλιό πορτοφόλι και πασπατεύοντας αδιάφορα τα χαρτιά, τραβάει έξω το λαχείο και το πετάει στο τραπέζι: εκείνο μένει εκεί πέρα εκτεθειμένο, ανάμεσα στα ποτήρια του κρασιού, φανερώνοντας τον αριθμό του κάτω από τη μπλε λάμψη της ασετιλίνης. Η ΚΟΥΝΙΣΤΗ βιάζεται να απλώσει τα χέρια της πάνω του.)

Δον Λατίνο: Αυτός ο αριθμός πρόκειται να κληρωθεί!

Κουνιστή: Ο Δον Μαξ περιφρονεί το χρήμα.

Μπάρμαν: Μην την αφήσεις να σε κλέψει, Δον Μαξ.

Μαξ: Αγόρι μου, θα κάνω όπως διάολο μ’ αρέσει. Τράβα ζήτα απ’ το αφεντικό σου το κουτί με τον καπνό.

Μπάρμαν: Δον Μαξ, είναι τυχερός αριθμός. Συμμετρικά τα εφτάρια με τα πέντε.

Κουνιστή: Θα κερδίσει σίγουρα, δεν μπορεί να χάσει. Αλλά πρέπει να πέσεις τα φράγκα κι αυτός ο τσορμπατζής να το βουλώσει. Κύριε, σας αποχαιρετώ, ταπεινή υπηρέτης σας. Αν θέλετε ένα άσπρο γαρίφαλο σας το δίνω τσάμπα.

Μαξ: Μείνε εκεί που είσαι.

Κουνιστή: Με περιμένει ένας χήρος τράγος.

Μαξ: Άστον να ψηθεί. Αγόρι, πήγαινε να σκοτώσεις το πανωφόρι μου.

Κουνιστή: Δεν παίρνεις ούτε καλημέρα γι’ αυτό το κουρέλι. Κάλιο να ζητήσεις να μεταλάβεις από τον Σαυροφάγο.

Μπάρμαν: Με δυο γαλιφιές έχεις τα λεφτά στο χέρι. Λέει ότι είσαι ένας δεύτερος Κικέρωνας, σαν τον Καστελάρ.

Μαξ: Δίπλωσε το πανωφόρι και πήγαινε.

Μπάρμαν: Πόσα ζητάω;

Μαξ: Πάρε ό,τι σου δώσουν.

Κουνιστή: Ούτε που θα τ’ αγγίξουν!

Δον Λατίνο: Σκάσε κατσικοπόδαρη!

Μαξ: Αγόρι μου, κάνε γρήγορα.

Μπάρμαν: Σαν πληγωμένο ελάφι, Δον Μαξ.

Μαξ: Είσαι κλασσικός.

Κουνιστή: Αν δεν κρατήσουν το πανωφόρι για εγγύηση, πες τους ότι ανήκει σε έναν ποιητή.

Δον Λατίνο: Τον σπουδαιότερο της Ισπανίας.

Μεθύστακας: Μυαλό φαινόμενο!

Μαξ: Ποτέ μου δεν είχα ταλέντο. Έζησα πάντα μ’ έναν τρόπο παράλογο.

Δον Λατίνο: Δεν είχες ποτέ το ταλέντο να μάθεις πώς να ζεις, Μαξ.

Μαξ: Και έτσι πεθαίνω αύριο και η γυναίκα και η κόρη μου δεν θα κάνουν άλλο, παρά το σημάδι του σταυρού πάνω στα χείλια τους.

(Ο ΜΑΞ βήχει υπόκωφα, η γενειάδα του τρέμει, και στα τυφλά μάτια του ένα θλιμμένο, γυάλινο βλέμμα, από το αλκοόλ και τον πυρετό.)

Δον Λατίνο: Δεν έπρεπε να βάλεις ενέχυρο το πανωφόρι σου.

Κουνιστή: Και αυτό το κοπρόσκυλο δεν γύρισε ακόμα. Τέλος πάντων, γιατί δεν μας κερνάς ένα ποτό Δον Μαξ;

Μαξ: Παράγγειλε ό,τι θέλεις, Μαρκησία.

Κουνιστή: Ένα λικέρ Rute.

Δον Λατίνο: Αυτό είναι ένα ποτό της υψηλής τάξης.

Κουνιστή: Εμ, Δον Λατίνο, τελικά δεν είμαι η γυναίκα του Βασιλιά της Πορτογαλίας για το τίποτα! Δον Μαξ, δεν μπορώ να περιμένω άλλο, ο σύζυγος μου μου κάνει νοήματα απ’ έξω.

Μαξ: Πες του να έρθει μέσα.

(Ένας ψηλόλιγνος και βρώμικος ζητιάνος, εφημεριδοπώλης, χαμογελάει καθώς πλησιάζει στην πόρτα και σαν σκύλος που ξεψειρίζεται, κουνάει ηλιθίως τους ώμους του, και στέλνει ένα βλογιοκομμένο χαμόγελο. Είναι ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ, που κάνει κάθε είδους σκάρτη συμφωνία, με την ΚΟΥΝΙΣΤΗ ΕΡΙΕΤΤΑ, ΜΑΡΚΗΣΙΑ ΤΟΥ ΤΑΓΚΟ.)

Κουνιστή: Έλα μέσα Μανόλο!

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Όχι, εσύ να ‘ρθεις έξω.

Κουνιστή: Τι τρέχει; Φοβάσαι μη χάσεις το στέμμα σου; Λοιπόν, μπες μέσα ινκόγκνιτο, μπουνταλά.  

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Εριέττα, πρόσεχε μη σε ξεμαλλιάσω.

Κουνιστή: Για κόπιασε!

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Σκεφτείτε πως με φωνάζει Βασιλιά της Πορτογαλίας, για να πει πως δεν αξίζω μια δεκάρα. Τέτοιες δηλώσεις κάνει η καριόλα απ’ όταν πήγε στη δουλειά και έμαθε την αξία των χρημάτων. Κι όσο για μένα, είμαι ο μικρός Γρηγόρης, στις υπηρεσίες σας, και δεν είναι πολύ σωστό που η γυναίκα μου, μια κοινή θνητή, μου φορτώνει αυτό το παρατσούκλι.

Κουνιστή: Βούλωσε το, κουφιοκέφαλε!

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Θα κουνηθείς;

Κουνιστή: Περίμενε να τελειώσω το Rute μου, κερνάει ο Δον Μαξ.

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Και τι τρέχει με σένα και τον ποιητή;

Κουνιστή: Συνεργαζόμαστε.

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Λοιπόν, τελείωνε.

Κουνιστή: Μόλις μου το στάξει ο Σαυροφάγος.

Σαυροφάγος: Με λένε Βενάσιο.

Κουνιστή: Έχεις όνομα από μυθιστόρημα! Έλα, βάλε μου ένα ποτήρι Pernod και δώσε στον άντρα μου ένα ποτήρι νερό. Έχει βγάλει τη μπέμπελη.

Μαξ: Βενάσιο, ούτε να σκεφτείς να με συγκρίνεις με τον Καστελάρ. Ο Καστελάρ ήταν ηλίθιος! Πάμε άλλη μια γύρα!

Δον Λατίνο: Εγκρίνω και τον δεύτερο γύρο και τους ρήτορες σαν τον Καστελάρ.

Σαυροφάγος: Φίλοι μου, είστε πολύ δογματικοί. Ο Καστελάρ είναι εθνική δόξα για την Ισπανία. Σίγουρα δεν ξέρετε, ότι ο πατέρας μου τον βοήθησε να εκλεγεί.

Κουνιστή: Και πώς έγινε αυτό;

Σαυροφάγος: Ο πατέρας μου ήταν ο κουρέας του Δον Μανουέλ Κάμο. Εθνική δόξα του Άραγκον.

Μεθύστακας: Μυαλό φαινόμενο!

Σαυροφάγος: Βούλωσ’ το στόμα σου Ζάκαρι.

Μεθύστακας: Προσβάλω κάποιον;

Σαυροφάγος: Ίσως το κάνεις!

Μεθύστακας: Ο δικός σας έχει σίγουρα καλή ανατροφή.

Κουνιστή: Τότε είσαι γέννημα του Κολεγίου της Χριστιανικής Αδελφότητας. Ήσουν συμμαθητής του μπαμπά μου.

Μεθύστακας: Ποιος είναι ο μπαμπάς σου;

Κουνιστή: Μέλος του Κοινοβουλίου.

Μεθύστακας: Σπούδασα στο εξωτερικό.

Κουνιστή: Ταξιδεύεις ινκόγκνιτο; Μήπως τυχαίνει να είσαι ο πρίγκιψ Δον Τζέημ;

Μεθύστακας: Με γνώρισες απ’ τη φωτογραφία.

Κουνιστή: Σίγουρα πράγματα. Και τριγυρνάς χωρίς λουλούδι στο πέτο;

Μεθύστακας: Έλα και βάλε μου εσύ ένα.

Κουνιστή: Εγώ θα σου το βάλω και κράτα το σαν δώρο.

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Καλύτερα να είσαι τζέντλεμαν Ζάκαρι! Κι ανάθεμα σε, καλύτερα να προσέξεις πριν απλώσεις χέρι πάνω της. Η Εριέττα είναι ιδιοκτησία μου.

Κουνιστή: Βούλωσ’ το, φαφλατά.

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Άκου να δεις τσουλί, μη με προκαλείς.

Κουνιστή: Τότε μη χώνεις τη μύτη σου παντού, μπουνταλά.

(Ο ΜΠΑΡΜΑΝ ξαφνικά μπουκάρει μέσα, ξέπνοος και ενθουσιασμένος, ένα μαντήλι δεμένο στο κούτελο του, λεκιασμένο από αίμα. Ένα έντονο συναισθηματικό ξέσπασμα σαρώνει τις φάτσες τους και κολλάει εκεί. Όλα τα πρόσωπα, μ’ όλη τη διαφορετικότητα τους, μοιάζουν ακριβώς ίδια.)

Μπάρμαν: Γίνεται μάχη στους δρόμους.

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Ζήτω η εργατική απεργία!

Μεθύστακας: Κόλλα το! Την ψηφίσαμε χθες βράδυ στην Συγκέντρωση της Ένωσης.

Κουνιστή: Κρίσπιν, τις έφαγες γερά!

Μπάρμαν: Από μια αδερφάρα της Επιτροπής των Πολιτών.

Σαυροφάγος: Μίλα με μεγαλύτερο σεβασμό αγόρι μου. Ακόμα και οι ρεπουμπλικάνοι αναγνωρίζουν ότι η ιδιοκτησία είναι ιερή. Η Επιτροπή αποτελείται από πάτρωνες κάθε αξιώματος. Αυτοί οι άνδρες είναι από αξιοπρεπείς οικογένειες. Καλύτερα να ξέρουμε γιατί μιλάμε, ε;

(Ομάδες ανθρώπων τρέχουν φωνάζοντας στον δρόμο με υψωμένες σημαίες. Κάποιοι ρακένδυτοι εργάτες εφορμούν στην ταβέρνα –φόρμες εργασίας, κασκόλ και πάνινα σανδάλια- και μαζί τους ξαναμμένες γυναίκες με μαλλιά σαν σφουγγαρίστρες.)

Βασιλιάς της Πορτογαλίας: Εριέττα, το αίμα μου βράζει! Αν δεν γουστάρεις τα πολιτικά, καλύτερα μείνε πίσω.

Κουνιστή: Μπορώ να σε ακολουθήσω οπουδήποτε κεφάλα, είμαι Εθελόντρια Νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού!

Σαυροφάγος: Αγόρι μου, χαμήλωσε τα παντζούρια. Όποιος γυρεύει μπελάδες να φύγει αμέσως.

(Η λουλουδού και ο νταβατζής της φεύγουν σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο, παλεύοντας με τους άλλους πελάτες. Ένας συρφετός από εργάτες τρέχει στους δρόμους. Ακούγεται το σπάσιμο από μεταλλικά παραθυρόφυλλα.)

Μεθύστακας: Ζήτω στους Ήρωες της Δευτέρας Μαΐου!

Δον Λατίνο: Αγόρι μου, πόσα πήρες για το πανωφόρι;

Μπάρμαν: Εννιά πεσέτες!

Μαξ: Πάρε τα χρωστούμενα Βενάσιο. Κι εσύ Μαρκησία, δώσε το λαχείο.

Δον Λατίνο: Αυτή η κότα το ‘σκασε απ’ το κοτέτσι.

Μαξ: Σκοτώνει το όνειρο για τα προικιά μου! Που μπορούμε να την πετύχουμε την πουτάνα;

Σαυροφάγος: Αυτό το θηλυκό δεν θα μείνει μακριά απ’ τις ταραχές.  

Μπάρμαν: Κάνει πιάτσα στο Καφέ των Μοντερνιστών.

Μαξ: Δάνεισε μου τα μάτια σου, Λατίνο, και ας πάμε να γυρέψουμε την Μαρκησία του Ταγκό.

Δον Λατίνο: Δώσε μου το χέρι σου, Μαξ.

Μεθύστακας: Μυαλό φαινόμενο!

Μια Φωνή: Θάνατος στις αδερφάρες της Επιτροπής Πολιτών. Κάτω οι κλέφτες!

Σκηνή Τέταρτη

(Νύχτα. Σε έναν απόκεντρο, χαλικόστρωτο δρόμο, ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ τρεκλίζουν χέρι-χέρι. Οι λάμπες του δρόμου σπασμένες. Όλες οι πόρτες και τα παράθυρα κλειστά. Ένα αδιάκοπο, πράσινο, χλωμό τρεμόπαιγμα στη λάμψη των φώτων. Το φεγγάρι πάνω απ’ τις μαρκίζες, κόβει τον δρόμο στα δυο. Από καιρό σε καιρό η άσφαλτος αντιβουίζει. Ένας επικός τριποδισμός. Κάποιοι Ρωμαίοι στρατιώτες. Σκιές αστυνομικών. Η ηχώ της περιπόλου σβήνει. Ο Φούρνος των Μοντερνιστών μισανοίγει την πόρτα του, και μια ακτίνα φωτός κόβει το πεζοδρόμιο στα δυο. Ο ΜΑΞ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ, τρελάρες πότες, περιπατητικοί φιλόσοφοι, προχωρούν και τρεκλίζουν κάτω από μια δέσμη φωτός.)

Μαξ: Που είμαστε;

Δον Λατίνο: Ο δρόμος δε γράφει οδό.

Μαξ: Πατάω συνέχεια πάνω σε σπασμένα γυαλιά.

Δον Λατίνο: Οι ευγενείς μας δεν έκαναν και άσχημη δουλειά στο σπάσιμο.

Μαξ: Ποια κατεύθυνση της πυξίδας ακολουθούμε;

Δον Λατίνο: Απλά ακολούθα.

Μαξ: Απλά πήγαινε με σπίτι.

Δον Λατίνο: Α, κοίτα το Αρχηγείο των Μοντερνιστών είναι ανοιχτό.

Μαξ: Είμαι πεθαμένος, απ’ το ποτό και τους κύκλους που κάνουμε.

Δον Λατίνο: Ένας σκέτος καφές θα σε καρδαμώσει.

Μαξ: Κάνει κρύο, Λατίνο.

Δον Λατίνο: Ναι, είναι παγωμένο το αεράκι.

Μαξ: Δάνεισε μου το αδιάβροχό σου.

Δον Λατίνο: Το ποιητικό παραλήρημα ξαναχτυπά.

Μαξ: Ξέμεινα χωρίς πανωφόρι, χωρίς λεφτά και χωρίς το λαχείο!

Δον Λατίνο: Θα βρούμε την Κουνίστρα εδώ γύρω.

(Η ΚΟΥΝΙΣΤΗ χωρίς τα φτιασιδώματα, απεριποίητη, μαραμένη, εμφανίζεται κάτω απ’ το φως μιας λάμπας του δρόμου με την τσιριχτή, πρόστυχη φωνή της.)

Κουνιστή: 5775! Ο τυχερός αριθμός! Αύριο κληρώνει! Το πουλάω! Το πουλάω! 5775!

Δον Λατίνο: Σίγουρα ξέρεις να κάνεις διαφήμιση.

Κουνιστή: Και σε προσκαλώ για έναν καφέ σκέτο.

Δον Λατίνο: Ευχαριστώ, ακριβή μου.

Κουνιστή: Και για τον Δον Μαξ, ότι θέλει. Τι καλά που βρεθήκαμε όλοι μαζί, τρεις θλιμμένοι τρωγλοδύτες. Δον Μαξ, μόνο για σένα θα κάνω μια σέξι πόζα, και είναι τιμή μου.

Μαξ: Δώσε μου το λαχείο και άντε στον διάολο.

Κουνιστή: Δον Μαξ, πρώτα απ’ όλα πες μου έντιμα, αν τσέπωσες το χρήμα, και αν αυτή τη στιγμή το έχεις στο πορτοφόλι σου.

Μαξ: Ακούγεσαι σαν την αδερφή του Ρομάνονες.

Κουνιστή: Αχ, και να ‘χα τα εκατομμύρια αυτού του καρχαρία!

Δον Λατίνο: Θα ήμουν χαρούμενος και με τον τόκο μιας μέρας.

Μαξ: Η Επανάσταση είναι αναπόφευκτη εδώ, όπως και στη Ρωσία.

Δον Λατίνο: Θα πεθάνουμε πριν τη δούμε.

Μαξ: Τότε λοιπόν, ίσα που θα ζήσουμε.

Κουνιστή: Πήγες στην Πλατεία Cibeles; Έγινε πραγματικός τσακωμός ανάμεσα στους διαδηλωτές και στην αξιότιμη φρουρά της Επιτροπής των Πολιτών. Έναν απ’ αυτούς τον κανονίσαμε καλά!

Δον Λατίνο: Όλοι οι απεργοσπάστες πρέπει να γονατίσουν.

Κουνιστή: Σωστά! Και μόλις μπορέσεις να κλέψεις ένα λεπτό απ’ τις υψηλές ασχολίες σου, εσύ κι εγώ θα ασχοληθούμε προσωπικά μ’ αυτό, Δον Λατίνο.

Μαξ: Παράδωσε μου αυτόν τον συμμετρικό, τυχερό αριθμό Εριέττα.

Κουνιστή: Ας πέσει το χρήμα πρώτα και θα πάρεις το τυχερούλι.

Μαξ: Ο μποναμάς όταν πάρω το βραβείο.

Κουνιστή: Η Μαρκησία του Ταγκό δεν το βλέπει έτσι!

(Το λουκουματζίδικο μισανοίγει την πόρτα του και μέσα από το άντρο, που βρωμοκοπάει λάδι, εξέρχονται σαν Ινδιάνοι, ο ένας μετά τον άλλο, οι νικητές του Μοντέρνου Παρνασσού. Ο ΡΑΦΑΕΛ ΝΤΕ ΛΟΣ ΒΕΛΕΣ, ο ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΕΞ, ο ΛΟΥΤΣΙΟ ΒΕΡΟ, ο ΜΙΝΓΚΟΥΕΖ, ο ΓΚΑΛΒΕΖ, ο ΚΛΑΡΙΝΙΤΟ και ο ΠΕΡΕΣ. Κάποιοι είναι αργοί, λεπτοί και θλιμμένοι, οι άλλοι είναι ακμαίοι, εύθυμοι και φουσκομάγουλοι. Ο ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΕΞ, πρόσχαρος σαν καλικάντζαρος, ειρωνικός σαν παλιός Αθηναίος, ψευδός σαν γύφτος, σκηνοθετεί τον γκροτέσκο χαιρετισμό του, που έχει κάτι από την μεγαλοπρέπεια των Βερσαλλιών.)

Ντόριο: Αγαστέ και Αδήριτε Μάγε, χαίρε!

Μαξ: Χαιρετισμούς, Δον Ντόριο.

Ντόριο: Μαέστρο, σε βλέπω να ριγείς μπροστά στην απελευθερώτρια κραυγή των τιμημένων μαζών.

Μαξ: Ο επικός βρυχηθμός της θάλασσας. Νιώθω άνθρωπος του λαού!

Ντόριο: Εγώ όχι!

Μαξ: Γιατί εσύ είσαι μαλάκας.

Ντόριο: Μαέστρο, ας μην αρχίσουμε με τέτοια αβροφροσύνη! Μαέστρο, δεν νιώθεις περισσότερο άνθρωπος του λαού απ’ όσο εγώ. Είσαι ένας ποιητής, και εμείς οι ποιητές είμαστε αριστοκρατία. Ο όχλος πάντα συναντά το βουνό στη βάση του, όπως είπε ο Ίψεν.

Μαξ: Μην με κουράζεις με τον Ίψεν.

Περές: Τώρα έγινες και κριτικός θεάτρου, Δον Μαξ;

Ντόριο: Σκάσε Περές.

Δον Λατίνο: Μόνο οι ιδιοφυΐες μιλούν εδώ.

Μαξ: Νιώθω άνθρωπος του λαού. Γεννήθηκα για να υπερασπίζω τους Πληβείους, αλλά μπλέχτηκα με τ’ αποβράσματα και έγινα ένας κάλπης που κάνει μεταφράσεις και σκαρώνει στίχους. Ακόμα κι έτσι όμως, καλύτερους απ’ αυτούς που φτιάχνετε εσείς οι μοντερνιστές.

Ντόριο: Γιατί δεν ζητάς μια θέση στην Ακαδημία;

Μαξ: Μην αστειεύεσαι μ’ αυτό ηλίθιε. Τα διαπιστευτήρια μου είναι υπεραρκετά. Όμως αυτή η άθλια δημοσιογραφία με σαμποτάρει. Μισούν την απείθεια μου και απεχθάνονται το ταλέντο μου. Για να επιτύχεις πρέπει να τους ευχαριστήσεις όλους, με τον γνωστό τρόπο. Ο Μεγάλος Ταύρος έκοψε το κείμενο μου λες και ήμουν κανένας υπηρέτης! Η Ακαδημία με αγνοεί. Και είμαι ο πρώτος ποιητής της Ισπανίας! Ο πρώτος! Ο πρώτος! Και πάμπτωχος! Και δεν θα εξευτελιστώ ζητώντας ελεημοσύνη. Και ας μη με φτάνουν ούτε οι ακτίνες του ήλιου! Εγώ είμαι ο αληθινός αθάνατος και όχι αυτοί οι κερατάδες του Πτωχοκομείου της Ακαδημίας. Θάνατος στον Μαρά!

Οι Μοντερνιστές: Θάνατος! Θάνατος! Θάνατος!

Κλαρινίτο: Εμείς της νεότερης γενιάς, μαέστρο, θα προωθήσουμε την υποψηφιότητα σου, για μια θέση στην Ακαδημία.

Ντόριο: Συμβαίνει αυτή τη στιγμή, η έδρα του Δον Μπενίτο του Ρεβυθά να είναι κενή.

Μαξ: Πιθανότατα θα εκλέξουν τον αρχιφύλακα Μπασάλλο, για την ηρωική του αυτοβιογραφία.

Ντόριο: Μαέστρο, γνωρίζεις τα Νέα Δίστιχα για το Νάνο στο Χάνι; Αριστούργημα! Το κελαηδήσαμε εχθές την αυγή στο Puerta del Sol. Η μεγάλη επιτυχία της σεζόν.

Κλαρινίτο: Για να μην πούμε ότι ακόμα και η αστυνομία ήρθε να μας διαλύσει.

Κουνιστή: Ούτε ο Ραφαέλ Ελ Γκάλο στην αρένα δεν ήταν σε καλύτερη φόρμα.

Δον Λατίνο: Θα έπρεπε να προσφέρετε μια ακρόαση στον μαέστρο.

Ντόριο: Δον Λατίνο, η ευχή σου προσταγή.

Περές: Και θα τραγουδήσεις μαζί μας, Δον Λατίνο.

Δον Λατίνο: Μπορώ να σκούξω σαν γουρούνι.

Ντόριο: Είσαι κλασσικός.

Δον Λατίνο: Και τι κάνει ένας κλασσικός ανάμεσα σ’ ένα κοπάδι αηδόνια; Ελάτε παιδιά, πάμε!

(Ο ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΕΞ, άσχημη καρικατούρα και καμπούρης, ανοίγει τα χέρια του, που στο φως του φεγγαριού, μοιάζουν με ξεπουπουλιασμένες φτερούγες.)

Ντόριο: Ο Νάνος στο Χάνι.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Τι κάνει; Τι κάνει; Τι κάνει;

Ντόριο: Είχε κάθε ακόλαστου το νταηλίκι.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Φρίκη! Φρίκη! Φρίκη!

Ντόριο: Θέλει μεγάλη φάρα να ορίσει.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Θ’ αποχωρίσει! Θ’ αποχωρίσει! Θ’ αποχωρίσει!

Ντόριο: Ένας αγύρτης σαν τον Ταρτούφο Μαλσίν

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Προσβολήν! Προσβολήν! Προσβολήν!

Ντόριο: Με την διάνοια ενός βλάκα.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Πλάκα! Πλάκα! Πλάκα!

Ντόριο: Ένας κούφιος άσωτος.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Καφασωτός! Καφασωτός! Καφασωτός!

Ντόριο: Μα ο κώλος του βρωμάει παπρίκα.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Ευρήκα! Ευρήκα! Ευρήκα!

(Μεγάλη διακοπή. Το ιππικό καταφθάνει τριποδίζοντας και η περιπολία της Ρωμαϊκής φρουράς βγαίνει από έναν παράπλευρο δρόμο. Μοιάζουν να κουβαλούν το φεγγάρι στα κράνη και τα σπαθιά τους. Η σάλπιγγα βαράει προσοχή και αμέσως η πόρτα του λουκουματζίδικου κλείνει με έναν ξαφνικό κρότο. Ο ΠΙΠΙΤΟ, επικεφαλής του ιππικού του δήμου, σηκώνεται στους αναβολείς του.)

Πιτίτο: Είναι απίστευτο που εσείς, οι διανοούμενοι κάνετε όλη αυτή τη φασαρία. Δεν αφήνεται τίποτα για τους αγράμματους.

Μαξ: Ευρήκα! Ευρήκα! Ευρήκα! Χρυσό Ράμφος. Και στα ελληνικά, για μεγαλύτερη σαφήνεια, Χρυσόστομος. Κύριε Εκατόνταρχε, αναμφιβόλως θα μιλάτε ελληνικά και τις τέσσερις διαλέκτους!

Πιτίτο: Πάρε τον μεθύστακα στην ψειρού.

Μαξ: Και το χαίρεται! Κύριε Εκατόνταρχε, κι εγώ το ίδιο, μπορώ να καταλάβω τα καλιαρντά σου.

Πιτίτο: Φύλαξξξξξ! Φύλαξξξξξ!

Νυχτοφύλακας: Έρχομαι! …

Πιτίτο: Ανέλαβε αυτόν τον μπεκρούλιακα!

(Ο ΝΥΧΤΟΦΥΛΑΚΑΣ φθάνει, ρυθμικά ισορροπώντας το φανάρι και το μπαστούνι του. Λαχανιάζει και μυρίζει μπράντυ. Ο ΚΑΠΑΙΤΑΝ ΠΙΤΙΤΟ κάνει γύρους το άλογο του. Σπίθες ξεπετιούνται από τις οπλές του αλόγου. Η θορυβώδης περιπολία του ιππικού ακούγεται που ξεμακραίνει.)

Πιτίτο: Νυχτοφύλακα, είσαι υπεύθυνος γι’ αυτόν τον άνδρα.

Νυχτοφύλακας: Να του ρίξω μια μπούφλα;

Πιτίτο: Καλύτερα ακόμα, μαστίγωσε τον.

Νυχτοφύλακας: Εμπρός!

Δον Λατίνο: Κέρνα τον ένα ποτό, Μαξ. Πρέπει να εξημερώσεις αυτό τον Αστουριανό τρωγλοδύτη.

Μαξ: Είμαι πανί με πανί.

Δον Λατίνο: Δεν έχεις τίποτα;

Μαξ: Ούτε δεκάρα.

Νυχτοφύλακας: Περπάτα.

Μαξ: Είμαι τυφλός.

Νυχτοφύλακας: Περιμένεις να σου επαναφέρω την όραση;

Μαξ: Νομίζεις ότι είσαι η Αγία Λουτσία;

Νυχτοφύλακας: Είμαι η Εξουσία.

Μαξ: Δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

Νυχτοφύλακας: Αλλά θα μπορούσε. Προχώρα.

Μαξ: Σου είπα, είμαι τυφλός.

Νυχτοφύλακας: Είσαι αναρχικός, και το ίδιο κι αυτοί οι μακρυμάλληδες. Φύγετε! Φύγετε! Φύγετε! Φύγετε όλοι!

Δον Λατίνο: Τι θράσος!

Νυχτοφύλακας: Κάντε πέρα!

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Ας συνοδεύσουμε τον μαέστρο! Θα συνοδεύσουμε τον μαέστρο!

Γείτονας: Πέπεεε! Πέπεεε!

Νυχτοφύλακας: Κουνήσου! Εσείς μείνετε πίσω και μη μπείτε σε μπελάδες!

(Χτυπάει την πόρτα του λουκουματζίδικου με το μπαστούνι του: ο ΨΩΜΑΣ, ένας χοντρός άντρας με λευκή ποδιά, σκύβει απ’ έξω. Ρωτά τι συμβαίνει και τραβιέται πίσω μουρμουρίζοντας κάτι. Σύντομα δυο ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΕΣ βγαίνουν έξω, με νυσταγμένα μάτια, σφίγγοντας τις ζώνες τους.)

Αστυφύλακας: Τι τρέχει;

Νυχτοφύλακας: Αυτός ο τύπος πάει στο τμήμα.

Β’ Αστυφύλακας: Κάνουμε αλλαγή βάρδιας. Θα τον αφήσουμε στο αρχηγείο

Νυχτοφύλακας: Ό,τι να ‘ναι, ένα μέρος να περάσει το βράδυ.

Γείτονας: Πέπεεε! Πέπεεε!

Νυχτοφύλακας: Κι άλλος μπεκρής! Εντάξει! Σας τον παραδίδω.

Αστυφύλακες: Κι εσείς κύριοι, κάντε πίσω.

Ντόριο: Θα συνοδεύσουμε τον μαέστρο.

Αστυφύλακας: Δεν με νοιάζει ούτε αν το όνομα του μπεκρή είναι Δον Μαριάνο ντε Κάβια, ο διάσημος δημοσιογράφος. Αυτός στ’ αλήθεια έχει ένα μυαλό… και όσο περισσότερο πίνει τόσο καλύτερα γράφει.

Β’ Αστυφύλακας: Καμιά φορά γίνεται ακόμα και βαρετός.

Δον Λατίνο: Και ξεδιάντροπος!

Αστυφύλακας: Εσύ, ο τρόπος που μιλάς, τον ξέρεις;

Δον Λατίνο: Είμαστε γνωστοί.

Β’ Αστυφύλακας: Μήπως τυχαίνει να είστε δημοσιογράφοι;

Ντόριο: Χτύπα ξύλο! Χτύπα ξύλο!

Κουνιστή: Είναι όλοι τραπεζίτες.

Αστυφύλακας: Αν θέλετε να συνοδεύσετε τον φίλο σας, δεν υπάρχει νόμος να το απαγορεύει και μέχρι που επιτρέπεται κιόλας. Αλλά πρέπει να είστε φρόνιμοι. Έχω μεγάλη εκτίμηση στο ταλέντο.

Β’ Αστυφύλακας: Ας ξεκινήσουμε να περπατάμε.

Μαξ: Λατίνο, δώσε μου το χέρι σου. Κύριοι αξιωματικοί: θα με συγχωρήσετε που είμαι τυφλός!

Αστυφύλακας: Πολιτική ορθότης!

Δον Λατίνο: Προς ποια κατεύθυνση πηγαίνουμε;

Αστυφύλακας: Κατευθείαν στο Αρχηγείο της Αστυνομίας.

Β’ Αστυφύλακας: Πάμε! Πάμε!

Μαξ: Ο Μαρά στο ικρίωμα! Θάνατος στον μεγάλο Φαρισαίο.

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Θάνατος! Θάνατος! Θάνατος!

Μαξ: Θάνατος στον Εβραίο και στο βδελυρό του σόι.

Αστυφύλακας: Αρκετά με τις φωνές! Και προσοχή με τον πιωμένο ποιητή! Πάει γυρεύοντας, γαμώτο!

Β’ Αστυφύλακας: Θα τον γδάρουν ζωντανό. Και είναι κρίμα γιατί μοιάζει σοβαρός άνδρας.

Σκηνή Πέμπτη

(Προθάλαμος στο Αρχηγείο της Αστυνομίας. Σειρές από ράφια καλυμμένα με ντοσιέ. Πάγκοι κατά μήκος του τοίχου. Σε ένα τραπέζι μερικοί βρώμικοι χαρτοφύλακες. Ασφυκτική ατμόσφαιρα όπως σε μια σπηλιά και με τη μυρωδιά μπαγιάτικου καπνού. Νυσταγμένοι αστυνομικοί. Μυστικοί αστυνομικοί με πολιτικά. Καπελάκια του μπόουλινγκ, γκλομπς, γιακάδες από σελλουλόιντ, μεγάλα δαχτυλίδια, επιδεικτικά τριχωτές κρεατοελιές. Υπάρχει ένας ασουλούπωτος γέρος –με μια περούκα στο κεφάλι του και αστραφτερά μανικετόκουμπα- που γράφει, και ένας αθλητικός λιμοκοντόρος –με γυαλιστερό χτένισμα, που αναδίδει άρωμα- που βαδίζει πάνω κάτω και υπαγορεύει κάτι ενόσω μασάει Αμερικάνικο ταμπάκο. Όσοι βρίσκονται στις διαταγές του τον αποκαλούν ΔΟΝ ΣΕΡΑΦΙΝΟ, αλλά γενικά είναι γνωστός ως ΣΕΡΑΦΙΝΟ ο ΛΙΜΟΚΟΝΤΟΡΟΣ. Ελαφριά αναταραχή. Φωνάζοντας, με το κεφάλι του γυμνό, πνευματώδης και αλλόφρον, μπουκάρει ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ. Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ τον οδηγεί απ’ το μανίκι, παρακλητικός και αναστενάζων. Πίσω τους εμφανίζονται τα κράνη των αστυνομικών. Και μέσα στο διάδρομο, υπό το φως μιας λάμπας λαδιού συγκεντρώνονται οι πίπες, οι γραβάτες και οι πλούσιες χαίτες του μοντερνισμού.)

Μαξ: Σας έφερα δυο αστυνομικούς. Μεθοκοπούσαν σε ένα καταγώγιο και τους έκανα να βγουν και να με συνοδεύσουν μέχρι εδώ.

Σεραφίνο: Πρόσεχε τη συμπεριφορά σου, αγαπητέ Κύριε.

Μαξ: Δεν μου λείπουν οι τρόποι Επίτροπε.

Σεραφίνο: Επιθεωρητής

Μαξ: Το ίδιο κάνει.

Σεραφίνο: Πώς σε λένε;

Μαξ: Το όνομα μου είναι Μάξιμο Εστρέλλα. Το ψευδώνυμο μου Άν-Αστρος. Έχω την τιμή να μην είμαι ακαδημαϊκός.

Σεραφίνο: Το παρατραβάς. Όργανα, γιατί συνελήφθην;

Αστυφύλακας: Για πρόκληση ταραχής σε δημόσιο χώρο και επειδή φώναζε διεθνιστικά συνθήματα. Είναι κομμάτι μεθυσμένος.

Σεραφίνο: Επαγγέλλεσαι;

Μαξ: Προσωρινά άνεργος.

Σεραφίνο: Που έχεις δουλέψει;

Μαξ: Πουθενά.

Σεραφίνο: Μα δεν είπες μόλις, ότι τώρα είσαι άνεργος;

Μαξ: Ένας ελεύθερος άνδρας, σαν ωδικό πτηνό, δεν εργάζεται. Και ύστερα, αυτή τη στιγμή με αμφισβητείτε, με εξευτελίζετε, με φυλακίζετε, με ψάχνετε και με ανακρίνετε!

Σεραφίνο: Που μένεις;

Μαξ: Γράφ’ το με κεφαλαία: Γωνιά Αγίου Κοσμά. Σ’ ένα παλάτι.

Δικαστικός Κλητήρας: Πες καλύτερα λαϊκή πολυκατοικία. Η γυναίκα μου, πριν παντρευτούμε, έμενε στη σοφίτα του προαναφερθέντος οικήματος.

Μαξ: Όπου κι αν ζω είναι παλάτι.

Δικαστικός Κλητήρας: Δεν μπορώ να ξέρω.

Μαξ: Γιατί εσείς, γραφειοκρατικά σκουλήκια, δεν ξέρετε τίποτα. Ούτε πώς να ονειρεύεστε.

Σεραφίνο: Συλλαμβάνεσαι.

Μαξ: Εντάξει! Λατίνο, υπάρχει ένα ένας πάγκος κάπου εδώ να πέσω να κοιμηθώ;

Σεραφίνο: Δεν ήρθες εδώ για να κοιμηθείς.

Μαξ: Μα νυστάζω πολύ.

Σεραφίνο: Προσβάλεις την εξουσία μου! Ξέρεις ποιος είμαι;

Μαξ: Ο Σεραφίνο ο Λιμοκοντόρος.

Σεραφίνο: Επανάλαβε το αστείο άλλη μια φορά και θα σε ρίξω κάτω ξερό.

Μαξ: Είμαι σίγουρος ότι θα ελέγξεις τον εαυτό σου! Είμαι, όπως και να το κάνουμε, ο πρώτος ποιητής της Ισπανίας! Έχω επιρροή σε όλες τις εφημερίδες! Και ξέρω τον Υπουργό των Εσωτερικών! Ήμασταν συμμαθητές.

Σεραφίνο: Η Εξοχότητα του ο Υπουργός δεν είναι αλήτης.

Μαξ: Είσαι άσχετος με την Μοντέρνα Ιστορία.

Σεραφίνο: Παρουσία μου κανένας δεν προσβάλει τον Δον Πάκο. Αυτό δεν θα το ανεχτώ. Σε πληροφορώ ότι τον Δον Πάκο τον έχω σαν πατέρα μου!

Μαξ: Αυτό δεν το πιστεύω. Επίτρεψε μου να το επιβεβαιώσω με ένα τηλεφώνημα.

Σεραφίνο: Μπορείς να του τηλεφωνήσεις απ’ το μπουντρούμι.

Δον Λατίνο: Κύριε Επιθεωρητά, παρακαλώ, να είστε λίγο πιο ευγενής. Αυτό το θέμα άπτεται της Εθνικής μας Δόξης! Του Βίκτορος Ουγκώ της Ισπανίας!

Σεραφίνο: Κράτα τη γλώσσα σου!

Δον Λατίνο: Συγχωρέστε την παρέμβαση μου.

Σεραφίνο: Αν θες να του κάνεις παρέα, έχουμε κατάλυμα και για σένα.

Δον Λατίνο: Ευχαριστώ, Επιθεωρητά.

Σεραφίνο: Όργανα, πάρτε αυτό τον μεθύστακα στο δύο.

Αστυφύλακας: Περπάτα.

Μαξ: Δεν υποχωρώ!

Σεραφίνο: Να τον σύρετε!

Β’ Αστυφύλακας: Προχώρα, αλήτη.

Μαξ: Με σκοτώνουν! Με σκοτώνουν!

Ένας Μοντερνιστής: Βάρβαροι!

Δον Λατίνο: Και σκέψου ότι είναι μια Εθνική Δόξα.

Σεραφίνο: Δεν επιτρέπω διαμαρτυρίες εδώ πέρα! Καλύτερα να πηγαίνετε.

Άλλος Μοντερνιστής: Ζήτω η Ιερά Εξέταση!

Σεραφίνο: Ησυχία! Ή θα συλληφθείτε όλοι.

Μαξ: Με σκοτώνουν! Με σκοτώνουν!

Αστυφύλακες: Μπεκρούλιακα! Αλήτη!

Οι Μοντερνιστές (εν χωρώ): Πρέπει να πάμε στα γραφεία της εφημερίδας!

(Ολόκληρη η ομάδα πετάγεται έξω. Γραβάτες πετούν από ‘δω κι από ‘κει, σβησμένες πίπες, ρομαντικές τούφες μαλλιά. Μπορεί κανείς ν’ ακούσει τους αναστεναγμούς και τις κραυγές πίσω από τις πόρτες των κελιών.)

Σεραφίνο: Αυτοί οι ψευτοκουλτουριάρηδες νεοφερμένοι μάλλον θα νομίζουν ότι μοιράζουμε γλυκό εδώ πέρα!

Σκηνή Έκτη

(Το μπουντρούμι. Ένα κελάρι, κακοφωτισμένο από μια μικρή λάμπα λαδιού. Η μορφή ενός άντρα αναδεύεται στις σκιές. Μπλούζα, κασκόλ και σκοινένια πέδιλα. Βηματίζει στο πάτωμα μιλώντας μόνος. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει με πάταγο. Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ σπρώχνοντας και σκουντουφλώντας, κυλάει στο βάθος του κελιού. Η πόρτα κλείνει με βρόντο.)

Μαξ: Αποβράσματα! Πραιτοριανοί! Δειλοί!

Φωνή απ’ έξω: Πας γυρεύοντας! Συνέχισε έτσι!

Μαξ: Λακέ!

(Η φιγούρα του ένοικου του κελιού αναδύεται από την σκοτεινιά. Κάτω απ’ το φως, φαίνεται, σιδηροδέσμιος, με το πρόσωπο του αιματοβαμμένο.)

Φυλακισμένος: Καλησπέρα!

Μαξ: Δεν είμαι μόνος λοιπόν;

Φυλακισμένος: Όχι, απ’ όσο φαίνεται.

Μαξ: Ποιος είσαι φίλε;

Φυλακισμένος: Ένας παρίας.

Μαξ: Από την Καταλονία λοιπόν;

Φυλακισμένος: Από παντού.

Μαξ: Παρίας! Μόνο οι καταλάνοι εργάτες βαφτίζουν την απείθεια τους μ’ αυτό το υποτιμητικό επίθετο. «Παρίας», αυτή η λέξη όταν βγαίνει από στόματα σαν το δικό σου είναι σαν σπιρούνισμα. Η ώρα θα σημάνει σύντομα για όλους σας.

Φυλακισμένος: Έχεις μάτια που λίγοι άνθρωποι διαθέτουν. Η Μπαρσελόνα τρέφει την φλόγα του μίσους: Είμαι ένας εργάτης από την Μπαρσελόνα και είμαι περήφανος για αυτό.

Μαξ: Είσαι αναρχικός;

Φυλακισμένος: Είμαι αυτό που με έκανε ο νόμος.

Μαξ: Ανήκουμε στην ίδια εκκλησία.

Φυλακισμένος: Αλλά εσύ φοράς το φουλάρι του καλλιτέχνη.

Μαξ: Την θηλιά της πιο απεχθούς δουλικότητας. Θα το βγάλω για να μπορέσουμε να μιλήσουμε.

Φυλακισμένος: Δεν είσαι προλετάριος.

Μαξ: Είμαι ο πόνος ενός κακού ονείρου.

Φυλακισμένος: Μοιάζεις φωτισμένος άνθρωπος. Μιλάς σαν τις παλιές καλές μέρες.

Μαξ: Είμαι ένας τυφλός ποιητής.

Φυλακισμένος: Αυτή δεν είναι μικρή συμφορά. Στην Ισπανία, η εργατιά και η διανόηση πάντα περιφρονούνται. Όλα τα ορίζει το χρήμα εδώ.

Μαξ: Πρέπει να τοποθετήσουμε μια ηλεκτρική γκιλοτίνα στο Πουέρτα ντελ Σολ.

Φυλακισμένος: Δεν είναι αρκετό. Ο επαναστατικός στόχος πρέπει να είναι η καταστροφή του πλούτου, όπως στη Ρωσία. Το να αποκεφαλίσουμε τους πλούσιους δεν αρκεί. Πάντα θα εμφανιστεί κάποιος επίδοξος κληρονόμος, ακόμα κι αν καταργήσεις την κληρονομιά δεν θα σταματήσεις όλους εκδιωγμένους από το να δολοπλοκούν για να την πάρουν πίσω. Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε την επιστροφή της παλιάς άρχουσας τάξης, και μπορείς να το πετύχεις αυτό μόνο με το να καταστρέψεις όλο τον πλούτο. Η Βιομηχανική Μπαρσελόνα πρέπει να καταρρεύσει, για να γεννηθεί απ’ τα ερείπια της, με μια νέα άποψη για την ιδιοκτησία και τη μισθωτή εργασία. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει εργοδότης με πιο μαύρη καρδιά από το Καταλάνο αφεντικό, και αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη, γιατί υπάρχουν ακόμα οι Ισπανικές αποικίες στην Αμερική. Η Μπαρσελόνα δεν μπορεί να σωθεί αν δεν ερειπωθεί πρώτα.

Μαξ: Όμως, η Μπαρσελόνα είναι μέσα στην καρδιά μου.

Φυλακισμένος: Είμαι πάντα κομμάτι της.

Μαξ: Της χρωστάω τις μοναδικές χαρές που ένιωσα στην διάρκεια της σκοτεινιάς των τυφλών μου ωρών. Κάθε μέρα ένα νεκρό αφεντικό, καμιά φορά δυο… Αυτό είναι παρηγορητικό.

Φυλακισμένος: Αλλά δεν λες τίποτα για τους εργάτες που συνεχίζουν να πέφτουν.

Μαξ: Οι εργάτες πολλαπλασιάζονται σαν τις μύγες. Απ’ την άλλη μεριά, τα αφεντικά είναι σαν τους ελέφαντες, και όπως κάθε παντοδύναμο και προϊστορικό πλάσμα αναπαράγονται αργά. Σαούλ, πρέπει να διαδώσουμε τη νέα μας θρησκεία σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Φυλακισμένος: Το όνομα μου είναι Ματθαίος.

Μαξ: Αλλά σε βαφτίζω Σαούλ. Είμαι ποιητής και έχω πνευματικά δικαιώματα πάνω στ’ αλφάβητο. Άκου και θυμήσου, Σαούλ, για όταν θα είσαι πάλι ελεύθερος. Με ένα καλό κυνηγητό, η τιμή για τα κρανία των Καταλάνων αφεντικών μπορεί ν’ ανέβει πάνω απ’ το ελεφαντόδοντο της Καλκούτας.

Φυλακισμένος: Γι’ αυτό δουλεύουμε.

Μαξ: Και από την άλλη μεριά, σαν τελευταία παρηγοριά σκέψου ότι με το να καταργήσουμε το προλεταριάτο ξεφορτωνόμαστε και τους εργοδότες μαζί.

Φυλακισμένος: Αν καταστρέψουμε την πόλη, θα εξολοθρεύσουμε τους Φαρισαίους της Μπαρσελόνας.

Μαξ: Δεν θα το αρνηθώ. Ας αφήσουμε την Φαρισαϊκή Μπαρσελόνα να καταστραφεί, όπως η Καρχηδόνα και η Ιερουσαλίμ. Ο κύβος ερρίφθη. Δώσε μου το χέρι σου.

Φυλακισμένος: Είμαι δεμένος.

Μαξ: Είσαι νέος; Δεν μπορώ να σε δω.

Φυλακισμένος: Είμαι νέος. Τριάντα χρονών.

Μαξ: Για τί κατηγορείσαι;

Φυλακισμένος: Είναι μεγάλη ιστορία. Έχω κατηγορηθεί για ανταρσία… αρνήθηκα να αφήσω την δουλειά μου και να πάω στον πόλεμο, ξεκίνησα και μια εξέγερση στο εργοστάσιο. Το αφεντικό μου έκανε μήνυση, έπρεπε να εκτίσω την ποινή μου, γύρισα όλη την περιοχή ψάχνοντας να βρω δουλειά. Τρέχω ακόμα από δικαστήριο σε δικαστήριο, πάντα με κλητεύει ο ένας δικαστής ή ο άλλος. Αλλά ξέρω τη μοίρα που με περιμένει: Τέσσερις σφαίρες, για απόπειρα απόδρασης. Μια και καλή… μόνο αυτό και τίποτα άλλο…

Μαξ: Γιατί, τί φοβάσαι;

Φυλακισμένος: Ότι μπορεί να διασκεδάσουν με το να με βασανίσουν.

Μαξ: Βάρβαροι!

Φυλακισμένος: Πρέπει να τους ξέρεις.

Μαξ: Απατεώνες! Και είναι αυτοί που διαμαρτύρονται με αγανάκτηση για τον «Μαύρο Θρύλο».

Φυλακισμένος: Για μερικές άθλιες πεσέτες, σε κάποια απόκεντρη γωνιά της πόλης, θα περνάω και θα με τελειώσουν… και πληρώνονται για να προστατεύσουν τις ανθρώπινες ζωές! Και αυτό τα πλούσια καθάρματα το αποκαλούν δικαιοσύνη.

Μαξ: Πλούσιοι και φτωχοί το ίδιο. Η Ιβηρική βαναυσότητα είναι κοινή σε όλους.

Φυλακισμένος: Όλους τους.

Μαξ: Όλους τους! Ματθαίε, που είναι η βόμβα που θα κατακρεουργήσει την καταραμένη γη της Ισπανίας;

Φυλακισμένος: Κύριε ποιητή, που τόσα προβλέπεις, δεν έχεις προσέξει ένα σηκωμένο χέρι;

(Η πόρτα του κελιού ανοίγει και ένας ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΛΗΤΗΡΑΣ, με την αλαζονεία ενός παλικαρά, κάνει σήμα στον αλυσοδεμένο κρατούμενο να τον ακολουθήσει.)

Δεσμοφύλακας: Εσύ εκεί, Καταλανέ, ετοιμάσου.

Φυλακισμένος: Είμαι έτοιμος.

Δεσμοφύλακας: Πάμε λοιπόν. Θα κάνεις μερικές ωραίες διακοπές, ρουφιάνε.

(Με καρτερική σταθερότητα, ο φυλακισμένος πλησιάζει τον τυφλό άνδρα και του αγγίζει τον ώμο με το πηγούνι του. Προφέρει το αντίο του με χαμηλή φωνή.)

Φυλακισμένος: Η σειρά μου ήρθε… Δεν νομίζω ότι θα ξαναϊδωθούμε…

Μαξ: Αυτό είναι φρικτό!

Φυλακισμένος: Απλά θα με σκοτώσουν. Και τι θα γράψουν τα καθάρματα στις εφημερίδες αύριο;

Μαξ: Ό,τι τους πουν να τυπώσουν.

Φυλακισμένος: Κλαις;

Μαξ: Από αδυναμία και οργή. Ας αγκαλιαστούμε, αδερφέ.

(Αγκαλιάζονται. Ο ΚΛΗΤΗΡΑΣ και ο αλυσοδεμένος άνδρας φεύγουν. Η πόρτα ξανακλείνει. Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ βρίσκει τον τοίχο ψηλαφιστά και κάθεται κάτω στηριζόμενος πάνω του, με τα πόδια σταυρωμένα σαν σε θρησκευτική στάση Ανατολίτικου διαλογισμού. Η μορφή του τυφλού ποιητή δείχνει μια επώδυνη και σιωπηλή θλίψη. Απ’ έξω έρχεται μια βοή και φωνές και ο ήχος απ’ τον καλπασμό των αλόγων.)

Σκηνή Έβδομη

(Τα Δημοσιογραφικά Γραφεία της Εφημερίδας των Λαών. Μια χαμηλή είσοδος με πλακόστρωτο δάπεδο. Στη μέση ένα μεγάλο, μαύρο τραπέζι, περικυκλωμένο από άδειες καρέκλες που σημαδεύουν τις θέσεις, μπροστά από ξεθωριασμένα ντοσιέ στοίβες χαρτιά των οποίων η λευκότητα προβάλλεται στον φωτεινό και πρασινωπό κύκλο μιας λάμπας με πτυχωτό «καπέλο». Σε μια άκρη, ένας φαλακρός άντρας καπνίζει και γράφει, εδώ και χρόνια αρχισυντάκτης, μια θλιβερή παρουσία με πλεχτό πανωφόρι, γαμψά δάχτυλα και νύχια λερωμένα με μελάνι. Αυτός ο λογικός αλλά και μυθικός άντρας, ξανανάβει την γόπα του τσιγάρου του. Το παραπέτασμα τραβιέται και ο διαπεραστικός ήχος ενός ηλεκτρικού κουδουνιού σπάει την παγερή σιωπή. Ο ΘΥΡΩΡΟΣ εμφανίζεται ξαφνικά, ένας μικρόσωμος βρώμικος γέρος, μουστακαλής, κοιλαράς, ακριβώς σαν εκείνους στους ανδρείους συνταγματάρχες που πέφτουν από τα άλογα τους στην διάρκεια μιας επίσημης πομπής. Μια εντυπωσιακή ομοιότης που φαντάζει απίστευτη.)

Θυρωρός: Ο Δον Λατίνο ντε Ισπάλις είναι εδώ, με μερικούς ακόμα καπιταλιστές του ίδιου φυράματος. Ζητούν να δουν τον ίδιο το Διευθυντή. Τους είπα ότι μόνο εσείς βρίσκεστε εδώ. Θα τους δείτε Δον Φίλμπερτ;

Δον Φίλμπερτ: Ας περάσουν.

(Συνεχίζει να γράφει. Ο ΘΥΡΩΡΟΣ βγαίνει έξω και η μικρή πράσινη πόρτα του παραπετάσματος μένει να αιωρείται, φέρνοντας στο νου παλιές γκαρσονιέρες που χρησιμοποιούνται σαν παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες. Τότε μπαίνει το λεφούσι των μοντερνιστών, μακριά μαλλιά, πίπες στο στόμα, ξεφτισμένα πανωφόρια, μια μπέρτα εδώ κι εκεί. Ο φαλακρός εφημεριδάς σπρώχνει τα γυαλιά στο κούτελο του, εξετάζει το τσιγάρο του και φορά έναν αέρα σπουδαιότητας.)

Δον Φίλμπερτ: Κύριοι και καλοί άνθρωποι, περάστε μέσα! Πείτε μου, παρακαλώ, τι μπορούμε να κάνουμε εγώ και η Εφημερίδα για σας!

Δον Λατίνο: Είμεθα εδώ όπως διαμαρτυρηθούμε ενάντια σε ένα άθλιο αίσχος εκ μέρους της Αστυνομίας! Ο Μαξ Εστρέλλα, ο σπουδαίος ποιητής –ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται την σπουδαιότητα του- μόλις συνελήφθη και κακοποιείται βάναυσα στα υπόγεια του Υπουργείου Κακοδιοίκησης!

Ντόριο: Η Ισπανία είναι πάντοτε το βασίλειο του Καρόλου του Δεύτερου.

Δον Φίλμπερτ: Μα την Αγία Πατάτα! Είναι δυνατόν ο μεγάλος μας ποιητής να είναι μέθυσος;

Δον Λατίνο: Ένα ποτηράκι παραπάνω δεν δικαιολογεί αυτή την εξοργιστική παραβίαση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Δον Φίλμπερτ: Ο Μαξ Εστρέλλα συμβαίνει να είναι και δικός μας φίλος. Μα την Αγία Πατάτα! Αν ο Διευθυντής δεν έχει έρθει μέχρι τώρα δεν πρόκειται να έρθει καθόλου. Ξέρετε πως βγαίνει μια εφημερίδα. Ο Διευθυντής είναι πάντα τύραννος! Χωρίς να τον συμβουλευτώ δεν μπορώ να πάρω την απόφαση να τυπώσω τη διαμαρτυρία σας στις στήλες μας. Και δεν ξέρω ποια είναι η πολιτική της εφημερίδας σε σχέση με την Αστυνομική Διεύθυνση. Και όσο για την δική σας ιστορία, για να είμαι ειλικρινής ακούγεται κομμάτι τραβηγμένη.

Ντόριο: Αυτό είναι αποτρόπαιο, Δον Φίλμπερτ.

Κλαρινίτο: Δειλία, πέρα για πέρα!

Περές: Ντροπή διάολε!

Δον Λατίνο: Έγκλημα!

Ντόριο: Η Ισπανία είναι πάντοτε το βασίλειο του Φιλίππου του Δεύτερου.

Δον Λατίνο: Ντόριο, αγόρι μου, μας ντροπιάζεις.

Δον Φίλμπερτ: Νιάτα! Ευγενές πάθος! «Θείος Θησαυρός», έτσι τα αποκαλεί ο Ρουμπέν, ο βάρδος απ’ τη Νικαράγουα! «Νιάτα, Θείος Θησαυρός! Φεύγετε χωρίς επιστροφή». Διαβάζω κιόλας ξέρετε, και καμιά φορά εκτιμώ ακόμα και τους ευφυείς του μοντερνισμού. Ο Διευθυντής με κοροϊδεύει κιόλας ότι έχω μολυνθεί απ’ την ασθένεια! Διάβασε κανείς την ιστορία που δημοσίευσα στο Κόσμος;

Κλαρινίτο: Εγώ Δον Φίλμπερτ! Την διάβασα και την εκτίμησα.

Δον Φίλμπερτ: Κι εσύ, Ντόριο, φίλε μου;

Ντόριο: Ποτέ δεν διαβάζω τους συγχρόνους μου, Δον Φίλμπερτ.

Δον Φίλμπερτ:  Ντόριο, φίλε μου, δεν θέλω να σου απαντήσω ότι το ίδιο αγνοείς και τους κλασσικούς.

Ντόριο: Το μυαλό σου και το δικό μου, Δον Φίλμπερτ, αναβλύζουν ευφυΐα. Μπορείς να το δεις στους λεκέδες στο γιακά του πουκαμίσου μας.

Δον Φίλμπερτ: Με τέτοια ευγενική μνεία στην αισθητική των ενδυμάτων μου, αποκαλύφθηκε ότι είσαι ένας νεαρός εστέτ!

Ντόριο: Είσαι όντως καυστικός, Δον Φίλμπερτ!

Δον Φίλμπερτ: Εσύ έλυσες τη γλώσσα μου!

Ντόριο: Δεν είχα τέτοια πρόθεση!

Κλαρινίτο: Ντόριο, κόψε τα παιδιάστικα αστεία.

Δον Φίλμπερτ: Ντόριο, φίλε μου, είμαι μαθημένος και σε κατηγορίες και σε μπηχτές. Αυτά είναι τα κονταροχτυπήματα της δημοσιογραφίας. Και δεν εννοώ της σημερινής δημοσιογραφίας. Διασταύρωσα το ξίφος μου με τον πολιτικό Σιλβέλα σε ένα επίσημο δείπνο, και κέρδισα το βραβείο στα Φλοράλια της όμορφης Μάλαγα. Ο Ναρκίσο Ντιάζ για την ακρίβεια αναφέρει αυτό το κονταροχτύπημα λίγο αργότερα στο ρεπορτάζ του για τον Κήρυκα. Απολαυστικότατη αφήγηση, όπως τα περισσότερα κομμάτια του, και όπως σημείωσε, εγώ δεν ήμουν καθόλου κακός στο ρόλο μου. Παρέθεσε τον ορισμό μου για τη δημοσιογραφία. Τον γνωρίζετε; Δεν έχει σημασία, θα τον επαναλάβω για σας. Ο εφημεριδάς είναι το γρανάζι του κοινοβουλίου. Το Κογκρέσο είναι ένα μεγάλο γραφείο σύνταξης, και κάθε γραφείο σύνταξης είναι ένα μικρό Κογκρέσο. Η δημοσιογραφία είναι κατεργαριά και παρωδία, ακριβώς όπως η πολιτική. Είναι στον ίδιο κύκλο, μοναχά σε διαφορετικές σφαίρες. Θα μπορούσα να τα εξηγήσω όλα αυτά θεοσοφιστικά αν είχατε μυσταγωγηθεί στα ευγενή διδάγματα του Κάρμα.

Ντόριο: Εμείς ποτέ δεν υπήρξαμε μυσταγωγημένοι, εκείνος που παρασύρεται λιγάκι είναι ο Δον Λατίνο.

Δον Λατίνο: Περισσότερο από λιγάκι, αγόρι μου, πολύ περισσότερο από λιγάκι. Αν δεν το ξέρεις, το λογοτεχνικό μου ψευδώνυμο έχει μια Καβαλιστική χροιά: Το νερό του βαπτίσματος με έκανε Λατίνο. Είμαι Λατίνος γιατί γεννήθηκα στα Βετικά Όρη, στην Ανδαλουσιανή Ισπανία. Και είμαι Λατίνος γιατί έσκουζα στο Λατινικό Κουαρτέτο στο Παρίσι. Στην Καβαλιστική γλώσσα το Λατίνο μετατρέπεται σε μια από τις μαγικές λέξεις: Ονιτάλ. Κι εσείς Δον Φίλμπερτ, φαίνεται να παίζεται λίγο με τη Μαγεία και την Καβάλα.

Δον Φίλμπερτ: Ας μην περιπλέκουμε τα πράγματα. Αυτό είναι πολύ σοβαρό, Δον Λατίνο, πραγματικά είμαι θεοσοφιστής!

Δον Λατίνο: Δεν ξέρω τι είμαι εγώ!

Δον Φίλμπερτ: Αυτό μπορώ να το πιστέψω.

Ντόριο: Ένας αλήτης από τη Μαδρίτη.

Δον Λατίνο: Ντόριο, μην σπαταλάς το πνεύμα σου για πράγματα που είναι εξαντλήσιμα. Μεταξύ φίλων είναι καλύτερα να προσφέρεις ένα τσιγάρο. Έλα λοιπόν, δώσε μου μια τζούρα.

Ντόριο: Δεν καπνίζω.

Δον Φίλμπερτ: Πρέπει να έχεις κάποια αδυναμία!

Ντόριο: Βιάζω τις παρακόρες.

Δον Φίλμπερτ: Είναι διασκεδαστικό;

Ντόριο: Έχει την γοητεία του, Δον Φίλμπερτ.

Δον Φίλμπερτ: Πρέπει να έχεις γίνει πατέρας πολλές φορές μέχρι τώρα.

Ντόριο: Τις βάζω να το ρίξουν.

Δον Φίλμπερτ: Άθλιε βρεφοκτόνε!

Περές: Βρώμικα κόλπα!

Ντόριο: Μην παρεμβαίνεις Περές! Δον Φίλμπερτ, ο ταπεινός υπηρέτης σας είναι Νέο-Μαλθουσιανός.

Δον Φίλμπερτ: Το γράφεις αυτό στα μπιλιέτα σου;

Ντόριο: Έχω μια φωτεινή ρεκλάμα στο σπίτι μου.

Δον Λατίνο: Έτσι τελειώνει πάντα. Καθώς μοιραζόμαστε ένα άδειο πιάτο, εμείς οι Ισπανοί παρηγορούμε τους εαυτούς μας για την πείνα και την κακή διοίκηση.

Ντόριο: Και για τους κακούς ηθοποιούς, και για τα κακά έργα, και για το αργό τραμ, και την πλακόστρωση στους δρόμους.

Περές: Είσαι εικονοκλάστης!

Ντόριο: Άκου ευλαβικά, Περές, και μείνε σιωπηλός.

Δον Φίλμπερτ: Η Ισπανία! Μπορεί να της λείπει το ψωμί, αλλά ποτέ δεν ξεμένει από πνεύμα και καλό χιούμορ.

Ντόριο: Μπορείτε εσείς, Δον Φίλμπερτ, να μαντέψετε ποιος είναι ο νούμερο ένα πλακατζής;

Δον Φίλμπερτ: Εσείς, καταραμένοι εικονοκλάστες, θα ισχυριστείτε προφανώς ότι είναι ο Δον Μιγκέλ ντε Ουνάμουνο.

Ντόριο: Όχι κύριε! Ο νούμερο ένα πλακατζής είναι ο Βασιλιάς μας, Δον Αλφόνσο ο Όγδοος.

Δον Φίλμπερτ: Έχει τη ζωηράδα των Βουρβόνων και αυτή των ιθαγενών της Μαδρίτης.

Ντόριο: Ο νούμερο ένα πλακατζής, Δον Φίλμπερτ. Ο νούμερο ένα! Ο Βασιλιάς μας Αλφόνσο, μόλις έσπασε κάθε ρεκόρ κάνοντας τον Γκαρσία Πριέτο Πρωθυπουργό!

Δον Φίλμπερτ: Εδώ, νέε μου, δεν επιτρέπεται να εκστομίζεις βλασφημίες. Τυγχάνει η εφημερίδα μας να έχει τον Δον Μάνουελ Γκαρσία Πριέτο για έμπνευση. Ξέρω ότι δεν είναι ο ποιο ευφυής άνθρωπος και δεν είναι πραγματικός ρήτορας, αλλά είναι ένας σοβαρός πολιτικός. Και εν τέλει, ας επιστρέψουμε στην υπόθεση του φίλου μας του Μαξ Άν-αστρου. Θα μπορούσα να τηλεφωνήσω στο ιδιαίτερο γραφείο του Υπουργού. Ξέρω κάποιον εκεί που στο παρελθόν κάλυπτε τις αστυνομικές περιπολίες για μας. Θα του ζητήσω να το κανονίσει. Μα την Αγία Πατάτα! Ο Μαξ Άν-αστρος είναι ένας από τους μαέστρους και του αξίζει μια αναγνώριση. Τι κάνουν αυτοί οι κύριοι για τους νταβατζήδες και τους τραμπούκους; Την πλεμπάγια με τα μαχαίρια; Ο Άν-αστρος ήταν όπως πάντα;

Δον Λατίνο: Φωτοβόλος.

Δον Φίλμπερτ: Πόσο οικτρό!

Δον Λατίνο: Δεν υπερέβη τα εσκαμμένα. Ήμουν μαζί του. Φαντάσου! Φίλοι από τις μέρες εκείνες στο Παρίσι! Γνωρίζετε το Παρίσι; Πήγα στο Παρίσι με την Βασίλισσα Ισαμπέλα. Έγραψα τότε, υπερασπιζόμενος την σπουδαία κυρία. Μετέφρασα ακόμα μερικά βιβλία για τον εκδοτικό οίκο Garnier. Ήμουν οικονομικός συντάκτης της Ισπανο-Αμερικανικής Σάλπιγγας. Σπουδαίο φύλλο! Και πάντα με το ψευδώνυμο μου Λατίνο ντε Ισπάλις.

(Ένα τηλέφωνο ακούγεται να χτυπάει. Ο ΔΟΝ ΦΙΛΜΠΕΡΤ ο καταρροϊκός και φαλακρός δημοσιογράφος, ο λογικός αλλά και μυθικός άντρας που μπορεί να βρει κανείς στο προσωπικό κάθε εφημερίδας, ζητά γραμμή για τα ιδιαίτερα γραφεία του Υπουργείου. Σιωπή. Ύστερα ψίθυροι, ένα ελαφρό γέλιο, κάποια αστεία σε χαμηλό τόνο. Ο ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΕΞ κάθεται στην καρέκλα του διευθυντή, σηκώνει τις κουρελιασμένες μπότες του στο τραπέζι και αφήνει ένα δυνατό αναστεναγμό.)

Ντόριο: Θα συνθέσω το κύριο άρθρο παραφράζοντας τον λόγο του αρχηγού μας: «Οι ζωτικές δυνάμεις της χώρας μας είναι νεκρές!». Αυτό ανέκραζε ο φίλος μας ο επιφανής Δούκας την Αλουτσέμα, εχθές ακόμη, σε ένα θαυμάσιο ρητορικό ξέσπασμα. Και η Αίθουσα, εντελώς συνεπαρμένη χειροκροτούσε αυτή τη βαθυστόχαστη σύλληψη, τόσο βαθυστόχαστη όσο και η άλλη επισήμανση: «Οι απειλητικοί ύφαλοι υποχωρούν αργά καθώς το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι». Και όλα μαζί συνήθως συνοψίζονται στη μια και υπέρτατη κραυγή: «Σαντιάγκο και ανοιχτή Ισπανία, για την ελευθερία και την πρόοδο».

(Ο ΔΟΝ ΦΙΛΜΠΕΡΤ αφήνει το ακουστικό του τηλεφώνου και μπαίνει στο δωμάτιο, καλύπτοντας το φαλακρό του κεφάλι με τα κιτρινωπά, λερωμένα με μελάνι χέρια του. Τα χέρια ενός σκελετωμένου υπομνηματογράφου την Ημέρα της Κρίσης!)

Δον Φίλμπερτ: Δεν θα ανεχτώ τέτοια αστεία! Βάλε τα πόδια σου κάτω! Πού την είδες τέτοια ξεδιαντροπιά;

Ντόριο: Στην Γερουσία των Γιάνκηδων.

Δον Φίλμπερτ: Γέμισες το ντοσιέ μου σκόνη!

Ντόριο: Είναι ένα φιλοσοφικό μάθημα. Χους ει και εις χουν απελεύσει!

Δον Φίλμπερτ: Δεν μπορούσες ούτε να το πεις στα Λατινικά! Είστε ένα μάτσο θρασύτατα βρωμόπαιδα!

Κλαρινίτο: Οι υπόλοιποι δεν δείξαμε κανενός είδους έλλειψη σεβασμού, Δον Φίλμπερτ.

Δον Φίλμπερτ: Απολαύσατε όμως τ’ αστείο, και το γέλιο σ’ αυτή την περίπτωση είναι αναίδεια. Να γελάτε με κάτι που είναι τόσο ανώτερο σας! Δεν υπάρχει τίποτα αξιοσέβαστο σε σας. Ο Μαρά είναι μόνο ένας τσαρλατάνος!

Ντόριο: Ο Βασιλιάς της Πάρλας!

Δον Φίλμπερτ: Ο Μπενλιούρε, φτηνός άγιος, un santi boni barati.

Ντόριο: Αυτά λένε στη Βαλένθια.

Δον Φίλμπερτ: Ο Καβεστάνι, ο μεγάλος ποιητής, τίποτα παραπάνω από ένα φτηνό στιχοπλόκο.

Ντόριο: Δίνει μαθήματα κιθάρας με διαγράμματα.

Δον Φίλμπερτ: Και δεν θα με εξέπληττε αν το αφεντικό μου, αυτός ο διαπρεπής άνθρωπος σας φαίνεται ένας γελοίος τιποτένιος.

Ντόριο: Ένας ακόμη γαμπρός.

Δον Φίλμπερτ: Για σένα δεν υπάρχει τίποτα σπουδαίο στη χώρα μας, τίποτα που να του αξίζει σεβασμός. Σε οικτίρω! Είστε πράγματι ανόητοι λεχρίτες. Δεν νιώθετε κανέναν πατριωτισμό!

Ντόριο: Είναι μια πολυτέλεια που δεν σηκώνει το βαλάντιο μας. Περίμενε μέχρι να πάρουμε ένα αυτοκίνητο, Δον Φίλμπερτ.

Δον Φίλμπερτ: Δεν μπορείς να μιλήσεις σοβαρά ούτε για μια στιγμή. Και υπάρχει κάποιος δικός σας, τον οποίο όλοι αποκαλείτε δάσκαλο, που τολμά να φωνάξει: «Ζήτω στην ασημαντότητα». Και σκέψου, όχι στο Café, όχι μεταξύ φίλων, αλλά σε μια συνάντηση του Οίκου της Γνώσης! Και αυτό απλά δεν μπορεί να συνεχιστεί κύριοι! Δεν πιστεύετε σε τίποτα: είστε μηδενιστές και κυνικοί. Για καλή μας τύχη υπάρχει μια άλλη νεολαία που δεν είναι καθόλου σαν εσάς, μια αφοσιωμένη νεολαία, μια νεολαία γεμάτη πολιτικό πνεύμα.

Δον Λατίνο: Αν αναφέρεσαι σ’ αυτούς τους λεχρίτες στην Επιτροπή Πολιτών, ενίσταμαι! Τουλάχιστον αυτοί εδώ οι μοντερνιστές, πες τους διαπρεπείς αλήτες αν το θες, δεν έπεσαν ποτέ τόσο χαμηλά όσο να γίνουν αξιότιμοι πολισμάνοι. Ο καθένας με την αξία του. Και παρεμπιπτόντως, είναι αλήθεια ότι κάποιος απ’ αυτούς τους νεολαίους με τ’ αδιάβροχα δολοφονήθηκε ετούτο το απόγευμα; Έχεις ακούσει κανένα νέο;

Δον Φίλμπερτ: Ήταν ένας νεαρός… σχετικά μιλώντας. Εξήντα χρονών.

Δον Λατίνο: Λοιπόν, θάψτε τον. Ένα πτώμα περισσότερο ή λιγότερο, μόνο ο εργολάβος κηδειών νοιάζεται!

(Το τηλέφωνο χτυπά ξαφνικά. Ο ΔΟΝ ΦΙΛΜΠΕΡΤ σηκώνει το ακουστικό και ξεκινά μια παντομίμα κινήσεων, χειρονομιών και ξεφωνητών. Όσο ακούει με το λαιμό του στραβωμένο και το ακουστικό στο αυτί, ανιχνεύει όλο το δωμάτιο παρατηρώντας προσεχτικά τους νεαρούς μοντερνιστές. Όταν κλείνει το τηλέφωνο έχει την ντόμπρα έκφραση μιας ήσυχης συνείδησης. Από το ατάραχο χαμόγελο του, το φίλντισι στο φρύδι του… την ευρεία σφαιρικότητα της φαλάκρας του, αναδύεται ο θεοσοφιστής.)

Δον Φίλμπερτ: Δόθηκε ήδη η διαταγή να αφεθεί ο φίλος μας ο Μαξ Εστρέλλα ελεύθερος. Συμβουλέψτε τον να μην πίνει τόσο πολύ. Έχει αληθινό ταλέντο. Μπορεί οπωσδήποτε να κάνει πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κάνει. Και τώρα παρακαλώ φύγετε κι αφήστε με να δουλέψω. Πρέπει να βγάλω ολόκληρο το φύλλο μόνος μου.

Σκηνή Όγδοη

(Η προσωπική Γραμματεία της Εξοχότητάς του. Μυρωδιά από καπνό Αβάνας, άσχημοι πίνακες ζωγραφικής, μια επίφαση πολυτέλειας, στο βάθος όμως επαρχιώτικη. Το δωμάτιο θυμίζει κατά ένα μέρος γραφείο και κατά ένα μέρος χαρτοπαικτική λέσχη. Ξαφνικά το χτύπημα του τηλεφώνου τρυπώνει μέσα στην γραφειοκρατική αγκαλιά. Ο ΝΤΙΕΓΚΙΤΟ ΓΚΑΡΣΙΑ –αποκαλούμενος ΔΟΝ ΝΤΙΕΓΚΟ ΝΤΕΛ ΚΟΡΡΑΛ στις Αίθουσες των Δικαστηρίων και στην Εφημερίδα των Πταισματοδικών– κάνει τρεις πήδους και χώνει το ακουστικό στο αυτί του.)

Ντιεγκίτο: Ποιος είναι;

…

Έχω ήδη δώσει διαταγή να αφεθεί ελεύθερος.

…

Καθόλου! Καθόλου!

…

Ένας αλκοολικός!

…

Ναι, ξέρω το έργο του. Ένα θλιβερό ατύχημα!

…

Δεν είναι δυνατό. Δεν έχουμε δεκάρα τσακιστή εδώ πέρα.

…

Θα του το πω. Θα κάνω ένα υπόμνημα τώρα.

…

Καθόλου! Καθόλου!

(Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ γλιστράει από την πόρτα, χλομός, γρατσουνισμένος, η γραβάτα του στραβή, η έκφραση του προσώπου του υπεροπτική, μοιάζει κάπως ανισόρροπος. Πίσω του, παίζοντας με το κλείστρο του όπλου του εμφανίζεται ο ΚΛΗΤΗΡΑΣ.)

Κλητήρας: Αλτ, κύριε!

Μαξ: Μην ακουμπάς τα βρωμόχερά σου πάνω μου.

Κλητήρας: Φύγετε από δω πριν προκαλέσετε μπελάδες στον εαυτό σας.

Μαξ: Να με αναγγείλεις στον Υπουργό.

Κλητήρας: Δεν μπορεί να σας δει.

Μαξ: Α! Είσαι λογικός άνθρωπος, πράγματι. Αλλά ίσως μπορεί να μ’ ακούσει.

Κλητήρας: Αποσυρθείτε κύριε. Δεν είναι η ώρα που δέχεται το κοινό αυτή.

Μαξ: Να με αναγγείλεις.

Κλητήρας: Έχω εντολές κύριε… και δεν θα σας βοηθήσει σε τίποτα να γίνεστε κουραστικός .

Ντιεγκίτο: Φερνάντεζ, άσε τον κύριο να περάσει.

Μαξ: Ώστε βρίσκω επιτέλους έναν πολιτισμένο ιθαγενή!

Ντιεγκίτο: Φίλε μου Εστρέλλα, Άν-αστρε, να με συγχωρείς αλλά μπορώ να μείνω μαζί σου λίγα μόνο λεπτά. Μου τηλεφώνησαν απ’ την Εφημερίδα για την υπόθεση σου. Πραγματικά σε συμπαθούν εκεί πέρα. Φυσικά σε συμπαθούν και σε σέβονται παντού. Είμαι στις υπηρεσίες σου τώρα ή οποιαδήποτε στιγμή. Μην με ξεχνάς… Ποιος ξέρει; Νιώθω νοσταλγία για τη δημοσιογραφία… Κάποια μέρα σκοπεύω να δημιουργήσω κάτι… Εδώ και κάποιο καιρό σκαρώνω αυτή την ιδέα για ένα εικονογραφημένο φυλλάδιο, μια ελαφρά επιθεώρηση, χαρούμενη, πνευματώδη… σαν φυσαλίδες σαμπάνιας, εφήμερο σπινθηροβόλημα. Βασίζομαι πάνω σου. Και τώρα αντίο, μαέστρο. Πραγματικά λυπάμαι που αφορμή για τη συνάντηση μας στάθηκε μια τόσο απεχθής κατάσταση.

Μαξ: Είμαι εδώ για να διαμαρτυρηθώ ακριβώς γι’ αυτό. Έχετε στρατολογήσει για αστυνομία τον πιο γλοιώδη βούρκο όλης της Ισπανίας!

Ντιεγκίτο: Υπάρχει κάτι απ’ όλα παντού, μαέστρο.

Μαξ: Δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε. Θέλω να με ακούσει ο Υπουργός αυτοπροσώπως, και επί τι ευκαιρία να τον ευχαριστήσω προσωπικά για την απελευθέρωση μου.

Ντιεγκίτο: Η Εξοχότητα του, ο Υπουργός, δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτό.

Μαξ: Θα το μάθει από μένα.

Ντιεγκίτο: Η Εξοχότητα του, ο Υπουργός, δουλεύει σκληρά αυτή τη στιγμή. Θα πάω όμως και θα τον δω.

Μαξ: Κι εγώ θα έρθω μαζί σου.

Ντιεγκίτο: Αδύνατο!

Μαξ: Θα κάνω σκηνή!

Ντιεγκίτο: Είσαι τρελός!

Μαξ: Ναι, τρελός με το να με αγνοούν και να με σνομπάρουν. Ο Υπουργός είναι φίλος μου, ένας φίλος από τις ηρωικές εποχές. Θέλω να τον ακούσω να λέει ότι δεν με ξέρει! Πάκο! Πάκο!

Ντιεγκίτο: Θα σε αναγγείλω.

Μαξ: Μπορώ να το κάνω μόνος μου. Πάκο! Είμαι ένα φάντασμα από το παρελθόν!

(Η Εξοχότητα του ανοίγει την πόρτα του γραφείου και κοιτά έξω με τα μανίκια του πουκαμίσου του σηκωμένα, το φερμουάρ του παντελονιού του κατεβασμένο, τα γιλέκο του λυτό και τα ματογυάλια του να κρέμονται από την άκρη ενός κορδονιού, σαν δυο βλακώδης βολβούς ματιών που χορεύουν πάνω στη μπάκα του.)

Υπουργός: Τι είναι όλος αυτός ο σαματάς, Ντιεγκίτο;

Ντιεγκίτο: Εξοχότατε, δεν μπορούσα να τον σταματήσω.

Υπουργός:  Και ποιος είναι αυτός ο άντρας;

Μαξ: Ένας φίλος από τα επικά χρόνια. Δεν με αναγνωρίζεις καν, Πάκο. Η ζωή με άλλαξε τόσο πολύ! Ώστε δεν μ’ αναγνωρίζεις! Είμαι ο Μάξιμο Εστρέλλα!

Υπουργός: Μα φυσικά! Φυσικά! Φυσικά! Φυσικά! Όμως… είσαι τυφλός;

Μαξ: Τυφλός σαν τον Όμηρο και σαν τον Βελισάριο.

Υπουργός: Τυφλός από ατύχημα υποθέτω…

Μαξ: Σίγουρα και ανεπανόρθωτα. Είναι το δώρο της Αφροδίτης.

Υπουργός: Για το Θεό! Και γιατί δεν σκέφτηκες να έρθεις να με δεις νωρίτερα; Σπάνια βλέπω και την υπογραφή σου στις εφημερίδες πια.

Μαξ: Υπάρχω, ένας άντρας ξεχασμένος! Εσύ ήσουν πιο διορατικός, να εγκαταλείψεις την τέχνη και να μας κάνεις ευτυχισμένους κυβερνώντας. Πάκο, δεν βγάζεις αρκετά ούτε για να φας απ’ τη λογοτεχνία. Η τέχνη σφύζει από λαμπερά χρώματα, κουρελαρία και πείνα!

Υπουργός: Οπωσδήποτε η τέχνη δεν κερδίζει την αναγνώριση που της αξίζει. Αλλά είναι ακόμα κι έτσι εμπορεύσιμο αγαθό. Φίλε Μαξ, πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά μου. Άσε μου ένα σημείωμα στον φίλο μου εδώ και πες μου τι χρειάζεσαι… Ήρθες λίγο αργά.

Μαξ: Ήρθα με τους δικούς μου ρυθμούς. Δεν είμαι εδώ για να ικετέψω. Ήρθα για να απαιτήσω ικανοποίηση και τιμωρία. Είμαι τυφλός, είναι αλήθεια. Με αποκαλούν ποιητή, κερδίζω το ψωμί μου συνθέτοντας ποίηση και ζω μέσα στην αθλιότητα. Ίσως νομίζεις ότι είμαι αλκοολικός. Ευτυχώς! Αν δεν ήμουν μπεκρής θα είχα τινάξει τα μυαλά μου εδώ και πολύ καιρό. Πάκο, οι πληρωμένοι φονιάδες σου δεν έχουν το δικαίωμα να με χαστουκίζουν και να φτύνουν στα μούτρα μου και ήρθα να απαιτήσω την παραδειγματική τιμωρία του άθλιου όχλου σου και κάποια ικανοποίηση για την προσβολή στο πρόσωπο της Θείας Δίκης!

Υπουργός: Φίλε μου Μαξ, δεν ξέρω τι είν’ αυτά που μου λες. Τι συνέβη Ντιεγκίτο;

Ντιεγκίτο: Λοιπόν, υπήρξαν ένα σωρό έκτροπα στους δρόμους, και γι’ αυτό δεν επιτρέπεται η συνάθροιση μεγάλων ομάδων και ο μαέστρο μας από ‘δω ήταν κάπως ταραγμένος…

Μαξ: Με συνέλαβαν χωρίς κανένα λόγο και με βασάνισαν σαν στην Ιερά Εξέταση της Ισπανίας. Να τα σημάδια στους καρπούς μου.

Υπουργός: Τι λέει η αναφορά της αστυνομίας, Ντιεγκίτο;

Ντιεγκίτο: Ειλικρινά, τίποτα παραπάνω απ’ όσα συνόψισα τώρα δα για την Εξοχότητα σας.

Μαξ: Αυτό είναι ψέμα! Με συνέλαβε αυθαίρετα κάποιος λεγεωνάριος τον οποίο ρώτησα, άδολα πιστεύω, αν γνώριζε τις τέσσερις ελληνικές διαλέκτους.

Υπουργός: Ας αφήσουμε την πλάκα κατά μέρος, η ερώτηση σου μοιάζει αυθαίρετη σε μένα Μαξ. Να περιμένεις τέτοια κλασσική ευρυμάθεια από έναν αστυνομικό;

Μαξ: Ήταν υποδιοικητής.

Υπουργός: Δε με νοιάζει ακόμα κι αν ήταν Στρατηγός! Δεν είσαι καθόλου άμεπτος Μαξ! Είσαι πάντα ο ίδιος παλιός χωρατατζής. Τα χρόνια μοιάζουν να σε προσπερνούν! Αχ, πώς ζηλεύω όμως την ανεξάντλητη αίσθηση του χιούμορ σου.

Μαξ: Για μένα είναι αιώνιο σκοτάδι. Είμαι τυφλός εδώ κι ένα χρόνο. Εγώ υπαγορεύω, η γυναίκα μου γράφει αλλά δεν γίνεται δουλειά έτσι.

Υπουργός: Η γυναίκα σου, δεν είναι Γαλλίδα;

Μαξ: Ένας άγγελος απ’ τους ουρανούς που συλλαβίζει τη γλώσσα μας με την ορθογραφία της κολάσεως. Πρέπει να της υπαγορεύσω γράμμα-γράμμα. Χάνω συνέχεια τον ειρμό μου. Είναι μαρτύριο! Αν υπήρχε ψωμί στο σπίτι μου, ανάθεμα με αν θα ήταν τόσο επώδυνη η τυφλότητα μου. Για την ακρίβεια, ένας τυφλός άνδρας ξέρει περισσότερα για τους τρόπους του κόσμου, γιατί τα μάτια είναι μοναχά αισιόδοξοι απατεώνες. Αντίο Πάκο! Ήθελα απλά να ξέρεις ότι δεν ήρθα να ζητήσω χάρες. Ο Μαξ Εστρέλλα δεν είναι ακόμα ένας ενοχλητικός φουκαράς.

Υπουργός: Περίμενε, Μάξιμο, μην φεύγεις. Αφού ήρθες, ας μιλήσουμε λίγο. Ανασταίνεις μια ολόκληρη εποχή, ίσως την καλύτερη της ζωής μου. Πόσο μακριά μοιάζουν όλα! Μελετούσαμε μαζί. Έμενες στην Οδό της Μνήμης. Είχες μια αδερφή. Ήμουν ερωτευμένος με την αδερφή σου! Έγραφα στίχους για ‘κείνη!

Μαξ: Οδός της Μνήμης,

Της Ελένης το παραθύρι,

Εικόνα μαύρης κόμης,

Και σε είδα εκεί,

Οδός της Μνήμης,

Καντάδα στο δρόμο,

Σκάλα για το φεγγάρι,

Και ανέβηκα σε σένα.

Υπουργός: Τι μνήμη που έχεις! Μένω έκπληκτος! Τι απόγινε η αδερφή σου;

Μαξ: Μπήκε σε μοναστήρι.

Υπουργός: Και ο αδερφός σου ο Άλεξ;

Μαξ: Πέθανε!

Υπουργός: Και οι άλλοι; Ήσασταν μεγάλο σόι!

Μαξ: Νομίζω είναι όλοι νεκροί!

Υπουργός: Δεν έχεις αλλάξει στο ελάχιστο! Μαξ, δεν θέλω να πληγώσω την περηφάνια σου, αλλά όσο βρίσκομαι σ’ αυτή τη θέση θα μπορούσα να κανονίσω κάποιου είδους σύνταξη.

Μαξ: Ευχαριστώ!

Υπουργός: Το δέχεσαι λοιπόν;

Μαξ: Δεν έχω άλλη λύση.

Υπουργός: Γράψε ένα υπόμνημα Ντιεγκίτο. Που μένεις, Μαξ;

Μαξ: Ετοιμάσου για πολύ γράψιμο νεαρέ. Μπαγασάκου 23^α, Εσωτερικό Κλιμακοστάσιο, Δεύτερη Σοφίτα. Σημείωση: Αν μέσα στον λαβύρινθο χρειάζεστε ένα νήμα να σας οδηγήσει, μην ρωτήσετε τη θυρωρό, δαγκώνει.

Υπουργός: Πόσο ζηλεύω το χιούμορ σου!

Μαξ: Ο κόσμος είναι δικός μου, όλα μου χαμογελούν, είμαι οπωσδήποτε ένας άντρας χωρίς έγνοιες.

Υπουργός: Πραγματικά σε ζηλεύω!

Μαξ: Πάκο, μην είσαι μαλάκας.

Υπουργός: Μαξ, κάθε μήνα θα σου παραδίδουν τα χρήματα στο σπίτι σου. Και τώρα αντίο! Αγκάλιασε με!

Μαξ: Ορίστε, σφίξε μου το χέρι και μη γίνεσαι τόσο συναισθηματικός.

Υπουργός: Αντίο, Διάνοια και Αναρχία!

Μαξ: Να ξέρεις ότι ήρθα για να αξιώσω ικανοποίηση για την αξιοπρέπεια μου και τιμωρία γι’ αυτό το συρφετό. Να ξέρεις ότι δεν πέτυχα σε καμιά από τις επιδιώξεις μου, και πως μου δίνεις λεφτά, και πως τα αποδέχομαι γιατί κι εγώ ο ίδιος είμαι μέρος του συρφετού. Δεν επιτρέπεται ν’ αφήσω αυτό τον κόσμο χωρίς τουλάχιστον μια φορά να έχω πιάσει πάτο. Πράγματι μου αξίζει το αγκάλιασμα της Εξοχότητας σου!

(Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ με τα χέρια του ανοιχτά σε σταυρό, το κεφάλι του σηκωμένο, τα μάτια του καρφωμένα επίμονα, τραγικά στην τυφλή τους γαλήνη, κινείται μπροστά σαν φάντασμα. Η Εξοχότητα του, ο κοιλαράς, παραφορτωμένος, παχύσαρκος, ανταποκρίνεται με την ξαφνική χειρονομία ενός μεγάλου ηθοποιού αξιώσεων στο παλιό καλό Γαλλικό μελόδραμα. Οι δυό τους αγκαλιάζονται. Όταν χωρίζονται, ένα δάκρυ τρεμοπαίζει στα ματόκλαδα της Εξοχότητας του. Σφίγγει το χέρι του γέρου μποέμ και του δίνει διακριτικά μερικές επιταγές.)

Υπουργός: Αντίο! Αντίο! Να ξέρεις ότι δεν θα ξεχάσω αυτή τη μέρα.

Μαξ: Αντίο, Πάκο! Σε ευχαριστώ εκ μέρους δυο αξιοθρήνητων γυναικών!

(Η Εξοχότητα του πατά ένα κουμπί. Ο ΚΛΗΤΗΡΑΣ έρχεται νυσταγμένος. Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ, πασπατεύοντας με το μπαστούνι του, πάει κατευθείαν σε μια άκρη του δωματίου, κοντά σε ένα μπαλκόνι.)

Υπουργός: Φερνάντεζ, συνόδεψε τον κύριο και βάλ’ τον σ’ ένα ταξί.

Μαξ: Ο σκύλος μου πρέπει να με περιμένει στην είσοδο.

Κλητήρας: Αυτός που σας περιμένει είναι ένας παλιός φίλος στον προθάλαμο.

Μαξ: Ο Δον Λατίνο ντε Ισπάλις: Ο σκύλος μου.

(Ο ΚΛΗΤΗΡΑΣ παίρνει τον γέρο μποέμ από το μανίκι. Με αργό βηματισμό τον οδηγεί έξω απ’ το γραφείο και λοξά κρυφοκοιτάζει την χειρονομία της Εξοχότητας του. Αυτή την καταπονημένη χειρονομία ενός μεγάλου ηθοποιού αξιώσεων που παίζει τον πατέρα στη μεγάλη σκηνή της αναγνώρισης.)

Υπουργός: Αγαπητέ μου Ντιεγκίτο, έχεις εδώ έναν άντρα που υστερεί μόνο σε δύναμη θέλησης! Είχε τα πάντα: διαγωγή, ευφράδεια, πνεύμα. Η καθημερινή του ομιλία αστραποβολούσε με λαμπερά χρώματα, σαν τις φλεγόμενες σπίθες από το καμινέτο ενός οξυγονοκολλητή.

Ντιεγκίτο: Θεσπέσια εικόνα!

Υπουργός: Δεν χωρά αμφιβολία. Άξιζε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο της γενιάς μου.

Ντιεγκίτο: Δείτε όμως τον τώρα, βαθιά μέσα στο βούρκο, να ζέχνει οινόπνευμα και να χαιρετά κάθε γαλλίδα τσατσά με τ’ όνομα της.

Υπουργός: Είκοσι χρόνια! Μια ολόκληρη ζωή! Και εκεί που δεν το περιμένεις εμφανίζεται αυτό το μποέμικο φάντασμα! Σώθηκα απ’ την καταστροφή εγκαταλείποντας την ευχαρίστηση του να γράφω ποίηση. Ντιεγκίτο, δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτή τη ζωή, γιατί δεν γεννήθηκες ποιητής.

Ντιεγκίτο: Χτύπα ξύλο!

Υπουργός: Αχ, Ντιεγκίτο, ποτέ δεν θα καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι μέρος της Μποέμικης Αλητείας! Γεννήθηκες γραφειοκράτης, δεν είσαι αποστάτης του κόσμου των ονείρων. Αλλά εγώ είμαι!

Ντιεγκίτο: Και το μετανιώνετε τώρα, Δον Φρανσίσκο;

Υπουργός: Ναι, πιστεύω ότι το μετανιώνω.

Ντιεγκίτο: Γιατί θα ήθελε η Εξοχότης του, ο Υπουργός Εσωτερικών, να ανταλλάξει τη θέση του με τον κακορίζικο ποιητή Μαξ;

Υπουργός: Κοιτάχτε τον πτυχιούχο νομικής, Δον Ντιέγκο ντελ Κορράλ, που ήδη παρελαύνει με τη δικαστική τήβεννο. Εντιμότατε, σας παρακαλώ να διακόψετε την ανάκριση για ένα λεπτό, και να σκεφτείτε ένα τρόπο για να δικαιολογήσουμε τις πεσέτες που θα δώσουμε στον ποιητή μας, Μαξ Εστρέλλα.

Ντιεγκίτο: Θα τις πάρουμε απ’ τα μυστικά κονδύλια της Αστυνομίας.

Υπουργός: Ειρωνεία!

(Η Εξοχότητα του βυθίζεται σε μια πολυθρόνα μπροστά από το τζάκι ρίχνει ένα τρεμάμενο φως στο χαλί. Ανάβει ένα πούρο και ζητά την Εφημερίδα. Φορά τα γυαλιά του, ρίχνει μια βιαστική ματιά στη φυλλάδα, την βάζει πάνω στο κεφάλι του και το ρίχνει στον ύπνο.)

Σκηνή Ένατη

(Ένα café. Ο χώρος του δωματίου αυξάνεται από τους γύρω θαμπούς καθρέπτες. Μαρμάρινα τραπέζια. Κόκκινα τραπέζια. Κόκκινοι καναπέδες. Στο πίσω μέρος το μπαρ, και πίσω του, από το στήθος και πάνω φαίνεται ένας μικρόσωμος γέρος άνδρας που στέκεται πάνω από την ετερόκλητη διάταξη των μπουκαλιών. Είναι ένα café με πιάνο και βιολί. Η σκιά της μουσικής αιωρείται ανάμεσα στους καπνούς και το κοκκινωπό τρεμούλιασμα της ηλεκτρικής λάμπας. Στους πολλαπλασιαστικούς καθρέπτες βρίσκονται κολλημένες φτηνές μελοδραματικές ιστορίες. Στο βάθος, με μια παράδοξη γεωμετρία, το café πάει λοξά. Ο αισθησιακός χτύπος της μουσική, το φως στα βάθη των καθρεπτών, η άχλη του καπνού που διακόπτεται από το τρέμουλο που ρίχνουν οι βολταϊκές λάμπες, αναμειγνύουν την διαφορετικότητα τους σε μια και μοναδική εικόνα. Μπαίνει ο ΑΝ-ΑΣΤΡΟΣ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ, ξένοι, αλλά μεταμορφώνονται μέσα σ’ αυτό τον τριπλό ρυθμό.)

Μαξ: Που πάμε;

Δον Λατίνο: Είμαστε στο café Κολόμπους.

Μαξ: Δες αν είναι εδώ ο Ρουμπέν. Συνήθως κάθεται μπροστά απ’ τους μουσικούς.

Δον Λατίνο: Εκεί είναι, σαν βρεμένη γάτα.

Μαξ: Ας πάμε σ’ αυτόν Λατίνο. Όταν πεθάνω, τα σκήπτρα της ποίησης θα περάσουν σ’ αυτό τον αράπη.

Δον Λατίνο: Μην μου ζητήσεις να γίνω εκτελεστής της διαθήκης σου.

Μαξ: Είναι σπουδαίος ποιητής!

Δον Λατίνο: Δεν τον καταλαβαίνω!

Μαξ: Δεν σου αξίζει να είσαι ούτε ο μπαρμπέρης του Μαρά!

(Ανάμεσα στις καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπέζια, φτάνουν στη γωνιά όπου σιωπηλός κάθεται ο ΡΟΥΜΠΕΝ ΝΤΑΡΙΟ. Αντιλαμβανόμενος αυτή την εμφάνιση, ο ποιητής νιώθει την πίκρα της ζωής και, με την εγωιστική χειρονομία ενός θυμωμένου παιδιού, κλείνει τα μάτια και καταπίνει μια γουλιά από το ποτήρι με το αψέντι. Τελικά, η μάσκα του ειδώλου ζωντανεύει με ένα χαμόγελο βαρύ απ’ το ποτό. Ο τυφλός άνδρας σταματάει μπροστά απ’ το τραπέζι του και σηκώνει το χέρι του, μια μεγαλοπρεπής χειρονομία, ανάλογη ενός αγάλματος του Καίσαρα.)

Μαξ: Χαίρε, αδερφέ, αν και νεότερος στα χρόνια, μεγαλύτερος στην αξία.

Ρουμπέν: Έκτακτα! Πόσος καιρός πάει από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, Μαξ! Τι κάνεις;

Μαξ: Τίποτα!

Ρουμπέν: Έκτακτα! Δεν έρχεσαι ποτέ από ‘δω;

Μαξ: Το café είναι πολύ ακριβή πολυτέλεια, καθώς ο θάνατος με πλησιάζει, αφιερώνω τον εαυτό μου στην ταβέρνα.

Ρουμπέν: Μαξ, ας αγαπήσουμε τη ζωή, κι όσο μπορούμε, ας ξεχάσουμε την Μαύρη Δέσποινα.

Μαξ: Γιατί;

Ρουμπέν: Ας μη μιλάμε γι’ Αυτήν!

Μαξ: Εσύ Την φοβάσαι, κι εγώ ερωτοτροπώ μαζί Της! Ρουμπέν, θα μεταφέρω ό,τι μήνυμα θέλεις να μου δώσεις για την άλλη όχθη της Στύγας. Ήρθα να σφίξω το χέρι σου για τελευταία φορά, καθοδηγημένος από την ένδοξη καμήλα μου, τον Δον Λατίνο ντε Ισπάλις. Έναν άντρα που απεχθάνεται την ποίηση σου λες και είναι Ακαδημαϊκός!

Δον Λατίνο: Αγαπητέ Μαξ, μην υπερβάλλεις.

Ρουμπέν: Κύριε, είστε ο Δον Λατίνο ντε Ισπάλις;

Δον Λατίνο: Γνωριζόμαστε χρόνια μαέστρο! Πόσος καιρός πέρασε! Ήμασταν μαζί δημοσιογράφοι στην Ισπανο-Αμερικανική Σάλπιγγα.

Ρουμπέν: Δεν έχω καλή μνήμη Δον Λατίνο.

Δον Λατίνο: Ήμουν οικονομικός συντάκτης. Στο Παρίσι είχαμε φιλικές σχέσεις Ρουμπέν.

Ρουμπέν: Το είχα ξεχάσει.

Μαξ: Μα δεν έχεις πάει ποτέ στο Παρίσι!

Δον Λατίνο: Αγαπητέ Μαξ, σου το λέω για άλλη μια φορά, μην υπερβάλλεις. Κάθισε κάτω και προσκάλεσε μας σε δείπνο. Ρουμπέν, σήμερα αυτός ο σπουδαίος ποιητής, ο φίλος μας, ονομάζεται Ολόλαμπρο Αστέρι!

Ρουμπέν: Έκτακτα! Μαξ, πρέπει να δραπετεύσουμε απ’ την Αλητεία.

Δον Λατίνο: Κοίτα τον, κοκκίνισε! Έχει ένα μάτσο παράδες, παρμένους απ’ το τομάρι των φορολογούμενων.

Μαξ: Αυτό τ’ απόγευμα έβαλα ενέχυρο το παλτό μου και απόψε σας προσκαλώ σε δείπνο. Δείπνο με ξανθή σαμπάνια, Ρουμπέν!

Ρουμπέν: Έκτακτα! Σαν τον Άγιο Μαρτίνο της Τουρ, μοιράζεσαι το μανδύα σου μαζί μου, μεταμορφωμένο σε δείπνο. Έκτακτα!

Δον Λατίνο: Σερβιτόρε, το μενού! Μου φαίνεται κάπως υπερβολικό να παραγγείλουμε γαλλικά κρασιά. Κύριοι, πρέπει κανείς να σκέφτεται και το αύριο.

Μαξ: Ας μην το σκεφτούμε.

Δον Λατίνο: Θα υποστήριζα την άποψη σου, αν μαζί με τον καφέ, το ποτό και το τσιγάρο παίρναμε και δηλητήριο.

Μαξ: Άθλιοι αστοί!

Δον Λατίνο: Αγαπητέ μου Μαξ, ας κάνουμε μια συμφωνία. Θα πιω μετριοπαθώς, μια μικρή μπύρα, κι εσύ θα μου παραδώσεις σε ζεστό χρήμα ό,τι θα σου είχε αλλιώς στοιχίσει η απληστία μου.

Ρουμπέν: Μην ξεχνάς τους καλούς σου τρόπους, Δον Λατίνο.

Δον Λατίνο: Ο ταπεινός σας υπηρέτης δεν είναι ποιητής. Κερδίζω το ψωμί μου με πιο επίπονη εργασία απ’ το να γράφω ποίηση.

Ρουμπέν: Είμαι κι εγώ μαθητής της επουράνιας λογιστικής.

Δον Λατίνο: Σ’ αυτή την περίπτωση να με συγχωρείς! Γιατί πράγματι, κύριε, ακόμη κι αν βλέπω τον εαυτό μου περιορισμένο στη θλιβερή εσχατιά του να πραγματεύομαι απλός την εξόφληση χρεολυσίων, είμαι ένας ειδήμων την Γνώσης και της Μαγείας.

Ρουμπέν: Το ίδιο κι εγώ!

Δον Λατίνο: Αναθυμούμαι τώρα ότι είχες αποκτήσει κάποιες γνώσεις σ’ αυτόν τον τομέα.

Ρουμπέν: Έχω αντιληφθεί ότι τα Στοιχεία είναι Συνειδήσεις.

Δον Λατίνο: Αναμφιβόλως! Αναμφιβόλως! Αναμφιβόλως! Συνείδηση, Θέληση και Δύναμη!

Ρουμπέν: Θάλασσα και Γη, Φωτιά και Άνεμος, θεία τέρατα. Πιθανότατα είναι θεία γιατί είναι Αιώνια.

Μαξ: Μόνο το Τίποτα είναι Αιώνιο.

Δον Λατίνο: Και ο καρπός του Τίποτα: τα τέσσερα Στοιχεία συμβολίζονται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Η Δημιουργία, που πλειοψηφεί, έχει την αρχή της στην Τετραδικότητα. Αλλά από την Τριαδική-Ενότητα πηγάζουν οι Αριθμοί. Γι’ αυτό οι Αριθμοί είναι Ιεροί.

Μαξ: Πάψε Πυθαγόρα! Όλα αυτά είναι πράγματα που έμαθες τα βράδια που κοιμόσουν με τη γρια Μαντάμ Μπλαβάτσκι.

Δον Λατίνο: Μαξ, αυτά τα αστεία είναι ανυπόφορα! Είσαι ένας άθρησκος οπαδός του Βολτέρου μέχρι το μεδούλι! Η Μαντάμ Μπλαβάτσκι ήταν μια καταπληκτική γυναίκα και δεν έχεις δικαίωμα να βεβηλώνεις την μνήμη της με χυδαία ευφυολογήματα. Μπορεί να στείλει την τιμωρία σου με κάποιο πονηρό δαιμόνιο από το κάρμα της. Και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει!

Ρουμπέν: Ακατανόητα τα θαύματα! Ευτυχώς, εμείς ούτε τα βλέπουμε ούτε τα καταλαβαίνουμε. Χωρίς αυτή την άγνοια, η ζωή θα ήταν μόνο φόβος για τα μελλούμενα.

Μαξ: Είσαι πιστός, Ρουμπέν;

Ρουμπέν: Πιστεύω!

Μαξ: Στον Θεό;

Ρουμπέν: Και στον Χριστό!

Μαξ: Και στις φλόγες της κολάσεως;

Ρουμπέν: Και ακόμα περισσότερο στην αρμονία του Παραδείσου!

Μαξ: Ρουμπέν, είσαι σκέτη απάτη.

Ρουμπέν: Ίσως αφελής.

Μαξ: Δεν μπλοφάρεις;

Ρουμπέν: Όχι!

Μαξ: Για μένα δεν υπάρχει τίποτα μετά τον επιθανάτιο ρόγχο. Αν υπάρχει κάτι θα επιστρέψω και θα σου πω.

Ρουμπέν: Ήσυχα, Μαξ, ας μην διαρρήξουμε τις σφραγίδες της ανθρώπινης φύσης μας.

Μαξ: Ρουμπέν, να θυμάσαι αυτό το δείπνο. Και τώρα ας αναμείξουμε το κρασί με τα ρόδα των στίχων σου. Ακούμε.

(Ο ΡΟΥΜΠΕΝ ανακτά την αυτοκυριαρχία του με ένα ρίγος, οι κινήσεις του αυτές ενός ειδώλου, ξυπνά στη μνήμη τρόμους και μυστήρια. Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ, κάπως εμφατικά απλώνει το χέρι του σε εκείνον. Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ γεμίζει τα ποτήρια τους. Ο ΡΟΥΜΠΕΝ αναδύεται από την περισυλλογή του με την τεράστια και αχανή θλίψη που είναι σκαλισμένη στα είδωλα των Αζδέκων.)

Ρουμπέν: Για να δούμε, αν μπορώ να θυμηθώ το «Προσκύνημα στην Κομποστέλλα»… Αυτό είναι το τελευταίο μου ποίημα.

Μαξ: Το έχεις δημοσιεύσει; Αν έχει δημοσιευτεί θα μου το έχουν διαβάσει, αλλά από το στόμα σου θα ακουστεί καινούριο.

Ρουμπέν: Είναι πιθανό να μην το θυμάμαι.

(Ένας νεαρός άντρας, που γράφει στο διπλανό τραπέζι, και προφανώς μεταφράζει, αφού έχει μπροστά στα μάτια του ένα ανοιχτό βιβλίο και μια στοίβα χαρτιά, στρέφεται ντροπαλά προς τον ΡΟΥΜΠΕΝ ΝΤΑΡΙΟ.)

Νεαρός: Μαέστρο, για όποιο σημείο δεν θυμάσαι, μπορώ να σε βοηθήσω εγώ.

Ρουμπέν: Έκτακτα!

Μαξ: Που δημοσιεύτηκε;

Νεαρός: Το διάβασα σε χειρόγραφο. Επρόκειτο να δημοσιευθεί σε ένα περιοδικό που πέθανε πριν καλά-καλά γεννηθεί.

Μαξ: Μήπως ήταν το περιοδικό του Πάκο Βιλλεσπέσα;

Νεαρός: Ήμουν γραμματέας του.

Δον Λατίνο: Καλό πόστο.

Μαξ: Δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα, Λατίνο.

Νεαρός: Θυμάσαι, μαέστρο;

(Ο ΡΟΥΜΠΕΝ συγκατανεύει με μια ιερατική χειρονομία, και αφού βρέχει τα χείλια του στο ποτήρι του, απαγγέλλει με αργό ρυθμό, σαν κοιμισμένος, και δίνει έμφαση στην προσπάθεια του να ξεχωρίσει τα –ς από τα –τ.)

Ρουμπέν: Ο δρόμος έφτανε στο τέλος του,

και στην σκοτεινή γωνία του μεντεσέ μιας πόρτας,

μοιραζόμαστε ένα μπαγιάτικο καρβέλι

με τον Μαρκήσιο του Μπράντομιν.

Νεαρός: Αυτό είναι το τέλος μαέστρο.

Ρουμπέν: Είναι η αφορμή να πιούμε για τον αστρικό μας φίλο.

Μαξ: Εκείνος εξέλειπε απ’ αυτό τον κόσμο.

Ρουμπέν: Προετοιμάζει το θάνατο στο χωριό του, και το αποχαιρετιστήριο γράμμα του έγινε η αφορμή γι’ αυτούς τους στίχους. Ας πιούμε στην υγειά ενός εξαίσιου αμαρτωλού!

Μαξ: Ας πιούμε!

(Σηκώνει το ποτήρι του, και ενώ γεύεται το άρωμα του αψέντι, αναστενάζει και ατενίζει τον μακρινό ουρανό των Παρισίων. Το πιάνο και το βιολί ξεκινούν το κύριο μουσικό μέρος μιας οπερέτας και η πελατεία του café κρατά το τέμπο χτυπώντας τα ποτήρια τους με τα κουτάλια. Αφού πίνουν, οι φωνές των τριών εξόριστων ακούγονται να μιλούν στα Γαλλικά. Αναπολούν και προβάλουν τα φώτα της θείας και θνητής γιορτής. Παρίσι! Καμπαρέ! Ονειροφαντασία! Με τον ρυθμό των λέξεων και τα στραβά του πόδια, παρελαύνει ο ΠΑΠΑ ΒΕΡΛΕΝ.)

Σκηνή Δέκατη

(Ένα μονοπάτι ανάμεσα σε παρτέρια λουλουδιών σε ένα πάρκο. Ο ουρανός καθαρός κι απόμακρος. Το φεγγάρι σεληνιασμένο. Περιπολίες του ιππικού. Ένα αυτοκίνητο περνάει ήσυχα και φωτεινά. Ρακένδυτες νεαρές γυναίκες, και δύσμορφες γριές, μπογιατισμένες σαν μάσκες έχουν βγει παγανιά, γυρεύοντας πελάτες στις λαθραίες σκιές των φυλλωμάτων. Κάποιες κοιμισμένες μορφές είναι σκορπισμένες εδώ κι εκεί στα παγκάκια του πάρκου. Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ περπατούν στις σκιές του δρόμου. Το ανοιξιάτικο άρωμα από τις πασχαλιές εισβάλει στην υγρασία της νύχτας.)

Παλιόγρια: Έι, μελαχρινέ κούκλε! Πσστ! Κούκλε! Θέλεις να έρθεις λιγάκι εδώ;

Δον Λατίνο: Όταν βάλεις μερικά δόντια.

Παλιόγρια: Σου περισσεύει τουλάχιστον κανένα τσιγάρο;

Δον Λατίνο: Θα σου δώσω καλύτερα τον Αγγελιαφόρο, μπας και μορφωθείς. Έχει ένα γράμμα του Μαρά μέσα.

Παλιόγρια: Να του μπει ένα παλούκι!

Δον Λατίνο: Ο Ιουδαϊκός Νόμος δεν το επιτρέπει.

Παλιόγρια: Μα τι χαριτωμένος! Κάτσε ένα λεπτό, θα φωνάξω μια φίλη. Ομορφονιά! Ομορφονιά!

(Έρχεται η ΟΜΟΡΦΟΝΙΑ, μια νεαρή πόρνη ντυμένη με κουρέλια, άσπρους κοθόρνους, μπροστέλα, και παλιό σάλι. Σταματά στη σκιά του μικρού κήπου και γελά ξεδιάντροπα.)

Ομορφονιά: Μπα, μπα, τι κομψά παγώνια! Θα με σώσετε απ’ τους δρόμους απόψε.

Παλιόγρια: Θα επιπλώσουν το σπίτι μας.

Ομορφονιά: Λίγα ψιλά σε μένα, μια πεσέτα για το κρεβάτι κι έγινε η δουλειά.

Παλιόγρια: Καρμίρηδες, ούτε μια τζούρα.

Μαξ: Ορίστε, πάρε ένα πούρο.

Παλιόγρια: Πειραχτήρι!

Ομορφονιά: Τσάκωσ’ το, ηλίθια!

Παλιόγρια: Εντάξει, θα το βουτήξω! Έχει πάνω και χρυσή ταινία!

Ομορφονιά: Θα μου δώσεις μια τζούρα, δεν θα μου δώσεις;

Παλιόγρια: Θα το φυλάξω αυτό.

Ομορφονιά: Για τον Βασιλιά της Πορτογαλίας.

Παλιόγρια: Κουτή! Για τον Επιθεωρητή Υγείας.

Ομορφονιά: Κι εσείς, αστεροπαρμένοι, έχετε όρεξη για κάτι επικίνδυνο;

(Διακριτικά και μυστικά, οι δυο πόρνες έχουν ξετυλιχτεί από τις σκιές του μονοπατιού. Η ΠΑΛΙΟΓΡΙΑ στέκεται δίπλα στον ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ και η ΟΜΟΡΦΟΝΙΑ στο πλάι του ΑΝ-ΑΣΤΡΟΥ.)

Ομορφονιά: Βλέπεις τι καθαρό που είναι το μεσοφόρι μου;

Μαξ: Είμαι τυφλός.

Ομορφονιά: Πρέπει να βλέπεις κάτι!

Μαξ: Τίποτα.

Ομορφονιά: Πιάσε με. Είμαι πολύ σφιχτή.

Μαξ: Σαν μάρμαρο.

(Η νεαρή πόρνη, με έκφυλο γέλιο, παίρνει το χέρι του ποιητή, το γλιστρά απ’ τους ώμους της και το πιέζει δυνατά στο στήθος της. Η ΠΑΛΙΟΓΡΙΑ δείχνει τα ξεδοντιασμένα ούλα της κάτω απ’ το ασβεστωμένο πρόσωπο της και με πανουργία δελεάζει τον ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ.)

Παλιόγρια: Κούκλε, έλα μαζί μου. Ο φίλος σου τα βολεύει μια χαρά με την Ομορφονιά. Μην είσαι ντροπαλός! Έλα μαζί μου. Άμα έρθει κανένας μπάτσος θα τον ξεφορτωθούμε μ’ αυτό το πούρο Αβάνας!

(Τον παίρνει μαζί της χαμογελώντας, άσπρη σαν στοιχειωμένη, ψιθυρίζοντας. Χάνονται ανάμεσα στα δέντρα του κήπου. Μια γκροτέσκα παρωδία του «Κήπου της Αρμίδας». Ο ΜΑΞ ΑΝ-ΑΣΤΡΟΣ και η άλλη πόρνη μένουν απομονωμένοι στην άκρη της δημοσιάς.)

Ομορφονιά: Πιάσε το στήθος μου… έλα… μην είσαι ντροπιάρης… εσύ είσαι ποιητής!

Μαξ: Πώς το ξέρεις;

Ομορφονιά: Από την περούκα του Ναζωραίου. Κάνω λάθος;

Μαξ: Όχι, δεν κάνεις λάθος.

Ομορφονιά: Αν έμπαινα στον κόπο να σου πω τα όσα έχω ζήσει θα είχες μια πρώτης τάξεως ιστορία. Πες μου: Πώς με βρίσκεις;

Μαξ: Μια νύμφη!

Ομορφονιά: Έχεις πολύ μορφωμένο λεξιλόγιο! Ο φίλος σου έχει ήδη γνωριστεί με την Κουτσομπόλα. Έλα. Δώσε μου το χέρι σου. Ας βρούμε ένα πιο σκοτεινό μέρος. Να δεις πώς θα σου σηκωθεί.

Μαξ: Πήγαινέ με σ’ ένα παγκάκι να περιμένω αυτό το Ισπαλικό γουρούνι.

Ομορφονιά: Δεν σε πιάνω.

Μαξ: Ισπάλις, είναι η Σεβίλλη.

Ομορφονιά: Ίσως σαν γύφτικο κουσέλι. Είμαι από την φτηνή πλευρά της πόλης.

Μαξ: Πόσο χρονών είσαι;

Ομορφονιά: Δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι.

Μαξ: Και αυτή είναι πάντα η πιάτσα σου;

Ομορφονιά: Τις περισσότερες φορές.

Μαξ: Τουλάχιστον κερδίζεις το ψωμί σου τίμια.

Ομορφονιά: Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σκληρά δουλεύω. Και προσέχω πολύ τι κάνω. Η Κουτσομπόλα ήθελε να με πάρει στο σπίτι της. Πολύ σικ μπορντέλο! Αρνήθηκα να πάω… Δεν μου πάει η ξάπλα… πάντα κρατάω το καλύτερο κομμάτι για εκείνον που ξέρει να μου γλυκομιλήσει. Γιατί δεν προσπαθείς;

Μαξ: Δεν έχω χρόνο.

Ομορφονιά: Προσπάθησε, απλά να δεις τι μπορείς να κάνεις. Σου λέω ότι μου αρέσεις όλο και περισσότερο.

Μαξ: Κι εγώ σου λέω ότι είμαι ένας άφραγκος ποιητής.

Ομορφονιά: Μήπως από τύχη είσαι ο τύπος που έγραψε το τραγούδι για τον ταυρομάχο Χοσελίτο;

Μαξ: Εγώ είμαι!

Ομορφονιά: Αλήθεια;

Μαξ: Αλήθεια.

Ομορφονιά: Πες το…

Μαξ: Δεν το θυμάμαι.

Ομορφονιά: Γιατί δεν το έβγαλες εσύ απ’ το καπέλο σου! Πέρα απ’ την πλάκα, τι είναι δικό σου;

Μαξ: Οι στίχοι για τον Εσπαρτέρο

Ομορφονιά: Τους θυμάσαι;

Μαξ: Τους τραγουδώ φλαμένκο.

Ομορφονιά: Πάω στοίχημα ότι δεν μπορείς!

Μαξ: Αν είχα μια κιθάρα!

Ομορφονιά: Την κουμαντάρεις;

Μαξ: Δεν είμαι τυφλός για το τίποτα.

Ομορφονιά: Πραγματικά αρχίζεις να μ’ αρέσεις!

Μαξ: Δεν έχω λεφτά.

Ομορφονιά: Πλήρωσε μόνο για το κρεβάτι, κι αυτό είναι. Αν μείνεις ικανοποιημένος μαζί μου, και θέλεις να με κεράσεις έναν καφέ με λουκουμάδες, δε θα σου αρνηθώ.

(Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ, με την χαρακτηριστική κίνηση ενός τυφλού άνδρα κινεί το χέρι του γύρω απ’ το στρογγυλό της πρόσωπο, το λαιμό και τους ώμους της. Η μικρή πόρνη γελά με μια ανεμελιά γαργαλιστικής ηδυπάθειας. Βγάζει ένα τσιγγάνικο χτένι από τον κότσο της, και όσο χτενίζει τα μαλλιά της το γέλιο της λαχανιάζει μέχρι που μαραζώνει τελείως.)

Ομορφονιά: Θέλεις να ξέρεις πόσο χρονών είμαι; Είμαι πολύ μαυριδερή και πολύ άσχημη!

Μαξ: Δεν φαίνεται να είσαι. Πρέπει να είσαι δεκαπέντε χρονών.

Ομορφονιά: Αυτή ακριβώς είναι η ηλικία μου. Πάνε τρία μόλις χρόνια απ’ όταν με επισκέφτηκε ο αρχάγγελος. Σταμάτα να το σκέφτεσαι και πάμε. Υπάρχει ένα πολύ αξιοπρεπές σπίτι εδώ δίπλα.

Μαξ: Και θα κρατήσεις το λόγο σου;

Ομορφονιά: Ποιόν απ’ όλους; Να σου δώσω το καλύτερο κομμάτι; Δεν δείχνεις αρκετά φλαμέγκο για μένα. Αλλά τι χέρια που έχεις. Σταμάτα να αγγίζεις το πρόσωπο μου. Άγγιξε το σώμα μου.

Μαξ: Είναι τα μαλλιά σου μαύρα;

Ομορφονιά: Είναι!

Μαξ: Μυρίζεις άνθη πορτοκαλιάς.

Ομορφονιά: Γιατί τα πουλούσα.

Μαξ: Τι χρώμα μάτια έχεις;

Ομορφονιά: Μπορείς να μαντέψεις;

Μαξ: Πράσινα;

Ομορφονιά: Σαν της Παστόρα Ιμπέριο, της χορεύτριας. Κάθε σπιθαμή μου είναι τσιγγάνικη.

(Η κεχριμπαρένια καύτρα ενός τσιγάρου και ο ασθματικός βήχας του ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ εμφανίζεται απ’ το σκοτάδι. Ο τριποδισμός από την έφιππη φρουρά αντηχεί ευκρινώς στην άσφαλτο. Τα φώτα ενός αυτοκινήτου, το φανάρι ενός νυχτοφύλακα. Οι μεντεσέδες μιας σιδερένιας πύλης. Μια λαθραία σκιά. Το ασπρισμένο πρόσωπο μιας άλλης, περιπατητικής γριάς πόρνης. Διάφορες σκιερές μορφές.)

Σκηνή Ενδέκατη

(Ένας δρόμος στην Αυστριακή συνοικία της Μαδρίτης. Οι τοίχοι του κήπου ενός γυναικείου μοναστηριού. Η κατοικία ενός αριστοκράτη. Τα φώτα μιας ταβέρνας. Στο πεζοδρόμιο μια ομάδα τεθλιμμένων γυναικών της περιοχής. Μια γυναίκα με το στήθος της γυμνό και την φωνή της βραχνιασμένη, κρατά στα χέρια της ένα νεκρό παιδί, στον κρόταφο του ανοιγμένη μια τρύπα από σφαίρα. Ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ και ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ σταματούν απότομα.)

Μαξ: Κι εδώ πατάμε σε σπασμένα γυαλιά.

Δον Λατίνο: Πρέπει να έγινε μεγάλη συμπλοκή.

Μαξ: Αποβράσματα! Όλοι τους! … Εμείς οι ποιητές πιο πολύ απ’ όλους.

Δον Λατίνο: Ζει κανείς και με θαύματα!

Μητέρα: Πούστηδες, δειλοί! Μακάρι η φωτιά της κόλασης να καίει τα μαύρα τα σωθικά σας! Πούστηδες, δειλοί!

Μαξ: Τι συμβαίνει Λατίνο; Ποιος κλαίει; Ποιος φωνάζει με τέτοιο λυσσαλέο πάθος;

Δον Λατίνο: Μια μανάβισσα που κρατάει ένα νεκρό παιδί στα χέρια της.

Μαξ: Αυτή η τραγική φωνή με συγκλόνισε.

Μητέρα: Πληρωμένοι δολοφόνοι! Δολοφόνοι παιδιών!

Ενεχυροδανειστής: Είναι λίγο ταραγμένη και δεν ξέρει τι λέει.

Αστυφύλακας: Οι αρχές τα λαμβάνουν όλα υπόψην.

Ταβερνιάρης: Αυτά είναι ατυχή επακόλουθα στην προσπάθεια να αποκατασταθεί ο νόμος και η τάξη.

Ενεχυροδανειστής: Αυτοί οι καταραμένοι, αναρχικοί ληστοσυμμορίτες κατέστρεψαν τη βιτρίνα μου.

Πορτιέρισσα: Πώς και δεν κατέβασες τα ρολά γρηγορότερα;

Ενεχυροδανειστής: Δεν ήμουν εκεί όταν άρχισε η συμπλοκή. Υποθέτω, θα συμφωνήσουν να πληρώσουν για τις ζημιές σε προσωπική ιδιοκτησία.

Ταβερνιάρης: Άνθρωποι που λεηλατούν δημόσια ιδρύματα, που υπάρχουν για να εξυπηρετούν τον κόσμο, είναι άνθρωποι χωρίς πατριωτικά αισθήματα.

Μητέρα: Σφαγείς του μονάκριβου σπλάχνου μου.

Οικοδόμος: Ο λαός είναι πεινασμένος.

Ενεχυροδανειστής: Και πολύ υπερόπτης.

Μητέρα: Πούστηδες, δειλοί!

Γριά: Φρόνημα Ρομουάλντα!

Μητέρα: Ας με σκοτώσουν όπως σκότωσαν το μικρό μου μαγιάτικο ρόδο!

Κουρελιάρα: Αθώο σαν αρνί! Πρέπει να το συνυπολογίσουμε!

Ταβερνιάρης: Υποθέτω, τώρα θα ισχυριστείτε ότι δεν σήμανε συναγερμός.

Συνταξιούχος: Εγώ ο ίδιος άκουσα τις σειρήνες.

Μητέρα: Ψέματα!

Συνταξιούχος: Ο λόγος μου είναι ιερός!

Ενεχυροδανειστής: Η θλίψη σε τρέλανε τελείως, Ρομουάλντα.

Μητέρα: Δολοφόνοι! Σας κοιτάω και βλέπω το δήμιο!

Συνταξιούχος: Η αρχή της Εξουσίας είναι αμείλικτη.

Οικοδόμος: Ενάντια στους φτωχούς. Σκοτωνόμαστε για να προστατέψουμε τους μεγαλεμπόρους που μας ρουφάνε το αίμα.

Ταβερνιάρης: Και που συμβαίνει να πληρώνουν τους φόρους τους. Να ληφθεί κι αυτό υπόψην.

Ενεχυροδανειστής: Οι τίμιοι έμποροι δεν ρουφάνε το αίμα κανενός.

Πορτιέρισσα: Προφανώς δεν έχουμε λόγο να παραπονιόμαστε!

Οικοδόμος: Η ζωή ενός εργάτη δεν είναι τίποτα για την κυβέρνηση.

Μαξ: Λατίνο, πάρε με απ’ αυτό τον κύκλο του Διαβόλου.

(Ακούγεται κροτάλισμα από σφαίρες. Η ομάδα μετακινείται επιφυλακτικά, μπερδεμένη και φοβισμένη. Οι βραχνές φωνές της μητέρας γίνονται δυνατότερες, καθώς, ακούγοντας τους πυροβολισμούς, σφίγγει το νεκρό παιδί της στο στήθος της.)

Μητέρα: Ελάτε μαύροι στρατιώτες, σκοτώστε κι εμένα με τις μολυβένιες σφαίρες σας.

Μαξ: Αυτή η φωνή με σκίζει σαν μαχαίρι.

Μητέρα: Πόσο παγωμένο είσαι, λουλούδι μου.

Μαξ: Ποτέ δεν άκουσα φωνή με τόση τραγική μανία.

Δον Λατίνο: Πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι καλή παράσταση.

Μαξ: Ανόητε!

(Κατεβαίνοντας το πεζοδρόμιο, συνοδευόμενος από τον τριποδισμό των ξύλινων παπουτσιών, εμφανίζεται το φανάρι του νυχτοφύλακα, το μπαστούνι και η μυτερή του κουκούλα.)

Ενεχυροδανειστής: Τί έγινε νυχτοφύλακα;

Νυχτοφύλακας: Ένας φυλακισμένος προσπάθησε να αποδράσει. Ένας Καταλάνος ήταν.

Μαξ: Λατίνο, δεν μπορώ πια ούτε να ουρλιάξω… βράζω από οργή! Μασάω τα νύχια μου. Αυτός ο νεκρός άνδρας ήξερε την μοίρα του… Ούτε ο θάνατος δεν τον τρόμαζε, αλλά φοβόταν το μαρτύριο… Σ’ αυτούς τους διαλυμένους καιρούς, ο «Μαύρος Θρύλος» είναι η μόνη ιστορία στην Ισπανία. Η ζωή μας είναι η κόλαση του Δάντη. Πεθαίνω πεινασμένος αλλά ευχαριστημένος που δεν κατέθεσα κανένα ανάθημα σ’ αυτό το τραγικό τσίρκο. Άκουσες τα σχόλια αυτών των ανθρώπων εδώ πέρα, παλιομαλάκα; Είσαι ακριβώς σαν αυτούς. Χειρότερος απ΄ αυτούς, γιατί δεν έχεις μια δεκάρα κι όμως δημοσιεύεις και πουλάς στη γύρα άθλια λογοτεχνία με δόσεις. Λατίνο, άθλιε θεληματάρη της ανιαρής περιπέτειας, πάρε με στο Βιαντούκτο. Σε προσκαλώ να αναγεννηθείς με μια θεαματική κατάδυση.

Δον Λατίνο: Μην εξάπτεσαι, Μαξ!

Σκηνή Δωδέκατη

(Γωνιά ενός απότομου, επικλινούς δρόμου με μια μπαρόκ εκκλησία για φόντο. Καθαρό φεγγάρι πάνω από τους σκοτεινούς λόφους. Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ και ο ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ φιλοσοφούν, καθισμένοι στα σκαλιά μιας εξώθυρας. Κατά την διάρκεια της συζήτησης τους, ο ουρανός γίνεται πιο φωτεινός. Στην κορυφή της εκκλησίας, μερικά πουλιά κελαηδούν. Μακρινές λάμψεις της αυγής. Οι νυχτοφύλακες έχουν ήδη φύγει, αλλά οι πόρτες είναι ακόμα κλειστές. Οι πορτιέρηδες αρχίζουν να ξυπνούν.

Μαξ: Η αυγή πρέπει να προβάλει.

Δον Λατίνο: Μόλις που αρχίζει να χαράζει.

Μαξ: Και πόσο κρύο κάνει!

Δον Λατίνο: Ας περπατήσουμε λίγο.

Μαξ: Δεν μπορώ να σηκωθώ, είμαι στ’ αλήθεια μουδιασμένος.

Δον Λατίνο: Αυτά παθαίνεις για να βάζεις το πανωφόρι σου ενέχυρο!

Μαξ: Δάνεισε μου το παλτό σου, Λατίνο.

Δον Λατίνο: Μαξ, είσαι απίστευτα αλλόκοτος.

Μαξ: Βοήθησε με να σταθώ στα πόδια μου.

Δον Λατίνο: Όπα-λα, κάλπικε αντιδραστικέ!

Μαξ: Δεν μπορώ να λυγίσω τα πόδια μου.

Δον Λατίνο: Πόσο καλά προσποιείσαι.

Μαξ: Ηλίθιε!

Δον Λατίνο: Ομολογώ ότι το πρόσωπο σου έχει μάλλον παράξενη όψη.

Μαξ: Δον Λατίνο ντε Ισπάλις, γκροτέσκα φιγούρα, θα σε κάνω αθάνατο σ’ ένα μυθιστόρημα.

Δον Λατίνο: Σε μια τραγωδία, Μαξ.

Μαξ: Η τραγωδία μας δεν είναι πια τραγωδία.

Δον Λατίνο: Αλλά πρέπει να είναι κάτι.

Μαξ: Εσπερπέντο.

Δον Λατίνο: Μην στραβώνεις το στόμα σου, Μαξ.

Μαξ: Κρυώνω μέχρι θανάτου!

Δον Λατίνο: Έλα, σήκω. Ας περπατήσουμε.

Μαξ: Δεν μπορώ, σου λέω.

Δον Λατίνο: Σταμάτα αυτή τη φάρσα. Ας πάμε μια βόλτα.

Μαξ: Ζέστανε με, με την ανάσα σου. Που πήγες, Λατίνο;

Δον Λατίνο: Είμαι δίπλα σου.

Μαξ: Απ’ όταν μεταμορφώθηκες σε Βόδι δεν μπορώ να σε αναγνωρίσω. Ζέστανέ με Ένδοξο Βόδι από το στάβλο της Βηθλεέμ. Μούγκρισε, Λατίνο! Είσαι βόδι με κουδούνια, κι αν μουγκρίσεις δυνατά, θα εμφανιστεί ο Μεγάλος Ιερός Ταύρος. Θα παίξουμε μαζί του ταυρομαχίες.

Δον Λατίνο: Έχεις αρχίσει να με τρομάζεις. Σταμάτα αυτό τ’ αστείο.

Μαξ: Οι αβάντ-γκαρντ είναι αλήτες. Ο Γκόγια εφηύρε το Γκροτέσκο. Οι κλασσικοί ήρωες έχουν πάει βόλτα στην αλέα της Γάτας.

Δον Λατίνο: Είσαι τελείως ανόητος.

Μαξ: Κλασσικοί ήρωες που αντανακλώνται σε κοίλους καθρέφτες, δημιουργούν το Γκροτέσκο. Η τραγική γεύση της Ισπανικής ζωής μπορεί να αναδειχθεί μόνο μέσα από μια αισθητική που είναι συστηματικά παραμορφωμένη.

Δον Λατίνο: Σκατά! Τώρα θα κολλήσεις κι εσύ αυτή την αρρώστια!

Μαξ: Η Ισπανία είναι μια γκροτέσκα παραμόρφωση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Δον Λατίνο: Ίσως! Εγώ κρατιέμαι έξω απ’ αυτά!

Μαξ: Σε έναν κοίλο καθρέφτη, ακόμα και οι πιο ωραίες εικόνες είναι παράδοξες.

Δον Λατίνο: Συμφωνώ. Αλλά εμένα μ’ αρέσει να κοιτάω τον εαυτό μου στους καθρέφτες στην αλέα της Γάτας.

Μαξ: Η παραμόρφωση παύει να είναι παραμόρφωση όταν υποτάσσεται στα τέλεια μαθηματικά. Η παρούσα μου αισθητική προσέγγιση είναι να μετασχηματίσω όλες τις κλασσικές νόρμες με τα μαθηματικά ενός κοίλου καθρέφτη.

Δον Λατίνο: Και που θα βρεις αυτό τον καθρέφτη;

Μαξ: Στον πάτο του ποτηριού.

Δον Λατίνο: Είσαι σαΐνι! Σου βγάζω το καπέλο!

Μαξ: Λατίνο, ας παραμορφώσουμε το στυλ στον ίδιο καθρέφτη που διαστρεβλώνει τα πρόσωπα μας και διαστρέφει ολόκληρη την μίζερη ζωή στην Ισπανία.

Δον Λατίνο: Πρέπει να εγκατασταθούμε στην αλέα της Γάτας.

Μαξ: Πάμε να δούμε τι παλάτι μπορούμε να νοικιάσουμε. Έλα, στήριξε με στον τοίχο. Τίναξε με.

Δον Λατίνο: Μην στραβώνεις το στόμα σου.

Μαξ: Είναι νευρικός σπασμός. Δεν καταλαβαίνω καν ότι το κάνω.

Δον Λατίνο: Είναι άσχημο τ’ αστείο που ‘χεις σκαρώσει.

Μαξ: Δάνεισε μου το παλτό σου.

Δον Λατίνο: Και κοίτα πώς έμεινα να ξυλιάζω μέσα στο κρύο.

Μαξ: Δεν νιώθω πια τα χέρια μου και τ’ ακροδάκτυλα μου πονάνε. Είμαι πολύ άρρωστος.

Δον Λατίνο: Προσπαθείς απλά να με κοροϊδέψεις για να πάρεις το παλτό μου.  

Μαξ: Ηλίθιε, πήγαινε με στην πόρτα του σπιτιού μου και άσε με να πεθάνω στην ησυχία μου.

Δον Λατίνο: Ξέρεις καλά ότι οι άνθρωποι δεν ξυπνούν νωρίς σ’ αυτά τα μέρη.

Μαξ: Φώναξε.

(Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ, γυρνώντας την πλάτη του στον ΜΑΞ αρχίζει να κλωτσάει και να κοπανάει την πόρτα. Ο θόρυβος από τα χτυπήματα αντηχεί στον τρομακτικό περίβολο του απότομου, επικλινούς δρόμου, και σαν απάντηση σε κάποιου είδους πρόκληση, το ρολόι της εκκλησία χτυπά πέντε φορές κάτω απ’ τον ανεμοδείκτη.)

Μαξ: Λατίνο!

Δον Λατίνο: Τι καπρίτσιο πάλι; Σταμάτα να κάνεις γκριμάτσες.

Μαξ: Αν ήταν η Κολλέτ ξύπνια! Βοήθησε με να σταθώ στα πόδια μου για να την φωνάξω.

Δον Λατίνο: Η φωνή σου δεν πρόκειται να φτάσει εκεί πάνω, στον έβδομο ουρανό που ζεις.  

Μαξ: Κολλέτ! Έπληξα αφόρητα!

Δον Λατίνο: Μην ξεχνάς τον καλό σου φίλο στο πλευρό σου.

Μαξ: Λατίνο, νομίζω ότι ξαναβρίσκω το φως μου. Αλλά πως ήρθαμε εμείς σ’ αυτή την κηδεία; Τέτοια αποθέωση ταιριάζει μόνο στο Παρίσι! Α, κατάλαβα, είμαστε στην κηδεία του Βίκτορος Ουγκώ! Άκου Λατίνο… αλλά, πως έγινε να πρωτοστατούμε εμείς σ’ αυτό το νταραβέρι;

Δον Λατίνο: Διώξε τις παραισθήσεις, Μαξ.

Μαξ: Γιατί, είναι απίστευτο πόσο καλά βλέπω.

Δον Λατίνο: Ξέρεις ότι δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπεις αυτό το όραμα

Μαξ: Ποιόν θάβουμε, Λατίνο;

Δον Λατίνο: Είναι ένα μυστικό που πρέπει να κρατήσουμε μεταξύ μας.

Μαξ: Πόσο λαμπερά αστράφτει ο ήλιος στη νεκροφόρα!

Δον Λατίνο: Μαξ, αν αυτά που φλυαρείς δεν ήταν ένα μεγάλο αστείο, θα είχαν θεοσοφιστική σημασία… Σε μια κηδεία όπου πρωτοστατώ, πρέπει να είμαι ο νεκρός. Αλλά όλα αυτά τα στεφάνια με κάνουν να υποψιάζομαι ότι ο νεκρός είσαι εσύ.

Μαξ: Θα σου κάνω την τιμή. Απλά για να σε ηρεμίσω λίγο απ’ τον τρόμο που σου έδωσε το προμήνυμα μου, ορίστε κείτομαι εδώ εις αναμονή. Πραγματικά, εγώ είμαι ο νεκρός. Και τι θα γράψουν τα καθάρματα στις εφημερίδες αύριο; Αυτό αναρωτιόταν ο Καταλάνος παρίας.

(Ο ΜΑΞΙΜΟ ΕΣΤΡΕΛΛΑ πλαγιάζει στο κατώφλι της πόρτας. Ένα αδέσποτο σκυλί τρέχοντας σε ζικ-ζακ διασχίζει τον επικλινή δρόμο. Σταματώντας ακριβώς στη μέση, σηκώνει το πίσω πόδι του και κατουράει. Τα ομιχλώδη μάτια του, σαν κάποιου ποιητή, υψώνονται στο τελευταίο αστέρι του ουρανού.)

Μαξ: Λατίνο, τραγούδα το Dies Irae.

Δον Λατίνο: Αν συνεχίσεις μ’ αυτό το μακάβριο αστείο, έφυγα.

Μαξ: Εγώ είμαι αυτός που φεύγει για πάντα.

Δον Λατίνο: Σήκω πάνω, Μαξ. Πάμε.

Μαξ: Είμαι νεκρός.

Δον Λατίνο: Αρχίζεις να με τρομάζεις! Μαξ, ας προχωρήσουμε. Σήκω και μην στραβώνεις το στόμα σου, γαμώτο! Μαξ, Μαξ! Καταραμένο ερείπιο! Απάντησε μου!

Μαξ: Οι πεθαμένοι δεν μιλούν.

Δον Λατίνο: Σε παρατάω για τα καλά.

Μαξ: Καληνύχτα.

(Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ, χουχουλιάζει τα ξυλιασμένα δάχτυλα του και κάνει μερικά βήματα, ισιώνοντας την πλάτη του, κάτω απ’ την κουρελιασμένη ζακέτα του, που είναι πιτσιλισμένη με λεκέδες από ξεραμένη λάσπη. Με ένα κατσούφικο βήξιμο, επιστρέφει στο πλευρό του ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ. Προσπαθεί να τον ανασηκώσει λίγο, μιλώντας στ’ αυτί του όλη την ώρα.)

Δον Λατίνο: Μαξ, είσαι νεκρός απ’ το μεθύσι και θα ήταν έγκλημα ν’ αφήσω αυτό το πορτοφόλι πάνω σου και να δώσω σε κάποιον στην ευκαιρία να σε ληστέψει. Μαξ, θα κρατήσω το πορτοφόλι σου μέχρι αύριο.

(Τελικά πίσω από την πόρτα ακούγεται η απότομη φωνή μιας γειτόνισσας. Ο ήχος απ’ τα βήματα της αντιλαλεί στον διάδρομο. Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ χάνεται σ’ ένα μικρό δρομάκι.)

Φωνή της Γειτόνισσας: Σενιόρα Φλόρα! Σενιόρα Φλόρα! Σε πλάκωσε το πάπλωμα;

Φωνή της Πορτιέρισσας: Ποιος είναι; Περίμενε να πάρω τα σπίρτα.

Γειτόνισσα: Σενιόρα Φλόρα!

Πορτιέρισσα: Έρχομαι, τώρα. Ποιος είναι;

Γειτόνισσα: Τι τεμπέλα που είσαι… ποιος να ‘ναι; Η Κούκα είμαι, πάω για μπουγάδα.

Πορτιέρισσα: Α! Καταραμένα σπίρτα! Είναι κιόλας ώρα;

Γειτόνισσα: Είναι ήδη ώρα και έχει περάσει κιόλας!

(Ακούγονται τα κουρασμένα βήματα μιας γυναίκας με παντόφλες. Τα ακολουθεί ένα μουρμουρητό. Η κλειδαριά τρίζει, και δυο γυναίκες εμφανίζονται, στο βαθούλωμα της πόρτας: η μια, ασπρομάλλα, ζωηρή και κοκαλιάρα σαν κυνηγάρικο σκυλί, με έναν μπόγο ρούχα στηριγμένο στον γοφό της. Η άλλη στρουμπουλή και μεσήλικη, με τριμμένη κόκκινη φούστα, κουρελιασμένο σάλι γύρω απ’ τους ώμους της, ανακατεμένα μαλλιά και παντόφλες. Το σώμα του ποιητή γλιστράει μέσα και παραμένει ακίνητο στο κατώφλι καθώς ανοίγει η πόρτα.)

Γειτόνισσα: Ιησού Χριστέ! Ένας πεθαμένος!

Πορτιέρισσα: Είναι ο Δον Μάξιμο ο ποιητής, κάποιος τον παράτησε εδώ πιωμένο.

Γειτόνισσα: Είναι σαν κερί!

Πορτιέρισσα: Άκου, Κούκα, για όνομα του Θεού, πρόσεχε λίγο εδώ πέρα, ένα λεπτό. Θ’ ανέβω να το πω στη Μαντάμ Κολλέτ.

(Η ΠΟΡΤΙΕΡΙΣΣΑ ανεβαίνει τα σκαλιά του δρόμου με τις παντόφλες της να χτυπάνε. Την ακούει κανείς να καταριέται. Η Κούκα, που έχει μείνει μόνη της, κάπως φοβισμένη, αγγίζει τα χέρια του ποιητή και σκύβει να εξετάσει τα μισάνοιχτα μάτια του, κάτω απ’ το χλωμό του μέτωπο.)

Γειτόνισσα: Θεέ και Κύριε! Αυτό δεν έγινε απ’ το ποτό! Είναι αληθινός θάνατος και ολοφάνερος! Σενιόρα Φλόρα! Σενιόρα Φλόρα! Δεν μπορώ να κάτσω άλλο εδώ. Έχω ήδη χάσει τη μισή μέρα! Ας το φροντίσουν οι αρχές. Και ν’ αφήνουν τέτοια φρίκη σε δημόσια θέα! Σενιόρα Φλόρα! Αυτό είναι ο ίδιος ο Θάνατος!

Σκηνή Δέκατη Τρίτη

(Μια νεκρώσιμος σύναξη σε μια σοφίτα. Η ΜΑΝΤΑΜ ΚΟΛΛΕΤ και η ΚΛΑΟΥΝΤΙΝΙΤΑ ξεχτένιστες και ωχρές, θρηνούν για το μακαρίτη που είναι ήδη ξαπλωμένος στο στενό του φέρετρο, σαβανωμένος, ανάμεσα σε τέσσερα κεριά. Σχίζοντας μια σανίδα, η αστραφτερή κορυφή ενός καρφιού σημαδεύει τον άψυχο κρόταφο του νεκρού. Το φέρετρο είναι απ’ έξω καλυμμένο με μαύρο σαν να πενθεί, ενώ οι άγριες, άβαφες σανίδες πευκόξυλου, από μέσα, καλύπτονται από μια άθλια κιτρινωπή ψάθα. Το φέρετρο είναι τοποθετημένο στο πλακόστρωτο πάτωμα, ενώ οι δυο γυναίκες που θρηνούν δέχονται τις αντανακλάσεις των κεριών στα σταυρωμένα χέρια τους. Ο ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΕΞ, ο ΚΛΑΡΙΝΙΤΟ και ο ΠΕΡΕΣ, στηριζόμενοι στον τοίχο, είναι τρεις νεκρικές μαριονέτες, στοιχισμένες η μια μετά την άλλη. Ξαφνικά, ο θρήνος διακόπτεται από τον κελαριστό ήχο του κουδουνιού της πόρτας.)

Ντόριο: Ο εργολάβος κηδειών θα έρθει στις τέσσερις.

Κλαρινίτο: Δεν μπορεί να έφτασε η ώρα κιόλας.

Ντόριο: Μήπως έχεις ένα ρολόι, Μαντάμ Κολλέτ;

Μαντάμ Κολλέτ: Μην τους αφήσετε να μου τον πάρουν ακόμα! Μην τους αφήσετε να τον πεθάνουν!

Περές: Δεν μπορεί να είναι ο νεκροθάφτης.

Ντόριο: Κανείς δεν έχει ρολόι! Δεν χωρά αμφιβολία: Είμαστε μια έξοχη παρέα ευγενών.

(Η ΚΛΑΟΥΝΤΙΝΙΤΑ, με αργό, κουρασμένο βήμα, παραπατώντας λιγάκι, έχει βγει για να ανοίξει την πόρτα. Ακούγεται μια βοή ψιθύρων και ο βήχας του ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ. Ο κλασσικός βήχας από ταμπάκο και μπράντυ.)

Δον Λατίνο: Η Ιδιοφυΐα είναι νεκρή! Μην κλαις, καλό μου παιδί! Πέθανε και δεν πέθανε! …Η Ιδιοφυΐα είναι αθάνατη! …Παρηγόρα τον εαυτό σου Κλαουντινίτα, γιατί έχεις την τύχη να είσαι η κόρη του πρώτου ποιητή της Ισπανίας! Θα έπρεπε να παρηγορείσαι, ξέροντας ότι είσαι η κόρη του Βίκτορος Ουγκώ! Περικλεές ορφανό! Άσε με να σε αγκαλιάσω!

Κλαουντινίτα: Είσαι πιωμένος!

Δον Λατίνο: Έτσι φαίνεται μόνο. Αναμφίβολα μοιάζω πιωμένος. Είναι η οδύνη!

Κλαουντινίτα: Η ανάσα σου βρωμάει μπράντυ!

Δον Λατίνο: Είναι η οδύνη! Το αποτέλεσμα της βαθιάς θλίψης, ένα φαινόμενο επιστημονικά αποδεδειγμένο από τους Γερμανούς.

(Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ τρεκλίζει προς την πόρτα κουβαλώντας ένα σακίδιο γεμάτο περιοδικά κρεμασμένο απ’ την πλάτη του, και με το μικρό, κολοβό και χωρίς αυτιά σκυλί του ανάμεσα στα κοκαλιάρικα πόδια του. Έχει τα γυαλιά του σηκωμένα στο μέτωπο του και σφουγγίζει τα τσιμπλιάρικα μάτια του με ένα βρώμικο μαντίλι.)

Κλαουντινίτα: Αν του ρίξεις σπίρτο θ’ ανάψει!

Ντόριο: Όλα για την κηδεία. Πάντα σωστός.

Δον Λατίνο: Μαξ, αδερφέ μου, αν και μικρότερος στα χρόνια…

Ντόριο: Μεγαλύτερος σε αξία. Μαντέψαμε ο ένας τον άλλο.

Δον Λατίνο: Ακριβώς. Το είπες, αλητήριε.

Ντόριο: Ο μαέστρο το είπε πριν από σένα.

Δον Λατίνο: Μαντάμ Κολλέτ, είσαι μια περικλεής χήρα και μέσα στον βαθύ σου πόνο πρέπει να νιώθεις περήφανη που υπήρξες η σύντροφος του πρώτου ποιητή της Ισπανίας! Πέθανε φτωχός, όπως οφείλει να πεθάνει μια ιδιοφυΐα! Μαξ, δεν λες πια λέξη στο φτωχό σου σκύλο! Μαξ, αδερφέ μου, αν και μικρότερος στα χρόνια, μεγαλύτερος σε…

Ντόριο: …αξία!

Δον Λατίνο: Μπορούσες τουλάχιστον να με αφήσεις να τελειώσω, βλάκα! Νέοι Μοντερνιστές, ο μαέστρο είναι νεκρός, και απευθύνεστε ο ένας στον άλλο με οικειότητα στον Ισπανο-Αμερικανικό Παρνασσό! Έβαλα ένα στοίχημα μ’ αυτό το κρύο πτώμα για το ποιος από τους δυο μας θα ξεκινούσε πρώτος για το τελευταίο ταξίδι, και κέρδισε το στοίχημα όπως πάντα! Πόσες φορές δεν βάλαμε το ίδιο στοίχημα! Θυμάσαι αδερφέ μου; Πέθανες από πείνα, όπως θα πεθάνω κι εγώ, ακριβώς όπως όλοι εμείς οι άξιοι Ισπανοί θα πεθάνουμε από πείνα. Βρόντηξαν όλες τις πόρτες στα μούτρα σου και εσύ πήρες την εκδίκηση σου πεθαίνοντας της πείνας. Ωραία! Αυτή η ντροπή να πέσει πάνω στα κεφάλια των κερατάδων της Ακαδημίας! Στην Ισπανία το ταλέντο είναι έγκλημα.

(Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ σκύβει και φιλάει το μέτωπο του νεκρού άνδρα. Στα πόδια της κάσας ανάμεσα στο νευρικό τρεμόπαιγμα των κεριών, το μικρό σκυλί κουνάει την κοντή του ουρά. Η ΜΑΝΤΑΜ ΚΟΛΛΕΤ σηκώνει το κεφάλι της με μια οδυνηρή χειρονομία, απευθυνόμενη στις τρεις μαριονέτες που είναι στημένες στη σειρά.)

Μαντάμ Κολλέτ: Για όνομα του Θεού, πάρτε τον στο διάδρομο.

Ντόριο: Πρέπει να του φέρουμε αμμωνία. Έχει στ’ αλήθεια ξεφαντώσει!

Κλαουντινίτα: Ας κοιμηθεί να συνέλθει! Τον σιχαίνομαι.

Δον Λατίνο: Κλαουντινίτα, με κατηγορείς άδικα. Έχεις συγχυστεί απ’ την πολύ θλίψη!

Κλαουντινίτα: Αλήτη! Πάντα ανακατεύεσαι εκεί που δε σε σπέρνουν!

Δον Λατίνο: Το ξέρω ότι στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς!

Ντόριο: Ας περπατήσουμε στο διάδρομο, Δον Λατίνο.

Δον Λατίνο: Πάμε! Αυτή η σκηνή είναι απλά πολύ οδυνηρή!

Ντόριο: Ας μην την παρατείνουμε λοιπόν.

(Ο ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΕΞ σπρώχνει τον ελαφρά μεθυσμένο φίλο, και τον οδηγεί αργά προς την πόρτα. Το μικρό σκυλί πηδά πάνω απ’ το φέρετρο και τους ακολουθεί, ρίχνοντας κάτω ένα από τα κεριά. Στην σειρά με τις κολλημένες στον τοίχο μαριονέτες μένει μια άδεια θέση γεμάτη υπαινιγμούς.)

Δον Λατίνο: Θα σε κεράσω μερικά ποτήρια κοκκινέλι. Τί λες;

Ντόριο: Ξέρεις καλά ότι είμαι καλόβολος άνθρωπος, Δον Λατίνο.

(Εξαφανίζονται στο κοκκινωπό ημίφως του μακρόστενου και θλιμμένου διαδρόμου, με τη γάτα στο πόδι της στάμνας και την πορτοκαλί αντανάκλαση στα πλακάκια. Η ΚΛΑΟΥΝΤΙΝΙΤΑ τους βλέπει να φεύγουν, τα μάτια της καίνε από θυμό. Τότε, υστερικά ξεσπάει σε λυγμούς και δαγκώνει το μαντίλι που στρίβει στα δάχτυλά της.)

Κλαουντινίτα: Με κάνει κι ανατριχιάζω! Δεν αντέχω ούτε να τον κοιτάω. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο δολοφόνος του πατέρα!

Μαντάμ Κολλέτ: Για όνομα του Θεού, παιδί μου, μην λες παλαβομάρες.

Κλαουντινίτα: Ο μόνος δολοφόνος. Τον μισώ!

Μαντάμ Κολλέτ: Το μοιραίο θα ερχόταν. Ήταν αναπόφευκτο και ξέρεις ότι το περιμέναμε… η θλίψη, το να είναι αβοήθητος και τυφλός, αυτό τον σκότωσε… Δεν μπορούσε να δουλέψει, και τώρα αναπαύεται.

Κλαρινίτο: Θα δείτε πως τώρα όλοι θα αναγνωρίσουν το ταλέντο του.

Περές: Δεν ρίχνει πια σκιά.

Μαντάμ Κολλέτ: Χωρίς την επιδοκιμασία από εσάς τους νέους, που κι εσείς αγωνίζεστε μέσα σε τόση δυστυχία, θα ήταν μόνος τις τελευταίες του μέρες στη γη.

Κλαουντινίτα: Πιο μόνος από πριν!

Περές: Ο μαέστρο ήταν επαναστάτης, σαν εμάς.

Μαντάμ Κολλέτ: Μαξ, φτωχέ μου σύντροφε, εσύ μόνος σου σκότωσες τον εαυτό σου. Το έκανες μόνος σου, χωρίς να θυμηθείς αυτές τις δυο φτωχές γυναίκες! Σ’ όλη τη ζωή σου δούλεψες σκληρά για να ξεκάνεις τον εαυτό σου!

Κλαουντινίτα: Ο μπαμπάς ήταν τόσο καλός!

Μαντάμ Κολλέτ: Ήταν κακός μόνο για τον εαυτό του!

(Εμφανίζεται στην πόρτα ένας ψηλός άντρας, επιφυλακτικός, αυστηρός, με τη μακριά, κόκκινη γενειάδα ενός ραβινικού αναρχικού και με τα φθονερά μάτια ενός πεισματάρη βούβαλου. Είναι ένας τρισάθλιος Γερμανός δημοσιογράφος, καταγεγραμμένος στα κατάστιχα της αστυνομίας σαν Ρώσος αναρχικός, και γνωστός με το ψεύτικο όνομα ΜΠΑΖΙΛΙΟ ΣΟΥΛΙΝΑΚΕ.)

Μπαζίλιο: Ειρήνη υμήν!

Μαντάμ Κολλέτ: Συμπάθα μας Μπαζίλιο! Δεν έχουμε ούτε καρέκλα να σου προσφέρουμε!

Μπαζίλιο: Ω! Μην ασχολείστε με το άτομο μου. Με κανένα τρόπο. Δεν θα το δεχόμουν αυτό, Μαντάμ Κολλέτ. Και πρέπει σε παρακαλώ να με συγχωρήσεις αν έφτασα με κάποια καθυστέρηση, όπως το Βαλωνικό Ιππικό, όπως λέτε συνήθως εσείς οι Ισπανοί. Στην ταβέρνα ήταν κάποιοι από μας, Σλάβοι μετανάστες και τρώγαμε, μόλις έμαθα την ανακοίνωση ότι ο αγαπητός μου φίλος Μάξιμο Εστρέλλα πέθανε. Μου έδωσαν την εφημερίδα στο μπαρ του Σαυροφάγου. Ο θάνατος του ήρθε απρόσμενα;

Μαντάμ Κολλέτ: Αιφνίδια κατάρρευση! Δεν πρόσεξε τον εαυτό του!

Μπαζίλιο: Ποιος επιβεβαίωσε τον θάνατο; Οι γιατροί είναι πολύ καλοί στην Ισπανία, τόσο καλοί όσο οι καλύτεροι σε άλλες χώρες. Μολαταύτα, οι Ισπανοί στερούνται μιας διεθνώς αναγνωρισμένης αρχής. Αυτό δε συμβαίνει στη Γερμανία. Σπούδασα ιατρική δέκα χρόνια και δεν είμαι γιατρός. Τώρα η πρώτη μου εντύπωση όταν μπήκα μέσα ήταν ότι υπάρχει εδώ ένας άνδρας κοιμισμένος, καθόλου ένας άνδρας νεκρός. Και γι’ αυτή την πρώτη εντύπωση είμαι πολύ πείσμων, όπως λένε οι Ισπανοί. Μαντάμ Κολλέτ, έχεις μεγάλη ευθύνη. Ο φίλος μου ο Μαξ Εστρέλλα δεν είναι νεκρός! Παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ενδιαφέρουσας περίπτωσης καταληψίας.

(Η ΜΑΝΤΑΜ ΚΟΛΛΕΤ και η ΚΛΑΟΥΝΤΙΝΙΤΑ αγκαλιάζονται με μια δυνατή στριγκλιά, τα μάτια τους ξαφνικά ζωηρά, τα χέρια τους δεμένα και τα σγουρά τους μαλλιά να φτερουγίζουν στο μέτωπο τους. Η ΣΕΝΙΟΡΑ ΦΛΟΡΑ, η πορτιέρισσα, φτάνει λαχανιασμένη. Την αναγγέλλουν τα αγκομαχητά και οι παλιές της παντόφλες.)

Πορτιέρισσα: Ήρθε ο οδηγός της νεκροφόρας! Είστε αρκετοί για να κουβαλήσετε τη σωρό του μακαρίτη; Αν όχι θα ανέβει ο άντρας μου.

Κλαουντινίτα: Ευχαριστούμε, μπορούμε να το κανονίσουμε.

Μπαζίλιο: Αγαπητή μου πορτιέρισσα, παρακαλώ ενημερώστε τον οδηγό της νεκροφόρας η ταφή αναβάλλεται. Κι ας έχει καλόν αέρα. Έτσι δεν το λέτε εσείς οι Ισπανοί;

Μαντάμ Κολλέτ: Πες του να περιμένει! …Μπορεί να κάνεις λάθος Μπαζίλιο.

Πορτιέρισσα: Κάτω είναι πλατιά καπέλα, ακόμα και ρεντιγκότες, και εκτός κι αν κάνω λάθος μια στολισμένη νεκροφόρα! Τι αστείος κόσμος: Θα έλεγε κανείς ότι είναι η κηδεία ενός Βουλευτή! Ποτέ δεν κατάλαβα ότι ο μακαρίτης ήταν τόσο σημαντικός! Μαντάμ Κολλέτ, τι εξήγηση να δώσω στον οδηγό; Γιατί αυτός ο τύπος δεν θα περιμένει! Λέει ότι έχει να κάνει άλλη μια γύρα στην οδό Κάρλος Ρούμπιο.

Μαντάμ Κολλέτ: Θεέ μου, δώσ’ μου φώτιση! Δεν μπορώ να αποφασίσω τι…

Πορτιέρισσα: Τα Τέσσερα Καμίνια! Μόνο σκέψου το γρήγορα, είναι χιλιόμετρα μακριά και το απόγευμα σχεδόν τελείωσε!

Κλαουντινίτα: Ας φύγει! Δεν τον θέλουμε πίσω!

Μαντάμ Κολλέτ: Αν δεν μπορεί να περιμένει… αναμφίβολα δεν μπορούμε…

Πορτιέρισσα: Θα σας κοστίσει διπλά, κι αυτό μόνο για να κρατήσεις το πτώμα στο σπίτι για λίγες ακόμα ώρες! Μαντάμ Κολλέτ, άσ’ τους να τον πάρουν!

Μαντάμ Κολλέτ: Κι αν δεν είναι νεκρός;

Πορτιέρισσα: Να μην είναι νεκρός; Δεν έχετε βγει απ’ το δωμάτιο, γι’ αυτό δεν προσέξατε τη μπόχα εδώ μέσα!

Μπαζίλιο: Θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να μου πείτε κυρία, αν σπουδάσατε ιατρική σε κάποιο Πανεπιστήμιο; Αν το έχετε πράξει, θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό και δεν θα μιλήσω άλλο. Αλλά αν όχι, θα μου επιτρέψετε να μην μπω σε αντιδικία μαζί σας, όταν σας λέω ότι δεν είναι νεκρός αλλά μόνο καταληπτικός.

Πορτιέρισσα: Δεν είναι νεκρός; Και νεκρός είναι και βρωμάει!

Μπαζίλιο: Εσείς κυρία, χωρίς να έχετε σπουδάσει σε Πανεπιστήμιο, δεν μπορείτε να με αμφισβητείτε πάνω σε τέτοια θέματα. Η Δημοκρατία δεν αποκλείει την εργατική τάξη, αυτό τουλάχιστον το γνωρίζετε, κυρία θυρωρέ.

Πορτιέρισσα: Κοίτα τι λέει! Λες ότι δεν είναι νεκρός, έτσι; Θα έπρεπε να είσαι σαν αυτόν! Μαντάμ Κολλέτ, έχεις έναν καθρέφτη; Βάλ’ τον μπροστά απ’ το στόμα του και θα δεις ότι δεν αναπνέει!

Μπαζίλιο: Ενίσταμαι. Μια τέτοια απόδειξη δεν είναι επιστημονική! Όπως πάντα λέτε εσείς οι Ισπανοί, είναι ένα «Χαίρομαι που σε βλέπω». Έτσι δεν το θέτετε;

Πορτιέρισσα: Ήρθες εδώ πέρα για να κάνεις συζητήσεις και να αναστατώσεις αυτές τις δυο φτωχές γυναίκες με μια φάρσα! Έχουν ήδη αρκετά να τις ταλαιπωρούν με το πένθος και τα χρέη.

Μπαζίλιο: Μπορείτε να συνεχίσετε να μιλάτε κυρία θυρωρέ. Όπως βλέπετε δεν σας διακόπτω.

(Ο ΟΔΗΓΟΣ της νεκροφόρας εμφανίζεται την κάσας της πόρτας: Μύτη μεθύστακα, παλιό μεταξωτό καπέλο με διακοσμητικό, φθαρμένο πένθιμο κοστούμι, φουσκωτή περούκα και μαύρη περισκελίδα.)

Οδηγός Νεκροφόρας: Είναι ήδη τέσσερις και έχω κι άλλο πελάτη στην οδό Ρούμπιο!

Μπαζίλιο: Μαντάμ Κολλέτ, αναλαμβάνω την ευθύνη, γιατί έχω δει κι έχω μελετήσει περιπτώσεις καταληψίας σε Γερμανικά νοσοκομεία. Ο σύζυγος σου, ο φίλος και σύντροφος μου Μαξ Εστρέλλα, δεν είναι νεκρός!

Πορτιέρισσα: Μπορείς να προσπαθήσεις να μην δημιουργήσεις επεισόδιο, καλέ μου κύριε; Μαντάμ Κολλέτ, που έχεις τον καθρέφτη;

Μπαζίλιο: Είναι ένα αντιεπιστημονικό πείραμα!

Οδηγός Νεκροφόρας: Βάλε ένα αναμμένο σπίρτο στον αντίχειρά του. Αν καεί μέχρι το τέλος, το πτώμα είναι νεκρό σαν τον παππού μου. Και συγχωρέστε με αν είμαι αδιάκριτος!

(Ο ΟΔΗΓΟΣ στηρίζει το καμουτσίκι του στον τοίχο και ανάβει ένα σπίρτο. Σκύβοντας μπροστά απ’ το φέρετρο, ξεσφίγγει τα χέρια του νεκρού και γυρνά μια απ’ της κιτρινωπές του παλάμες. Στα ακροδάχτυλα του βάζει το αναμμένο σπίρτο, που συνεχίζει να καίει και πολύ αργά σβήνει. Η ΚΛΑΟΥΝΤΙΝΙΤΑ αφήνει μια τσιριχτή κραυγή, γυρνάει τα μάτια της και αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι της στο πάτωμα.)

Κλαουντινίτα: Ο πατέρας μου! Ο πατέρας μου! Ο αγαπημένος μου πατέρας!

Σκηνή Δέκατη Τέταρτη

(Ένα απομακρυσμένο σημείο του νεκροταφείου της Ανατολικής Μαδρίτης. Το βραδάκι είναι ψυχρό. Ο αέρας τσουχτερός. Το φως του απογεύματος απλώνει μια επιθετική ξεραΐλα στις σειρές με τις ταφόπλακες. Δυο νεκροθάφτες ρίχνουν χώμα μέσα σε έναν τάφο. Σταματούν τη δουλειά για ένα λεπτό. Ανάβουν φωτιά με τα τσακμάκια τους, για το τσιγάρο που κρατάει ο καθένας τους πίσω απ’ τ’ αυτί του. Κάθονται στην άκρη του τάφου και καπνίζουν.)

Πρώτος Νεκροθάφτης: Ο τύπος ήταν άνθρωπος των γραμμάτων.

Δεύτερος Νεκροθάφτης:  Φτωχή κηδεία του κάνανε!

Πρώτος Νεκροθάφτης: Οι εφημερίδες τον γράφουν σαν άνθρωπο μεγάλης αξίας.

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Στην Ισπανία, η αξία ποτέ δεν ανταμείβεται. Αυτό που ανταμείβεται είναι η διαφθορά και η κατεργαριά. Όλα τα κακά ανταμείβονται στην Ισπανία.

Πρώτος Νεκροθάφτης: Μην τα βάφεις όλα μαύρα!

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Λοιπόν, πάρε για παράδειγμα τον Αλέκτορα, εκεί πέρα!

Πρώτος Νεκροθάφτης: Κι αυτός τι κέρδισε;

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Ζει σαν βασιλιάς κι ας είναι ένα γλοιώδες ερπετό. Κοίτα τον πως το γλεντάει με τη χήρα του Δημοτικού Συμβούλου.

Πρώτος Νεκροθάφτης: Εννοείς του Δημοτικού Λωποδύτη.

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Συ είπας. Θα πίστευες ποτέ ότι μια γυναίκα με τη δική της θέση θα ερωτοχτυπιόταν ποτέ μ’ έναν τέτοιο τύπο;

Πρώτος Νεκροθάφτης: Στραβωμάρα! Σαν κάθε θηλυκό!

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Έτσι θριαμβεύει η αρετή! Και το ίδιο πάει παντού.

Πρώτος Νεκροθάφτης: Την ξέρεις την πουλάδα; Είναι στ’ αλήθεια μανούλι;

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Ζουμερό κομμάτι. Όταν περπατάει τα κωλομέρια της λικνίζονται. Πρώτο πράμα!

Πρώτος Νεκροθάφτης: Τι διαολεμένη τύχη που έχει αυτός ο μπαγάσας!

(Από ένα μονοπάτι ανάμεσα στις ταφόπλακες και τους σταυρούς, εμφανίζονται οι σκιές δυο αργοπορημένων ανθρώπων, που περπατούν αργά και συζητούν: Δυο φίλοι απ’ την επικήδεια πομπή του ΜΑΞ ΕΣΤΡΕΛΛΑ. Μιλούν με χαμηλή φωνή και περπατούν σιγά-σιγά, δίνοντας την εντύπωση δυο ψυχών εμποτισμένων με έναν θρησκευτικό σεβασμό για το θάνατο. Η μια απ’ αυτές, ένας αριστοκρατικός ηλικιωμένος με χιονάτη γενειάδα και μια Ισπανική μπέρτα γύρω απ’ τους ώμους του, είναι ο κέλτης ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΤΟΜΙΝ. Η άλλη είναι ο περισπούδαστος, με τη μορφή Αζδέκου, ΡΟΥΜΠΕΝ ΝΤΑΡΙΟ.)

Ρουμπέν: Είναι τρομακτικής σπουδαιότητας, ότι ύστερα από τόσα χρόνια, εσύ κι εγώ συναντιόμαστε σ’ ένα νεκροταφείο.

Μαρκήσιος: Σε Καθαγιασμένο Έδαφος. Αν το αποκαλέσεις έτσι, αγαπητέ μου Ρουμπέν, η συνάντηση μας αποκτά διαφορετική σπουδαιότητα.

Ρουμπέν: Αυτό είναι αλήθεια. Ούτε νεκροταφείο, ούτε νεκρόπολις. Αυτά είναι ονόματα που δηλώνουν μια θλιβερή και τρομερή παγωνιά –σαν να μελετά κανείς γραμματική. Μαρκήσιε, τί σημαίνει η νεκρόπολις για σένα;

Μαρκήσιος: Ακαδημαϊκή σχολαστικότητα.

Ρουμπέν: Η νεκρόπολις είναι για μένα το τέλος όλων, εννοώ το ανεπανόρθωτο και φρικιαστικό… να χάνεσαι χωρίς ελπίδα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Καθαγιασμένο Έδαφος; Το Καθαγιασμένο Έδαφος κρατάει ένα φως.

Μαρκήσιος: Έχει έναν χρυσό τρούλο. Και κάτω απ’ αυτόν, καλέ μου Ρουμπέν, αντηχεί ευλαβικά η έκτακτη και τρομερή σάλπιγγα.

Ρουμπέν: Μαρκήσιε, ο θάνατος θα μπορούσε να είναι κι αξιέραστος αν δεν υπήρχε ο φόβος για το άγνωστο. Εγώ θα ήμουν πανευτυχής πριν τρεις χιλιάδες χρόνια στην Αθήνα.

Μαρκήσιος: Δεν θα άλλαζα το Χριστιανικό μου βάπτισμα για το μειδίαμα ενός Έλληνα κυνικού. Περιμένω να περάσω στην αιωνιότητα για τις αμαρτίες μου.

Ρουμπέν: Έκτακτα!

Μαρκήσιος: Ίσως η ζωή στην Ελλάδα να ήταν πιο γαλήνια απ’ την δική μας…

Ρουμπέν: Αυτοί ήταν οι μόνοι άνθρωποι που γνώριζαν πώς να εξαγνίσουν τη ζωή.

Μαρκήσιος: Εμείς εξαγνίζουμε το θάνατο. Η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια στιγμή. Ο θάνατος είναι η μόνη αλήθεια. Και απ’ όλους τους θανάτους προτιμώ τον Χριστιανικό θάνατο.

Ρουμπέν: Έκτακτη φιλοσοφία από έναν Ισπανό ευγενή! Έκτακτα!

(Σταματούν να μιλούν και περπατούν σιωπηλά. ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ έχουν τελειώσει με το γέμισμα του λάκκου και πίνουν λαίμαργα, εκ περιτροπής, από το ίδιο φλασκί. Απέναντι από τη σειρά με τις λευκές ταφόπλακες προβάλουν οι μαύρες σιλουέτες τους.  Ο ΡΟΥΜΠΕΝ ΝΤΑΡΙΟ και ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΤΟΜΙΝ σταματούν μπροστά από τον σκοτεινό λόφο του φρεσκοσκαμμένου τάφου.)

Ρουμπέν: Μαρκήσιε, πώς έγινε να είσαι φίλος με τον Μάξιμο Εστρέλλα;

Μαρκήσιος: Ο Μαξ ήταν ο γιος ενός Καρλίστα λοχαγού, που πέθανε πολεμώντας στο πλευρό μου, στον πόλεμο. Γιατί, εκείνος σου είχε πει κάτι διαφορετικό;

Ρουμπέν: Μου είπε ότι οι δυο σας είχατε πολεμήσει σε μια επανάσταση, πέρα στο Μεξικό.

Μαρκήσιος: Τι φαντασία! Ο Μαξ γεννήθηκε τριάντα χρόνια μετά το ταξίδι μου στο Μεξικό. Ξέρεις σε τι ηλικία έχω φτάσει; Λιγάκι ακόμα και θα κουβαλάω έναν ολόκληρο αιώνα στην πλάτη μου. Για φαντάσου, αγαπητέ μου ποιητή, σε λίγο θα λογοδοτήσω στον Κύριο.

Ρουμπέν: Είσαι ανέσπερος, Μαρκήσιε;

Μαρκήσιος: Πολύ φοβάμαι πως ναι… αλλά υπομονή!

(Οι μαύρες σκιές από τους ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ –τα γυαλιστερά τους φτυαριά στους ώμους τους- πλησιάζουν μέσα από ένα μονοπάτι από τάφους. Συνεχίζουν να πλησιάζουν.)

Μαρκήσιος: Λες να είναι φιλόσοφοι, όπως αυτοί στον τάφο της Οφηλίας;

Ρουμπέν: Μαρκήσιε, έχεις ποτέ γνωρίσει μια Οφηλία;

Μαρκήσιος: Στην «εποχή του παγωνιού» όλες οι κόρες είναι Οφηλίες. Αυτό το πλάσμα ήταν μάλλον μια «πουλάδα», αγαπητέ μου Ρουμπέν. Και ο πρίγκιπας, όπως όλοι οι πρίγκιπες, ένας βλάκας.

Ρουμπέν: Δεν σου αρέσει ο θεϊκός Γουίλιαμ;

Μαρκήσιος: Στην περίοδο της λογοτεχνικής μου επιπολαιότητας, διάλεξα τον Γουίλιαμ για δάσκαλο μου. Είναι έξοχος. Με έναν άτολμο φιλόσοφο και έναν ανόητο κορίτσι με όλη την αφέλεια του, κατάφερε να δημιουργήσει την πιο όμορφη τραγωδία. Στο Ισπανικό μας θέατρο, αγαπητέ μου Ρουμπέν, ο Άμλετ και η Οφηλία θα γίνονταν δυο εξαιρετικά διασκεδαστικοί χαρακτήρες: ένας άτολμος νέος και ένα ανόητο κορίτσι! Σκέψου τι θα είχαν κάνει μαζί τους οι θεσπέσιοι Αδερφοί Κουίντερο!

Ρουμπέν: Όλοι έχουμε κάτι απ’ τον Άμλετ μέσα μας.

Μαρκήσιος: Ίσως εσύ, που ακόμα κορτάρεις γυναίκες. Όσο για μένα, φορτωμένος με τα χρόνια μου, βρίσκομαι πιο κοντά στο να είμαι το κρανίο του Γιόρικ.

Πρώτος Νεκροθάφτης: Αν ψάχνετε την έξοδο, κύριοι, απλά ακολουθήστε μας. Το μέρος κλείνει.

Μαρκήσιος: Ρουμπέν, πως θα σου φαινόταν να μέναμε μέσα;

Ρουμπέν: Φρικαλέο!

Μαρκήσιος: Τότε, ας ακολουθήσουμε αυτούς τους δυο.

Ρουμπέν: Μαρκήσιε, θα θέλατε να έρθουμε πάλι εδώ αύριο για ν’ αφήσουμε έναν εσταυρωμένο στο μνήμα του φίλου μας;

Μαρκήσιος: Αύριο! Μέχρι αύριο κι εσύ κι εγώ θα έχουμε ξεχάσει αυτή τη χριστιανική πρόθεση.

Ρουμπέν: Πιθανόν!

(Σιωπηλά και αργοπορώντας κάπως, ακολουθούν πίσω από τους ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ που, στρίβοντας στη γωνία της γραμμής των τάφων σταματούν για να τους περιμένουν.)

Μαρκήσιος: Τα χρόνια μου δεν μου επιτρέπουν να περπατήσω γρηγορότερα.

Πρώτος Νεκροθάφτης: Δεν χρειάζεται ν’ απολογείστε, κύριε.

Μαρκήσιος: Θέλω λίγα ακόμα χρόνια για να συμπληρώσω έναν αιώνα.

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Πρέπει στ’ αλήθεια να έχετε δει τη μια κηδεία μετά την άλλη!

Μαρκήσιος: Εκτός κι αν είσαι σ’ αυτή τη δουλειά πολύ καιρό, πιθανώς περισσότερες από σένα. Και, πες μου, πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι αυτή την εποχή;

Πρώτος Νεκροθάφτης: Δεν παραπονιόμαστε. Και νέοι και γέροι.

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Η πτώση του φύλλου φέρνει τη σοδειά του φθινοπώρου.

Μαρκήσιος: Σας πληρώνουν λοιπόν με την κηδεία;

Πρώτος Νεκροθάφτης: Μας δίνουν ένα ημερομίσθιο, τρεις πεσέτες, και ότι προκύψει. Με το κόστος ζωής σήμερα, δεν είναι αρκετό για να φας, ούτε φτωχικά. Μαζεύουμε κάτι από ‘δω, κάτι από ‘κει. Εν ολίγοις, φτώχεια.

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Όλα εξαρτώνται από την τύχη. Αυτό είναι το βασικό.

Πρώτος Νεκροθάφτης: Κάποιες οικογένειες, όταν χάσουν κάποιο μέλος τους, μας πληρώνουν μια ή δυο πεσέτες, ή μισή, για να φροντίσουμε τον τάφο. Υπάρχουν πάντα αυτοί που υπόσχονται και δεν πληρώνουν. Οι περισσότερες οικογένειες πληρώνουν για τους πρώτους μήνες. Αλλά για ολόκληρο το χρόνο, από τις εκατό, ίσως μια. Η θλίψη δεν κρατάει πολύ.

Μαρκήσιος: Δεν γνωρίσατε ποτέ, ούτε μια απαρηγόρητη χήρα;

Πρώτος Νεκροθάφτης: Ούτε μια! Ίσως όμως και να υπάρχει κάποια.

Μαρκήσιος: Δεν ακούσατε ποτέ για την Αρτεμισία και τον Μαύσωλο;

Πρώτος Νεκροθάφτης: Απ’ όσο ξέρω, τίποτα απολύτως!

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Είναι τόσο πολλές οι γυναίκες συγγενείς που έρχονται σ’ αυτό το μέρος, που είναι δύσκολο να τις ξέρουμε όλες.

(Περπατούν αργά. Ο ΡΟΥΜΠΕΝ στοχαστικός γράφει βιαστικά κάτι πάνω σε έναν φάκελο. Φτάνουν στην πόρτα και η μαύρη σιδερένια πύλη τρίζει. Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ φιλανθρωπικά βγάζει το φιλντισένιο χέρι του κάτω απ’ τη μπέρτα του και μοιράζει μερικά λεφτά στους ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ.)

Μαρκήσιος: Δεν ξέρετε μυθολογία, αλλά είστε δυο στωικοί φιλόσοφοι. Είθε να αντικρίσετε πολλές κηδείες ακόμα!

Πρώτος Νεκροθάφτης: Στις υπηρεσίες σας! Ευχαριστούμε πολύ!

Δεύτερος Νεκροθάφτης: Παρομοίως. Δούλοι σας κύριε!

(Βγάζοντας τους σκούφους τους, χαιρετούν και φεύγουν. Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΤΟΜΙΝ με ένα χαμόγελο τυλίγει τον εαυτό του στη μπέρτα του. Ο ΡΟΥΜΠΕΝ ΝΤΑΡΙΟ ακόμα κρατά στα χέρια του τον φάκελο στον οποίο έχει σκαρώσει μερικές γραμμές. Και εγκαταλείποντας το καταφύγιο του στις φυλλωσιές ο οδηγός του ηλικιωμένου ΜΑΡΚΗΣΙΟΥ πλησιάζει την πόρτα του νεκροταφείου.)

Μαρκήσιος: Είναι ποίημα αυτό, Ρουμπέν; Θέλεις να μου το διαβάσεις;

Ρουμπέν: Όταν το σουλουπώσω. Είναι ακόμα ένα τερατούργημα.

Μαρκήσιος: Αγαπητέ μου Ρουμπέν, τα ποιήματα θα έπρεπε να δημοσιεύονται σε όλα τους τα στάδια, από αυτό που εσύ αποκαλείς τερατούργημα μέχρι την οριστική τους μορφή. Μ’ αυτό τον τρόπο θα αποκτούσαν την ίδια αξία με τα τυπογραφικά δοκίμια. Αλλά είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις να μου το διαβάσεις;

Ρουμπέν: Αύριο, Μαρκήσιε.

Μαρκήσιος: Ενώπιον ενός ανδρός της ηλικίας μου, και μπροστά από την πόρτα ενός νεκροταφείου, η λέξη «αύριο» δεν θα έπρεπε να εκστομίζεται. Τέλος πάντων, ας ανεβούμε στην άμαξα, έχω ακόμη να επισκεφτώ έναν ληστοσυμμορίτη. Θέλω να με βοηθήσεις να πουλήσω το χειρόγραφο των «Απομνημονευμάτων» μου σε έναν εκδότη. Χρειάζομαι τα χρήματα, καταστράφηκα εντελώς απ’ όταν μου ήρθε η ατυχής ιδέα να αποσυρθώ στο Κάστρο των Μπράντομιν. Οι γυναίκες δεν με κατέστρεψαν, παρ’ ότι τις αγάπησα τόσο πολύ. Αυτό που με κατέστρεψε είναι η γεωργία!

Ρουμπέν: Έκτακτα!

Μαρκήσιος: Τα απομνημονεύματα μου θα δημοσιευτούν μετά το θάνατο μου. Θα τα πουλήσω σαν να πούλαγα τον σκελετό μου. Ας αλληλοβοηθηθούμε.

Σκηνή Δέκατη Πέμπτη

(Η ταβέρνα του ΣΑΥΡΟΦΑΓΟΥ. Σκοτάδι, τρεμοπαίζει το φως από μια λάμπα ασετιλίνης. Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ΝΤΕ ΙΣΠΑΛΙΣ στέκεται μπροστά από τον πάγκο, επιμένοντας και τραυλίζοντας καθώς προσκαλεί έναν ΔΑΝΔΗ, τον ΦΑΝ-ΦΑΝ, να πιει. Παραπατάει, γλιστράει και γίνεται ενοχλητικός.)

Δον Λατίνο: Πιες, φίλε μου! Δεν μπορείς να φανταστείς την θλίψη που πλημμυρίζει την καρδία μου. Πιες! Στην υγειά της μούργας!

Δανδής: Κι αυτό επειδή δεν είσαι καλοαναθρεμμένος πότης!

Δον Λατίνο: Σήμερα θάψαμε τον πρώτο ποιητή της Ισπανίας! Μόνο τέσσερις φίλοι στο νεκροταφείο! Αυτό ήταν όλο! Ούτε ένας αλήτης εκ μέρους του Λόγιου Κατεστημένου. Τι πιστεύεις γι’ αυτό, Βενάσιο;

Σαυροφάγος: Ό,τι πεις, Δον Λατί.

Δον Λατίνο: Η ιδιοφυΐα λάμπει με το δικό της φως! Έτσι δεν είναι φίλε;

Δανδής: Πράγματι έτσι είναι, Δον Λατίνο.

Δον Λατίνο: Έχω αναλάβει το σπουδαίο έργο της δημοσίευσης των γραπτών του. Περικλεές καθήκον! Είμαι ο εκτελεστής της λογοτεχνικής του διαθήκης. Μας έχει κληροδοτήσει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα του αναστήματος των Αθλίων του Ουγκώ. Είμαι ο θεματοφύλακας. Και κάθε δεκάρα από τα χρήματα από την πώληση των έργων του θα πάνε στην οικογένεια. Και δεν με νοιάζει αν καταστραφώ για να τα δημοσιεύσω! Αυτό είναι το καθήκον κάθε φίλου! Σαν τον νυχτερινό προσκυνητή, η αθάνατη ελπίδα μου δεν είναι εγκόσμια! Κύριοι, κανείς εκπρόσωπος του Λόγιου Κατεστημένου! Όμως τουλάχιστον αυτό: τέσσερις αληθινοί φίλοι, τέσσερις αληθινές προσωπικότητες! Ο Υπουργός Εσωτερικών, ο Μπράντομιν, ο ποιητής Ρουμπέν και ο ταπεινός σας υπηρέτης. Δεν είναι αυτό αλήθεια φίλε μου;

Δανδής: Σε ό,τι με αφορά μπορείς να πεις ότι ακόμα κι ίδια η κόρη του Ισπανού μονάρχη ήταν εκεί.

Σαυροφάγος: Νομίζω ότι το παρακάνεις αν ισχυρίζεσαι ότι η Κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε στην κηδεία του Δον Μαξ. Και αν τ’ αφήσεις αυτό να διαδοθεί θα βρεθείς γρήγορα σε μπελάδες.

Δον Λατίνο: Δεν λέω ψέματα! Ο Υπουργός Εσωτερικών αυτοπροσώπως ήταν στο νεκροταφείο! Ανταλλάξαμε χαιρετισμούς!

Μπάρμαν: Πρέπει να ήταν ο Φαντομάς.

Δον Λατίνο: Πάψε βουτυρόπαιδο, ο ίδιος ο Πρόεδρος Μαρά δεν εξέφρασε τα συλλυπητήρια του για την οικογένεια του Γκάλλο, του ταυρομάχου;

Δανδής: Ο Χοσέ Γκομέζ, ο Γκαλλίτο, ήταν ένα αστέρι, και πέθανε στην αρένα μαχόμενος λαμπρά ενάντια στον ταύρο γιατί ήταν ο βασιλιάς των ταυρομάχων.

Σαυροφάγος: Και ο ταυρομάχος «σεισμός»; Εννοώ τον Χουάν Μπελμόντε.

Δανδής: Ένας διανοούμενος.

Δον Λατίνο: Αγόρι, άλλο ένα γύρο. Αυτή είναι η πιο θλιβερή μέρα της ζωής μου. Έχασα έναν αδερφικό φίλο και το μαέστρο μου. Βενάσιο, γι’ αυτό πίνω.

Σαυροφάγος: Ο λογαριασμός σου εκτοξεύεται στα ύψη, Δον Λατί! Ψάξε στις τσέπες σου να δεις αν έχεις καθόλου λεφτά. Για κάθε περίπτωση.

Δον Λατίνο: Έχω αρκετά λεφτά για να αγοράσω κι εσένα και το Σταυρό του Μαρτυρίου.

(Τραβάει μια χούφτα χαρτονομίσματα από τις τσέπες του παλτού του και τα πετάει στον πάγκο, κάτω από το εξεταστικό βλέμμα του νεαρού δανδή και το αποβλακωμένο ύφος του Βενάσιο. Ο ΜΠΑΡΜΑΝ σκύβει για να μαζέψει ένα χαρτονόμισμα πού έχει πέσει στα λασπωμένα πόδια του γερο-μεθύστακα. Η νεαρή ΚΟΥΝΙΣΤΗ ΕΡΙΕΤΤΑ, μέχρι τώρα κατηφής σε μια γωνιά στο καταγώγιο, βγάζει το μαντήλι από το μέτωπο της και, αναθαρρεύοντας λιγάκι, καρφώνει τα μάτια της στον πάγκο.)

Μπάρμαν: Απέκτησες περιουσία, Δον Λατί;

Δον Λατίνο: Κάποιος μου χρωστούσε μερικές πεσέτες και τελικά μου τις έδωσε.

Σαυροφάγος: Δεν είναι τόσο λίγες!

Κουνιστή: Δέκα χιλιάδες καπέλα!

Δον Λατίνο: Σου χρωστάω κάτι;

Κουνιστή: Φυσικά! Κέρδισες το λαχείο που σου πούλησα!

Δον Λατίνο: Δεν είναι αλήθεια.

Κουνιστή: Νούμερο 5775.

Μπάρμαν: Αυτό είναι ακριβώς το νούμερο που είχε ο Δον Μαξ!

Κουνιστή: Στο τέλος δεν το ήθελε και το αγόρασε ο Δον Λατί. Και ο παλιοτσιγκούνης δεν ήρθε να μου παραδώσει το μερίδιο μου.

Δον Λατίνο: Ούτε καν το σκέφτηκα!

Κουνιστή: Έχεις κακή μνήμη.

Δον Λατίνο: Θα σου δώσω το μερίδιο σου.

Κουνιστή: Ξέρεις ποιο είναι το σωστό.

Δον Λατίνο: Μπορείς να βασίζεσαι στην άπειρη γενναιοδωρία μου.

(Ο ΜΠΑΡΜΑΝ γλιστράει πίσω απ’ το αφεντικό του και στα κρυφά, παριστάνοντας ότι κάνει κάτι άλλο, τον τραβάει απ’ την ποδιά. Ο ΣΑΥΡΟΦΑΓΟΣ κλειδώνει την ταμειακή μηχανή και ακολουθεί τον νεαρό σε ένα σκοτεινό σημείο όπου είναι συσσωρευμένα τα ασκιά του κρασιού. Ψιθυρίζουν και χειρονομούν, κρατώντας όλη την ώρα τα μάτια και τ’ αυτιά τους στο ταμείο. Η ΚΟΥΝΙΣΤΗ ΕΡΙΕΤΤΑ κλείνει το μάτι στον ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ.)

Κουνιστή: Δον Λατί, θα μπορούσες να φτιάξεις μια καλή προίκα για μένα μ’ αυτό το πλιάτσικο.

Δον Λατίνο: Θα σου επιπλώσω ένα διαμέρισμα.

Κουνιστή: Ζήτω στους άντρες!

Δον Λατίνο: Κρίσπιν, αγόρι μου, ένα λικέρ για την κυρία.

Μπάρμαν: Έρχεται, Δον Λατί!

Δον Λατίνο: Πηγαίνεις στην εξομολόγηση;

Κουνιστή: Δον Λατί, είσαι μεγάλος μακαντάσης! Πολύ καυτός τύπος! Έι, έλα τώρα, σταμάτα να με τσιμπάς!

Δανδής: Πρόσεχε Δον Λατίνο, όλοι ζαχαρώνουν τα λεφτά σου.

Κουνιστή: Είχαμε μοιράσει το τυχερό λαχείο πενήντα-πενήντα! Δον Λατί, πλήρωσες μιάμιση πεσέτα και έγινες συνεταίρος!

Δον Λατίνο: Αυτό είναι ληστεία Εριέττα!

Κουνιστή: Άσε τις κρυάδες για τους ταυρομάχους! Δεν με κλέβεις ξανά! Ορκίζομαι ότι είσαι ένας γερο σάτυρος.

Δανδής: Αυτό το θηλυκό δεν κάνει για σένα.

Κουνιστή: Θα τον έχωνα στον τάφο μέσα σε μια βδομάδα.

Δον Λατίνο: Θα το δούμε αυτό.

Δανδής: Αυτό που χρειάζεσαι είναι μια γυναίκα που ο ενθουσιασμός της να έχει καμφθεί.

Κουνιστή: Η μάνα μου θα σου ταίριαζε καλύτερα. Αλλά η μαμά είναι μια τίμια χήρα, για να κερδίσεις κάτι από κείνη θα πρέπει να την πας στο Ληξιαρχείο.

Δον Λατίνο: Είμαι κήρυκας του ελευθέρου έρωτα.

Κουνιστή: Έλα να ζήσεις με μένα και τη μαμά μου και θα είσαι τόσο ευυπόληπτος νοικάρης που θα σε διαφημίζουν στις εφημερίδες. Για την ακρίβεια, τώρα δα ένας ενοικιαστής μας βαρέθηκε να τα ψειρίζει και εγκατέλειψε έναν ξενώνα που θα σου ταίριαζε τέλεια. Για πού το ‘βαλες, Δον Λατί;

Δον Λατίνο: Να δω έναν άνθρωπο για ένα άλογο. Επιστρέφω αμέσως. Μην ανησυχείς γλυκιά μου. Περίμενε με εδώ.

Κουνιστή: Δον Λατί, είμαι μια πολύ ζηλιάρα γυναίκα, έρχομαι μαζί σου.

(Ο ΣΑΥΡΟΦΑΓΟΣ σταματάει την μυστική σύνοδο με τον νεαρό και με δυο μεγάλους διασκελισμούς φτάνει στην ταμειακή μηχανή. Βουτώντας τον μεθύστακα από το πανωφόρι, τον σταματάει στην πόρτα. Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ανοιγοκλείνει τα μάτια, στραβώνει το στόμα, και κρεμάει τα χέρια σαν μαριονέτα.)

Δον Λατίνο: Μην είσαι τόσο ζώο!

Σαυροφάγος: Εσύ κι εγώ έχουμε να συζητήσουμε κάτι. Ο νεκρός άφησε ένα χρέος εδώ, μερικά κατοστάρικα. Μπορείς να ελέγξεις τους λογαριασμούς αργότερα, αλλά προτείνω να φροντίσεις το χρέος τώρα.

Δον Λατίνο: Για ποιο λόγο;

Σαυροφάγος: Γιατί είσαι ένας παλιομπαμπέσης και το ξέρουμε κι οι δύο.

(Ο ΔΑΝΔΗΣ, ΦΑΝ-ΦΑΝ, τους πλησιάζει ελαφρώς ταλαντευόμενος. Σκόπιμα αφήνει τους άλλους να δουν ότι κρύβει ένα μαχαίρι στο χέρι του. Βήχει και ξύνει το κεφάλι του, κάνοντας τον σκούφο του να στραβώσει. Η ΕΡΙΕΤΤΑ τυλίγει γύρω της ένα σάλι και ανοίγει κρυφά ένα μικρό σουγιά.)

Δανδής: Εδώ είμαστε, όλοι ανοιχτομάτηδες, και έχουμε προτεραιότητα να ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτό το μάτσο με τους παράδες.

Κουνιστή: Ο Δον Λατί φεύγει από δω μέσα ακουμπισμένος πάνω μου.

Δανδής: Ντελίριο!

Σαυροφάγος: Έι, εσύ άνθρωπε, κράτα το μαραφέτι κάτω και μην πας γυρεύοντας για μπελάδες.

Δανδής: Δον Λατί, κατάφερες μια δουλειά με την τράπεζα!

Δον Λατίνο: Φυσικά.

Κουνιστή: Τράβα να δεις αν έρχομαι, βλάκα. Ο Δον Λατί κέρδισε το τζακ ποτ με το λαχείο του, το 5775. Του το πούλησα εγώ η ίδια!

Σαυροφάγος: Εγώ και τ’ αγόρι ήμασταν μάρτυρες, έτσι δεν είναι παιδί μου;

Μπάρμαν: Έτσι ακριβώς!

Δανδής: Κουραφέξαλα!

(Η ΠΑΚΟΝΑ μια γριά ρουφιάνα και επίσης εφημεριδοπώλισσα, μπαίνει στην ταβέρνα κρατώντας ένα μικρό πακέτο χαρτιά και αφήνει ένα αντίτυπο του Κήρυκα στον πάγκο. Βγαίνει όπως μπήκε, σιωπηλή και περίεργη. Μοναχά στην πόρτα, κοιτώντας τ’ αστέρια, αρθρώνει την κραυγή της ξανά.)

Εφημεριδοπώλισσα: Ο Κήρυκας της Μαδρίτης! Ο Κήρυκας! Μυστήριος θάνατος δύο γυναικών στην οδό Μπαγασάκου. Διαβάστε τα όλα στον Κήρυκα!

(Ο ΔΟΝ ΛΑΤΙΝΟ ξεκόβει από την παρέα και πλησιάζει τον πάγκο, καχύποπτος και αινιγματικός. Στο φωτεινό σημείο κάτω απ’ τη λάμπα, κρατάει την ανοιχτή εφημερίδα με τα δυο του χέρια, ψελλίζει τους τίτλους με τους οποίους ο ρεπόρτερ αναγγέλλει τα γεγονότα στην οδό Μπαγασάκου. Οι άλλοι τον κοιτάνε με μια ειρωνική έκπληξη, σαν να ήταν ένα γέρος βλάκας μεθύστακας.)

Δον Λατίνο: «Αναθυμιάσεις άνθρακα. Δυό γυναίκες νεκρές από ασφυξία. Τα πτώματα βρέθηκαν από το γείτονα. Η Δόνα Βιντσέντα δηλώνει άγνοια. Έγκλημα ή αυτοκτονία Μυστήριο!»

Μπάρμαν: Δες αν η εφημερίδα κατονομάζει τα θηλυκά, Δον Λατί.

Δον Λατίνο: Άσε με να δω.

Δανδής: Μη σπας το κεφάλι σου γερο-ξεκούτη.

Κουνιστή: Πάμε, Δον Λατί.

Μπάρμαν: Πάω στοίχημα ότι οι νεκρές είναι η γυναίκα και η κόρη του Δον Μάξιμο!

Δον Λατίνο: Αυτό είναι παράλογο! Γιατί να αυτοκτονήσουν;

Σαυροφάγος: Είχαν δύσκολους καιρούς μπροστά τους!

Δον Λατίνο: Ήταν μαθημένες. Μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Η οδύνη για το χαμό του λαμπρού τους άστρου!

Σαυροφάγος: Και μόλις τώρα που θα μπορούσες να τις βοηθήσεις.

Δον Λατίνο: Φυσικά! Και έχω μια καρδιά από χρυσάφι, Βενάσιο!

Σαυροφάγος: Ο κόσμος είναι κουλουβάχατα!

Δον Λατίνο: Μια χαζομάρα!

Μεθύστακας: Μυαλό φαινόμενο!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η μετάφραση ενός θεατρικού έργου είναι σημαντικά δυσκολότερη από τη μετάφραση πρόζας –ίσως εξίσου δύσκολη με τη μετάφραση ποίησης. Η ελληνική μετάφραση έγινε από ένα κείμενο ήδη μεταφρασμένο, και όχι από τη γλώσσα στην οποία αρχικά γράφτηκε το έργο. Παρ’ όλ’ αυτά δεν πιστεύω ότι το γλωσσικό εμπόδιο ήταν καθοριστικό, ως προς την απόδοση του κειμένου στα ελληνικά. Βασικός πόρος υπήρξε η αγγλική γλώσσα, όμως σε πολλά σημεία το μεταφρασμένο κείμενο ακολουθεί τη σύνταξη του ισπανικού, επανέρχεται δηλαδή αυτόματα σχεδόν στην αρχική του μορφή, φανερώνοντας με ενδιαφέροντα τρόπο μια συγγένεια ανάμεσα στις δυο γλώσσες. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς με τη μεταφορά από τα αγγλικά προς τα ελληνικά αναδύονται συντακτικές και δομικές ομοιότητες με το ισπανικό πρωτότυπο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα οφείλεται στη σπιρτάδα και τη ζωντάνια του έργου, με τα συνεχή λογοπαίγνια που είναι δύσκολο να μεταφερθούν στα ελληνικά, όπως για παράδειγμα το λογοπαίγνιο που γίνεται συχνά και με νόημα, με το όνομα του ποιητή. Πρωταρχική μου μέριμνα στάθηκε το να μεταφερθεί το κείμενο σε μια γλώσσα ρέουσα και θεατρική, έτσι ώστε να είναι δυνητικά εφικτή η μεταφορά του στην θεατρική σκηνή.

---

[1] Ramón del Valle-Inclán, Luces de Bohemia – Bohemian Lights, Εκδόσεις Edinburg, 1976, μετάφραση από τα ισπανικά του Anthony Zahareas

[2] Αντώνης Ζαχαρέας, Ο Συγγραφέας και ο Ήρωας, άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή, 25/12/2005

[3] http://en.wikipedia.org/wiki/Ram%C3%B3n_del_Valle-Incl%C3%A1n

[4] http://en.wikipedia.org/wiki/Generation_of_98

[5] Ramón del Valle-Inclán, Luces de Bohemia – Bohemian Lights, Εκδόσεις Edinburg, 1976, μετάφραση από τα ισπανικά του Anthony Zahareas, σ. 264

[6] Αυτόθι, σσ. 222, 254

[7] Αυτόθι, σ. 222

[8] Αυτόθι, σ. 223

[9] Αυτόθι, σ. 262

About these ads

Ετικέτες:Θέατρο, Ισπανία, Μετάφραση

Comments RSS feed

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA (1888-1963)


Διπλή επιλογή από τις GREGUERÍAS*


Στα ελληνικά:


Ποίηση είναι να πιστεύουμε πως θα μας πάρει τηλέφωνο αυτή που είδαμε χτες σ’ ένα συνοικιακό σινεμά.

Καλό πιάνο είναι αυτό που αργεί ένα τέταρτο της ώρας να χάσει την αντήχηση της τελευταίας του νότας.

Στον κύκνο ενώνονται ο άγγελος και το ερπετό.

Όταν η γυναίκα ζητάει φρουτοσαλάτα για δύο, βελτιώνει το προπατορικό αμάρτημα.

Οι γλάροι είναι το υστερόγραφο του πλοίου.

Είχε ένα τουφέκι τόσο τέλειο στη θήκη του, που έμοιαζε βιολί κυνηγίου.

Υπάρχουν στεναγμοί που φέρνουν σ’ επικοινωνία τη ζωή με το θάνατο.

Ο σαλίγκαρος κάνει γιαπωνέζικο χτένισμα.

Ερείπια: μεσημεριανός ύπνος από κολόνες και κιονόκρανα.

Η ζέβρα είναι ένα καπρίτσιο του Δημιουργού.

Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι όλα τα πρόβατα είναι μαύρα.



Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης.
Από το βιβλίο: Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα, «Greguerias”, Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1995.

ΠΕΝΤΕ ΓΡΕΓΕΡΙΕΣ

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA


ΠΕΝΤΕ ΓΡΕΓΕΡΙΕΣ

Ο γάιδαρος όλα τα ζυγίζει στη ζυγαριά των αφτιών του.

************

Ο ροδώνας περιμένει πάντα τον ποιητή, αλλά ο ποιητής δεν πάει.

************

Ο τοπιογράφος δεν έπρεπε να υπογράψει τα τοπία του, αφού ούτε ο Θεός τα υπέγραψε.

************

Πρέπει να προσθέσουμε στις Μούσες άλλη μία, τη Ραδιόνα, τη Μούσα των κυμάτων.

************

Το νερό δεν έχει μνήμη: γι' αυτό είναι τόσο καθαρό.



Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης.
Από το βιβλίο: Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα, "Greguerias", Μετάφραση Βασίλης Λαλιώτης, Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1995, σελ. 45, 46, 47, 66.

Ρ.Γ.ΔΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA - GREGUERÍAS

Τετάρτη, 18 Ιουνίου 2008 17:17 Vicky Rouska

 

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

 

O Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα γεννήθηκε το 1888 στη Μαδρίτη και πέθανε το 1963 στο Μπουένος Άιρες. Συνέγραψε πάνω από 100 βιβλία: μυθιστορήματα, δοκίμια, βιογραφίες και θεατρικά. Όμως τον θυμόμαστε πρώτα απ’ όλα ως εφευρέτη του λογοτεχνικού είδους της γκρεγκερίας: μιας ευφάνταστης μείξης χιούμορ και μεταφοράς με την οποία ασχολήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, και όχι μόνο εκείνος. Δε θεωρούσε ότι αυτές οι σύντομες φράσεις αποτελούν αποφθέγματα, ωστόσο –κατά γενική ομολογία– ανήκουν στο χώρο της φιλοσοφίας.
Στα ελληνικά κυκλοφορεί ένα βιβλίο με γκρεγκερίες του ντε λα Σέρνα [Greguerías (επιλογή και μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης), Σμίλη, Αθήνα, 1995]. Εδώ έχω μια επιλογή από τις αγαπημένες μου γκρεγκερίες σε δική μου μετάφραση.

Το δοξάρι του βιολιού ράβει σαν βελόνα με κλωστή νότες και ψυχές, ψυχές και νότες.
Η κότα είναι η μόνη μαγείρισσα που ξέρει να φτιάξει με λίγο καλαμπόκι χωρίς αυγό, ένα αυγό χωρίς καλαμπόκι.

Τα χαϊκού είναι ποιητικά τηλεγραφήματα.

Οι φωτογραφικές μηχανές θα 'θελαν να 'ταν ακορντεόν, και τα ακορντεόν, φωτογραφικές μηχανές.

Οι λίμνες είναι οι νερολακκούβες που απέμειναν από τον Κατακλυσμό.

Τα παγκάκια είναι τα πενταγράμματα των αρχικών του Έρωτα.

Όταν ο μάγειρας κάνει πολύ αφρό στο χτύπημα, το μεγαλώνει ο σκούφος.

Η όπερα είναι η αλήθεια του ψέματος, και το σινεμά είναι το ψέμα της αλήθειας.

Υπάρχει μια στιγμή όπου ο αστρονόμος κάτω από το μεγάλο τηλεσκόπιο μετατρέπεται σε μικρόβιο του μικροσκοπίου της σελήνης, που πλησιάζει να τον παρατηρήσει.

Οι γλάροι γεννήθηκαν απ' τα μαντήλια που λένε αντίο στα λιμάνια.

Οι ζυγαριές δείχνουν δώδεκα ακριβώς.

Το πιο όμορφο στο γυαλί είναι όταν σπάει σε μορφή ιστού αράχνης.

Δεν πρέπει να καταφεύγουμε στην αυτοκτονία, γιατί αξίζει να ζούμε κι ας μην είναι παρά για να βλέπουμε να φτερουγίζουν οι μύγες.

Οι αναμνήσεις μαζεύουν όπως τα πουκάμισα.

Ο εγκέφαλος είναι ένα πακέτο με κουβαριασμένες ιδέες που κουβαλάμε στο κεφάλι.


Οι γυναίκες είναι δυο φορές Ιούδες όταν είναι προδότριες μεταξύ τους, γιατί δίνουν ένα φιλί σε κάθε μάγουλο στο θύμα .


Η μέρα που το ουράνιο τόξο ντυθεί πένθιμα θα είναι η μέρα της Κρίσης.


Το τηλέφωνο είναι το ξυπνητήρι των ξύπνιων.


Τα σύννεφα του απογεύματος καταφεύγουν στη δύση για να σφουγγίσουν το αίμα της και να πέσουν σαν χρησιμοποιημένα μπαμπάκια στον κουβά του άλλου ημισφαιρίου.


Ο πιανίστας ζεσταίνει τα πόδια του στα πετάλια.


Στο πιάνο με ουρά η μουσική υψώνει τη μαύρη και νυχτερινή φτερούγα της ως έκπτωτος άγγελος θέλοντας ν' ανέβει ξανά στον ουρανό.


Στο Γαλαξία συνωστίζεται η λαμπερή σκόνη που σήκωσαν στο δρόμο τους οι αστρικές άμαξες των μεγάλων μύθων.


Τα δάκρυα που χύνονται στους αποχαιρετισμούς πλοίων είναι πιο αλμυρά από τ' άλλα.


Η αιωνιότητα ζηλεύει το θνητό.


Ο αναγνώστης –όπως κι η γυναίκα– αγαπά περισσότερο αυτόν που την εξαπάτησε περισσότερο.


-Τα ψάρια κλαίνε;
-Τα ψάρια δε χρειάζεται να κλάψουν, γιατί η θάλασσα είναι μονάχα αλμυρό δάκρυ.


Η έρημος χτενίζεται με χτένι από άνεμο, η παραλία με χτένι από νερό.


Τα χελιδόνια βάζουν εισαγωγικά στον ουρανό.


Το τζάκι ήταν το εξομολογητήριο της καρδιάς των γυναικών, όμως τώρα, με τα καλοριφέρ, δεν εξομολογούνται ποτέ.
 

PIO BAROJA MEDITATIONS-PROGIDIS PUBL.

http://www.ppozidis.gr/Pio-Baroja6.6.pdf

PIO BAROJA...MEDITATIONS

. Στοχασμοί γιά την Φύση και το Σύμπαν. Στοχασμοί γιά την Κοινωνία και τον Άνθρωπο. Στοχασμοί γιά τον Έρωτα και τον Γάμο. Στοχασμοί γιά την Ζωή. Στοχασμοί γιά την Επιστήμη και το Πανεπιστήμιο.Στοχασμοί γιά την Γνώση και την Επίγνωση. Στοχασμοί γιά τον Νόμο και το Δίκαιο. Στοχασμοί γιά την ισπανική πραγματικότητα. Στοχασμοί γιά τους Πιστούς και την Θρησκεία. Στοχασμοί γιά την Αλήθεια και την Διάνοια. Όπου κρίθηκε αναγκαίο,

προστέθηκαν από τον μεταγλωττιστή διευκρινιστικές υποσημειώσεις

ανάλογο χωρίο να είναι απολύτως κατανοητό στον Έλληνα αναγνώστη

αποτέλεσμα επαφίεται στην καλοπροαίρετη κριτική διάθεση τού αναγνωστικού

κοινού

Α΄

Στοχασμοί γιά την Φύση και το Σύμπαν

Ανάμεσα στην δύναμη τής ζωής και στο σύμπαν υπάρχει ένα άπειρο

σύνολο διαφορετικών λειτουργιών

πάντα

οποίες να μην εκφράζονται μαθηματικά

: προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί, τα, και – επιπλέον – είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν και άλλες λειτουργίες, οι.

*

Η Φύση είναι αυτή που κατέχει

. Όταν επιχειρεί να σκάσει κάποιον,

τον σκάει ενσυνείδητα

πάντα είναι καταστροφή

. Η δικαιοσύνη είναι μιά ανθρώπινη αυταπάτη. Κατά βάθος, τα, τα πάντα είναι δημιουργία. Κυνήγι,πόλεμος, πέψη,

αναπνοή είναι μορφές ταυτόχρονης δημιουργίας και καταστροφής

.

*

Η Φύση έχει πόρους που εμείς δεν γνωρίζουμε

.

*

Το Σύμπαν δεν έχει

χώρο

υπάρχει

, πιά, αρχή μέσα στον χρόνο ούτε όρια μέσα στον. Όλα είναι υποταγμένα στην αλληλοσύνδεση αιτιών και αποτελεσμάτων. Δεν, πιά, πρώτη αιτία. Η ιδέα τής πρώτης αιτίας, όπως έχει πει ο Σοπενχάουερ,

είναι η ιδέα ενός ξύλινου κομματιού που έχει κατασκευαστεί από σίδερο

.

*

Ο Ιτούρριος

1 είχε δίκιο: η Φύση όχι μόνον κατασκεύαζε τον δούλο,

αλλά τού έδινε και το πνεύμα τής δουλείας

.

*

Όπως έλεγε ο Ιτούρριος

δούλο και τού δίνει το πνεύμα τής δουλείας

πνεύμα τής πορνείας

, η Φύση είναι πολύ σοφή. Κατασκευάζει τον, κατασκευάζει την πόρνη και τής δίνει το.

*

Φίλε

διαχωρισμό των ανθρώπων σε ευτυχισμένους και κακορίζικους

φτωχούς

το πνεύμα τής εξαθλίωσης

, η Φύση είναι πολύ σοφή. Δεν ικανοποιείται μόνον με τον, σε πλούσιους και, αλλά επιπλέον δίνει στον πλούσιο το πνεύμα τού πλούτου και στον φτωχό. Εσύ ξέρεις πώς γίνονται οι μέλισσες-εργάτριες:

1

βασκικό

Πρόκειται γιά έναν από τους συνομιλητές τού Ανδρέα. Το επώνυμο αυτό είναι.

24grammata.com

7

κλείνονται οι προνύμφες σ

’ ένα μικρό κελί κυψέλης και τους παρέχεται λειψή τροφή.

Αυτή η προνύμφη εξελίσσεται μ

προλετάρια

και μεταξύ των ανθρώπων

πλούσιου και τού φτωχού

’ έναν τρόπο ατελή, είναι μιά εργάτρια, μιά, που διαθέτει το πνεύμα τής εργασίας και τής υποταγής. Έτσι συμβαίνει, μεταξύ τού εργάτη και τού στρατιωτικού, μεταξύ τού.

*

Κάθε ανατρεπτικό ένστικτο

– και το φυσικό είναι πάντοτε ανατρεπτικό

–

βάλουν μέσα οι άνθρωποι τα πόδια τους και να μην την λερώσουν

τους

έχει δίπλα του τον χωροφύλακά του. Δεν υπάρχει καθαρή πηγή, στην οποία να μην. Είναι στην φύση.

24grammata.com

8

Β΄

Στοχασμοί γιά την Κοινωνία και τον Άνθρωπο

Όλοι οι λαοί

κανόνες γιά την ζωή

περιβάλλον

πραγματισμό

αποστολή του εφόσον αφήνει ελεύθερο δρόμο στην πραγματικότητα

, χωρίς αμφιβολία, διαθέτουν μία σειρά από πρακτικούς, την συνέχιση τής φυλής, την Ιστορία, το φυσικό και το ηθικό. Αυτοί οι κανόνες, αυτή η ιδιαίτερη οπτική, αποτελούν έναν χρήσιμο, που απλοποιεί, που συνθέτει. Ο εθνικός πραγματισμός εκπληρώνει την. Αν, όμως,

κλείσει αυτός ο δρόμος

διαταράσσεται

, τότε η κανονικότητα ενός λαού αλλοιώνεται, η ατμόσφαιρα, οι ιδέες και οι πράξεις αποκτούν εσφαλμένες προοπτικές.

*

Τον κατείχε ένας φρενήρης εγωισμός και θεωρούσε τον εαυτό του ως

το κέντρο ισορροπίας τού κόσμου

.

*

Σύμφωνα με την πρακτική εφαρμογή τής θεωρίας του γιά το χρήμα

,

που ήταν το αντίστοιχο τής λέξης

συνώνυμος τού όρου

«αξία», ο όρος «αποκληρωμένος» έπρεπε να ήταν«άθλιος».

*

Η μουσική περιπλάνηση κάνει τους φθονερούς και τους

παλιανθρώπους

– που ακούν τις μελωδίες τού Μότσαρτ ή τις αρμονίες τού Βάγκνερ –

να ξεκουράζονται απολαυστικά από την εσωτερική δραστηριότητά τους

προκαλεί τα κακά συναισθήματά τους

, η οποία τους.

*

Είναι ένα κακόβουλο συναίσθημα αντίθεσης το να αισθάνεσαι υγιής

και δυνατός κοντά στον ανάπηρο και στον αδύναμο

;

*

Αναζητούσε φίλους λιγότερο έξυπνους από τον ίδιο

εκμεταλλεύεται

και αν ήταν εκείνη

, γιά να τους. Εκεί, όπου έβλεπε μιά οποιαδήποτε ανωτερότητα, όποιας μορφής, αυτός αποσυρόταν.

*

Φρόντιζε το μαλλί

περνιέται γιά όμορφος

δεν μπορούσε ν

, το μουστάκι, τα νύχια του και τού άρεζε να. Κατά βάθος, η μεγάλη επιθυμία του ήταν να κυριαρχεί, αλλά’ασκήσει την κυριαρχία του σε μιά ευρεία ζώνη, ούτε να χαράξει ένα

24grammata.com

9

σχέδιο

πράγματα μικρά

, και όλη η επιθυμία του γιά δύναμη και όλη η ικανότητά του διοχετεύονταν σε.

*

Παρατηρούσε τ

’ αγαθά τής γης με τα μάτια Εβραίου ενεχυροδανειστή.

Όταν αντιλαμβανόταν ότι έναντι τριάντα λεπτών είχε αγοράσει ένα πράγμα που

κόστιζε είκοσι

, αισθανόταν μιά αληθινή απογοήτευση.

*

Ο κόσμος τού φαινόταν μία μείξη τρελοκομείου και νοσοκομείου

να είναι κάποιος έξυπνος αποτελούσε μιά κακοτυχία

προέλθει μόνον μέσα από την ασυνειδησία και την παραφροσύνη

. Το, και η ευτυχία μπορούσε να.

*

Είναι τόσο λογικό

, τόσο φυσικό στον άνθρωπο ν’ αποφεύγει τον πόνο,

την αρρώστια

, την θλίψη!

*

Μπορούμε να πούμε ότι η ανθρώπινη ψυχολογία δεν είναι κάτι άλλο

,

παρά μιά σύνθεση από ψυχολογίες ζώων

όλες οι μορφές τής εκμετάλλευσης και τής πάλης

εντόμου

. Έτσι, μέσα στον άνθρωπο ανευρίσκονται: εκείνη τού μικροβίου, εκείνη τού, εκείνη τού θηρίου.

*

Ο Ανδρέας κατάφερε να συμπεράνει ότι η αισιοδοξία και η

απαισιοδοξία είναι οργανικά αποτελέσματα

, όπως η καλή και η κακή πέψη.

*

Γιά ποιόν λόγο να προκαλέσει στον ίδιο τον εαυτό του ένα άχρηστο

βάσανο

; Αυτό το θέμα το συλλογίστηκε μόνος του γιά ώρες.

*

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης τού κοινωνικού σώματος είναι αρκετά

ισχυρό γιά ν

’ απορρίψει καθετί που δεν μπορεί να χωνέψει.

*

Μήπως νομίζεις ότι ο εγωισμός πρόκειται να εξαφανισθεί

εξαφανιζόταν η Ανθρωπότητα

; Θα.

*

24grammata.com

10

Στην γυναίκα και στο κοινωνικό σύνολο πρέπει να υπόσχεσαι τον

παράδεισο

.

*

Γιά να φτάσεις να δώσεις στους ανθρώπους έναν κοινό κανόνα

πειθαρχία

είναι ένα ψέμα που βγήκε από εμάς τους ίδιους

ήρθε απ

, μιά, μιά οργάνωση, απαιτείται μιά πίστη, ένα όραμα, κάτι που – ακόμη και αν– να φαίνεται σαν μιά αλήθεια που’ έξω.

*

Όποιος αγαπά την αντιλογία και την πολυλογία είναι ανίκανος να

μάθει οτιδήποτε σοβαρό

.

*

Ο Ανδρέας δεν ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούσαν το

διάβασμα ως ένα υποκατάστατο τής ζωής

μπορούσε να ζήσει

. Αυτός διάβαζε ακριβώς επειδή δεν.

*

Πίστεψε

τα

συνδυασμούς γιά εγκλήματα

κακίες που μπορεί να μας παράσχει η Ιστορία

, όπως ο Σοπενχάουερ, ότι εκείνος, που διαβάζει προσεκτικά«Εννέα Βιβλία2» τού Ηροδότου, έχει στην διάθεσή του όλους τους δυνατούς, ανατροπές, ηρωισμούς και αδικίες, καλοσύνες και.

*

Η πνευματική του κατάσταση ήταν ισχυρότερη ενόσω ο ίδιος ήταν ο

μοναδικός μάρτυρας τής νίκης του

.

*

Στην Αγγλία

άνθρωπος

, στην Γαλλία, στην Γερμανία; Σε όλα τα μέρη, ο, στην φυσική του κατάσταση, είναι ένα γουρούνι. Ηλίθιος και εγωιστής.

*

Ο άνθρωπος τής αλήθειας αναζητά πρώτ

’ απ’ όλα την ελευθερία του.

Πρέπει κανείς να είναι φτωχοδιάβολος ή να έχει ψυχή σκύλου γιά να του φαίνεται

κακιά η ελευθερία

.

*

Τι πιό αξιοπρεπές απ

’ το να ζεις από την εργασία σου!

2

έφερε το όνομα μίας από τις εννέα Μούσες

Πρόκειται γιά τα εννέα βιβλία τής Ιστορίας τού Ηροδότου, καθένα από τα οποία.

24grammata.com

11

*

«

αυταπάτη

γαλήνιος

Πιστεύεις στην γαλήνη τού άγριου;», ρώτησε ο Ιτούρριος. «Τι! Και αυτό είναι μιά δική μας εφεύρεση. Ο άγριος ποτέ δεν υπήρξε».

*

Δεδομένης τής πρακτικής τάσης του

αντίδρασή του στο να είναι προστατευόμενος

, ήταν λίγο παράδοξη αυτή η.

*

Είχε έναν αέρα αναισθησίας και λήθαργου

κατακλυσμός εξαθλιώσεων μπορεί να δώσει σ

, που μόνον ένας’ ένα ανθρώπινο ον.

*

Ήταν εξαθλιωμένοι και γουρούνια

μέσα από το κατάντημά τους

, που ποτέ δεν θα ανορθώνονταν, εξαιτίας τής αμέλειας και τής αυτοεγκατάλειψής τους.

*

Γιά να είναι κανείς εγωιστής

διαμαρτύρεται

περισσότερα στον εγωισμό

ουτοπίες

σιδηρόδρομο

, πρέπει να γνωρίζει, γιά να, πρέπει να συλλογίζεται. Εγώ πιστεύω ότι ο πολιτισμός οφείλει, παρά σε όλες τις θρησκείες και τις φιλανθρωπικές. Ο εγωισμός κατασκεύασε το μονοπάτι, τον δρόμο, την οδό, τον, το πλοίο, τα πάντα.

*

Το μίσος εναντίον τού λαϊκού πνεύματος τον στήριζε κατά την

μυστική πάλη του

χαρίσουν την γαλήνη σ

. Ήταν ένα από εκείνα τα βαθιά μίση, που φτάνουν στο σημείο να’ όποιον τα αισθάνεται, μιά υποτίμηση επική και υπεροπτική.

Γι

απάθειάς του

’ αυτόν δεν υπήρχαν χλευασμοί. Όλοι γλιστρούσαν πάνω από την πανοπλία τής.

*

Οι χιλιοτραγουδισμένες αγροτικές εργασίες

τους ποιητές

αν βρισκόταν έξω από κάθε ιδέα περί παραδοσιακής ομορφιάς

ενός ηλεκτρικού κινητήρα

κακοπληρωμένη εργασία

, κίνητρο έμπνευσης γιά, τού φαίνονταν βλακώδεις και κτηνώδεις. Πόσο πιό όμορφη, ακόμη και, ήταν η λειτουργία, παρά αυτή η χειρωνακτική, χοντροκομμένη, βάρβαρη και!

*

24grammata.com

12

Η γονιμότητα δεν μπορεί να είναι ένα κοινωνικό ιδεώδες

χρειάζεται ποσότητα

τραγουδούν το γόνιμο κτήνος

. Δεν, αλλά ποιότητα. Ακόμη και αν οι πατριώτες ή οι επαναστάτες, γιά μένα αυτό θα είναι πάντοτε ένα μισητό ζώο.

*

«

συμμορίας

γαμψές μύτες τους

ζωή

Πώς φαίνεται η πρακτική αντίληψη αυτής τής σημιτικής!», είπε ο Ιτούρριος. «Πώς μυρίστηκαν εκείνοι οι καλοί Εβραίοι, με τις, ότι η συνειδησιακή κατάσταση μπορούσε να περιπλέξει την!».

*

Οι Έλληνες και οι Σημίτες διέθεταν το ισχυρό ένστικτο τής ζωής

,

εφεύρισκαν θεούς γιά τους εαυτούς τους

, έναν Παράδεισο αποκλειστικά δικό τους.

Εγώ πιστεύω ότι

, κατά βάθος, δεν καταλάβαιναν τίποτε από την Φύση.

24grammata.com

13

Γ΄

Στοχασμοί γιά τον Έρωτα και τον Γάμο

Στα μυθιστορήματα θεωρούνταν ανωμαλία ένας νέος άνδρας χωρίς

έναν μεγάλο έρωτα

ερωτευμένο

. Στην ζωή, η ανωμαλία ήταν να συναντούσες έναν άνδρα αληθινά.

*

Αυτό το δίλημμα παρουσιαζόταν ενώπιόν του

με μιά γυναίκα

πράγμα τής ζωής ολόκληρη την πνευματική ελευθερία του

εκπλήρωση υποχρεώσεων και κοινωνικών καθηκόντων

του προς έναν πεθερό

τρομοκρατούσε

. Αν ήθελε να ζήσει μαζί, όφειλε να νυμφευτεί, να υποταχθεί. Δηλαδή, να δώσει γιά ένα, να υποκύψει στην,να εκδηλώνει τον σεβασμό, προς μία πεθερά, προς έναν γυναικάδελφο, πράγμα που τον.

*

Λοιπόν

συνύπαρξη τού ενστίκτου τής ειδωλοφιλίας

, ο έρωτας – και θα σας φανώ ένας δοκησίσοφος – είναι η3 και τού ενστίκτου τής συνουσίας.

*

Είστε ένας άνθρωπος εγωιστής

στον προσωπικό πόνο και αδιάφορος προς τα ξένα παθήματα

, λίγο ωμός, δυνατός, υγιής, ανθεκτικός; Ναι; Ε, λοιπόν,

νυμφευτείτε

, κάντε παιδιά. Θα είστε ένας καλός πατέρας τής οικογένειας… Αν, όμως,

είστε ένας άνθρωπος ευσυγκίνητος

μην νυμφεύεστε και

, νευρικός, που αισθάνεται πολύ τον πόνο, τότε, αν νυμφευτείτε, μην κάνετε παιδιά.

*

Εύκολο δεν είναι

, αλλά μόνον ο κίνδυνος, μόνον η πιθανότητα ν’

αναπαράγεις αρρωστημένους απογόνους

επιχειρούσε ο άνθρωπος

έγκλημα

, θα έπρεπε να ήταν αρκετή ώστε μην το. Η διαιώνιση τού πόνου μέσα στον κόσμο μού φαίνεται.

*

Η πρωταρχική ιδέα τής γυναίκας είναι το παιδί

γυναίκα θέλει πρώτ

την επιθυμία με μιά άλλη μορφή

τα ψέματα

. Ενστικτωδώς η’ απ’ όλα ένα παιδί, αλλά η Φύση έχει την ανάγκη να ντύσει αυτή, πιό ποιητική, πιό υποβλητική, και δημιουργεί αυτά, αυτά τα παραπετάσματα που συναποτελούν τον έρωτα.

3

οποίος συνήθως μεταγλωττίζεται ως

των δύο εννοιών

Με τον όρο «ειδωλοφιλία» μεταγλωττίστηκε ο όρος «fetichismo» («φετιχισμός»), ο«ειδωλολατρία»,προκαλώντας σύγχυση μεταξύ, οι οποίες ούτε είναι ούτε πρέπει να εκλαμβάνονται ως συνώνυμες.

24grammata.com

14

*

Όχι

μέσα στον πόνο

, δεν πρέπει να είναι δίκαιο ν’ αναπαράγεις όντα που θα ζήσουν.

*

Στις χώρες

λαγνείας

τόσο μικροπρεπής και τόσο φτωχή

ζωή βρίσκονταν παντού

, όπου η ζωή είναι έντονα ερωτική, δεν υπάρχουν κίνητρα. Αντίθετα, σ’ εκείνα τα χωριά, σαν την Αλκολέα4,όπου η ερωτική ζωή ήταν, οι ερωτοκεντρικοί υπαινιγμοί γιά την ερωτική.

*

Στο Λονδίνο

ηθών

, ενώ αυξανόταν η ερωτική ζωή λόγω τής ελευθερίας των, ελαττωνόταν η πορνογραφία. Στην Αλκολέα, ενώ ελαττωνόταν η ερωτική ζωή,

αυξανόταν η πορνογραφία

.

4

Όνομα ισπανικού χωριού (Alcolea).

24grammata.com

15

Δ΄

Στοχασμοί γιά την Ζωή

Η συνακόλουθη σκέψη

τής ζωής δεν υπάρχουν

αποχή και η αδιάφορη ενατένιση των πάντων ή η περιορισμένη εντός ενός μικρού

κύκλου δράση

εναντίον μιάς ανωμαλίας

γενικού κανόνα

, προς την οποία εγώ βάδιζα, ήταν ότι ενώπιον, παρά δύο πρακτικές λύσεις γιά τον γαλήνιο άνθρωπο: η ή.Δηλαδή, το ότι μπορείς να διακατέχεσαι από έναν δονκιχωτισμό, αλλά είναι παράλογο να τον διαθέτεις εναντίον ενός.

*

Εάν η ζωή ήταν τόσο ισχυρή

τής σκέψης θα ήταν ένα θαύμα

οδοιπόρου κάτω από την σκιά ενός δέντρου

ειρήνης

, ώστε να μας παράσερνε, η διαδικασία, κάτι σαν το σταμάτημα και το κάθισμα ενός, κάτι σαν την είσοδο σε μιά όαση. Αλλά η ζωή είναι ανόητη, χωρίς συναισθήματα, χωρίς συμβάντα,

τουλάχιστον εδώ και

– πιστεύω – σε κάθε μέρος, ενώ η σκέψη γεμίζει από τρόμους,

ως ανταμοιβή γιά την συναισθηματική στειρότητα τής ύπαρξης

.

*

Πολλές φορές φανταζόταν ότι στην ζωή του υπήρχε ένα παράθυρο

ανοιχτό προς μία άβυσσο

καταλάμβαναν την ψυχή του

. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ο ίλιγγος και ο τρόμος.

*

Η ζωή έχει γίνει πεντακάθαρη

αστική νοοτροπία εξαπλώνεται μέσω τής δημοκρατίας

ποιητικές γωνιές στο βάθος ενός στριφογυριστού παραδείσου

. Η αξία τού χρήματος αυξάνεται. Η. Ήδη είναι αδύνατο να βρεις. Δεν υπάρχουν, πιά,

εκπλήξεις

.

*

Η ζωή είναι μία συνεχής πάλη

ένας καταβροχθίζει τον άλλον

, ένα σκληρό κυνήγι, μέσα στο οποίο ο: τα φυτά, τα μικρόβια, τα ζώα.

*

Η επιθυμία

στον άνθρωπο

κατανοεί

την πραγματικότητα

στα τέλη μιάς εξέλιξης

ανάγκη είναι η γνώση

πεθάνει

, ο πόθος γιά ζωή, είναι τόσο ισχυρά στο ζώο, όσο είναι και. Στον άνθρωπο μεγαλύτερη είναι η κατανόηση.Όσο περισσότερο, τόσο λιγότερο ποθεί. Αυτό είναι λογικό, και – επιπλέον – επαληθεύεται από. Η όρεξη γιά γνώση αφυπνίζεται στα άτομα που εμφανίζονται, όταν ατονεί το ένστικτο γιά ζωή. Ο άνθρωπος, τού οποίου η, είναι σαν την πεταλούδα που σπάζει την χρυσαλίδα γιά να. Το υγιές, ζωντανό, δυνατό άτομο δεν βλέπει τα πράγματα όπως είναι, επειδή

24grammata.com

16

δεν το συμφέρει

Θερβάντες

κατάφασης προς την ζωή

άτομα που τον περιτριγυρίζουν

άλλους

αρχαίοι θεοί όταν εμφανίζονταν στους θνητούς

φαντασία γιά να επιβεβαιωθεί

ένστικτο τής επαλήθευσης

είναι απαραίτητη γιά την ζωή

. Βρίσκεται μέσα σε μιά παραίσθηση. Ο Δον Κιχώτης, στον οποίον ο5 θέλησε να προσδώσει έναν αρνητικό χαρακτήρα, αποτελεί ένα σύμβολο. Ο Δον Κιχώτης ζει περισσότερο από όλα τα γνωστικά, ζει περισσότερο και με περισσότερη ένταση από τους. Το άτομο ή ο λαός, που θέλει να ζήσει, τυλίγεται στα σύννεφα όπως οι. Το ένστικτο τής ζωής χρειάζεται την. Η επιστήμη, τότε, το ένστικτο τής κριτικής, το, οφείλει να βρει μιά αλήθεια: την ποσότητα ψεύδους που. Γελάτε;

5

αριστουργήματος

Μιγκέλ δε Θερβάντες (Miguel de Cervantes): ο συγγραφέας τού ισπανικού«Δον Κιχώτης».

24grammata.com

17

Ε΄

Στοχασμοί γιά την Επιστήμη και το Πανεπιστήμιο

Ο μεγάλος αριθμός των φοιτητών και η ανυπομονησία

, που έδειχναν,

προκειμένου να μπουν στην αίθουσα

πρώτη μέρα των μαθημάτων και η έναρξη τής σχολικής χρονιάς

, γινόταν εύκολα κατανοητά, αφού εκείνη ήταν η.

*

Μεταξύ των φοιτητών τής Ιατρικής υπήρχε μία τάση να θεωρούνται

ξεχωριστή τάξη

έναν συγκεκριμένο ενθουσιασμό γιά την κτηνωδία τής χειρουργικής και σε μιά

μεγάλη περιφρόνηση γιά την αισθηματικότητα

, και αυτό φαινόταν στην κοινή τους αδιαφορία γιά τον θάνατο, σε.

*

Ποτέ δεν συζητούσε τις γνώμες των καθηγητών

και πολύ

των καθηγητών

. Δεν τον ενδιέφεραν. Γιά τον ίδιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτός άλλος διαχωρισμός μεταξύ, εκτός από εκείνον που διαχώριζε τους καλοπροαίρετους καθηγητές,

που αγαπούσαν τον προβιβασμό των φοιτητών

έκοβαν μόνο και μόνο γιά να παριστάνουν τους σοφούς και γιά ν

, και τους κακοπροαίρετους, που’ ακούγονται.

*

Οι καθηγητές δεν εξυπηρετούν σε τίποτε άλλο

μεθοδική αποβλάκωση τής σπουδάζουσας νεολαίας

, παρά μόνον στην.

*

Οι καθηγητές δεν έχουν άλλον σκοπό

τους και μετά να βρουν κανένα πανδοχείο γιά να περάσουν το καλοκαίρι τους

, από το να εισπράξουν τον μισθό.

*

Πρέπει να γελά κανείς όταν τού λένε ότι η επιστήμη ναυαγεί

. Βλακεία.

Εκείνο

, που ναυαγεί, είναι το ψέμα. Η επιστήμη προχωρά μπροστά,

συμπαρασύροντας τα πάντα

.

*

Έξω από την επικράτεια των μαθηματικών και των εμπειρικών

επιστημών υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο πεδίο όπου ακόμη δεν φτάνουν οι

υποδείξεις τής επιστήμης

.

*

24grammata.com

18

Κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να είμαστε παιδιά

πρέπει να δούμε τον περίγυρό μας με ηρεμία

πάνω μας η επιστημονική ανάλυση

τής νύχτας

. Κάποια στιγμή. Πόσους φόβους δεν έχει διώξει από! Δεν υπάρχουν, πιά, τέρατα μέσα στους κόλπους.Κανείς, πιά, δεν μας κατασκοπεύει. Με τις δυνάμεις μας γινόμαστε σιγά-

σιγά κυρίαρχοι τού κόσμου

.

*

Ο γιατρός

πλούσιος

ενδιαφερόταν γιά τίποτε άλλο

νομισμάτων

, τον οποίον έπρεπε να αντικαταστήσει, ήταν ένας άνθρωπος, χήρος, αφιερωμένος στην Νομισματική. Λίγα ήξερε από Ιατρική και δεν, πέρα από την Ιστορία και τα ζητήματα των.

*

Η αλληλουχία αιτιών και αποτελεσμάτων είναι η επιστήμη

υπήρχε αυτή η αλληλουχία

μπορούσαν να ήταν αλήθεια

. Εάν δεν, τότε δεν θα υπήρχε καμμία σταθερή βάση. Τα πάντα θα.

*

Η επιστήμη αξιολογεί τα δεδομένα τής παρατήρησης

διάφορες επί μέρους επιστήμης

μέσα στον ωκεανό τού αγνώστου

άλλη

γεφύρια δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο

τής αλήθειας

, συσχετίζει τις, οι οποίες μοιάζουν με ιδέες που ανακαλύφθηκαν, σηκώνει γεφύρια γιά να συνδέσει την μία με την, ώστε στο σύνολό τους να έχουν μιά συγκεκριμένη ενότητα. Βέβαια, αυτά τα, πέρα από υποθέσεις,θεωρίες, προσεγγίσεις.

*

Η επιστήμη είναι η μόνη ισχυρή κατασκευή τής Ανθρωπότητας

σ

Έλληνες

όλες αυτές οι μικρές απάτες τού πραγματισμού και των ιδεών

. Πάνω’ αυτή την επιστημονική μάζα τής αιτιοκρατίας, σταθεροποιημένης ήδη από τους, πόσα κύματα δεν έχουν σκάσει; Θρησκείες, ηθικές, ουτοπίες. Υπάρχουν-δυνάμεων, αλλά –

παρά ταύτα

συμπαρασύρει αυτά τα εμπόδια

– η μάζα παραμένει αμετακίνητη και η επιστήμη όχι μόνον, αλλά και τα εκμεταλλεύεται γιά να βελτιωθεί.

*

Το υποδεκάμετρο

τριακόσιες εξήντα μοίρες τού κύκλου είναι επίσης ένα αυθαίρετο μέτρο

συσχετισμοί

, αυτό καθ’ αυτό, είναι ένα αυθαίρετο μέτρο. Οι. Οι, όμως, που προκύπτουν από το υποδεκάμετρο ή από το μοιρογνωμόνιο,

είναι ακριβείς

.

*

Δεν υπάρχει μισαλλοδοξία στα μαθηματικά ή στις φυσικές επιστήμες

.

Ποιός

ή στην ηθική

όποιος υπερασπίζεται οποιοδήποτε άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό σύστημα

, όμως, μπορεί να υπερηφανευτεί ότι υπερασπίζεται την αλήθεια στην πολιτική; Όποιος υπερηφανεύεται γι’αυτό, είναι τόσο μισαλλόδοξος, όσο και. Η

24grammata.com

19

επιστήμη δεν έχει καμμία σχέση με αυτά

επαναστατική ούτε αντιδραστική

. Δεν είναι ούτε χριστιανική ούτε άθεη ούτε.

24grammata.com

20

ΣΤ΄

Στοχασμοί γιά την Γνώση και την Επίγνωση

Ο Πεπινίτος

τίποτε

6 ήταν ένας κενόδοξος άνθρωπος. Χωρίς να γνωρίζει, διέθετε την δοκησισοφία ενός πανεπιστημιακού.Όταν εξηγούσε κάτι,

χαμήλωνε τα βλέφαρα με τέτοια αυταρέσκεια

στραγγαλίσει

, που τού Ανδρέα τού ερχόταν να τον.

*

Η σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος και πολλοί σαν αυτόν ζουν μέσα σε

τούτο το ψέμα

επιτηδευμένης αμετροέπειας

, δηλητηριασμένοι από τα κατάλοιπα μιάς λογοτεχνίας και μιάς, είναι αληθινά κάτι ξεχωριστό!

*

Γιά εκείνον

βάθος

εκθέσουν με ευκρίνεια τις ιδέες τους

χαριτωμένη φράση

, τα επαληθευμένα στοιχεία δεν σήμαιναν τίποτε. Κατά, πίστευε ότι μερικοί έγραφαν γιά να επιδείξουν την ευφυΐα τους, όχι γιά να, και ότι η έρευνα ενός σοφού κατέρρεε με μία.

*

Είναι ένας άνθρωπος χωρίς καμμία βαθυστόχαστη ιδέα

του δεν έχει παρά λέξεις και φράσεις

φαίνονται ασυνήθιστες

. Στο κεφάλι. Τώρα, επειδή εσείς δεν τις καταλαβαίνετε, σας.

*

Ξέρουμε ότι η γνώση μας είναι μία ατελής σχέση μεταξύ των

εξωτερικών πραγμάτων και τού εγώ μας

. Καθώς, όμως, αυτή η σχέση είναι σταθερή –

μέσα στην τόση ατέλειά της

υπάρχει μεταξύ ενός πράγματος και ενός άλλου

– καθόλου δεν αφαιρεί την αξία από την σχέση που.

6

Πρόκειται γιά ένα από τα δευτερεύοντα πρόσωπα τού μυθιστορήματος (Pepinito).

24grammata.com

21

Ζ΄

Στοχασμοί γιά τον Νόμο και το Δίκαιο

Ανάλογα με το πόσο ανέρχεται ο άνθρωπος

τα μέσα που διαθέτει γιά να ξεγελά τους κοινούς νόμους

, τόσο μεγαλύτερα γίνονται.

*

Ο νόμος είναι πάντα πιό σκληρός με τον αδύναμο

πάνω στον εξαθλιωμένο

νόμο

. Βαραίνει αυτόματα. Είναι λογικό ο εξαθλιωμένος να μισεί από ένστικτο τον.

*

Σκεφτόταν ότι στην ζωή ούτε υπήρχε ούτε μπορούσε να υπάρξει

δικαιοσύνη

παρουσίαζαν μία τραγωδία που δεν κατανοούσαν

σε κάποιο επίπεδο διανόησης

ευλαβική

. Η ζωή ήταν ένα ταραγμένο και ασυνείδητο ρεύμα, όπου οι ηθοποιοί, και οι άνθρωποι, έχοντας φτάσει,ατένιζαν την σκηνή με μιά ματιά συμπονετική και.

*

Καθετί

χώρο

η διαδικασία

ενδιάμεσων εμποδίων

, που ζει, διαθέτει μία διαδικασία γιά να κυριαρχήσει μέσα στον, να καταλάβει μία θέση. Έπειτα, γιά να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί. Αυτή, τής ενεργοποίησης ενός ζωντανού οργανισμού εναντίον των, είναι εκείνη που ονομάζουμε πάλη. Ως προς την δικαιοσύνη,

εγώ πιστεύω ότι το δίκαιο

συμφέρει

, κατά βάθος, είναι εκείνο το πράγμα, το οποίο μας.

*

Βέβαια

ανθρώπινη ιδέα που πλησιάζει περισσότερο προς μιά τέτοιου είδους σχέση

, ονομάζουμε πάλη όλες τις συμπλοκές, επειδή αυτή είναι η, η οποία –

γιά εμάς

τού μυαλού μας αυτή την σύλληψη

καθαρίζει τα οστά ενός πτώματος

περισσότερο ή λιγότερο απ

νερό και τα άλατα

– αποδίδει έναν νικητή και έναν νικημένο. Εάν δεν είχαμε μέσα στα βάθη, δεν θα μιλούσαμε γιά πάλη. Η ύαινα, που, η αράχνη, που ρουφά μιά μύγα, δεν κάνουν κάτι’ ότι ένα καλοσυνάτο δέντρο που τραβά από την γη το, απαραίτητα γιά την ζωή του. Ο αδιάφορος θεατής, όπως εγώ,

βλέπει την ύαινα

άνθρωπος τής δικαιοσύνης ρίχνει μιά σφαίρα στην ύαινα

την αράχνη και κάθεται στην σκιά τού δέντρου και πιστεύει ότι έχει κάνει το καλό

, την αράχνη και το δέντρο και τα εξηγεί στον εαυτό του. Ο, λειώνει με το υπόδημά του.

24grammata.com

22

Η΄

Στοχασμοί γιά την ισπανική πραγματικότητα

Περνούσε τ

και προκαλώντας νύστα στους παππούδες τής πατρίδας

’ απογεύματά του στην Γερουσία7, συζητώντας βλακείες.

*

Στην Ισπανία

ανθρώπων

τύπο τις ισχυρές και πολεμικές αρετές τής φυλής

αρπακτικές τάσεις

, από την σκοπιά τής ηθικής, υπάρχουν δύο τύποι: ο ιβηρικός8 τύπος και ο σημιτικός9 τύπος. Ο γιατρός απέδιδε στον ιβηρικό. Στον σημιτικό τύπο απέδιδε τις, τής δολοπλοκίας και τού εμπορίου.

*

Στην Ισπανία

, γενικά, δεν πληρώνεται η εργασία, αλλά η υποταγή.

Εγώ θα ήθελα να ζω από την εργασία μου

, όχι από χάρες.

*

Ένας γενναίος άνδρας

χριστιανικό πνεύμα

, καθαρός από καθετί σημιτικό, δηλαδή από το, θα μου φαινόταν ένας πλήρης τύπος ανθρώπου.

*

Το χωριό δεν είχε την παραμικρή συναίσθηση κοινωνικότητας

οικογένειες κλείνονταν στις αγροικίες τους όπως οι τρωγλοδύτες στην σπηλιά τους

. Οι.

Δεν υπήρχε αλληλεγγύη

δύναμης τής συλλογικότητας

φορές στην λέσχη

πάνε στην λειτουργία

καταστραφεί

. Κανείς δεν γνώριζε και δεν μπορούσε να κάνει χρήση τής. Οι άντρες πήγαιναν στην δουλειά τους και μερικές. Οι γυναίκες δεν έβγαιναν έξω, παρά μόνον τις Κυριακές, γιά να. Λόγω τής έλλειψης συλλογικού ενστίκτου, το χωριό είχε.

*

Οι μέρες περνούσαν ακολουθώντας άλλες μέρες

την ίδια απελπισία

τού ότι νοιώθεις και εμπνέεις αντιπάθεια

νοημοσύνης

, και κάθε μία έφερνε, την βεβαιότητα τού ότι δεν ξέρεις τι να κάνεις, την βεβαιότητα, κατά βάθος χωρίς λόγο, εξαιτίας μιάς κακής.

*

7

Ένα από τα δύο νομοθετικά σώματα τού ισπανικού κοινοβουλίου.

8

Οι Ίβηρες αποτελούν μία από τις αυτόχθονες φυλές τής Ισπανίας.

9

κατά τον Μεσαίωνα

Οι Σημίτες – και συγκεκριμένα οι Εβραίοι – πρωτοεγκαταστάθηκαν στην Ισπανία.

24grammata.com

23

Είμαστε μιά γενιά μισαλλόδοξων

είναι από τις πιό δυνατές

απονεκρώνουν

, και η μισαλλοδοξία σε θέματα τιμής. Έχουμε κατασκευάσει είδωλα που τώρα μας.

*

Αυτό είναι όλο κι όλο εκείνο που έχει απομείνει στον Ισπανό από το

μαυριτανικό

10 και το ιουδαϊκό στοιχείο: το να θεωρεί την γυναίκα σαν μία αρπαγή,

σαν την τάση προς την απάτη

διαβολής

φύραμα

μας

, προς το ψέμα... Είναι η συνέπεια τής σημιτικής. Έχουμε σημιτική θρησκεία, έχουμε σημιτικό αίμα. Από αυτό το νοσηρό, που αναμειγνύεται με την φτώχεια μας, την άγνοιά μας και την ματαιοδοξία, προέρχονται όλα τα κακά.

*

Εξαιτίας εκείνης τής επιλογής κατ

κατέληγαν να είναι

’ αντιστροφή, οι πιό κατάλληλοι, εδώ, οι πιό ακατάλληλοι.

*

Εκείνοι οι συμμορίτες

μεταξύ τους την λεία

11 ήταν τα στηρίγματα τής κοινωνίας. Μοίραζαν.

10

αποσύρθηκαν μετά από περίπου οχτώ αιώνες

Οι Μαυριτανοί εισέβαλαν στην Ισπανία κατά τις αρχές τού 8ου μ.Χ. αιώνα και.

11

οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα

Υπονοούνται τα μέλη των παράνομα οργανωμένων ομάδων που εξυπηρετούσαν.

24grammata.com

24

Θ΄

Στοχασμοί γιά τους Πιστούς και την Θρησκεία

Ένας παράδεισος

κανέναν πιστό

τής απόκτησής της

, που αποκτήθηκε χωρίς προσπάθεια, δεν ενθουσιάζει. Το μισό, τουλάχιστον, τής αξίας τής δόξας βρίσκεται στην δυσκολία.

*

Αν και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο αυτό είναι επιστημονικά εγγυημένο

,

υπάρχει στον ουρανό των καθολικών

άγιος

πάντοτε λέει

δίνει περισσότερη

περισσότερη

12 – σύμφωνα με όσα λέει ο κόσμος – ένας, ο άγιος Πασχάλης ο Χορευτής13, που χορεύει εμπρός από τον Ύψιστο και που: «περισσότερη, περισσότερη, περισσότερη». Αν κάποιος έχει τύχη, τού, περισσότερη,περισσότερη. Αν έχει κακοτυχία, επίσης τού δίνει, περισσότερη, περισσότερη.

*

Η θρησκευτική πίστη

αλήθεια

χρήσιμη

, γιά έναν καθολικό, εκτός από το ότι είναι η, είναι και κάτι χρήσιμο. Γιά έναν άθρησκο μπορεί να είναι εσφαλμένη και. Γιά έναν άλλον άθρησκο μπορεί να είναι εσφαλμένη και άχρηστη.

*

Α

στον κόσμο

στους άνδρες έναν θεό των μαχών

γιά θρήνους

σημιτικής κυριαρχίας

παρουσιάζεται σαν μιά χλωμή αυγή μέσα από τους τρόμους τής νύχτας

, βέβαια! Ο σημιτισμός, με τους τρεις αγύρτες του, κυριάρχησε πάνω. Είχε την ευκαιρία και την δύναμη.Μέσα σε μία εποχή πολέμων, έδωσε, στις γυναίκες και στους αδύναμους ένα κίνητρο, γιά παράπονα και γιά συναισθηματισμούς. Σήμερα, μετά από αιώνες, ο κόσμος επιστρέφει στην πνευματική υγεία, ενώ η αλήθεια.

*

Υπάρχει κάτι άλλο

σημιτικό χαρακτήρα

Μαυριτανούς

είχε εβραϊκή καταγωγή

, πιό ενδιαφέρον από την Ιερά Εξέταση, με τόσο, προορισμένη να καθαρίσει τον κόσμο από Εβραίους και;Υπάρχει πιό παράξενη περίπτωση από εκείνη τού Τορκεμάδα14, που;

12

Των μελών (πιστών) τής Ρωμαιοκαθολικής (Παπικής) εκκλησίας.

13

San Pascual Bailón.

14

Ιεροεξεταστής τής Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας τής μεσαιωνικής Ισπανίας

Εβραίος στην καταγωγή

ιδεολογία και στην βάρβαρη δράση του

συμβατική Ιστορία

δολοφονία

Ο περίφημος θεολόγος Χουάν δε Τορκεμάδα (Juan de Torquemada) υπήρξε Μέγας. Ήταν, αλλά Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα. Στην μισάνθρωπη, οι οποίες επιμελώς αποκρύπτονται από την,οφείλεται – μεταξύ πολλών άλλων εγκλημάτων – και η, επάνω στην πυρά, ενός πλήθους προοδευτικών,φιλελεύθερων και

24grammata.com

25

*

Στοχασμοί γιά την Αλήθεια και την Διάνοια

Ναι

εκείνο που ονομάζουμε αλήθεια

. Η συμφωνία όλων των διανοιών σε ένα και το αυτό πράγμα είναι. Πέρα από τα λογικά και τα μαθηματικά αξιώματα,

στα οποία δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει ομόνοια

οι αλήθειες έχουν ως προϋπόθεση την ομόνοια

, στα υπόλοιπα, όλες.

*

Η διάνοια

τής αιτίας

έννοιες

και

τίποτε άλλο από το να επισημαίνει τον ίδιο τον μηχανισμό της

– ως έμφυτες σ’ αυτήν αναγκαιότητες – φέρει τις έννοιες, τού χώρου και τού χρόνου, όπως ένα σώμα έχει τρεις διαστάσεις. Αυτές οι– τής αιτίας, τού χώρου και τού χρόνου – είναι αδιαχώριστες από την διάνοια,όταν αυτή δηλώνει τις εκ των προτέρων αλήθειες και τα αξιώματά της, δεν κάνει.

*

Ποιά αμφιβολία χωρά στο ότι ο κόσμος

αποτέλεσμα τής αντανάκλασης τού κοσμικού τμήματος τού αισθητού ορίζοντα στον

νου μας

, που γνωρίζουμε, είναι το;

*

Γιά μένα αποτελεί μιά παρηγοριά να σκέφτομαι ότι

αμφιβληστροειδής μας παράγει τα χρώματα

τού χρόνου

ο κόσμος

υφίσταται

, όπως ο, έτσι και το μυαλό μας παράγει τις ιδέες, τού χώρου και τής αιτιότητας. Μόλις εκλείψει το μυαλό μας, εκλείπει και. Δεν συνεχίζεται, πιά, ο χρόνος, δεν συνεχίζεται, πιά, ο χώρος, δεν, πιά, αλληλοσύνδεση αιτιών. Τελείωσε η κωμωδία, και μάλιστα οριστικά.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιος χρόνος και κάποιος χώρος συνεχίζουν να

υπάρχουν γιά τους υπόλοιπους. Αλλά, τι σημασία έχει αυτό, εάν δεν είναι τα δIKO MOY 

PIO BAROJA MEDITATIONS-PROGIDIS PUBL.

http://www.ppozidis.gr/Pio-Baroja6.6.pdf

πποιΠοίηση ποιππποιηση είναι να πιστεύουμε πως θα μας πάρει τηλέφωνο αυτή που είδαμε

χτες σ’ ένα συνοικιακό σινεμά.

ΓΡΕΓΟΥΕΡΙΑΣ ΡΑΜΟΝ ΓΟΜΕΖ ΔΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ...

Καλό πιάνο είναι αυτό που αργεί ένα τέταρτο της ώρας να χάσει την

αντήχηση της τελευταίας του νότας.

Στον κύκνο ενώνονται ο άγγελος και το ερπετό.

Όταν η γυναίκα ζητάει φρουτοσαλάτα για δύο, βελτιώνει το προπατορικό αμάρτημα.

Οι γλάροι είναι το υστερόγραφο του πλοίου.

Είχε ένα τουφέκι τόσο τέλειο στη θήκη του, που έμοιαζε βιολί κυνηγίου.

Υπάρχουν στεναγμοί που φέρνουν σ’ επικοινωνία τη ζωή με το θάνατο.

Ο σαλίγκαρος κάνει γιαπωνέζικο χτένισμα.

Ερείπια: μεσημεριανός ύπνος από κολόνες και κιονόκρανα.

Η ζέβρα είναι ένα καπρίτσιο του Δημιουργού.

Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι όλα ΤΑ προβατα ιδια.

Ο γάιδαρος όλα τα ζυγίζει στη ζυγαριά των αφτιών του.

************

Ο ροδώνας περιμένει πάντα τον ποιητή, αλλά ο ποιητής δεν πάει.

************

Ο τοπιογράφος δεν έπρεπε να υπογράψει τα τοπία του, αφού ούτε ο Θεός

τα υπέγραψε.

************

Πρέπει να προσθέσουμε στις Μούσες άλλη μία, τη Ραδιόνα, τη Μούσα των κυμάτων.

************

Το νερό δεν έχει μνήμη: γι' αυτό είναι τόσο καθαρό

http://www.ppozidis.gr/Pio-Baroja6.6.pdf
Το Καφέ Χιχόν (Gran Cafe Gijόn) είναι ένα από τα πιο διάσημα φιλολογικά και καλλιτεχνικά στέκια της Μαδρίτης, γνωστό ως τόπος συνάντησης διανοουμένων. Βρίσκεται στο κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας, στην περίφημη "promenade" της Πασέο δε Ρεκολέτος (Paseo de Recoletos) αριθ. 31.
Το εσωτερικό του είναι εντυπωσιακό με τις σιδερένιες κολόνες, τα ασπρόμαυρα μαρμάρινα τραπέζια και πλακόστρωτα δάπεδά του.

ΙΣΤΟΡΙΑ [ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ]

Το "Καφέ Χιχόν" ιδρύθηκε το 1888 από τον Αστουριανό Don Gumersindo Gomez, που καταγόταν από την πόλη Χιχόν (Gijόn) στην περιφέρεια Αστούριας της βορειοδυτικής Ισπανίας. Το 1913, το "καφέ" πουλήθηκε με τον όρο να συνεχίσει να λειτουργεί ως "Μέγα Καφέ της Χιχόν" (Gran Cafe de Gijόn) και με το ίδιο όνομα, της ισπανικής πόλης Χιχόν (Gijόn).
Οι μεγάλες δόξες του "Καφέ Χιχόν" ξεκινούν από το τέλος του 19ου αιώνα και φθάνουν ως τις αρχές της δεκαετίας του 1930, μια περίοδος που είναι γνωστή ως "Μποέμικη Μαδριλένικη Περίοδος". Στο διάστημα αυτό, συγγραφείς και καλλιτέχνες που σύχναζαν εδώ διατηρούσαν ζωντανή την παράδοση του θεσμού της "τερτούλια" (tertulia), όπου άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα συγκεντρώνονταν και συζητούσαν για πολιτική, τέχνη και λογοτεχνία ή και ταυρομαχίες.
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936 - 1939), το " Καφέ Χιχόν" συνέχισε να λειτουργεί, ως τόπος συνάθροισης των υποστηρικτών του Φράνκο. Από το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου και μέχρι σήμερα, το "Καφέ Χιχόν" απέκτησε και πάλι την παλιά δόξα του, ως εστία φιλολογικών και καλλιτεχνικών συναντήσεων της ισπανικής διανόησης.

ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΘΑΜΩΝΕΣ [ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ]

Μια πρώτη ομάδα συγγραφέων στα τέλη του 19ου αιώνα, που σύχναζαν στο "Καφέ Χιχόν", περιελάμβανε το Νικαραγουανό ποιητή Ρουμπέν Νταρίο και τον Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα. Μια δεύτερη γενιά συγγραφέων, που αποκαλούνταν "Γενιά του '98", περιελάμβανε τον Αθορίν (ψευδώνυμο του μυθιστοριογράφου Χοσέ Μαρτίνεθ Ρουίθ), τον Βάσκο συγγραφέα Πίο Μπαρόχα και τον ποιητή Αντόνιο Ματσάδο.
Ο πιο τακτικός όμως θαμώνας στο "Καφέ Χιχόν" ήταν ο διάσημος Ισπανός δραματουργός Ραμόν ντελ Βάλιε-Ινκλάν (Ramόn del Valle-Inclάn, 1869 - 1936), ένα ολόσωμο άγαλμα του οποίου έχει τοποθετηθεί λίγο πιο πέρα από το "Καφέ Χιχόν" στην Πασέο δε Ρεκολέτος.
Άλλοι τακτικοί θαμώνες του "Καφέ Χιχόν" ήταν ο μυθιστοριογράφος Μπενίτο Πέρεθ Γκάλντος και ο Καμίλο Χοσέ Θέλα, όπως και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο πιο διάσημος Ισπανός δραματουργός του 20ού αιώνα, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1936, λίγο μετά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια, στο "Καφέ Χιχόν" σύχναζαν επίσης ο συγγραφέας του "θεάτρου του παράλογου" Φερνάντο Αραμπάλ και ο σκηνοθέτης του κινηματογράφου Λουίς Μπουνιουέλ, καθώς και ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Έρνεστ Χεμινγουέι.

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA - GREGUERÍAS

Τετάρτη, 18 Ιουνίου 2008 17:17 Vicky Rouska

 

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

O Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα γεννήθηκε το 1888 στη Μαδρίτη και πέθανε το 1963 στο Μπουένος Άιρες. Συνέγραψε πάνω από 100 βιβλία: μυθιστορήματα, δοκίμια, βιογραφίες και θεατρικά. Όμως τον θυμόμαστε πρώτα απ’ όλα ως εφευρέτη του λογοτεχνικού είδους της γκρεγκερίας: μιας ευφάνταστης μείξης χιούμορ και μεταφοράς με την οποία ασχολήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, και όχι μόνο εκείνος. Δε θεωρούσε ότι αυτές οι σύντομες φράσεις αποτελούν αποφθέγματα, ωστόσο –κατά γενική ομολογία– ανήκουν στο χώρο της φιλοσοφίας.
Στα ελληνικά κυκλοφορεί ένα βιβλίο με γκρεγκερίες του ντε λα Σέρνα [Greguerías (επιλογή και μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης), Σμίλη, Αθήνα, 1995]. Εδώ έχω μια επιλογή από τις αγαπημένες μου γκρεγκερίες σε δική μου μετάφραση.

Το δοξάρι του βιολιού ράβει σαν βελόνα με κλωστή νότες και ψυχές, ψυχές και νότες.
Η κότα είναι η μόνη μαγείρισσα που ξέρει να φτιάξει με λίγο καλαμπόκι χωρίς αυγό, ένα αυγό χωρίς καλαμπόκι.

Τα χαϊκού είναι ποιητικά τηλεγραφήματα.

Οι φωτογραφικές μηχανές θα 'θελαν να 'ταν ακορντεόν, και τα ακορντεόν, φωτογραφικές μηχανές.

Οι λίμνες είναι οι νερολακκούβες που απέμειναν από τον Κατακλυσμό.

Τα παγκάκια είναι τα πενταγράμματα των αρχικών του Έρωτα.

Όταν ο μάγειρας κάνει πολύ αφρό στο χτύπημα, το μεγαλώνει ο σκούφος.

Η όπερα είναι η αλήθεια του ψέματος, και το σινεμά είναι το ψέμα της αλήθειας.

Υπάρχει μια στιγμή όπου ο αστρονόμος κάτω από το μεγάλο τηλεσκόπιο μετατρέπεται σε μικρόβιο του μικροσκοπίου της σελήνης, που πλησιάζει να τον παρατηρήσει.

Οι γλάροι γεννήθηκαν απ' τα μαντήλια που λένε αντίο στα λιμάνια.

Οι ζυγαριές δείχνουν δώδεκα ακριβώς.

Το πιο όμορφο στο γυαλί είναι όταν σπάει σε μορφή ιστού αράχνης.

Δεν πρέπει να καταφεύγουμε στην αυτοκτονία, γιατί αξίζει να ζούμε κι ας μην είναι παρά για να βλέπουμε να φτερουγίζουν οι μύγες.

Οι αναμνήσεις μαζεύουν όπως τα πουκάμισα.

Ο εγκέφαλος είναι ένα πακέτο με κουβαριασμένες ιδέες που κουβαλάμε στο κεφάλι.


Οι γυναίκες είναι δυο φορές Ιούδες όταν είναι προδότριες μεταξύ τους, γιατί δίνουν ένα φιλί σε κάθε μάγουλο στο θύμα .


Η μέρα που το ουράνιο τόξο ντυθεί πένθιμα θα είναι η μέρα της Κρίσης.


Το τηλέφωνο είναι το ξυπνητήρι των ξύπνιων.


Τα σύννεφα του απογεύματος καταφεύγουν στη δύση για να σφουγγίσουν το αίμα της και να πέσουν σαν χρησιμοποιημένα μπαμπάκια στον κουβά του άλλου ημισφαιρίου.


Ο πιανίστας ζεσταίνει τα πόδια του στα πετάλια.


Στο πιάνο με ουρά η μουσική υψώνει τη μαύρη και νυχτερινή φτερούγα της ως έκπτωτος άγγελος θέλοντας ν' ανέβει ξανά στον ουρανό.


Στο Γαλαξία συνωστίζεται η λαμπερή σκόνη που σήκωσαν στο δρόμο τους οι αστρικές άμαξες των μεγάλων μύθων.


Τα δάκρυα που χύνονται στους αποχαιρετισμούς πλοίων είναι πιο αλμυρά από τ' άλλα.


Η αιωνιότητα ζηλεύει το θνητό.


Ο αναγνώστης –όπως κι η γυναίκα– αγαπά περισσότερο αυτόν που την εξαπάτησε περισσότερο.


-Τα ψάρια κλαίνε;
-Τα ψάρια δε χρειάζεται να κλάψουν, γιατί η θάλασσα είναι μονάχα αλμυρό δάκρυ.


Η έρημος χτενίζεται με χτένι από άνεμο, η παραλία με χτένι από νερό.


Τα χελιδόνια βάζουν εισαγωγικά στον ουρανό.


Το τζάκι ήταν το εξομολογητήριο της καρδιάς των γυναικών, όμως τώρα, με τα καλοριφέρ, δεν εξομολογούνται ποτέ.

Συντάκτρια-μεταφράστρια: Βίκυ Ρούσκα
http://www.e-poema.eu/dokimio.php?id=54

Η ποιήτρια και μεταφράστρια Άτη Σολέρτη κάνει εδώ και μήνες μια εξαιρετική δουλειά συγκεντρώνοντας ποιήματα σύγχρονων Ισπανών ποιητών και μεταφράζοντάς τα στα ελληνικά, δημιουργώντας μια ανθολογία σύγχρονης ισπανόφωνης ποίησης σε εξέλιξη. Το πρώτο μέρος της ανθολογίας αυτής, το οποίο το ηλεκτρονικό περιοδικό γραμμάτων & τεχνών Vakxikon.gr (με υπεύθυνο έκδοσης τον κύριο Νέστορα Πουλάκο) δημοσίευσε τον Μάρτιο του 2012, περιλαμβάνει ποιήματα εννιά ποιητών και μιας ποιήτριας, με προέλευση κυρίως τα Κανάρια Νησιά. Γι’ αυτό το λόγο, χαρακτηρίστηκε ως ανθολογία ισπανικής ποίησης. Από εδώ και πέρα όμως, ο χαρακτηρισμός αυτός θα αλλάξει, όπως επισημαίνεται στην αρχή του κειμένου τούτου. Για τα επόμενα τρία μέρη της ανθολογίας που θα ακολουθούσαν την αρχική δημοσίευση, η Άτη Σολέρτη θέλησε να μεταφράσει έργα  ποιητών και ποιητριών που θα προέρχονταν και από άλλα μέρη της Ισπανίας ακόμα και από τη Λατινική Αμερική. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία επομένως για να αποκτήσει μια πρώτη επαφή με ποιητές και ποιήτριες που το έργο τους δεν έχει καμία σχέση μεταξύ τους. Σε αυτή την ανθολογία δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ παλιών και νέων ποιητών, δεν υπάρχει δηλαδή μια ιεραρχία. Όλοι συμπεριλαμβάνονται μέσα σ’ αυτήν χωρίς καμία διάκριση. Πάντα έχω στο μυαλό ως παράδειγμα ποιητικής ανθολογίας, εκείνη του περιοδικού Poetry Salzburg Review από την Αυστρία (www.poetrysalzburg.com). Οι εκδότες του, Wolfgang Görtschacher και Andreas Schachermayr, εκδίδουν έργα στα αγγλικά ποιητών και ποιητριών χωρίς να επικεντρώνονται σε ποιητικά ρεύματα ή ποιητικές σχολές. Απλά επιλέγουν τα κατά την γνώμη τους καλύτερα ποιήματα. Εκείνα που ενέχουν τη μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ τους. Και το ίδιο γίνεται και με τις μεταφράσεις στα αγγλικά από ποιητές και ποιήτριες όλου του κόσμου. Έγραψα παραπάνω «ποιητική ανθολογία» αφού γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται, κατά την προσωπική γνώμη μου, σε κάθε τεύχος. Μπορούν ο αναγνώστης και η αναγνώστρια να διαβάσουν τα ποιήματα μεγάλων φωνών της παγκόσμιας ποίησης αλλά και ποιήματα μιας νέας γενιάς ποιητών/ποιητριών. Παραδείγματος χάριν, στο τελευταίο τεύχος, το 21, παρουσιάζουν ποιήματα της Rae Armantrout και της Alice Notley, που είναι δυο από τις μεγαλύτερες φωνές της ποίησης στα αγγλικά, και επίσης ποιήματα από πιο καινούριες φωνές που αρχίζουν επίσης να γίνονται γνωστές σε άλλες γλώσσες (όπως η ποίηση της Maureen Alsop στα ισπανικά). Στο χώρο που αφιερώνουν σε κάθε τεύχος στη μεταφραστική τέχνη, δημοσίευσαν, στο τελευταίο, ποιήματα της Chantal Maillard (πολύ σημαντική Ισπανίδα ποιήτρια, σε μετάφραση της Anamaría Crowe Serrano) μαζί με ποιήματα του Miguel Ángel Galindo (ένας εξαιρετικός ποιητής από τα Κανάρια Νησιά, που δυστυχώς δεν είναι σχεδόν καθόλου γνωστός έξω από τα νησιά, και συμμετέχει στο περιοδικό με ένα ποίημα σε δική μου μετάφραση στα αγγλικά, κάποια από τα ποιήματα του οποίου βγήκαν ήδη στο πρώτο μέρος της ανθολογίας της Άτης Σολέρτη) και του πολωνού ποιητή Gregor Wróblewski (ποιήματα που μετέφρασε στα αγγλικά ο Piotr Gwiazda). Για το δεύτερο μέρος της ανθολογίας που ετοιμάζει η Άτη Σολέρτη, αποφασίστηκε να συνεχίσει με την ιδέα της να μεταφράσει ποιήματα ποιητών και ποιητριών χωρίς καμία αισθητική σχέση μεταξύ τους. Γνωστοί και άγνωστοι, με πολλά βιβλία ήδη εκδοθέντα αλλά και ποιητές/ποιήτριες που τώρα αρχίζουν να εκδίδουν τις πρώτες τους συλλογές. Πιστεύω πως είναι μια πολύ καλή απόφαση, εφόσον μπορεί να βρει κανείς εξαιρετικά ποιήματα και στα πρώτα τους βιβλία. Αξίζει να σημειωθεί πως το πρώτο μέρος της ανθολογίας περιέχονται ποιήματα του Mario Manduca Gómez, που ακόμα δεν έχει εκδώσει ούτε το πρώτο του βιβλίο. Οι ανθολογίες νεων ποιητών/ποιητριών έχουν έναν καλό λόγο υπάρξεως μεν, αλλά δεν είναι καθόλου σωστό να μένει το έργο τους «κλεισμένο» σε τέτοιου είδους ανθολογίες μόνο δε. Η καταπληκτική ποίηση δεν ανήκει ούτε σε ιεραρχίες ούτε αφορά μόνο μεγάλες ηλικίες. Σε αυτό το τεύχος, μπορείτε να διαβάσετε ποιήματα από δέκα ποιητές/ποιήτριες από τα Κανάρια Νησιά και άλλα μέρη της Ισπανίας. Όπως λένε στα ελληνικά, καλή σας ανάγνωση! Μάριο Ντομίνγκεζ Πάρρα Μέρος Πρώτο Ραμίρο Ροσόν Μέσα http://cuadernodefulgores.blogspot.com/  Μονάχοι, περπατάμε στα βουνά […] Μονάχοι, περπατάμε στα βουνά ενός ακρωτηρίου του νησιού. Πατώντας τα μονοπάτια, διασταυρώνουμε τα αόρατα κατώφλια ενός βασιλείου μοναχικού. Πάνω στις νοτισμένες της νυχτερινής δροσιάς πλαγιές, όπου γεννιέται το χορτάρι, μαζεύουμε χαμομήλια και λεβάντες. Μυρώνοντας τα μακριά μαλλιά σου από το άρωμά τους, σε στέφω από λεπτεπίλεπτα κλαδιά. Περπατάς στο πλευρό μου, σαν ένα ουράνιο σημάδι. Κι ενώ καιγόμαστε ενωμένοι σε μια μόνη φλόγα διάφανη, σφαλίζουμε τα χείλη μας. Λέμε με βλέμματα αυτό που δεν θα πούμε ποτέ ενώ μιλάμε. Οι λέξεις μόλις που υπαινίσσονται την εσωτερική αναστάτωση που μας κινεί, την ακαταμάχητη που μας ενώνει δύναμη. Έχοντας λιώσει με του ήλιου την ανατολή, πίνουμε, αναπνέουμε την ομορφιά. Έχοντας μετατραπεί σε έμβιους αμφορείς όπου ωριμάζει ένα μυστηριώδες κρασί, τρίβουμε με τις άκρες των δαχτύλων τον αέρα των κορυφών. (Ανέκδοτο) Ένα απογυμνωμένο ιερό Κάτω από τα ψηλά νεφελώματα του απογεύματος, έρια ξηλωμένα στον ουρανό, ένας γλάρος μόνος γλιστράει σχεδιάζοντας, με τα φτερά του, έναν κύκλο αόρατο. Ο ωκεανός ήρεμος, μέσα κι έξω από τον μαύρο της παραλίας κυματοθραύστη, μεταμορφώνεται στο έδαφος ενός απογυμνωμένου ιερού, άδειου από τοίχους, άπειρου. Στο έδαφος καθρεφτίζονται οι γαλάζιες της στέγης αποχρώσεις, που διατηρείται μόνο στις κολώνες του κρυστάλλινου αέρα. Ο γλάρος γιορτάζει, στα ύψη, τους γάμους του ουρανού με τη γη, σχεδιάζοντας μιας συμμαχίας τη μορφή, εικόνα απ’ των συζύγων την ένωση. Εγώ κολυμπώ, κοιτάζοντάς τον σιωπηλός, σαν στο απογευματινό τοπίο να έβλεπα μονάχα τον αόρατό του κύκλο. (Ανέκδοτο) Κύριε (Φόρος τιμής στον Όκεγκεμ) Μια δέηση ύψωσα, τρεμάμενη κι ανθρώπινη, απ’ τις φωνές της χορωδίας στο άπειρο. Μια δέηση ευλάβειας αναβλύζει, όπως μια δόνηση, απ’ το βαθύ έδαφος. Ο Θεός στην αγκαλιά του υποδέχεται τη μουσική, στου σύμπαντος τη μητρική σιωπή. Όλοι οι κόσμοι σιωπούν, μόνο για να συνδιαλεχθεί ο άνθρωπος με την καταγωγή του. Τίποτα δεν ταράζει το γαλήνιο άκουσμά μου, τη σιωπηλή κατάπληξή μου. Οι αστραφτερές της νύχτας διαδόσεις διακόπτουν τα έκθαμβα αυτιά μου. Ξαφνικά, οι φωνές με σηκώνουν, με κύματα εναγκαλιζόμενα, απ’ τη γη, υψώνοντάς με στους ουράνιους κύκλους. Τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν, στην πτήση, την άυλη αρμονία των άστρων. (Ανέκδοτο) Ο Ραμίρο Ροσόν Μέσα [Ramiro Rosón Mesa] (Σάντα Κρούζ, Τενερίφη, 1989), σπουδάζει Νομική στο Πανεπιστήμιο της Λαγκούνα, έχει εκδώσει δύο θεατρικά έργα και μία ποιητική συλλογή και έχει ασχοληθεί επίσης με την προώθηση της λογοτεχνίας ως ραδιοφωνικός παραγωγός. Έχει συνεργαστεί με περιοδικά λόγου και τέχνης αλλά και σημαντικούς καλλιτέχνες. Κάρλος – Χαβιέρ Μοράλες http://www.carlosjaviermorales.com/  ΣΙΓΟΥΡΙΑ Ένας άνθρωπος ερωτευμένος μπορεί να μιλάει για τη ζωή, τους ανθρώπους να πείθει και να τους ενώνει στο σκοπό του. Ένας άνθρωπος ερωτευμένος είναι ένας κίνδυνος: μπορεί να καταλύει τείχη, μάνταλα, και τα φέρετρα ν’ ανοίγει. Μέσα στη σάρκα του την πιο βαθιά αξιοκαταφρόνητος να είναι μπορεί γιατί όλη του η τύχη βρίσκεται στο άλλο κορμί˙ μπορεί να μη γνωρίζει τίποτα, αλλά θα μιλάει για πράγματα εμφανή, γιατί αυτού του κόσμου το μεδούλι θα αγγίζει: τις πιο γόνιμες ζώνες του και τα πληγωμένα του μέλη, και παθιασμένος με τα χείλη του φιλάει όλες τις επιπτώσεις του λατρεμένου δέρματος, που είναι το ασφαλές του λιμάνι. Ένας άνθρωπος ερωτευμένος ποτέ δεν είναι ανόητος και όταν σφάλλει, κατευθείαν θα το διαπιστώσει: οι φράσεις του δεν εξαρτώνται απ’ την υπερηφάνεια, αλλά απ’ την υπακοή στο ρυθμό που το στήθος από το οποίο τρώει του σφραγίζει, κι όταν έχει καταβροχθίσει πιο πέρα απ’ το δίκαιο, η δαγκωματιά του θα τον κάνει να επανορθώσει και να επιστρέψει τους καρπούς στο δέντρο της ζωής. Ένας άνθρωπος έτσι να μας κάνει κακό δεν μπορεί: με τις γραμμές του στόματος που αγαπά θα έχει εμμονή και νιώθει πως ο κορμός του βρίσκεται σε άλλη μέση και πως βαδίζει με ξένα πόδια ξέρει και ψηλαφίζει τη συνειδητοποίηση πως είναι ανολοκλήρωτος, πως είναι ένας άθλιος όταν σκέφτεται τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά αυτό να μας προσβάλλει ποτέ δεν θα μπορέσει: γιατί σε οποιοδήποτε άτομο καταφύγιο θα ζητήσει σαν να ήταν όλοι το μπράτσο που του λείπει. Εμείς είμαστε ελεύθεροι να του ανοίξουμε τις πόρτες μας: αν τίποτα δεν του ανοίξουμε, ευτυχισμένος θα πορευτεί στη φωτιά της σάρκας που χαϊδεύει χωρίς παύση για να τυλιχτεί γιατί δική του είναι. Ένας άνθρωπος ερωτευμένος είναι η σιγουριά πως φυλάει κάποιο μυστικό η ζωή που θα πρέπει να συλλάβουμε γρήγορα ή αργά. (Μαδρίτη σαν παραλήρημα, 1996) ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ Αν σκέφτεσαι πως σου ανοίγει αυτή η μουσική άλλων καιρών παράλληλων τις πόρτες, και πως ένα μπολερό, από μόνο του, μπορεί να ακυρώσει τη μνήμη σου την τόσο φειδωλή, μην το αμφισβητείς, έχε πίστη σ’ αυτή τη σπασμένη φωνή για μια αγάπη πιο σκληρή και πιο όμορφη από όλες τις αγάπες σου˙ άκου αυτό το τραγούδι που μόνο του μπορεί να σε ελευθερώσει από το παρελθόν και από το μέλλον το τόσο πια προβλέψιμο, που αηδία σου προκαλεί. Ξέχνα, ονειρέψου, άκου, μόνο άκου: άκου για πάντα αυτή τη σπασμένη φωνή από ένα παραλήρημα ωραίο κι αξιοζήλευτο που την αγάπη και την τιμωρία στέφει ένδοξο για τόσο που έχει αγαπηθεί. Μόνο άκου οι πιο απαγορευμένες πόρτες πώς ανοίγουνε για μια φτωχή καρδιά όπως η δική σου που επιτέλους, ν’ αναπνεύσει λαχταρά, άλλους αέρηδες˙ πώς διαγράφονται όλα αυτά που έζησε, όλα αυτά για να ζήσει: και είναι όλα μια ωδή, που βιώνεται την ίδια στιγμή που γιορτάζεται. Άκου, μόνο άκου καθόσον το τραγούδισμα διαρκεί. (Νέα Εποχή, 2007) ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ Για της φωνής τον τονισμό, για το ποίημα, είναι ανάγκη ο άνθρωπος σε ειρήνη με τον εαυτό του να βρεθεί: προς το μέλλον να κοιτάζει και να μη βλέπει τίποτα περισσότερο από έναν πλατύ δρόμο, με ομίχλη αν είναι δυνατόν. Πόσες φωνές τον επικαλούνται να ακούει και να καταλαβαίνει πως δεν είναι εύκολο να απαντήσει άμεσα. Το παρελθόν του να ξεχνάει εντελώς, γιατί δεν εξυπηρετεί η εμπειρία σε τίποτα. Να ξέρει πως η ήδη ακουσμένη μουσική ποτέ δεν θα ηχήσει όμοια με εκείνη τη νύχτα όπου όλα είναι πιθανά. Να καταλαβαίνει πως ο χρόνος δεν είναι γνωστός, πως δεν υπάρχει προθεσμία για να ολοκληρώσει το έργο του, και πως δεν υπάρχει έργο που διαρκεί για πάντα από μόνο του. Για της φωνής τον τονισμό, για το ποίημα, είναι ανάγκη να μην είναι μόνος ο άνθρωπος, να βρίσκει πάντα κάποιον ικανό να τον διορθώνει, ν’ αρχίσει νέα ζωή να του ζητά, να του απαιτεί τη ζωή ολοκληρωτικά. (Αυτή η αγάπη και αυτή η φωτιά, 2011) Ο Κάρλος Χαβιέρ Μοράλες [Carlos Javier Morales] (Σάντα Κρούζ, Τενερίφη, 1967), είναι διδάκτωρ Ισπανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης και καθηγητής ισπανικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Τενερίφη. Έχει εκδώσει 6 ποιητικές συλλογές και έχει ασχοληθεί με την κριτική σύγχρονης ισπανόφωνης ποίησης. Χοσέ Μαρία Καστριγιόν Σουάρεθ ΧΟΡΟΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ Είναι αργά πια, και το νερό δεν αγαπάει ούτε τα φώτα ούτε τη μουσική: ενάντια στο ίδιο τα διαλύει όπως στο ίδιο του το όνειρο. Οι γονείς μου αγκαλιάστηκαν για να χορέψουν. Εγώ δεν ονειρεύομαι ακόμη με τα σώματα αλλά αγαπάω τις φωνές: τη φωνή της μητέρας μου, τη φωνή μου, πάνω στο στήθος της τοποθετημένη. Χορεύουνε αγκαλιασμένοι, και φτάνουν των βημάτων τους οι άκρες μέχρι εδώ, όπου το νερό την τύφλωση αναπνέει. Από εκείνη τη νύχτα, τα αποθέματα της σιωπής. (Τα Παλιά πυρομαχικά, Εκδ. Idea, 2005) ΟΙ ΓΙΟΙ ΜΟΥ έπλυνα τα κορμιά τους σαν μια ακόμα τελειότητα της ζωής ήξερα τότε πως γυάλιζα την πέτρα όπου θα πέσει η σιωπή τους αλλά αυτοί ακόμα αγαπάνε στις μπανιέρες του ονείρου του πατέρα τους τα χέρια (Γραμμάρια, Εκδ. Trea, 2010) ΔΙΑΔΟΣΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑΣ Είμαστε δάνεια θερμότητας την προσαρμόζουμε στο στόμα ψάχνουμε την καλύτερη θέση του σώματός μας ανάμεσα στα σώματα ή κλείνουμε τα μάτια για να βρούμε (από αυτή την αδυναμία η σθεναρότητα του είδους μας) τη χλιαρή υγρασία κάτω απ’ τα βλέφαρα η προίκα των ζωντανών για τους νεκρούς η σφοδρότητα των νεκρών πάνω στους γιους τους κάθε μορφή προδοσίας επίσης η επιθυμία με τους χυμούς της η ρύθμιση των συζητήσεων το σούρουπο η μίανση των γλωσσών στα περάσματα του βουνού πάντα είναι θερμότητα το καταδιωκόμενο (Γραμμάρια, Εκδ. Trea, 2010) Ο Χοσέ Μαρία Καστριγιόν Σουάρεθ [José María Castrillón Suárez ] (Αβιλές, 1966), είναι διδάκτωρ Ισπανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Οβιέδο. Έχει εκδώσει 6 ποιητικές συλλογές και έχει βραβευτεί για το έργο του. Έχει συντονίσει και διευθύνει λογοτεχνικά περιοδικά, επίσης έχει επιμεληθεί μαζί με τον Τζόρντι Ντόθε μια μονογραφία για τον Αντόνιο Γαμονέδα. Χόρχε Ιγκνάθιο Πλάθα Κορράλ Ποιητική του καπιταλισμού Ξέρω πως ποτέ δεν θα πεις ελεφαντίαση Κανένα κακό ενδημικό ή συστημικό Πάντα θα βρίσκεις ενόχους ασυμμετρικούς Ένα ον διεστραμμένο ή μία κακή πράξη. Θα πεις πως μια ευρεία ομάδα από ακαδημαϊκούς Διαβεβαιώνει πως ο κόσμος βρίσκεται στο σασί Και πως όλα επιζητούν μια κάθαρση Κοινωνική. Γνωρίζουμε πια τα δικά σου καλλυντικά... Μάταια όλα με λέξεις τα αλείφεις Ξέρουμε πως οργώνεις, πως σκαλίζεις, Πως σπέρνεις τον καπνό με τον οποίο αλωνίζεις Τον νου του χωριού σου, ο οποίος διαρρηγνύει Το πεδίο σου ζευγμένο στο ζυγό της τοκογλυφίας σου, Παλιά ζύγια που σήμερα ονομάζεις υποθήκη. (Ανέκδοτο) Γαλάζια μάτια Περπατούσες. Βγήκες, περίπατο να κάνεις Σηκώνοντας στο πέρασμά σου αναταράξεις πραγμάτων που, νιώθοντας την άφιξή σου, Ήθελαν να τα είχες κοιτάξει. Αλλά η γαλάζια ακτίνα της ματιάς σου Πάνω στη θάλασσα έπεφτε, θάλασσα πάνω σε θάλασσα, Ατσάλι πάνω σε ατσάλι που στην ταλάντωση Ξεσχίζει τον αέρα όπως τα σπαθιά. Επέβαλες τον ουρανό σου πάνω στον ουρανό. Σκέπασες με τον ατλαντικό σου τον ατλαντικό. Το γαλάζιο σου έθετε τις ρίζες του σε όλα. Στο πέρασμά σου όλα σήκωναν την πτήση Μπροστά στης αστραπής σου την απότομη βροντή Που γαλάζιες ουλές στον ουρανό αθετεί. (Ανέκδοτο) Παρίσι Το Παρίσι είναι τα μπαλκόνια του χυτηρίου και τα λαξευμένα τμήματα Του λίθου, η μεγαλειώδης όψη και η ρυτίδωση Του νερού σε ταραχή και περιδίνηση που μεταφέρει ανήσυχο Ένα ανάθημα από πηλό στις γαλάζιες θάλασσες. Το Παρίσι είναι του πολέμου τα τύμπανα κι η σάλπιγγα, Είναι η εκκλησία του Χριστού και είναι του Άρη ο ναός, Όπου ανεγείρεται το σίδερο στα εσπερινά Πεδία μάχης σαν μια ξιφολόγχη. Το Παρίσι είναι του δρόμου οι φανοί, οι ιχθύες και οι άρτοι Και είναι το μπορντέλο της χλιδής όπου η πόρνη Ιστορία Με το Μουσείο ξαπλώνει, των τιτάνων το παιδί. Το Παρίσι είναι μια σκιά στρεβλωμένη κι απατηλή Που τονίζει συνοδευόμενη από λυπητερές κινήσεις της περασμένης δόξας του την παρηκμασμένη ωδή. (Ανέκδοτο) Ο Χόρχε Ιγκνάθιο Πλάθα Κορράλ [Jorge Ignacio Plaza Corral] (Κάντιθ, 1980), είναι πτυχιούχος Αραβικής Λογοτεχνίας, έχει διατελέσει Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Άργελ και συνεργάτης καθηγητής στο Ινστιτούτο Θερβάντες. Εργάζεται ως καθηγητής Αραβικών στην Επίσημη Σχολή Γλωσσών (Escuela Oficial de Idiomas). Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή και είναι συγγραφέας μιας ανέκδοτης νουβέλας κι ενός θεατρικού έργου. Χουλιέτα Βαλέρο ΚΥΡΙΑΚΗ. ΠΑΡΑΖΑΛΗ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ Αντελήφθη σαν ωκεανός όπου μπορούν να λάβουν χώρα μεγάλα κύματα και κοπάδια ψαριών πραγματικά πολύ μοναχικά. Το πράσινο το πιο υπερφυσικό θα τα χάσει όλα γιατί τελικά ο Ήλιος είναι αυτός που προστάζει. Η άσκηση της ελευθερίας δεν υπάρχει αλλά να προσποιηθεί θα πρέπει - ένα εύρημα που συχνά στην αγορά, στο μπάνιο συμβαίνει - . Το εφικτό είναι επομένως να χειρίζεται κανείς την ένταση ή το χρόνο που συμφωνούν στην έκθεση, στο σφουγγάρι, στην έβδομη δερμίδα. Η παραζάλη, τη συνείδηση γδύνει, για παράδειγμα και συμβαίνουν τέτοια πράγματα: Από το παράθυρό μου η πτήση της πρώτης γύρης επιτρέπει να επισπευθεί ο απρίλης και βλασταίνω στη φούστα ή στη δυστυχία εκείνης της γυναίκας που κουβαλάει κορίτσι, εφημερίδα, Κυριακή. Αργότερα ανεβαίνω στο τρένο που κάθε οδός προς το παρελθόν προτείνει και καταλήγω πως η κακοτυχία ήταν πάντα της αγάπης η υποτίμηση πίσω από την οποία μένει το πέρασμα στην τρυφερότητα, το κρυολόγημα, η με την απουσία της ζαρτιέρας τελείωση Αν δεν αντέχεται η ένταση τρία παραγγέλματα διασφαλίζουν το κλάδεμα μίας ζωής. Πολύ πιο διεγερτικό από το κατεργασμένο δέρμα, το ορατό ζευγάρωμα ή το φώλιασμα στη γραμματέα είναι η επίγνωση της θνητότητας και η επιζήτηση συντροφιάς Απ’ την πλευρά μου προτιμώ να διαπραγματεύομαι με το φως και συστήνω σαν νάρθηκα και στέγη την κομψότητα. Αλλά υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να βάλεις το γράμμα σ’ αυτό το έγκλημα. Σε μερικά πλάτη γεωγραφικά περιορίζονται στο να χορεύουν. Ο ΣΙΝΤΑΡΤΑ ΣΤΟ GOOGLE Η ιστορία του νεαρού πρίγκηπα που βγαίνει απ’ το παλάτι και ανακαλύπτει ξαφνικά την αρρώστια και το θάνατο, την απάτη. Όλα συνέβησαν τόσο ραγδαία... Η απογοήτευση, γοητευτική, όπως το σεξ. Και αναγκαία. Οφείλουμε να φάμε πολλά φρούτα και να κατανοήσουμε το Ισλάμ και η μέρα επίσης θα ευχόταν να έχει εικοσσιτέσσερις ώρες για εμάς. Αλλά υπάρχει, δεν ξέρω, ένα λάθος δομής˙ έξω και μέσα, ίσως. Το πιο σοβαρό από όλα το βλέμμα. Το πιο ευαίσθητο το δέρμα. Και υπάρχει μια μορφή ανίας υγιεινή, των ναρκωτικών η απουσία. Εδώ βραβεύουν της νιότης το τελείωμα με μια σοφίτα. Σήμερα είδα έναν πελαργό να φωλιάζει στη μύτη ενός υπέρμετρου γερανού και είδα τη διαγώνιο της ανάγκης ιχνογραφημένη από ένα λαγωνικό. Ποτέ δεν θα μάθω από τι δραπέτευε ο ένορκος τη σύγχυσή μου δεν θα λάβει υπ’ όψιν αλλά ναι τον τρόπο με τον οποίο εξηγώ την τάση, να καθηλώνω κόσμο. Σε εύθετο χρόνο κι ένα δωμάτιο περισσότερο ή λιγότερο άδειο, πολλοί από εμάς δεν απογοητεύουν. Αυτοί που έχουν παιδιά, σε καθαρές μορφές απελπισίας προσχωρούν. Αυτοί του Νοτίου ημισφαιρίου δεν έχουν προβλήματα με το αφηρημένο. Ναι για τους τυφώνες δυσπιστούν. ΜΩΡΟ Τι ένταση στο δέρμα φωτεινή τι επίκειται όλων γιατί θα συμβεί. Θαύμα, αλλά ανεπιτήδευτο, του καρπού σαν άκρη του κλαδιού. Ποιος θα μαρτυρούσε τέτοιες αρμοδιότητες απ’ το κλαδί: παραχώρηση χρώματος κίνηση, αέναη εγκαινίαση. Από αηδία ανακάτωση κι οι Δευτέρες, όλα είναι σύμβολο της ηδονής: η σιελλόροια χωρίς ασθενή, ο πόνος που καταλήγει όπου το δάκρυ χάνει υγρά. Η πείνα δεν μετριάζει σε καμία ζυγαριά, σε ηπείρους δυστυχείς. Όλα όσα πονούν φτάνουν για να μεγαλώσει. Επίσης της ομοιότητας φανέρωση και η μικρογραφία. Ομορφιά από αυτό που θα διαστρεβλώσει τη βρωμερή ζωή ή από το ποδαράκι στον μαραμένο στηθόδεσμο. Τι να σου πω˙ έχεις γεννηθεί. Μένει το ημερολόγιο Στο μπουμπούκι κούρνιαξε η αιωνιότητα. (Ποιήματα ανήκοντα στη Συγγραφή, 2010) Η Χουλιέτα Βαλέρο [Julieta Valero] (Μαδρίτη, 1971), είναι πτυχιούχος Ισπανικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές και δοκίμια κι έχει βραβευτεί σημαντικά για το έργο της. Συντονίζει το Ίδρυμα Κέντρο της Ποίησης José Hierro. Γιάισα Μαρτίνες http://www.tendencias21.net/literaria/  Ήρθε το τίποτα σώμα για να γίνει και, από το μάτι και της γλώσσας την άκρη να γίνει παραπάνω γη. Λευκό και ταπεινωμένο πάνω στα επτά άλογά του μνημονεύει τώρα – εκ νέου, το πρωινό που στον ιδρώτα στρέφεται και στο όνομα. Ξέρει ποιος είναι για τον καταμερισμό της δέσμης και τίποτα δεν μπορεί τον χρόνο να του αρνηθεί ούτε οι τεράστιοι ζαρωμένοι καγχασμοί του Σίγουρο είναι πως πάνω σε αυτόν που φτύνει τον ουρανό, πέφτει του τρόμου το σάλιο, αλλά εκείνο έσκυψε προτού προφέρει – δεν περιμένει να γίνει περισσότερο από το πεπρωμένο μόνο να συνδυαστεί με εκείνο μέσω της λέξης. Με κάποιο πλαστικό τρόπο τη γεωμετρία ξελογιάζει τη διυλίζει πάνω σε μια πορώδη πλάκα με γράμματα επισταμένως χαραγμένη, στο χέρι μπροστά από το κρύσταλλο αστράφτει Αργότερα παραδίνεται για το τίποτα, και απ’ το μάτι και της γλώσσας την άκρη (Από το βιβλίο Επτά-Οι σκύλοι του ουρανού, Εκδόσεις Leteo, 2010) Μύριζες σαν γριά του κάμπου και κατοικούσες κρυμμένη ένα χωριό από όμοια σπίτια. Εκείνη άρχισε να ανατρέχει στους άδειους δρόμους φωνάζοντάς σε Μάνα, αλλά δεν σε συνάντησε, γιατί φυλούσες τις κραυγές σε κουμπαράδες. Τώρα πλέκουμε μαλλιά στο χωριό σου και στη ζωή ανάμεσα * Ξεσκεπάστηκαν οι φωλιές, τελικά τα παιδιά σου θα μάθουν να ακούνε τις μάχες της σιωπής όπως έχεις υφάνει τις μοίρες καθώς ηρεμείς -από το δέρμα σου σχεδίασες τους δρόμους-. Τα βήματά μας τώρα πλησιάζουν στα μπαούλα σου το αυτί, εσύ σου γράφεις τις ρίζες στα χείλη, σου βγάζεις απ’ τα κόκαλα τη ζωή, και στο όνομά σου τεντώνεις αστέρια ενώπιον του κόσμου. Ξεγυμνώθηκαν οι κραυγές, η Γη γεμίζει από φωνές που φύλαξες   (Από το βιβλίο Η Λίλιθ αναμασά, Συλλογή Ζιγκουράτ, Ateneo Obrero της Χιχόν, 2002)   Η Γιάισα Μαρτίνες [Yaiza Martínez] (Λας Πάλμας ντε Γκραν Κανάρια, 1973), είναι πτυχιούχος Ισπανικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης. Έχει εκδώσει 5 ποιητικές συλλογές και μια νουβέλα. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε εκδόσεις σημαντικών πολιτισμικών φορέων. Είναι επίσης μεταφράστρια και αρχισυντάκτρια στο περιοδικό Επιστημών και Ανθρωπιστικών Επιστημών «Tendencias21». Αμίλκαρ Μαρτίν Πέρες ΝΕΟ 2012 (ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΗΣ ΠΥΡΙΤΙΔΑΣ) Θυμόμαστε πως το έτος εδώ και αιώνες άρχιζε την άνοιξη... αλλά ο ήλιος είναι κάθε φορά πιο χλωμός, γιατί τώρα το έτος αρχίζει το χειμώνα. Γιατί τέτοια ποσότητα βεγγαλικών κι αγίων βαρβάρων που κάνουν τα βουνά να μιλάνε με γλώσσεις δανεισμένες απ’ την πυρίτιδα; Για να υποκαταστήσουν τα ουράνια θαύματα που κάθε τέλος του χρόνου αναμένονται. Εκείνη η ευθυμία του φωτός υποδηλώνει μια νοσταλγία, που κάνει να ανεβαίνει μέχρι το ουράνιο στερέωμα εκείνη η γη, η σφιγμένη στον οδυρμό. Η έκρηξη είχε την αρχή της στου παραδείσου την καθυστέρηση. Ο ουρανός δεν έρχεται˙ ο χρόνος θριαμβεύει. Επομένως είναι σε δυσμένεια η αποστολική παραίσθηση: "Καὶ ἐγώ Ἰωάννης τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἰερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς" (Ἀποκάλυψις, XXI, 2). Γιατί κάθε τόπος είναι το κέντρο. Δε σιωπούν από το γέλιο οι Φυσικοί όταν τους ρωτά "που" άρχισε η καταγωγή; Κάθε έτος είναι το τέλος. Δεν το ένιωσε η καρδιά σου όταν φόρτωνες εκείνον τον απεσταλμένο από την διαιώνιση της διάρκειας, βάζοντας στον πύραυλο ευτυχία και θλίψη, χαιρετισμό κι αποχαιρετισμό; Και νιώθουμε το αρχαίο όπως το καθαρό διαχωρισμένο ή όπως τη δύναμη του διαφορετικού, ερχόμενοι για να είναι αυτοί οι ασύδοτοι καιροί ανακατεμένοι, και επίσης γιορτάζουμε εκείνη την περασμένη απλότητα σπέρνοντας ο ουρανός του προσώπου με εκείνες τις υδαρείς φωτιές που έρχονται από εκείνο το συμπυκνωμένο χθες που είναι η καρδιά. Δεν ξέρω πώς ούτε σε ποιόν λέω αυτό. Άρχισα να το λέω όταν πια είχε γίνει πιο έντιμο να το ξεχάσω.... λοιπόν αν το τριαντάφυλλο φτάνει αργά στο ραντεβού του με τη στάχτη, δεν είναι παρά γιατί ήδη η αργοπορία ήταν αμέτρητοι κόσμοι στους οποίους στάχτη και τριαντάφυλλο συνέπεσαν... η αργοπορία τους είναι μια ακόμα περίπτωση, η λιγότερο σημαντική από μια σύμπτωση άπειρη: Αλλά τα μάτια αντέχουν μόνο την ελαφρότητα. Αχ, κι αυτές οι φωτιές, αυτές οι εκρήξεις, αυτοί οι αποχαιρετισμοί, αυτή η διάρκεια; Τι είναι εκτός από γιορτές του πιο ελαφρού μέρους στο οποίο η χρονοτριβή είναι συνάντηση, ο χρόνος είναι τέλος, η γιορτή είναι επιστροφή; Δεν θα αναπολούσε εκεί σε κυκλικά βήματα η πυρίτιδα μέσα στην οποία η ελαφρότητά της οφείλεται στον τραπεζίτη του ουρανού, αλλά το φως της λαμβάνεται απ’ την Καταγωγή που αναγγέλλει και κλαίει; Η βία του πολέμου είναι καμωμένη με πυκνή στάχτη απ’ τον παράδεισο. J.Q.   (Ανέκδοτο) ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ Μην καταστρέφεις την ησυχία σου: η ελπίδα και ο φόβος είναι δυο λιοντάρια γεννημένα την ίδια ώρα. Για τη μέρα, το έγκλημα˙ κατά τη διάρκεια της νύχτας, η συνείδηση: Η ηθική είναι το εμετικό που δίνεται στο κρεβάτι για να φτύσει το σώμα μας από το λήθαργο. Μην κάνεις μεγάλα πράγματα: οι μέρες είναι ένας χιτώνας που θα πρέπει να επιστρέψεις, και τα οστά σου μια έρημος ασβεστολιθική που η ψυχή σου να διασχίσει θα πρέπει. Οι πράξεις σου είναι οιμωγές που αφήνουν κουφό το μέλλον... Σε ακούς; Εγώ δεν με ακούω. Μίλα κάθε φορά με φωνή πιο χαμηλή, για να μη σε ακούς όταν πια δεν υπάρχεις. Η μνήμη... είναι ο στίχος με τον οποίο η φαντασία εξαπατά τη ματαιότητα. Τι θα ξέρεις εσύ από τα γόητρα του απρόσωπου άμα το μισό των παρόντων σου τα έχεις σκοτώσει κάτω από το οστέινο ουράνιο στερέωμά σου; Κοιμισμένος, μιαίνοντας τριαντάφυλλα ιεροπρεπή, βγαίνεις από του ασυνείδητου τη λίμνη, όπως διαλύει ένας πνιγμένος το σάβανό του από νερό για να χαράξει ο θάνατος στη λέξη τον τρόμο: Αυτός έχει γίνει τα πάντα, και τίποτα δεν αξίζει τον κόπο. Ήταν το άφωνο ψάρι που του δάγκωσε το όνομα: Ήταν η άμμος  που υποδέχτηκε τα λείψανά του και φυλάκιζε την επίσκεψη των παλιρροιών, και τον υφάλμυρο φοίνικα μες στον οποίο σκότωσαν τον ήλιο σαν φρούτο και νεκραναστημένος σαν σκιά... κι ακόμα την αιωνιότητα διατρυπά, μορφές επαιτώντας. Πλανήθηκες, αν πήρες το αύριο, για να μετρήσεις το ανάστημά σου. Το μήκος σου οφείλεις να το μετρήσεις το μεσημέρι όταν το φως είναι έντονο και η σκιά είναι εικασία. Μην κάνεις τίποτα. Η ανάμνηση είναι η πίστη πως το παρελθόν παραμένει. Δον Χοσέ Μαρία Κανένας.   (Ανέκδοτο) ΚΟΙΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ  Δεν υπάρχει κάτι που να είναι "λίγο ποιητικό", αφού αυτός ο κόσμος είναι ένα χάσμα και σ’ εκείνη τη σκοτεινιά ανάρμοστη η ποίηση εμφανίζεται. Η ποίηση πάντα είναι αρσενική γιατί ανατινάζει την ακάθαρτη παρθενικότητα του κόσμου. Αλλά θέλω να ξέρω: Γιατί ο Δάντης κι ο Βαγιέχο είναι αμφότεροι ποιητές; Με αγγίζει η βεβαιότητα πως ο Βαγιέχο κι ο Πεσσόα είχαν ήδη κυοφορηθεί στον Δάντη και στον Σαν Μπουεναβεντούρα. Δεν είναι η κουρασμένη πληρότητα της ρίζας του δύο όπου συνδιαλέγονται ο Σουίφτ και ο Σπινόζα, ο Καλντερόν και ο Μαλεμπράνς, ο Αισχύλος κι ο Σάμιουελ Μπέκετ, αυτό που με εξοργίζει με τόση ευτυχία: ο Βαγιέχο ήταν πάντα στην κρυπτοποίηση του αριθμού, και αναδείχθηκε όταν μπόρεσε να γίνει κατανοητός στο γράμμα. Ο χρόνος συμπίπτει με το αιώνιο, όταν το αίνιγμα επιλέγει, όπως ένα θηλυκό, την ερμηνεία του. Ο Πεσσόα, πριν ξοδευτούν χιλιετίες, δεν θα σημαίνει τίποτα....  Γι’ αυτό ο χρόνος είναι ήσυχος και δεν φυλλορροεί  ούτε για ένα λεπτό, γιατί εκείνο το τώρα από ξοδεμένα μέλλοντα έχει γίνει πάντα αυτό το τώρα από τους πολυδιαβασμένους Πεσσόες. Αν ένας ταξιδιώτης επισκεπτόταν το ρολόι του ουρανού κάθε εκατομμύριο χρόνια, θα πίστευε πως στα μεσοδιαστήματα της απουσίας του, η κίνηση είναι ησυχία, αφού το ουράνιο στερέωμα θα ήταν ένα ρολόι χαλασμένο που πάντα αποκαλύπτει την ίδια ώρα. Θα ροκανίσω τον τάφο της καρδιάς και θα γίνω ένα εδώ πάντα παραμένον... Ανατινάζοντας τη συμφωνία του τώρα και βάζοντας τον πάγο του πληγωμένου μου αίματος στον πόνο ενός ήλιου που είναι προφητεία. Η μελλοντική ζωή μου είναι ένα κοράκι που περιμένει την περασμένη ζωή μου. Τη δική μου εγώ δεν την έχω δει να ζει αφού κρύβει στην κρύα στάχτη το μόνιμο πρόσωπό μου. Καταραμένη ευχή, που τεντώνει τις πτυχές του άδειου κουστουμιού της μέρας και κάνει τη μνήμη να είναι το ΠΑΤΗΤΗΡΙ απ’ όπου πίνει η ψυχή. Κι εσύ επίσης πίνεις, κι ο ήλιος καίει στο πόσιμο ποτό σου..., αλλά ίσως η ζωή έσβησε εκείνο το λικέρ στο οποίο, με εχθρότητα από άκτιστο πτηνό, αποτέφρωνες εκείνον τον ορίζοντα που έδωσε πρόφαση σε τόσους θανάτους. Τώρα με έχουν φτάσει οι εγκυμονούσες απ’ τη δύση αναμνήσεις μου κι ανάποδα το είναι μου φοράω, κι ο ουρανός βλέπει τον εαυτό του καθισμένο στην άβυσσο του στήθους όπως η Δίκη του γυαλιού πάνω στο ενδόμυχο. Δεν θέλω περισσότερους γκρεμούς όπου απαγχονίζεται το ζώο του εγκεφάλου μου, προτιμώ το λεπτό τμήμα που πέφτει στη φτέρνα ενός κλαδεμένου αστεριού. Αλλά ο ουρανός είναι ένα ύφασμα απ’ όπου μάσκα τη στεγνή λογική σου κρεμάει, και προσποιείσαι αστέρια με τρείς χιλιάδες κινήσεις κοπιαστικές από μυς που ήδη έχεις χάσει. (Ανέκδοτο) Ο Αμίλκαρ Μαρτίν Πέρες [Amílcar Martín Pérez] (Σάντα Κρούζ, Τενερίφη, 1977), έχει σπουδάσει Φυσική και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Λαγκούνα και είναι μελετητής της καστελλανικής ποίησης του 17ου αιώνα καθώς και των κλασικών φιλοσόφων και επιστημόνων. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και ένα φιλοσοφικό -επιστημονικό δοκίμιο. Χουάν Μανουέλ Μαθίας http://diosas-nubes.blogspot.com.es/  ΓΡΑΦΕΙΟ  Στα σκοτάδια τις λέξεις να τις αγγίζεις πρέπει να ξέρεις με την ίδια πίστη με την οποία αγγίζεται ένα κορμί. Κάποιες φορές ο άνεμος της καρδιάς υπερβολικά τους φωνάζει για τη δική τους αδύναμη κατάσταση της λάσπης. Ο άνεμος της καρδιάς περνά και συγχύζει και παύουν τα χείλη νικημένα από το παρελθόν, παρατατικό όταν πάντα, όταν πάντα ήταν αργά κι ωστόσο κανείς δεν κατάφερνε να φορέσει ένα κολάρο κατευνασμού σε ορισμένα ρήματα μεταβατικά: «εγώ είχα», «εγώ ήθελα» «εγώ ήξερα ή μπορούσα»... κι ωστόσο ένα βιβλίο συνέχιζε με όλες του τις ορισμένες ώρες να σαπίζει, με όλη τη συσσωρευμένη και θλιμμένη οργή του, με όλη την απαρηγόρητη γραμματική του, πάντα ανοιχτό από την ίδια παγωνιά στο γραφείο στο οποίο ποτέ δεν κάθισες. Κάποιες φορές οι λέξεις είναι μονάχα δρόμοι τεντωμένοι που οδηγούν στον πυρετό, κι ο πυρετός δεν είναι παρά ένα μουτζουρωμένο από κίτρινο νοέμβρη κασκόλ στο λαιμό των παράξενων παιδιών. Και τη βροχή, μη ξεχνάμε τη βροχή, αγύριστη ηλακάτη κόσμων χωρίς ηθική διδαχή, και τόση γέρικη ιστορία στα κατώφλια κοιμισμένη, και τόση ιστορία αδέξια αποσπασμένη από τους καταλόγους των σπασμένων θεοτήτων, βρώμικων από την απουσία, τη βιολέτα και την κιμωλία. Αλλά είναι νύχτα τώρα, και οι λέξεις θα γυρίσουν να σκοτεινιάσουν όπως σκοτεινιάζει ένα κορμί, άμα οι πόλεις τα βλέφαρά τους κλείσουν από μακριά και μία άβυσσος λεπτή στα χέρια μας χυθεί. Γιατί ξέρουμε πως ανάμεσα σε σκιά και σκιά μπορεί να πέσει ένα δόγμα και δεν υπάρχει ένα ναι πιο εμφατικό από αυτό του αγγιγμένου δέρματός σου, ακριβής σκόπελος, όπου οι αμφιβολίες, συνεχίζουν να σπάνε, η μία μετά την άλλη, τον στείρο του κυματισμό. Και τη μετατόπισή του. Δεν υπάρχει άλλη επιστήμη πιο σαφής και χωρίς σίγαση από τα χέρια που ακούνε και την καρδιά που αγγίζει. Το σκοτάδι θεμελιώνει την αυστηρή του υπαγόρευση: πως όλα μπορεί να είναι οποιοδήποτε πράγμα εκτός απ’ το κορμί σου άμα να φτάνει ξέρει κάποιος από τον πιο σύντομο δρόμο, από αυτόν που πάει απ’ την αλβαργκονθάλες στη μελαγχολία ή στο σύννεφο περνώντας απ’ τη λήθη, την πισίνα, την κίρκη, τη βερενίκη, τον βοριά .                  Κοίτα. Έχουμε φτάσει από πολύ μακριά στο πιο δύσκολο μέρος της σύνταξης. Έχουμε ανοίξει τις πιο παράξενες πόρτες και είδαμε πως πια δεν θα υπήρχε κανείς παρά η άχρηστη τράπουλα του χαρτοπαίκτη, τα ρέστα κάποιας δευτέρας καταδικασμένης, ένα μισοτελειωμένο πανηγύρι και ένα σάπιο από αβεβαιότητα και φόβο τσαμπί. Όλα ήταν, τελικά, στα δικά μας χέρια. Εσύ επινοούσες λέξεις όταν κάποιος έσβηνε τις μέρες κι εγώ συνέχιζα να τις περιμαζεύω για να κατανοήσω γιατί ένα σπίτι σχεδιάζεται μονάχα με τα χέρια ενός παιδιού κι όχι ενός αρχιτέκτονα, γιατί ένα σπίτι ποτέ δεν διαρκεί για πάντα, γιατί ο χρόνος κι ο τρόπος και τα άτομα, και κανείς δεν επινόησε έναν παράδεισο για τα σπασμένα παιχνίδια και τις ορφανές από ρίμα μετοχές. Κοίτα. Έχω φέρει τις λέξεις που επινόησες στα σκοτάδια, φυλαγμένες μέσα στην ίδια τους τη σκοτεινιά. Όλες είναι εδώ, δεν λείπει καμιά, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που στην απλή εντριβή πονάνε απ’ το αλάτι και τη θάλασσα τη μακρινή ή εκείνες, τις πιο ανυπεράσπιστες, που άμα τις χαϊδεύεις υπερβολικά μπορούνε με ένα δάκρυ ή μ’ έναν άγγελο να μπερδευτούνε εύκολα. Πάμε να παίξουμε τις αλυσοδεμένες λέξεις. Αλλά με την ευχαρίστηση που αντιλαμβάνονται μονάχα αυτοί που παίζουνε στα σοβαρά. Ναι. Στα σοβαρά. Παρακαλώ. Είναι διασκεδαστικό. Πάμε να τις τοποθετήσουμε τη μία μετά την άλλη, με του καπρίτσιου την πίστη, με την αφή που τους δρόμους επινοεί. Τη μία μετά την άλλη, θα τις διασώσουμε απ’ την αργή τους των πιθανοτήτων αγωνία, θα φέρουμε σ’αυτές ένα σπιτικό, ένα σύστημα ριζικό, και έναν ενεστώτα παρατατικό για πάντα, τη μία μετά την άλλη, πρός της μέρας το φως. (Από το βιβλίο Μετάβαση, DVD Ediciones, 2011) ΑΤΤΙΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ Ο Αύλος Γέλλιος, ρωμαίος μαθητής, τις Αθηναϊκές νύχτες γράφει στα λατινικά. Γράφει ένα βιβλίο άπειρο, παράλογο, που εγώ ποτέ δεν θα τελειώσω να διαβάζω. Και τα λατινικά του είναι τόσο επίπεδα, τόσο εγκαταλελειμμένα σαν τον χειμώνα που ποιμαίνει αστέρια στον άδειο δρόμο κάτω απ’ το παράθυρό του. Φαντάζομαι το παράθυρο, στενό, ασφυκτικό, και το νωχελικό βλέμμα του μαθητή, ανακρίνοντας τη νύχτα των ελλήνων˙ και το λερωμένο τραπέζι όπου πολλαπλασιάζεται το σάλευμα των χαρτιών του, η μπαγιάτικη μυρωδιά της μελάνης, τα πειθαρχημένα αυλάκια της μοναξιάς του. Και τα λατινικά που επιστρέφουν κάθε νύχτα για να ανοίξουν τα απότομα χείλη τους, με την προφορά τους του αρότρου και του θολού αίματος: εκείνα τα βαθύφωνα λατινικά που εμφανίζονται σαν μια χειρονομία ξένη πάντα και μετατοπισμένη, ένας κουφός παλμός, ο υπαινιγμός ενός φιλιού σε λάθος χρόνο μέσα στην πιο ψυχρή σιωπή της αττικής νύχτας, παράξενη σιωπή που δίνεται μονάχα μέχρις ότου οι έλληνες να γίνουν ικανοί να εγκαταλείψουν τους δικούς τους δρόμους. Γιατί η Αθήνα χωρίς έλληνες δεν είναι παρά μια βιτρίνα από πέτρα, ένα πικρό τσαμπί από κίονες και προγόνους, ένας λαβύρινθος που περιστρέφεται και περιστρέφεται με τον νεαρό Αύλο Γέλλιο στο κέντρο του, ανίκανο πάντα να κοιμηθεί, από παραδοξότητα οριστικό ασθενή, που γράφει στα λατινικά όλα όσα μαθαίνει ή έχει μάθει ή πίστεψε πως έμαθε από τους έλληνες˙ και ξετυλίγει τις πιο αλλόκοτες της γνώσης διαδρομές. Ίσως ο Αύλος Γέλλιος να είχε ήδη υποψιαστεί πως η γνώση είναι στα πλευρά μία ενόχληση, επανερχόμενη σε ορισμένες ώρες της αυγής. Ένα πεισματικό σκουλήκι που σκαλίζει τη συνείδηση όταν όλα συγκλίνουν σε κάτι που μοιάζει με μια σιγουριά. Και κάθε σημείο φωτός ή σκιάς στη φωτογραφία σου είναι μια ερώτηση ανάμεσα στις τόσες που ο Αύλος Γέλλιος κι εγώ διατυπώνουμε στην τύχη για να συνθέσουμε ένα όλο τελείως ακατανόητο. Ποιος αριθμός σπασμένων κνημών θα συνιστούσε το όνειρο του Πυθαγόρα; Ποιον διέσωζε απ’ τη λήθη ο Θερβάντες όταν με το χέρι που δεν είχε αυνανιζόταν; Πόσα χελιδόνια μπορεί ο χειμώνας να αποδεχτεί χωρίς να έρθει παρακάτω; Ποιος θυμάται πια τον Αύλο Γέλλιο, τον ρωμαίο μαθητή; Ίσως, ίσως αυτός έχει πια καταλάβει πως το σύμπαν είναι μια συναισθηματική κατασκευή. Και η αγάπη, όπως ήθελε η Σαπφώ, εγείρεται με τη δύναμη της θέλησης της μέλισσας. Εγώ δεν αγαπώ την Αθήνα, αλλά η Αθήνα υπάρχει επειδή ο Αύλος Γέλλιος κάθε νύχτα σε αγρυπνία παραμένει, κάθε νύχτα υποστηρίζοντας την ορμητική του αγάπη για την πολιτεία που δεν τον ακούει. Η Αθήνα υπάρχει επειδή ο Αύλος Γέλλιος στην Αθήνα μαθητεύει με μια προσκόλληση γειτονική σχεδόν με το παραλήρημα. Όχι, εγώ δεν αγαπώ την Αθήνα, αλλά ο Αύλος Γέλλιος στη βασανισμένη του ευρυμάθεια ξύπνιο με διατηρεί, σ’ αυτή την αϋπνία την τρομερά παγανιστική, και δεν με αφήνει να κοιμηθώ, και δεν με αφήνει να σε ξεχάσω, και μου περιπλέκει τα βλέφαρα στα χαρτιά του κάτω από τη λακωνική σαφήνεια της απουσίας σου. (Ανέκδοτο) ΑΣΜΑΤΙΚΟ Αυτές οι αργές λέξεις κάτι έχουν από αργό ήλιο που τα απογεύματα τα τελευταία του σεπτέμβρη διαλύεται στο ασήμι. Είναι το πορφυρό μυστήριο του οίνου που σαν ένα παιδί ξαναγεννιέται στο πατητήρι με θορυβώδη φωνή και μάτια ηλικιωμένου. Αυτές οι λέξεις έρχονται στα χείλη όπως στην άκρη μιας πισίνας η σελήνη συναισθηματική, αρχαία, αυστηρή και ευγενής. Είναι η βρεγμένη γη, ο αγνός άνεμος που πλέκει μάγια ανάμεσα στα πουρνάρια˙ ο χάλυβας μετριασμένος από θάρρος˙ ο βασιλιάς και ο επαίτης, που, στη μεγάλη ώρα, ξέρουν να βλέπουν μέσα τους σαν ένας καθρέφτης του αιώνιου ανθρώπου που στη σιωπή πεθαίνει. Και είναι η ακρόπολη, και είναι το μάρμαρο που διατηρεί μάχες και καταδίκες, απ’ τη φαυλότητα των ημερών πάντα ασφαλείς. Αυτές οι αργές λέξεις είναι οι γονείς που μας κληροδότησαν ναούς, παλιά ενδύματα και μια ιστορία διδαγμένη στις σοφίτες. Κι είναι τα σύννεφα επίσης χωρίς ιστορία που οικοδομεί την έρημο μες στην αδυναμία όπου μονάχα η πίστη κρατά σε αναμονή το μετάξι, με το βάρος του θανάτου. Πιο πέρα από τις άγονες γραμματικές, πιο πέρα από τα ψυχρά ράφια, πιο πέρα από των χρόνων τα φύλλα, και πιο πέρα από τη λογοτεχνία, αυτές οι αργές λέξεις είναι το δικό μου αίμα, και καίνε σ’ αυτές μέσα πολλές ζωές μαζί, πολλά μάτια που κοιτάζουν εκ του χρόνου, άμα τις κάνω απ’ τις αβύσσους τους να γυρίσουν στο αυτί για να σου μιλήσουν. Αυτές οι λέξεις είναι το σώμα μου που θρύψαλα απ’ την άμμο έχει γίνει, η καρδιά μου από την τρικυμία μεταφερμένη, η ψυχή μου μέσα στο κοχύλι μαζεμένη. (Από το βιβλίο Άσματα και φυλακές, Isla de Siltolá 2011) Ο Χουάν Μανουέλ Μαθίας [Juan Manuel Macías] (Καρταγένα, 1970), είναι φιλόλογος, ελληνιστής και μεταφραστής. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά που σχετίζονται με τα κλασικά γράμματα, με άρθρα και μεταφράσεις ελληνικής ποίησης. Ποιήματά του και άρθρα του λογοτεχνικής κριτικής έχουν δημοσιευτεί σε αρκετά περιοδικά ποίησης. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές καθώς επίσης σε μετάφραση ποιήματα της Σαπφούς και την ποιητική συλλογή της Μαρίας Πολυδούρη με τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν».   Ντέμπορα Αντόν Σοριάνο http://cuentagotas.wordpress.com/  Λιγότερο Αμελί, περισσότερο Κλαρίσα Νταλογουέι Πώς μισώ τις ερωτήσεις-υποβρύχιο. Πού πάει η μικρή μου αγαπημένη; Ο φόβος στο περίβλημα δεν κυριαρχεί. Καθώς, το μίσος πέφτει, πάντα πίσω απ’ την αυλαία της ψυχανάλυσης. Έλα εσύ, και φέρε τα κόλπα σου, πουτάνας γιε. Διάλεξε για δόλωμα το σάλιο με χέρια σαν φωτογραφικές μηχανές. Με κάνεις να μετράω την απόσταση σε σκαμνιά. Με κάνεις εχθρό απέναντι στο ίδιο μου το γράμμα. Βιογράφησέ με. Είσαι η έμπνευση αυτής της μηχανής από σάρκα. (Από το Λιγότερο Αμελί, περισσότερο Κλαρίσα Νταλογουέι) Πεντακόσια χρόνια πίνοντας απ’ την ίδια πηγή και δε συνέβη σε κανένα να γεμίσει την κανάτα με άλλο καταραμένο πράγμα: μουσική του ασανσέρ, τριαντάφυλλα και κουκούλια οι ρυτίδες των χειλιών της Παρθένου Μαρίας περιέχουν ένα μήνυμα που ρέει απ’ τις καρδιές σαν ποτάμια old fashioned ανθρώπων και στίχους του e e cummings Collige virgo rosas μάζεψέ τα κάνε μ’ εκείνα μια ζώνη βγες στο δρόμο κάπνισέ τα αν είναι απαραίτητο χόρεψα με έναν άνδρα που παρακαλά στις εκκλησιές και φοράω ένα φόρεμα φτιαγμένο από τσάντες ζαχαρίνης ένιωσα τα τριχοειδή αγγεία της μύτης σπασμένα τον εγκέφαλο λίγο ή καθόλου οξυγονωμένο ένα παραθυρόφυλλο γεμάτο τρύπες τσουρουφλίστηκα με τον ήλιο της συμφοράς περιμένοντας μερικά πλοκάμια που υπάρχουν μόνο στα βιντεοπαιχνίδια του Lucas Arts επίσης ικέτεψα τον Babaji με τα μάτια στυλωμένα στη ραφιέρα του δικού μου δωματίου και πέρασα με ένα δερμάτινο μπουφάν επιθυμώντας να κλωτσήσω τους κάδους με την απελπισία του πράσινου σταυρού του φαρμακείου τραγούδησα παραλυμένη απ’ τον τρόμο θέλωντας να είμαι ο Roy Orbison με το λαιμό σφήκες γεμάτο όλα για να καταλήξω καταβροχθισμένη από κάτι κι απ’ τη ζωή πιο μεγάλο αφού είχε εξαλειφθεί το φως ο χρόνος το ύστατο φυσσίγιο (Από Το κουτί των μπισκότων) I Φοράμε το κοστούμι και βγαίνουμε στον κόσμο: το κοστούμι των ατόμων, ο κόσμος και τα καθήκοντά του, οι ουρές πέρα απ’ τον τάφο. Ένα μέρος εμετικό. Στριμώχνονται μαγδαληνές, ο ιδρώτας, κτήρια, άσφαλτος καναδική, φύση κρυφή. Ο κόσμος που ταλαιπωρείται, αγωνίζεται για τη βροχή. Η βούληση η αστική, αυτός ο άταφος σταυρός, η κενή δειλία, βρώμικα του χθες ποτήρια. Η ζωή είναι σαν ένα κοστούμι: άμα τεράστιο δεν μας έρχεται φοβόμαστε μήπως μας το λερώσουν, μήπως μας σκίσουν την πλάτη. Το φοράμε, προσαρμοσμένος κανένας δε μένει. Δεν έχει σημασία τι αναμένεται. Πάντα στο ίδιο ράφι δύο επιλογές συναγωνίζονται για ένα όνειρο χρυσωμένο: ένα ταξίδι πρώτης τάξης στον παράδεισο τον κλεμμένο. (Από το Ασυμφωνίες στο εργοστάσιο κλωνοποίησης) Η Ντέμπορα Αντόν Σοριάνο [Deborah Antón Soriano] (Αλικάντε, 1986), μεγάλωσε στην Έλτσε, σπούδασε Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις στη Μαδρίτη και Ισπανική Γλώσσα και Λογοτεχνία. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο και μία ποιητική συλλογή, ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και κάποια από αυτά έχουν βραβευτεί. Μάρτα Αγκούδο Ραμίρεθ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ 28010 1. Λέγομαι Μάρτα. Με λένε Μάρτα. Βαφτίστηκα σε σκηνικά χωρίς ιδιοκτήτη ώσπου τα μάτια μου, λίγο λίγο, διεστάλησαν σε μυθοπλασίες. 5. …κάτω απ’ τον πάγο που λιώνει. Πύραυλος αγωνίας στον οποίο πνίγεσαι πίσω από παράθυρα που δεν σταματούν να τροποποιούν. Σήμερα είσαι πληγωμένη, χτες αστραφτερή, και αύριο, ποιος ξέρει αν αύριο θα έρθω με πουλιά ετοιμοθάνατα. Σπείρε σιωπές και θα θερίσεις μοναξιές, λέει ο χιουμορίστας. Θα πρέπει να πάψω για να ξαναρχίσω, να τρίψω τα χέρια μου για να εξαφανιστούν τα δακτυλικά αποτυπώματα και, στην ανοιχτή κλίση της παλάμης, θα μπορέσω να σπείρω τα φωνήεντα μιας αυθεντικής γλώσσας. 6. “Α” απ’ την κατασκευή,  “ι” από την υπερηφάνεια, “ε” από την έναρξη”, το περίφημο  “υ” των αδύναμων μητέρων και ένα “ο” που δεν κατορθώνει να αποχαιρετά. Γι’ αυτό σε όλο αυτό που απορρίπτω πάλλεται η στάση μου˙ και ανάμεσα σ’ αυτό που ήμουν και δεν ήμουν, οι απογοητεύσεις μου˙ και ανάμεσα σε αυτό που είμαι και θα γίνω, ένα σμήνος από ρήματα. Συλλαβίζω με σκοπό να με ξαναρχίσω: μι, άλφα, ρο, ταυ, άλφα˙ και όλο συνεχίζεται ομοίως: υπάκουο, ναυαγώντας... 9. Ανοίγω το γραμματοκιβώτιο και παρατηρώ τις γραφίδες “ρ”, “α”, “τ”, “μ”, “α” στην προβλεφθείσα σειρά, με τέτοιο τρόπο που ο ταχυδρόμος ταυτοποιεί με ταχύτητα τα γράμματα και καταφέρνει με την εργασία του να μεταφέρει μηνύματα, μπουκάλια για ναυαγούς που έχουν ήδη βρεθεί. Ξέρει πως το κάπα και το ου πάντα θα ακούγονται “κου”. Με θαυμάζει η ψυχραιμία του την ώρα της αποκρυπτογράφησης ήχων που έχουν μετατραπεί σε λογαριασμούς νερού, η αποδοχή μιας κόρης στο στρατό ή φυλλάδια για μαστορέματα για ανθρώπους που δραπετεύουν από τα σπίτια τους χωρίς να βγαίνουν απ’ αυτά. (από την ενότητα “Φωνητική”)       1. Η σύνταξη, η κληρονομιά, παραλλαγές του χρόνου... Κληρονομείται η νοητική κατασκευή αυτού που ακούγεται; Προς τα πού, λοιπόν, ιχνογραφείται η φυγή; 7. Για τον τηλεφωνικό κατάλογο. Όνομα, οδός, νούμερο. Πρώτο επώνυμο κι εκεί είμαι, με τη γυναίκα που καθαρίζει το φύλο των φαλαινών, ο ηλικιωμένος που ψάχνει ανάμεσα στα ούλα μνήμες αποσπασματικές ή ο γιατρός που κοιμάται με τη μετάσταση όλων των ασθενών του. Κι άλλα στοιχεία: δεύτερο επώνυμο, και το περιθώριο αποσαφηνίζεται, η πυξίδα μεγαλώνει. Υποθέτω λοιπόν το προφανές: στις περισσότερες πληροφορίες, μεγαλύτερη η σύγχυση. (από την ενότητα “Σύνταξη”) 3.  Η γεωγραφία του απόντος ή η λεκάνη της παράλειψης. Πείσμα με άδεια καρέκλα. 6. Ο κόσμος και το εγώ, αρχή και τέλος, ο απίθανος συντονισμός ανάμεσα στο χρόνο και στις φλέβες. Σε κάθε δευτερόλεπτο τα εκατοστά επιβάλλονται και η ηλικία συγκαλεί τις δικαιολογίες. Η μητέρα και ο όγκος της γλώσσας. Η μεγαλειώδης, η μεγάλη και πιο μεγάλη ρήξη. (από την ενότητα “Γεωγραφία”) Η Μάρτα Αγκούδο Ραμίρεθ [Marta Agudo Ramírez] (Μαδρίτη, 1971), είναι ποιήτρια και κριτικός λογοτεχνίας. Είναι πτυχιούχος Ισπανικής Λογοτεχνίας και κάτοχος διδακτορικού διπλώματος. Είναι καθηγήτρια ποίησης στη σχολή λογοτεχνικής δημιουργίας «Hotel Kafka». Έχει συνεργαστεί με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά με άρθρα, συνεντεύξεις και λογοτεχνικές κριτικές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, έχει μεταφράσει καταλανική ποίηση και ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες. Η ίδια είναι εκδότης λογοτεχνικών ανθολογιών καθώς επίσης και σύμβουλος έκδοσης του λογοτεχνικού περιοδικού «Nayagua», που εκδίδει το Ίδρυμα José Hierro.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

CLASIC SPANISH AUTHORS BAROJA,SERNA ect

http://www.britsos.gr/admin/uploads/lorca%20007.pdf

PIO BAROJA MEDITATIONS-PROGIDIS PUBL.

http://www.ppozidis.gr/Pio-Baroja6.6.pdf

πποιΠοίηση ποιππποιηση είναι να πιστεύουμε πως θα μας πάρει τηλέφωνο αυτή που είδαμε

χτες σ’ ένα συνοικιακό σινεμά.

ΓΡΕΓΟΥΕΡΙΑΣ ΡΑΜΟΝ ΓΟΜΕΖ ΔΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ...

Καλό πιάνο είναι αυτό που αργεί ένα τέταρτο της ώρας να χάσει την

αντήχηση της τελευταίας του νότας.

Στον κύκνο ενώνονται ο άγγελος και το ερπετό.

Όταν η γυναίκα ζητάει φρουτοσαλάτα για δύο, βελτιώνει το προπατορικό αμάρτημα.

Οι γλάροι είναι το υστερόγραφο του πλοίου.

Είχε ένα τουφέκι τόσο τέλειο στη θήκη του, που έμοιαζε βιολί κυνηγίου.

Υπάρχουν στεναγμοί που φέρνουν σ’ επικοινωνία τη ζωή με το θάνατο.

Ο σαλίγκαρος κάνει γιαπωνέζικο χτένισμα.

Ερείπια: μεσημεριανός ύπνος από κολόνες και κιονόκρανα.

Η ζέβρα είναι ένα καπρίτσιο του Δημιουργού.

Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι όλα ΤΑ προβατα ιδια.

Ο γάιδαρος όλα τα ζυγίζει στη ζυγαριά των αφτιών του.

************

Ο ροδώνας περιμένει πάντα τον ποιητή, αλλά ο ποιητής δεν πάει.

************

Ο τοπιογράφος δεν έπρεπε να υπογράψει τα τοπία του, αφού ούτε ο Θεός

τα υπέγραψε.

************

Πρέπει να προσθέσουμε στις Μούσες άλλη μία, τη Ραδιόνα, τη Μούσα των κυμάτων.

************

Το νερό δεν έχει μνήμη: γι' αυτό είναι τόσο καθαρό

http://www.ppozidis.gr/Pio-Baroja6.6.pdf
Το Καφέ Χιχόν (Gran Cafe Gijόn) είναι ένα από τα πιο διάσημα φιλολογικά και καλλιτεχνικά στέκια της Μαδρίτης, γνωστό ως τόπος συνάντησης διανοουμένων. Βρίσκεται στο κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας, στην περίφημη "promenade" της Πασέο δε Ρεκολέτος (Paseo de Recoletos) αριθ. 31.
Το εσωτερικό του είναι εντυπωσιακό με τις σιδερένιες κολόνες, τα ασπρόμαυρα μαρμάρινα τραπέζια και πλακόστρωτα δάπεδά του.

ΙΣΤΟΡΙΑ [ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ]

Το "Καφέ Χιχόν" ιδρύθηκε το 1888 από τον Αστουριανό Don Gumersindo Gomez, που καταγόταν από την πόλη Χιχόν (Gijόn) στην περιφέρεια Αστούριας της βορειοδυτικής Ισπανίας. Το 1913, το "καφέ" πουλήθηκε με τον όρο να συνεχίσει να λειτουργεί ως "Μέγα Καφέ της Χιχόν" (Gran Cafe de Gijόn) και με το ίδιο όνομα, της ισπανικής πόλης Χιχόν (Gijόn).
Οι μεγάλες δόξες του "Καφέ Χιχόν" ξεκινούν από το τέλος του 19ου αιώνα και φθάνουν ως τις αρχές της δεκαετίας του 1930, μια περίοδος που είναι γνωστή ως "Μποέμικη Μαδριλένικη Περίοδος". Στο διάστημα αυτό, συγγραφείς και καλλιτέχνες που σύχναζαν εδώ διατηρούσαν ζωντανή την παράδοση του θεσμού της "τερτούλια" (tertulia), όπου άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα συγκεντρώνονταν και συζητούσαν για πολιτική, τέχνη και λογοτεχνία ή και ταυρομαχίες.
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936 - 1939), το " Καφέ Χιχόν" συνέχισε να λειτουργεί, ως τόπος συνάθροισης των υποστηρικτών του Φράνκο. Από το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου και μέχρι σήμερα, το "Καφέ Χιχόν" απέκτησε και πάλι την παλιά δόξα του, ως εστία φιλολογικών και καλλιτεχνικών συναντήσεων της ισπανικής διανόησης.

ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΘΑΜΩΝΕΣ [ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ]

Μια πρώτη ομάδα συγγραφέων στα τέλη του 19ου αιώνα, που σύχναζαν στο "Καφέ Χιχόν", περιελάμβανε το Νικαραγουανό ποιητή Ρουμπέν Νταρίο και τον Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα. Μια δεύτερη γενιά συγγραφέων, που αποκαλούνταν "Γενιά του '98", περιελάμβανε τον Αθορίν (ψευδώνυμο του μυθιστοριογράφου Χοσέ Μαρτίνεθ Ρουίθ), τον Βάσκο συγγραφέα Πίο Μπαρόχα και τον ποιητή Αντόνιο Ματσάδο.
Ο πιο τακτικός όμως θαμώνας στο "Καφέ Χιχόν" ήταν ο διάσημος Ισπανός δραματουργός Ραμόν ντελ Βάλιε-Ινκλάν (Ramόn del Valle-Inclάn, 1869 - 1936), ένα ολόσωμο άγαλμα του οποίου έχει τοποθετηθεί λίγο πιο πέρα από το "Καφέ Χιχόν" στην Πασέο δε Ρεκολέτος.
Άλλοι τακτικοί θαμώνες του "Καφέ Χιχόν" ήταν ο μυθιστοριογράφος Μπενίτο Πέρεθ Γκάλντος και ο Καμίλο Χοσέ Θέλα, όπως και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο πιο διάσημος Ισπανός δραματουργός του 20ού αιώνα, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1936, λίγο μετά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια, στο "Καφέ Χιχόν" σύχναζαν επίσης ο συγγραφέας του "θεάτρου του παράλογου" Φερνάντο Αραμπάλ και ο σκηνοθέτης του κινηματογράφου Λουίς Μπουνιουέλ, καθώς και ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Έρνεστ Χεμινγουέι.

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA - GREGUERÍAS

Τετάρτη, 18 Ιουνίου 2008 17:17 Vicky Rouska

 

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

O Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα γεννήθηκε το 1888 στη Μαδρίτη και πέθανε το 1963 στο Μπουένος Άιρες. Συνέγραψε πάνω από 100 βιβλία: μυθιστορήματα, δοκίμια, βιογραφίες και θεατρικά. Όμως τον θυμόμαστε πρώτα απ’ όλα ως εφευρέτη του λογοτεχνικού είδους της γκρεγκερίας: μιας ευφάνταστης μείξης χιούμορ και μεταφοράς με την οποία ασχολήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, και όχι μόνο εκείνος. Δε θεωρούσε ότι αυτές οι σύντομες φράσεις αποτελούν αποφθέγματα, ωστόσο –κατά γενική ομολογία– ανήκουν στο χώρο της φιλοσοφίας.
Στα ελληνικά κυκλοφορεί ένα βιβλίο με γκρεγκερίες του ντε λα Σέρνα [Greguerías (επιλογή και μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης), Σμίλη, Αθήνα, 1995]. Εδώ έχω μια επιλογή από τις αγαπημένες μου γκρεγκερίες σε δική μου μετάφραση.

Το δοξάρι του βιολιού ράβει σαν βελόνα με κλωστή νότες και ψυχές, ψυχές και νότες.
Η κότα είναι η μόνη μαγείρισσα που ξέρει να φτιάξει με λίγο καλαμπόκι χωρίς αυγό, ένα αυγό χωρίς καλαμπόκι.

Τα χαϊκού είναι ποιητικά τηλεγραφήματα.

Οι φωτογραφικές μηχανές θα 'θελαν να 'ταν ακορντεόν, και τα ακορντεόν, φωτογραφικές μηχανές.

Οι λίμνες είναι οι νερολακκούβες που απέμειναν από τον Κατακλυσμό.

Τα παγκάκια είναι τα πενταγράμματα των αρχικών του Έρωτα.

Όταν ο μάγειρας κάνει πολύ αφρό στο χτύπημα, το μεγαλώνει ο σκούφος.

Η όπερα είναι η αλήθεια του ψέματος, και το σινεμά είναι το ψέμα της αλήθειας.

Υπάρχει μια στιγμή όπου ο αστρονόμος κάτω από το μεγάλο τηλεσκόπιο μετατρέπεται σε μικρόβιο του μικροσκοπίου της σελήνης, που πλησιάζει να τον παρατηρήσει.

Οι γλάροι γεννήθηκαν απ' τα μαντήλια που λένε αντίο στα λιμάνια.

Οι ζυγαριές δείχνουν δώδεκα ακριβώς.

Το πιο όμορφο στο γυαλί είναι όταν σπάει σε μορφή ιστού αράχνης.

Δεν πρέπει να καταφεύγουμε στην αυτοκτονία, γιατί αξίζει να ζούμε κι ας μην είναι παρά για να βλέπουμε να φτερουγίζουν οι μύγες.

Οι αναμνήσεις μαζεύουν όπως τα πουκάμισα.

Ο εγκέφαλος είναι ένα πακέτο με κουβαριασμένες ιδέες που κουβαλάμε στο κεφάλι.


Οι γυναίκες είναι δυο φορές Ιούδες όταν είναι προδότριες μεταξύ τους, γιατί δίνουν ένα φιλί σε κάθε μάγουλο στο θύμα .


Η μέρα που το ουράνιο τόξο ντυθεί πένθιμα θα είναι η μέρα της Κρίσης.


Το τηλέφωνο είναι το ξυπνητήρι των ξύπνιων.


Τα σύννεφα του απογεύματος καταφεύγουν στη δύση για να σφουγγίσουν το αίμα της και να πέσουν σαν χρησιμοποιημένα μπαμπάκια στον κουβά του άλλου ημισφαιρίου.


Ο πιανίστας ζεσταίνει τα πόδια του στα πετάλια.


Στο πιάνο με ουρά η μουσική υψώνει τη μαύρη και νυχτερινή φτερούγα της ως έκπτωτος άγγελος θέλοντας ν' ανέβει ξανά στον ουρανό.


Στο Γαλαξία συνωστίζεται η λαμπερή σκόνη που σήκωσαν στο δρόμο τους οι αστρικές άμαξες των μεγάλων μύθων.


Τα δάκρυα που χύνονται στους αποχαιρετισμούς πλοίων είναι πιο αλμυρά από τ' άλλα.


Η αιωνιότητα ζηλεύει το θνητό.


Ο αναγνώστης –όπως κι η γυναίκα– αγαπά περισσότερο αυτόν που την εξαπάτησε περισσότερο.


-Τα ψάρια κλαίνε;
-Τα ψάρια δε χρειάζεται να κλάψουν, γιατί η θάλασσα είναι μονάχα αλμυρό δάκρυ.


Η έρημος χτενίζεται με χτένι από άνεμο, η παραλία με χτένι από νερό.


Τα χελιδόνια βάζουν εισαγωγικά στον ουρανό.


Το τζάκι ήταν το εξομολογητήριο της καρδιάς των γυναικών, όμως τώρα, με τα καλοριφέρ, δεν εξομολογούνται ποτέ.

Συντάκτρια-μεταφράστρια: Βίκυ Ρούσκα
http://www.e-poema.eu/dokimio.php?id=54

BENITO PEREZ GALDOS
[[MIAU]]
ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ[ΕΠΙΣΗΣ]
Η ΟΠΟΙΑ ΣΑΤΙΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΥΚΕΩΝΑ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΠΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΤΥΠΟ ΣΑΝ ΑΝΤΙΗΡΩΑ
ΠΟΥ ΑΠΩΛΕΣΕ ΟΛΑ ΤΟΥ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ
Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΣΕΜΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗ-ΕΞ/ΑΙΤΙΑΣ
ΜΙΑΣ ΑΠΛΗΣ ΠΑΡΑΤΥΠΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΘΟΥΣ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΜΕ ΣΥΝΩΔΕΙΑ ΣΧΟΛΙΩΝ=

[["Μερικές φορές, καθώς κοιμόταν στο μέσον αυτών των ατυχημάτων, αλλά εκείνη τη νύχτα, η εξύψωση του εγκεφάλου του να πρήζεται στο σκοτάδι των ανισοτήτων στον τομέα της γης."

• Además, el narrador de Miau adopta distintos tonos y registros según la situación y el personaje del que se habla. Επιπλέον, ο αφηγητής παίρνει διαφορετικές αποχρώσεις Miau και αρχεία ανάλογα με την κατάσταση και το χαρακτήρα του μιλήσει.
• Se utiliza también el estilo libre indirecto (relato del narrador y opiniones del personaje). Χρησιμοποιείται επίσης έμμεσο ελεύθερο στυλ (ιστορία αφηγητή και τις απόψεις των χαρακτήρων).

“Temía que si no lo confiaba, se la escaparía a lo mejor con espontaneidad indiscreta ante sus padres, y esto le aterraba, porque sus padres se habrían de enfadar cuando tal supieran. "Φοβόμουν ότι αν δεν εμπιστεύεστε, είναι καλύτερα να αποφύγει ενοχλητικές αυθορμητισμό στους γονείς τους, και που τον τρομοκράτησε, επειδή οι ​​γονείς του θα θυμώσει όταν το ήξεραν. ¿A quién confesarlo? Ποιος ομολογήσει; ¿A Luis? Τι Luis; Era muy niño”. Ήταν πολύ νέος. "

• Se confunde la voz del narrador con la del autor varias veces. Συγχέει τη φωνή του αφηγητή με τον συγγραφέα αρκετές φορές.
• El narrador habla en primera persona en algunos momentos (“Quiero decir que”, “pues como iba diciendo”) Ο αφηγητής μιλάει σε πρώτο πρόσωπο κατά καιρούς ("εννοώ", "γιατί, όπως έλεγα")

DESCRIPCIONES: ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ:
Describir todo minuciosamente es una característica muy significativa del realismo y del naturalismo. Περιγράψτε λεπτομερώς όλα ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του ρεαλισμού και νατουραλισμού.

• Se describe a los personajes físicamente: Οι χαρακτήρες περιγράφονται φυσικά:

“Desapareció por la escalera abajo aquel hombre feísimo, de semblante extraño, por tener los ojos tan poco separados que parecían juntarse y ser uno solo cuando fijamente miraban. "Εξαφανίστηκε κάτω ο άνθρωπος σκάλες άσχημο, παράξενη όψη, έχοντας τα μάτια τόσο στενά διαστήματα που έμοιαζε να έρθουν μαζί και να είναι ένα όταν παρακολουθούν με προσήλωση. La nariz le salía de la frente, y después bajaba chafada y recta, esparranclando sus dos ventanillas en el nacimiento del labio superior, dilatado, tirante, [...], el cogote recio, el cuerpo corto e inclinado hacia adelante”. Μύτη του ήταν έξω από το μέτωπο, και στη συνέχεια πουρέ κάτω και ευθεία esparranclando δύο παράθυρα στη γέννηση του άνω χείλους, διευρυμένη, σφιχτό, σκληρό [...], το λαιμό, κοντό σώμα και κλίνει προς τα εμπρός. "

• Se describe a los personajes psicológicamente: Περιγράφει τους χαρακτήρες ψυχολογικά:

“No tenía hijos, y se encariñaba con todos los chicos de la vecindad, singularmente de Luisito, merecedor de lástima y mimos por su dulzura humilde, y más que esto por las hambres que en su casa pasaba, al decir de ella”. "Δεν είχε παιδιά, και λάτρης της όλα τα παιδιά στη γειτονιά, Λουιζίτο μοναδικά, αξίζει οίκτο και ταπεινή μίμους γλυκύτητα, και πάνω από αυτό για την πείνα από το να πας στο σπίτι, λέγοντας ότι".

• Se describen lugares, como iglesias, el Ministerio, las calles, la casa, las distintas habitaciones, el teatro, la taberna, el campo... Περιγράφει μέρη όπως εκκλησίες, το υπουργείο, δρόμο, σπίτι, διαφορετικά δωμάτια, το θέατρο, την ταβέρνα, το πεδίο ...

“En la alcoba de Milagros había un tocador del tiempo de vivan las caenas, una cómoda jubilada con los cuatro quintos de su cajonería, varios baúles y las dos camas. "Στην κρεβατοκάμαρα είχε ένα κομμό Milagros φορά από την πτώση ζουν μια άνετη συνταξιούχος με τα τέσσερα πέμπτα των συρταριών του, περισσότερους κορμούς και τα δύο κρεβάτια. En toda la casa, a excepción de la sala, que estaba puesta con relativa elegancia, se revelaba la escasez, el abandono y esa ruina lenta que resulta de no reparar lo que el tiempo desluce y estraga”. Σε όλο το σπίτι, εκτός από το δωμάτιο, το οποίο είχε καθοριστεί με σχετική κομψότητα, αποκάλυψε ελλείψεις, η παραμέληση και την αργή καταστροφή που απορρέει όχι από την επισκευή αυτό μειώνει το χρόνο και τον όλεθρο. "

• También se describen con mucho detalle objetos, ropa, etc. Περιγράφει επίσης με μεγάλη λεπτομέρεια τα αντικείμενα, ρούχα, κλπ..

“Las suntuosas cortinas, de color de amaranto, de seda riquísima, de esa seda que no se ve en ninguna parte. "Το πολυτελές κουρτίνες, αμάραντος χρώμα, πλούσια μετάξι, μετάξι που δεν είναι πουθενά. Todas las señoras que iban de visita habían de coger y palpar la incomparable tela, y frotarla entre los dedos para apreciar la clase”. Όλες οι κυρίες που πήγε να επισκεφτεί θα κατέχουν και να νιώσετε το μοναδικό πανί, και τρίψτε το ανάμεσα στα δάχτυλά σας για να δείτε την κατηγορία. "

“Vestía chaquetón degenerado, descendiente de un gabán de hombre, y un mandil largo de arpillera, prenda de cocina en todas partes”. "Φορούσε παλτό εκφυλιστεί απόγονος του παλτού ενός άνδρα και μια μακριά ποδιά λινάτσα, το μαγείρεμα ρούχα παντού."

Todas estas descripciones son muy detalladas y minuciosas, utilizando la mayoría de las veces comparaciones. Όλες αυτές οι περιγραφές είναι πολύ λεπτομερείς και εις βάθος, χρησιμοποιώντας περισσότερες από τις συγκρίσεις χρόνου. También se describen gestos y defectos de los personajes, todo ello para hacer de la novela algo todavía más realista. Επίσης, περιγράφει τις δράσεις και τα ελαττώματα του χαρακτήρα, όλους να κάνουν το μυθιστόρημα κάτι ακόμα πιο ρεαλιστική.

DIÁLOGOS: ΔΙΑΛΟΓΟΙ:
Los principales diálogos de la novela se dan entre: Abelarda y Víctor; Ramón y Pantoja; Ramón y Pura; Ramón y Víctor; Luisito y Dios. Ο κύριος διάλογο του μυθιστορήματος λαμβάνουν χώρα μεταξύ: Abelarda και Victor Pantoja, και Ramon, Ramon και Pura, Ραμόν και ο Βίκτωρ Λουιζίτο και τον Θεό.

• El diálogo entre Víctor y Abelarda se caracteriza por la manipulación verbal de Víctor, que además acapara todas las conversaciones con sus intervenciones interminables. Ο διάλογος μεταξύ Victor και Αβελάρδος χαρακτηρίζεται από λεκτική χειραγώγηση των Victor, η οποία θα περιλαμβάνει όλες τις συνομιλίες με τις ατελείωτες παρεμβάσεις τους. Ella apenas entiende lo que Víctor dice, y éste lo sabe. Καταλαβαίνει τι μόλις είπε ο Βίκτορ, και εκείνος το γνωρίζει.
• El de Ramón y Pantoja se caracteriza por ser monotemático: sólo hablan de política, y aunque sus ideas son contrarias no discuten acaloradamente, sólo muestran sus puntos de vista. Η Pantoja Ramon και χαρακτηρίζεται από single-minded: μόνο πολιτική συζήτηση, και αν και δεν είναι οι ιδέες τους συζήτησαν heatedly αντίθετα, δείχνουν μόνο τις απόψεις τους.
• La característica principal de las conversaciones entre Ramón y Pura es la agresividad verbal de ésta hacia Villaamil: le dice todo a la cara, le humilla, y éste se resigna. Το κύριο χαρακτηριστικό των συνομιλιών μεταξύ του Ramon και Pura είναι λεκτική επιθετικότητα του τελευταίου προς Villaamil: λέει όλα στο πρόσωπό του, τον ταπεινώνει, και παραιτήθηκε.

“- […] Con tantos remilgos, con tantos miramientos como tu tienes, con eso de llamarles a todos dignísimos […] lo único que consigues es que te tengan por un cualquiera. "- [...] Με όλη τη φασαρία, με τόσες πολλές διατρήσεις που έχετε, με ότι πιο άξια καλώντας τους όλους [...] όλα τα παίρνω είναι ότι πρέπει για κανέναν. Pues sí […], tu deberías ser ya director, como esa luz, y no lo eres por mandria, por apocado, porque no sirves para nada. Ναι [...], θα πρέπει να είναι και σκηνοθέτης, όπως το φως, και δεν είστε από το άνευ αξίας, για άτολμη, επειδή είναι καλό για το τίποτα. […] Eres inofensivo, no muerdes, ni siquiera ladras, y todos se ríen de ti […]. [...] Θα είναι αθώοι, δεν δαγκώνουν ή ακόμη και το φλοιό, και όλοι γελούν σε σας [...].
- Déjame en paz - murmuró Villaamil desalentado, sentándose en una silla y derrengándola.” - Αφήστε με ήσυχο - Villaamil αποθαρρύνονται μουρμούρισε, κάθεται σε μια καρέκλα και ανάπηρος ".

• Víctor y Ramón dialogan menos, pero sus conversaciones son importantes. Ramon Victor και λιγότερο τον διάλογο, αλλά οι συνομιλίες τους είναι σημαντικές. Ramón sabe que Víctor le quiere engatusar y no se deja. Ramon θέλει να ξέρει ότι ο Victor δεν θα πείσει και τα φύλλα. Al final los dos acaban furiosos. Τελικά τα δύο καταλήγουν θυμωμένος.
• Los diálogos de Luisito con “Dios”, se caracterizan sobre todo por el lenguaje coloquial de Dios, y por los temas que tratan, ya que realmente “Dios” es la imaginación del niño, y dice lo que él quiere oír. Οι διάλογοι Λουιζίτο με "το Θεό", το οποίο χαρακτηρίζεται κυρίως από την καθομιλουμένη του Θεού, και ασχολούνται με θέματα όπως πραγματικά «Θεός» είναι η φαντασία του παιδιού, και λέει αυτό που θέλει να ακούσει.

VARIEDAD DE REGISTROS: ΠΟΙΚΙΛΙΑ RECORDS:
Una característica del estilo de Galdós es su facilidad para imitar todas las variedades del habla: la de los niños, la coloquial, la vulgar, la grandilocuente que utiliza Víctor... Ένα χαρακτηριστικό του ύφους του Galdós είναι η ευκολία του να μιμηθεί όλα τα είδη του λόγου: τα παιδιά, η καθομιλουμένης, το χυδαίο, στομφώδης Victor τη χρήση ...
Cada personaje habla de una manera: Κάθε χαρακτήρας μιλάει με έναν τρόπο: Víctor confía en sí mismo y en el poder de su palabra; toma la iniciativa en La comunicación y reclama la atención y respuesta de sus interlocutores, actuando sobre ellos. Victor είναι σίγουροι για τον εαυτό του και στη δύναμη του λόγου του, παίρνει την πρωτοβουλία για την επικοινωνία και απαιτεί την προσοχή και ανταπόκριση από τους εταίρους τους, που ενεργούν πάνω τους. En esto coincide con Pura, los dos presentan el grado mayor de agresividad verbal , aunque su lenguaje es muy diferenciado: Σε αυτή συμπίπτει με Pura, τόσο στο παρόν όσο το μεγαλύτερο βαθμό της λεκτικής επίθεσης, αν και η γλώσσα τους είναι πολύ διαφοροποιημένο:
“[...] Corro desolado hacia un fin, al cual no llegaría si no fuera solo. "[...] Τρέχω έρημη στο τέλος της, η οποία όχι μόνο θα είναι όχι. Acompañado me quedaré a la mitad del camino. Accompanied'll διαμονή στη μέση του δρόμου. Adelante, adelante siempre [...]. Στις, για πάντα [...]. ¿Qué impulso me arrastra? Αυτό που με το αυτοκίνητο; La fatalidad, fuerza superior a mis deseos. Το μοιραίο περιστατικό, δύναμη μεγαλύτερη από την επιθυμία μου. Vale más estrellarse que retroceder. Είναι καλύτερα να πάει πίσω συντρίβεται. No puedo volver atrás ni llevarte conmigo. Δεν μπορώ να πάω πίσω και να σας πάρει μαζί μου. Temo envilecerte”. (Víctor) Envilecerte φόβο. "(Victor)

“[...] Las credenciales, señor mío, son para los que se las ganan enseñando los colmillos. Διαπιστευτήρια "[...], κύριε, είναι για εκείνους που κερδίζουν τη διδασκαλία της κυνόδοντες. Eres inofensivo, no muerdes, ni siquiera ladras, y todos se ríen de ti”. (Pura) Είναι αβλαβή, δεν δαγκώνουν ή ακόμη και το φλοιό, και ο καθένας γελά σε σας. "(Καθαρό)

Ramón (cuando aún está cuerdo), Abelarda y Luisito están en el extremo opuesto, no tienen fe en sí mismos, son los personajes más frágiles. Ramon (ακόμα λογικό), και Λουιζίτο Abelarda βρίσκονται στο αντίθετο άκρο, δεν έχουν πίστη στον εαυτό τους, είναι τα πιο εύθραυστα. No suelen hablar por propia iniciativa, sino por requerimientos de otros. Όχι συχνά μιλούν με δική του πρωτοβουλία, αλλά και άλλες απαιτήσεις. A estos personajes son a los que Galdós proporciona grandes monólogos. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι αυτοί Galdos παρέχει μεγάλη μονολόγους.
Para el resto de personajes (los secundarios) Galdós recurre a la caracterización convencional, como por ejemplo en Silvestre Murillo, al que le da un lenguaje imitando a los adultos: Για τους άλλους χαρακτήρες (τα δευτεροβάθμια) Galdós χρησιμοποιεί τις συμβατικές χαρακτηρισμός, για παράδειγμα σε άγρια ​​Murillo, ο οποίος δίνει μια γλώσσα από μιμείται τους ενήλικες:

“Como tú eres así tan poquita cosa, es a saber , que no achuchas cuando te dicen algo, vele ahí por qué no te guarda el rispeto”. "Δεδομένου ότι είστε ένα τέτοιο μικρό πράγμα καλά, δηλαδή, ότι όταν λέτε κάτι Κουτούπωσε, για την εξασφάλιση εκεί γιατί δεν μπορείτε να αποθηκεύσετε τις rispeto".

También lo hace con Mendizábal, quien sólo sabe reproducir lo que lee en los periódicos; con Paca, que en la mayoría de sus apariciones habla de lo que quiere a Luisito; con Pantoja, siempre correcto... Έτσι κάνει με Mendizabal, που το μόνο που ξέρει πώς να παίξει αυτό που διαβάζετε στις εφημερίδες, με Paca, στις περισσότερες από τις εμφανίσεις του, μιλώντας για το τι θέλετε να Λουιζίτο, με Pantoja, πάντα δίκιο ...
A través de la creación de los distintos registros, de las distintas formas de hablar de los personajes, Galdós consigue mostrárnoslos mejor, hacerlos más verosímiles. Μέσω της δημιουργίας διαφορετικών μητρώων των διαφόρων μορφών του λόγου των χαρακτήρων, Galdós μας δείχνουν γίνουν καλύτερα, να γίνουν πιο πιστευτή.

RITMO DE LA NARRACIÓN: Ρυθμό της αφήγησης:
El ritmo de la narración en Miau es, por lo general, lento, ya que por ejemplo, en los catorce primeros capítulos sólo transcurren cuatro días. Ο ρυθμός της αφήγησης σε Miau είναι συνήθως αργή, όπως για παράδειγμα τις πρώτες δεκατέσσερις κεφάλαια διαρκεί μόνο τέσσερις ημέρες. Esto se debe a la minuciosidad de las descripciones ya que apenas sucede nada. Αυτό οφείλεται στην πληρότητα των περιγραφών και ό, τι ακριβώς συμβαίνει.
A partir del capítulo quince la narración se acelera un poco, ya que pasan bastantes días, y suceden los hechos más importantes (Abelarda se enamora de Víctor, Ramón visita frecuentemente el Ministerio, Abelarda ataca a Luisito...). Από το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο της αφήγησης είναι λίγο πιο γρήγορα, επειδή περνούν πολλές ημέρες, και τα πιο σημαντικά γεγονότα συμβαίνουν (Abelarda ερωτεύεται Victor, Ραμόν επισκέπτονται συχνά το Υπουργείο, Λουιζίτο επιθέσεις Abelarda ...).
Los cuatro últimos capítulos vuelven tener un ritmo muy lento, porque corresponden a un solo día: el del suicidio de Villaamil. Τα τελευταία τέσσερα κεφάλαια έχουν γίνει πολύ αργή, επειδή αντιστοιχούν σε μία ημέρα: την αυτοκτονία του Villamil. Se describen muchos pensamientos del protagonista, el paisaje... Περιγράφει πολλές σκέψεις του πρωταγωνιστή, το τοπίο ...
Por lo tanto, el ritmo de la narración es algo desigual, hay un desequilibrio en su construcción, aunque presidido por un paralelismo (ritmo lento - ritmo fluido - ritmo lento). Ως εκ τούτου, ο ρυθμός της αφήγησης είναι κάπως άνιση, υπάρχει μια ανισορροπία στην κατασκευή του έργου, αλλά υπό την προεδρία από ένα παράλληλο (αργή - ρέει ρυθμό - αργή).

EL MONÓLOGO INTERIOR: Εσωτερικών μονόλογος:
Otro recurso muy utilizado en Miau por Galdós es el monólogo interior, que sirve para hacernos conocer mejor a los personajes, ya que son sus propios pensamientos, no los cuenta el narrador. Μια άλλη ευρέως χρησιμοποιούμενη πηγή από Miau εσωτερικό μονόλογο Galdós, το οποίο χρησιμεύει για να μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες επειδή είναι δικές σας σκέψεις και όχι ο αφηγητής. Los principales monólogos en la novela son de Ramón, Abelarda y Víctor, los personajes más complejos: Ο κύριος μονόλογοι στο μυθιστόρημα είναι του Ramon, Abelarda και Victor, το πιο πολύπλοκο:

“Sale ahora el chico de Cuevas, afanadillo y presuroso. "Πώληση είναι πλέον το αγόρι των Σπηλαίων, afanadillo, γρήγορα. ¿Adónde irá?... Πού θα πάει; ... Busca, hijo, busca, que ya te lo pagará doña Pura con una copita de moscatel... Κοιτάξτε, ο γιος, κοίτα, τι πληρώνετε ήδη Dona Pura με ένα ποτήρι μοσχάτο ... Pues la bobalicona de Milagros estará con el alma en un hilo, porque la infeliz me quiere... Καθώς η ανόητος στην Θαύματα θα είναι με την καρδιά στο στόμα του, γιατί θέλω δυστυχισμένος ... [...]”. [...]". (Ramón). (Ραμόν).

“¡Qué fea soy, Dios mío; qué poco valgo! "Τι είμαι άσχημος, Θεέ μου, πόσο λίγο αξίζει! Más que fea, sosa, insignificante; no tengo ni un solo gramo de sal. Περισσότεροι από άσχημο, θαμπό, ασήμαντη, δεν έχω ούτε ένα γραμμάριο αλάτι. ¡Si al menos tuviera talento! Εάν μόνο είχα ταλέντο! ; pero ni eso... Αλλά ακόμα και αυτό ... [...]. [...]. ¡Vaya que soy desabrida y sin gracia! Καλά είμαι ήπιος και μονότονο! Mi hermana Luisa valía más; aunque la verdad, tampoco era cosa del otro jueves. Louise αδελφή μου ήταν καλύτερη, αν και η αλήθεια δεν ήταν κάτι το άλλο την Πέμπτη. Mis ojos no expresan nada; cuanto más, expresan que estoy triste, pero sin decir por qué [...]”. Τα μάτια μου δεν εκφράζουν τίποτα, η πιο εκφράζουν ότι είμαι λυπημένος, αλλά χωρίς να πει γιατί [...]". (Abelarda). (Abelarda).

“Si me descuido, me espeta la declaración con toda desvergüenza. "Αν μου αμέλεια, βλέμμα του είναι αρκετά επαίσχυντη δήλωση. ¡Y cuidado que es antipática y levantadita de cascos la niña!... Και φροντίδα είναι δυσάρεστη και κράνη levantadita το κορίτσι! ... Y cursi hasta dejárselo de sobra, y sosita... Και μέχρι να τυρώδης για τα ανταλλακτικά, και sosita ... Todo se lo podría perdonar si fuera guapa... Τα πάντα είναι τόσο όμορφη θα μπορούσε να συγχωρεθεί αν ... ¡Ah, Ponce, qué ganga te ha caído!... Αχ, Ponce, τι μια συμφωνία που έπεσε! ... Es una plepa que no hay por donde cogerla para echarla a la basura”. Πρόκειται για ένα PLEP όπου δεν υπάρχει μια έτοιμη να το ρίξει μακριά. " (Víctor). (Victor).

Mediante estos monólogos conocemos más profundamente a Ramón, que durante toda la novela sólo había mostrado el exterior y algo de su carácter. Μέσα από αυτές τις μονολόγους εξερευνήσουν περισσότερα από Ramon, ο οποίος σε όλο το μυθιστόρημα ήταν μόνο δείξει στο εξωτερικό και ορισμένα από του χαρακτήρα. En los últimos capítulos se sabe que vivía abrumado por su situación. Τα τελευταία κεφάλαια είναι γνωστά για να ζήσουν συγκλονισμένοι από την κατάστασή του. En el monólogo de Abelarda descubrimos la imagen que tiene de ella misma: ella se desprecia. Σε μονόλογο της Abelarda βρείτε την εικόνα που έχει για τον εαυτό της: αυτή περιφρονεί. En el de Víctor conocemos sus verdaderos sentimientos hacia Abelarda y su personalidad. Ο Victor να αντιλαμβάνεται την πραγματική τα συναισθήματά της για Αβελάρδος και την προσωπικότητά της.






































9- Análisis del espacio. 9 - Ανάλυση του χώρου. Ambientes sociales y personales. Κοινωνική και προσωπική περιβάλλοντα. Localizaciones exteriores e interiores. Εσωτερικές και εξωτερικές τοποθεσίες.

Miau transcurre en los siguientes lugares: Miau έχει ρυθμιστεί στις ακόλουθες θέσεις:

• La casa de los Villaamil: Toda la casa es muy pobre a excepción de la sala, que es la parte principal de esta: tiene muebles bonitos, aunque algo antiguos, sillería de Damasco, alfombra de moqueta, un gran piano, un reloj sin hora y unas cortinas de seda (lo más preciado por Pura de toda la casa). Η Βουλή των Villamil: Όλο το σπίτι είναι πολύ κακή εκτός από το δωμάτιο, το οποίο είναι το κύριο μέρος αυτού: έχετε ωραία έπιπλα, αν και κάπως παλιές καρέκλες Δαμασκό, χαλί, χαλί, ένα μεγάλο πιάνο, ένα ρολόι με κανέναν χρόνο και μεταξωτές κουρτίνες (πιο πολύτιμο από καθαρό όλο το σπίτι). Toda la casa estaba muy limpia, y la sala era la única habitación que aún poseía objetos caros porque allí es donde se recibían las visitas. Όλο το σπίτι ήταν πολύ καθαρό και το δωμάτιο ήταν το μοναδικό δωμάτιο που είχε ακόμη ακριβά αντικείμενα, επειδή αυτό είναι όπου οι επισκέπτες είχαν λάβει.

• La ciudad: La obra transcurre en Madrid, en una zona modesta. Η Πόλη: Το έργο διαδραματίζεται στη Μαδρίτη, σε μια μικρή περιοχή. Esta ciudad tiene muchos parques naturales, iglesias, edificios (el Ministerio, el Teatro Real, la cárcel de mujeres...). Αυτή η πόλη έχει πολλά πάρκα, εκκλησίες, κτίρια (το υπουργείο, το Βασιλικό Θέατρο, στις φυλακές των γυναικών ...).

• El Ministerio: Ramón Villaamil va todos los días para pedir trabajo, y para enterarse de las últimas combinaciones. Το Υπουργείο: Ramón Villamil πηγαίνει κάθε μέρα για να ζητήσει δουλειά, και να δείτε τις τελευταίες συνδυασμούς. A este lugar se le describe como un laberinto, con todos sus pasillos, escaleras, gente, ruidos... Αυτό το μέρος περιγράφεται ως ένας λαβύρινθος, με όλους τους διαδρόμους, κλιμακοστάσια, οι άνθρωποι, ο θόρυβος ... En el segundo piso se encuentra el despacho de Pantoja, donde se reúnen para cotorrear él, Ramón, Argüelles, Guillén, Espinosa y los demás. Στο δεύτερο όροφο είναι το γραφείο του Pantoja, όπου συγκεντρώνονται για να κρεμάσει έξω αυτό, Ramon Arguelles, Guillen, Espinosa και άλλα. El ambiente en el Ministerio es malo, casi nadie se dedica a trabajar, nadie cumple con sus obligaciones. Η ατμόσφαιρα στο Υπουργείο είναι κακό, σχεδόν κανείς δεν είναι αφιερωμένο στην εργασία, κανείς δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της.

• La iglesia: Las iglesias más concurridas por la familia Villaamil son la de las Comendadoras y la de Montserrat. Η Εκκλησία: Η εκκλησία από πιο πολυσύχναστο Villaamil της οικογένειας είναι οι Διοικητές και Μοντσεράτ. La primera se describe como callada y oscura. Η πρώτη περιγράφεται ως ήσυχο και σκοτεινό. Aquí, en la Capilla de los Dolores, es donde quedan Abelarda y Víctor para hablar a solas. Εδώ, στο παρεκκλήσι των θλίψεων, είναι όπου είναι Αβελάρδος και Βίκτορ να μιλήσει μόνη της.

La segunda, la de Montserrat, también es oscura, sólo se distingue el altar mayor, alumbrado por una sola luz. Η δεύτερη, του Μονσεράτ, είναι επίσης σκοτεινή, διακρίνει μόνο ο βωμός, που φωτίζεται από ένα μόνο φως. Aquí es donde viene a rezar Ramón para pedirle a Dios un trabajo. Αυτό είναι όπου ο Ραμόν έρχεται για να προσευχηθούν για να ζητήσει από το Θεό για μια θέση εργασίας. En esta iglesia se encuentra un Cristo que asusta a Luisito: “el de las melenas”. Αυτή η εκκλησία είναι αυτή που φοβίζει Λουιζίτο Χριστού: ". Ότι η χαίτη του"

• La escuela: Aquí es donde lo pasa peor Luisito, por no saberse la lección y por las burlas de sus compañeros, sobre todo de Posturitas. Σχολή: Εδώ είναι που συμβεί το χειρότερο Λουιζίτο, επειδή δεν ξέρει το μάθημα και η γελοιοποίηση των συνομηλίκων τους, ειδικά φλυαρίες. No es un lugar muy descrito, pero es bastante modesta. Δεν είναι ένας τόπος που περιγράφεται, αλλά είναι μάλλον μέτρια.

• La taberna: Las dos tabernas a las que acude Ramón Villamil están en una zona más pobre, aunque Ramón piensa que el tabernero es muy simpático y que la comida sabe mejor allí. Η παμπ: Οι δύο ταβέρνες που Ramón Villamil παρακολουθεί είναι σε χειρότερη περιοχή, αλλά πιστεύει ότι ο μπάρμαν Ramon είναι πολύ φιλικό και τα τρόφιμα τα γούστα καλύτερα εκεί.

10- Tiempo interno de la narración. 10 - Εσωτερική χρόνο της αφήγησης. Organización temporal del relato. Χρονική οργάνωση της αφήγησης.
La novela transcurre en apenas dos meses, desde primeros de Febrero a primeros de Abril. Το μυθιστόρημα λαμβάνει χώρα σε μόλις δύο μήνες από τις αρχές Φεβρουαρίου έως τις αρχές Απριλίου. Se ven representados diferentes tiempos, y esto afecta a la estructura del relato. Οι διαφορετικές χρονικές στιγμές εκπροσωπούνται, και αυτό επηρεάζει τη δομή της ιστορίας. Primero se pueden diferenciar en la novela las distintas etapas por las que ha pasado la familia Villaamil: La primera, en la transcurre la novela, se describe cómo la situación de Ramón se va haciendo cada vez más insoportable hasta que decide suicidarse; La segunda sólo se conoce por referencias: entre 1877 y 1878 Ramón queda cesante por última vez; La tercera transcurre entre 1869 y 1877: Víctor llega a la familia, nace Luisito, muere Luisa y Ramón ya no volverá a ser el que era antes. Κατ 'αρχάς, το μυθιστόρημα μπορεί να διαφέρουν σε διάφορα στάδια μέσω των οποίων η οικογένεια έχει πάει Villamil: Η πρώτη λαμβάνει χώρα στο μυθιστόρημα, περιγράφει πώς η κατάσταση του Ramon γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη μέχρι που αποφασίζει να αυτοκτονήσει, η δεύτερη μόνο Είναι γνωστό αναφορές: μεταξύ 1877 και 1878 Ramon γίνονται άνεργοι για τελευταία φορά η τρίτη φορά μεταξύ 1869 και 1877: Victor έρχεται στην οικογένεια, γεννημένος Λουιζίτο, Luisa και Ramon πεθαίνει δεν θα είναι πια αυτό που ήταν πριν. La cuarta etapa abarca desde 1854 a 1868: Villaamil queda cesante once meses, pero después recupera un puesto en provincias y lo pierde en la Revolución de Septiembre de 1868; La última etapa, recordada por Ramón con complacencia iría de 1841 a 1853, la familia vivía muy bien: tenía dinero y prestigio. Η τέταρτη φάση καλύπτει 1854-1868: Villaamil χάνεται έντεκα μήνες, αλλά στη συνέχεια ανακτά μια θέση σε επαρχίες και έχασε στην Επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1868, το τελευταίο στάδιο, Ramon θυμόμαστε με ευχαρίστηση πάει 1841-1853, η οικογένεια έζησαν πολύ καλά: είχε χρήματα και κύρος.

También se puede ver la organización temporal por capítulos: del 1 al 6 transcurre la acción sin apenas interrupciones, pero en el capítulo 6 se hace un flashback para narrarnos el pasado de Milagros cuando aún podía haberse dedicado a la ópera. Μπορείτε επίσης να δείτε τη χρονική οργάνωση των κεφαλαίων 1 έως 6 της δράση λαμβάνει χώρα σχεδόν χωρίς διακοπή, αλλά το κεφάλαιο 6 είναι μια αναδρομή στο παρελθόν για να αφηγηθεί το παρελθόν σε θαύματα, όταν δεν θα μπορούσε πάντως να έχει αφιερωθεί στην όπερα. Desde el capítulo 7 hasta el 13 continúa la acción en el presente, hasta que en el capítulo 13 se hace otro flashback para recordar cómo era Luisa, cómo conoció a Víctor, cómo fue volviéndose loca hasta que muere. Από το κεφάλαιο 7 - 13 συνεχίζεται σε αυτή τη δράση, μέχρι Κεφάλαιο 13 είναι ένα άλλο αναδρομή στο παρελθόν για να θυμηθεί τι ήταν Luisa, πώς γνώρισε τον Βίκτορ, πώς ήταν τρελός μέχρι να πεθάνει. Después se cuenta con menos detalles el transcurso de la familia Villaamil hasta el momento actual, incluyendo los trabajos que desempeña Ramón. Στη συνέχεια, με λιγότερες λεπτομέρειες κατά τη διάρκεια της οικογένειας Villamil μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των έργων έπαιξε Ramon. Este capítulo es el que narra toda la historia de la familia para que entendamos mejor lo que está ocurriendo. Αυτό το κεφάλαιο είναι αυτό που λέει όλη την ιστορία της οικογένειας να κατανοήσουμε καλύτερα τι συμβαίνει. En el capítulo 14 la acción sigue parada, pues en él se nos describe a Quintina e Ildefonso, a qué se dedican, y las malas relaciones entre ambas familias, ya que las dos querían ocuparse de criar a Luisito. Στο κεφάλαιο 14 η δράση έχει σταματήσει, γιατί περιγράφει μας Quintina και Ildefonso, τι κάνουν, και κακές σχέσεις μεταξύ των δύο οικογενειών, καθώς και οι δύο ήθελαν να αυξήσουν Λουιζίτο συμφωνία. En el capítulo 15 se reanuda la acción, que se interrumpe de vez en cuando para regresar al pasado cada vez que Ramón le cuenta “sus historias” a todo el mundo. Κεφάλαιο 15 συνεχίζεται η δράση διακόπτεται από καιρού εις καιρόν για να επιστρέψετε στο παρελθόν όποτε Ramón λέει «ιστορίες» σε ολόκληρο τον κόσμο. La acción prosigue normalmente, aunque entre el capítulo 37 y el 38 parece que pasan unos días. Η δράση συνεχίζεται κανονικά, αλλά μεταξύ του κεφαλαίου 37 και 38 φαίνεται να περάσουν μερικές ημέρες. En el capítulo 42, cuando Ramón ya ha dejado a Luisito en casa de su tía Quintina, piensa en la vida que ha malgastado (otra regresión al pasado). Στο κεφάλαιο 42, όταν ο Ραμόν και Λουιζίτο έχει αφήσει το σπίτι της θείας του Quintina, πως η ζωή έχει χάσει (άλλο παλινδρόμησης με το παρελθόν). La última vez que se recuerda un momento pasado es en el capítulo 43, en el que Ramón piensa en el día en que le pidió al padre de Pura la mano de ésta, y se arrepiente. Η τελευταία φορά που θυμάμαι ένα παρελθόν στιγμή είναι στο κεφάλαιο 43, με τον οποίο Ramón σκέφτεται την ημέρα που ο ίδιος ζήτησε από τους γονείς από το χέρι του, και να μετανοήσουν.
















11- Trasfondo histórico de la obra. 11 - Ιστορική αναδρομή του έργου. Relaciones extratextuales. Extratextual σχέσεις.

La novela sucede en el año 1878, en unos dos meses, Febrero y Marzo. Το μυθιστόρημα πηγαίνει για το έτος 1878, περίπου δύο μήνες, Φεβρουάριο και Μάρτιο. Se menciona que hace un mes se ha casado por primera vez el rey Alfonso XII con su prima María de las Mercedes, hija de los duques de Montpensier, y esto ocurrió en Enero de 1878. Σημειώνεται ότι πριν από ένα μήνα έχει παντρευτεί για πρώτη φορά ο βασιλιάς Alfonso XII στον ξάδελφό του, Maria de las Mercedes, κόρη του δούκα του Montpensier, και αυτό συνέβη τον Ιανουάριο του 1878. Es el comienzo de la Restauración: la nación comenzaba a recobrarse de las guerras Carlistas, el reinado de Amadeo de Saboya y la primera República. Είναι η αρχή της αποκατάστασης, το έθνος άρχισε να ανακάμψει από τις καταλόγου αυτοκινήτων πολέμους, τη βασιλεία του Amadeo της Σαβοΐας και της Πρώτης Δημοκρατίας.
Don Antonio Cánovas del Castillo (mencionado en la novela) había tomado las riendas del gobierno e impuesto la restauración de la monarquía, que había sido destituida por la revolución de Septiembre en la persona de Isabel II. Don Antonio Canovas del Castillo (που αναφέρονται στο μυθιστόρημα), είχε πάρει τα ηνία της κυβέρνησης και προέβλεπε την αποκατάσταση της μοναρχίας, που είχε καθαιρεθεί από την επανάσταση του Σεπτεμβρίου του στο πρόσωπο του Isabel II.
La monarquía restaurada y la anterior se diferencian en que el rey es ahora constitucional. Η μοναρχία αποκαταστάθηκε και η πρώην διαφέρουν στο ότι ο βασιλιάς είναι πλέον συνταγματικά. La Restauración fue un período histórico de gran estabilidad, en que los conservadores, dirigidos por Cánovas, se alternaron en el gobierno de la nación con los liberales, cuyo líder fue Mateo Sagasta. Η αποκατάσταση ήταν μια ιστορική περίοδο της μεγάλης σταθερότητας, οι Συντηρητικοί, με επικεφαλής τον Canovas, εναλλάσσονταν στην εθνική κυβέρνηση με τους Φιλελεύθερους, του οποίου ηγέτης ήταν Ματέο Sagasta.
Las mudanzas de gobierno traían cambios en el funcionariado, los partidos beneficiaban a sus afiliados, y los ajustes de plantilla eran importantes. Οι αλλαγές της κυβέρνησης έφερε αλλαγές στον δημόσιο τομέα, τα μέρη που ωφελούνται τα μέλη και το προσωπικό του ήταν σημαντικές προσαρμογές. Ramón se ve afectado por uno de ellos, a dos meses de su jubilación, y según la legislación vigente sin esos dos meses no recibiría ninguna retribución. Ramon επηρεάζεται από ένα με δύο μήνες από τη συνταξιοδότησή του, και σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, χωρίς τις δύο μήνες θα λάβουν καμία αμοιβή.

Otro aspecto importante es que la acción transcurre en Madrid. Μια άλλη σημαντική πτυχή είναι ότι η δράση λαμβάνει χώρα στη Μαδρίτη. La ciudad de Madrid representada en la novela tiene algunas semejanzas con la actual, salvadas las excepciones normales; por ejemplo, la plaza de San Marcial, que antes era pequeña, pasaría a convertirse en la plaza de España, la Gran Vía aún no había sido abierta... Η πόλη της Μαδρίτης, που εκπροσωπούνται στο μυθιστόρημα έχει κάποιες ομοιότητες με την παρούσα, εκτός από τις κανονικές, όπως είναι η Plaza de San Marcial, πρώην μικρό, θα γίνει στο Plaza της Ισπανίας, η Gran Vía δεν είχε ακόμη ανοιχτή ...
Una de las características del Madrid decimonónico se deriva de la importancia que cobró como espacio público: a partir de 1868 España comienza a entender la vida pública con una visión democrática, se reconoce que la financiación del espacio público la efectuaba el ciudadano. Ένα από τα χαρακτηριστικά του δέκατου ένατου αιώνα Μαδρίτης προέρχεται από τη σημασία που διεκδικείται ως δημόσιου χώρου: από το 1868 η Ισπανία αρχίζει να καταλαβαίνει τη δημόσια ζωή με μια δημοκρατική άποψη, αναγνωρίζεται ότι η χρηματοδότηση του δημόσιου χώρου γίνεται από ένα πολίτη.
Un aspecto complementario al público, que adquirió en el siglo XIX una significativa posición, es el privado, el de la familia. Μια συμπληρωματική πτυχή του κοινού, τον δέκατο ένατο αιώνα απέκτησε σημαντική θέση, είναι η ιδιωτική, η οικογένεια. Las relaciones entre padres e hijos y entre hermanos se desarrollan como nunca antes, el trato familiar comienza a hacerse común, se acortan las distancias emocionales. Οι σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών και μεταξύ αδερφών ανάπτυξη όσο ποτέ άλλοτε, η οικογενειακή ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται είναι συντομευμένη κοινές συναισθηματικές αποστάσεις. Esta humanidad del ámbito privado se extendía a la calle. Αυτή η ανθρωπιά της ιδιωτικής ζωής επεκταθεί στο δρόμο. Los Villaamil, a pesar de que tienen deudas en las tiendas, que su economía doméstica es muy precaria, parecen a gusto en el lugar donde se encuentran. Η Villamil, παρά το γεγονός ότι τα χρέη στα καταστήματα, τα οποία εγχώρια οικονομία της είναι πολύ αδύναμη, φαίνεται άνετα στο χώρο όπου βρίσκονται. Por eso cuando Ramón va al Ministerio y se encuentra con sus antiguos compañeros espera un trato amable, aunque percibe el rechazo y sus burlas. Έτσι, όταν ο Ραμόν πηγαίνει προς το Υπουργείο και με τους πρώην συνεργάτες του περιμένουν ένα φιλικό, αν και θεωρείται απόρριψη και γελοιοποίηση.















12- Intencionalidad del autor. 12 - Πρόθεση του συγγραφέα. Punto de vista. POV.

La intención principal de Galdós al escribir Miau fue hacer una fuerte crítica a la política ya la administración de la época. Ο κύριος σκοπός της γραφής Miau Galdós ήταν να γίνει μια ισχυρή κριτική της πολιτικής και της διοίκησης κατά τη χρονική στιγμή.
A través de Ramón Villaamil, Galdós muestra una España atrasada, estancada, donde lo único que importa son los intereses individuales, la imagen exterior, los contactos... Μέσω Ramón Villamil, Ισπανία Galdós δείχνει ένα προς τα πίσω, στάσιμο, όπου το μόνο που έχει σημασία είναι το ατομικό συμφέρον, η εξωτερική εικόνα, επαφές ...
Las ideas progresistas de Villaamil y la súplica de un puesto de trabajo le muestran entre los que le rodean como un loco, aunque en nuestro tiempo no nos lo parecería. Villaamil προοδευτικές ιδέες και την έκκληση του δουλειά που δείχνει τον μεταξύ τους γύρω του σαν τρελός, αλλά στην εποχή μας δεν φαίνεται τόσο.

Galdós también hace una crítica de la sociedad del XIX, que carece de valores, y otra crítica sobre la religiosidad, ya que la familia Villaamil es muy poco religiosa, pero acuden con mucha devoción a la Iglesia cada vez que tienen problemas. Galdós επίσης την κριτική του δέκατου ένατου αιώνα της κοινωνίας των πολιτών, που δεν έχει αξίες, και μια κριτική της θρησκείας, αφού η οικογένεια είναι πολύ θρησκευτική Villaamil, αλλά έρχονται με μεγάλη αφοσίωση στην εκκλησία όταν έχουν προβλήματα.
Todas estas críticas las hace utilizando la ironía, no sólo para los personajes, los ambientes, el argumento... Όλες αυτές οι επικρίσεις που έγιναν με ειρωνεία, όχι μόνο για τους χαρακτήρες, ρυθμίσεις, οικόπεδο ... sino también para el título de la novela: Miau podría dar nombre a las felinas mujeres de la casa Villaamil oa las ideas renovadoras de Ramón, pero también podría dar nombre a la situación política en España, como una risa sarcástica. αλλά και για τον τίτλο του μυθιστορήματος: νιαούρισμα θα μπορούσε να δώσει ένα όνομα για τις γυναίκες του σπιτιού γάτα ή Villaamil Ramon καινοτόμες ιδέες, αλλά θα μπορούσε το όνομα και την πολιτική κατάσταση στην Ισπανία, ως ένα σαρκαστικό γέλιο.

Víctor es el contrapunto de Ramón, que al final triunfa en todo lo que se propone, y que no es nada honesto. Victor είναι η αντίστιξη με Ramon, ο οποίος τελικά καταφέρνει ό, τι προτείνει, και ότι δεν είναι ειλικρινής. Con Víctor Galdós creó un personaje muy verosímil, que el público podía reconocer como real: su forma de ser, su carácter, sus ideas, existían entre la sociedad. Victor Galdos δημιουργήσει ένα πολύ αξιόπιστο, ότι το κοινό θα μπορούσε να αναγνωρίζουν ως πραγματική: η φύση του, το χαρακτήρα του, τις ιδέες του, ήταν μεταξύ των πολιτών.

Esta visión pesimista de Galdós en relación con Miau y sus personajes es, en realidad, la visión propia del autor sobre el momento en el que vive. Αυτή η απαισιόδοξη άποψη του Galdós σε σχέση με Miau και οι χαρακτήρες του είναι, στην πραγματικότητα, τη δική του άποψη του συγγραφέα σχετικά με το πότε ζεις.





























13- Conclusiones y valoración de la obra. 13 - Συμπεράσματα και αξιολόγηση του έργου.

CONCLUSIONES: ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Miau no es una novela de tesis: hace unas críticas muy duras al Estado, a la Administración (a la política en general), a la religión, a la sociedad del XIX... Miau δεν είναι μια διατριβή μυθιστόρημα κάνει μια σκληρή κριτική του Κράτους, για τη Διοίκηση (στην πολιτική εν γένει), τη θρησκεία, την κοινωνία του δέκατου ένατου ...
Se narra la situación de un ser humano, su problema de desempleo y la subsistencia en la sociedad burguesa. Θα αφηγείται την κατάσταση ενός ανθρώπου, το πρόβλημα της ανεργίας και ζουν στην αστική κοινωνία. También se habla de la situación de España. Θα μιλήσουμε επίσης για την κατάσταση στην Ισπανία.
En Miau podemos ver el desgaste psicológico de Ramón, que cada día está más obsesionado y termina volviéndose loco y suicidándose, dejándonos un mensaje: “disfruta de la vida mientras puedas” (Carpe Diem), ya que él malgastó su vida con las exigencias de Pura y sirviendo al Estado. Σε Miau να δείτε την ψυχολογική πίεση του Ραμόν, ο οποίος γίνεται ολοένα και πιο βασανισμένος και τρελός και καταλήγει να αυτοκτονήσει, αφήνοντας ένα μήνυμα: «απολαμβάνουν τη ζωή, ενώ μπορείτε να" (Carpe Diem), δεδομένου ότι χάνεται η ζωή του με τις απαιτήσεις του Αγνό και εξυπηρετεί το κράτος.
Galdós nos cuesta el problema de Villaamil a través de grandes descripciones, con el empleo de monólogos interiores, y adaptando el lenguaje a los personajes que crea (hay una gran variedad de registros): el infantil, el coloquial a veces vulgar… Galdós μας κοστίζει Villaamil πρόβλημα μέσα από μεγάλες αφηγήσεις, με τη χρήση των εσωτερικών μονολόγων, και την προσαρμογή της γλώσσας στους χαρακτήρες που δημιουργεί (υπάρχουν διάφορα αρχεία): το παιδί, μερικές φορές χυδαίος καθομιλουμένης ...

VALORACIÓN DE LA OBRA: Αξιολόγηση του έργου:
La novela no me ha gustado mucho, se me ha hecho bastante larga y pesada por todas las descripciones, el lenguaje a veces un poco anticuado y por las alusiones a la política. Το μυθιστόρημα μου άρεσε, έχω γίνει αρκετά μεγάλη και βαριά για όλες τις περιγραφές, η γλώσσα είναι μερικές φορές ένα κομμάτι της και το νύξεις στην πολιτική. El argumento está bien, al final es un poco triste pero es de esperar. Το επιχείρημα είναι καλά, το τέλος είναι λίγο λυπηρό, αλλά αναμενόμενη. Creo que Galdós ha creado unos personajes muy complejos, les ha hecho hablar a cada uno de una manera acorde con su carácter, y sus pensamientos también son muy complejos y elaborados (nosotros los vemos mediante los monólogos interiores). Νομίζω ότι Galdos έχει δημιουργήσει συγκρότημα χαρακτήρες, τους έχει κάνει να μιλούν μεταξύ κατά τρόπο που συνάδει με τον χαρακτήρα του, και οι σκέψεις του είναι επίσης πολύ σύνθετες και περίπλοκες (που βλέπουμε μέσω εσωτερικών μονολόγων).


























14- Notas y Bibliografía. 14 - Σημειώσεις και παραπομπές.

BIBLIOGRAFÍA: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

• Benito Pérez Galdós: Miau. Edición e introducción de Germán Gullón, Madrid, Espasa, 1999. Benito Pérez Galdós:. Miau Επιμέλεια και εισαγωγή Gullón Germain, Μαδρίτη, Oxford University Press, 1999.

• María Victoria Ayuso de Vicente, Consuelo García: Diccionario de términos literarios, Madrid, Akal, 1990. Maria Victoria Ayuso de Vicente, Consuelo Garcia: Λεξικό λογοτεχνικών όρων, Μαδρίτη, Akal, 1990.
• VV.AA. VV.AA. : Historia de la literatura española, Madrid, Taurus, 1980. Ιστορία της ισπανικής λογοτεχνίας, της Μαδρίτης, Ταύρος, 1980.
• Benito Pérez Galdós: Miau , Madrid, Alianza, 1997. Benito Pérez Galdós: Miau, Μαδρίτη, Alliance, 1997.
• VV.AA. VV.AA. : Lengua y literatura, guía de estudio, Barcelona, Artel, 1991. : Γλώσσα και λογοτεχνία, οδηγός σπουδών, Βαρκελώνη, Artel, 1991.
• Enciclopedia Microsoft Encarta 98. Η Microsoft Encarta Encyclopedia 98.
• www.cervatesvirtual.com/bib_autor/galdos. www.cervatesvirtual.com / bib_autor / Galdo.
• http://roble.pnic.mec.es/~msanto1/lengua/2realismo.htm . http://roble.pnic.mec.es/ ~ msanto1/lengua/2realismo.htm.
• http://www.geocities.com/Athens/oracle/6807/index2.html . http://www.geocities.com/Athens/oracle/6807/index2.html.
• www.ensayo.rom.uga.edu/filosofos/spain/galdos . www.ensayo.rom.uga.edu / φιλόσοφοι / Ισπανία / Galdo.

8 8

EDWARD LEWINE AND SPAIN

Edward Lewine

From Wikipedia, the free encyclopedia

Jump to: navigation, search

Edward Lewine
Born	1967 Mannhatan
Occupation	journalist, author
Notable credit(s)	The New York Times, Details, MSNBC, New York Daily News, Death and the Sun: A Matador's Season in the Heart of Spain (book), "What's a Homeowner To Do?" (Book).
Religion	Judaism
Spouse(s)	Megan Liberman
Children	Noah Milton Lewine, Charlotte Sophia Lewine
Relatives	Carol F. Lewine and Milton J. Lewine

Edward Lewine (born 1967 in New York City) is an American author and freelance journalist who has written extensively for The New York Times.
Lewine has also written for Details and Slate.com. He was a staff writer at the New York Daily News and has done film reviews for MSNBC. He is the author of two books. Death and the Sun, an account of a year in the life of a Spanish matador and What's a Homeowner To Do? a humorous and informative guide to living in and taking care of a house. Lewine began his career in the art world. He was the head of the Old Master Drawings Department at Christie's New York in the early 1990s.

PERSONAL [EDIT]

One of Lewine's professors at the Columbia University School of Journalism was Ari L. Goldman.^[1]
Lewine is married to Margaret Liberman,^[2] who was named web editor of The New York Times Magazine in March 2007 and has been Newsroom Editor for Blogs since 2011.
Lewine is the son of Milton J. Lewine, a professor of art history at Columbia University, and Carol F. Lewine, a professor emerita of art history at Queens College. His son and daughter are currently attending school in Brooklyn New York Park Slope. His wife edits blogs for The New York Times.

BIBLIOGRAPHY [EDIT]

• Death and the Sun: A Matador's Season in the Heart of Spain. (hardcover) New York: Houghton Mifflin, 2005. ISBN 0-618-26325-X ISBN 978-0618263257 (paperback) New York: Houghton Mifflin, 2007. ISBN info TK
• "What's a Home Owner To Do?" (Paperback) New York: Artisan, 2011. ISBN 978-1-57965-433-7, with Stephen Fanuka.
  

ΚΥΡΙΑΚΗ, 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

δυο κοσμοι ζουσαν κοντα ο ενασ στον αλλο....Κοσμοι τοσο διαφορετικοι οενας απο τον αλλο.Τους ενωνε ομως μονο ενα κοινο. -η φτωχεια- Μ. ΠΕΡΕΖ ΓΚΑΛΝΤΟΣ ..[[MISERICORDIA]]

Doña Benigna, ή Benina, ή Νίνα, καθώς είναι γνωστη με αγάπη, εργάζεται ως υπηρέτρια για ένα μικρό οικιακό σπίτι της υψηλής κοινωνιας.-. Αυτή η οικογένεια περνάει μέσα σε μια κακή οικονομία, έτσι Benina αναγκάζεται να ζητιανεύει στις πόρτες της εκκλησίας για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας., παρά τη δεινή τους κατάσταση, προσπαθουν οσο μπορουν να μην εγκαταλείψουν προηγούμενο υψηλό βιοτικό της επίπεδο.. Για τη Dona Francisca, η εικόνα και η υπερηφάνεια είναι κατι πολύ σημαντικό και θελει να δίνει την εικόνα πλούσιας γυναίκα του, μα αυτο δεν την εμποδιζειειαπό το να εργάζεται. η Μπ ΓΙΝΕΤΑΙ ΖΗΤΙΑΝΟΣ  ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.ζητιάνος πίσω και θελοντας να δικαιολογήσει τα χρήματα οπυ κερδιζει απο επαιτεία, ισχυρίζεται ότι τα έχει κερδίσει εργάζομενη στο σπίτι του ιερέα.
 .Η Benina περνά μέσα από πολλες και πολύπλοκες καταστασεις για να βοηθήσει την κυρία της, Ωσπου επηγε καιστη φυλακή για επαιτεία στους δρόμους και καποτε λιθοβοληθηκε απο μια ομάδα νεαρών . Όταν η Benina είναι στη φυλακή, οσύζυγός της Francisca και  φίλοι ανησυχουνε πολύ γι 'αυτήν. . Η κυρία δέχεται μια μεγάλη κληρονομιά που θα φέρει την οικογένειά της και από τη φτώχεια, αλλά και να φέρει κάποια προβκηματα.Η Benina επιστρέφει στο πρώην σπίτι του, όπου όλα έχουν αλλάξει. Η Juliana, που είναι η κόρη της Dona Francisca, είναι τώρα υπεύθυνη για το σπίτι και προσλαμβάνει ένα άλλο κορίτσι, που προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του ότι δεν Benina  δεν ειναι καλό πρόσωπο και ότι είναι πολύ γρια για να εκτελέσει δουλειές του σπιτιού καλά. Ετσι η Doña Francisca αρνείται να προσλάβει εκ νέου τη Μπενινα ως ανταμοιβή για τα χρόνια υπηρεσίας του θα σας δώσει ένα μικρό ποσό από τα μεροκαματα παλια. Στο τέλος του έργου, ηFrancisca Benina συγχωρεί και ζει με το συνεργάτη του Almudena, ο οποίος πάσχει από λέπρα, αυτή θα παραμείνει σε κάθε περίπτωση στο πλευρό του για να βοηθήσει.

 , SE ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΖΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΡΗΜΑΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ.CASA POR . ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ BENINA ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ. SE PREOCUPA . ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ ΤΟΥΣ. .

•  

�Να ’μαι λοιπόν, με τα τριάντα μου χρόνια χαμένα, γιατί, αν και κάτι γνώριζα από τη ζωή και τις ηδονές της νιότης και είχα γευθεί την αισθητική απόλαυση, μου έλειπε ο έρωτας, η αίσθηση της ένωσης με ένα άλλο πλάσμα…

�Εν τέλει σε είδα· βγήκες για να με συναντήσεις. Σε ρώτησα αν ήσουνα εσύ. Δεν ξέρω τι σου είπα. Ήμουνα τόσο ταραγμένος που σίγουρα θα με βρήκες γελοίο. Μα ο Θεός θέλησε να δεις το σοβαρό και το βαθύ μέσα από το ανόητο. Ο ρομαντισμός, η έξαρσή μας, δε μας φάνηκαν παράλογα. Βρεθήκαμε ξαφνικά με την παμπάλαια πείνα, πείνα πνευματική, ευγενική και αγνή, που κινεί τον κόσμο, που εξαιτίας της υπάρχουν και θα υπάρξουν χιλιάδες γενιές μετά από εμάς. Σε αναγνώρισα δική μου και εσύ με ομολόγησες δικό σου. Αυτό είναι η ζωή, τα υπόλοιπα τι να είναι;�

ΠΕΜΠΤΗ, 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΠΟΡΣΙΑ

Μια χαρά χαμηλού επιπέδου είστε... Τι φωνάζετε;

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006

Αντόνιο Πόρτσια, 32 Φωνές

1. Κάποιοι, απομακρυνόμενοι από όλους, πάνε κερδίζοντας την έρημο.

2. Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.

3. Αν πιστεύεις πως είσαι σαν οποιαδήποτε ύπαρξη,
σαν οποιοδήποτε πράγμα, είσαι όλες οι υπάρξεις,
όλα τα πράγματα. Είσαι το σύμπαν.

4. Φορές χρειάζομαι το φως ενός σπίρτου για να φωτίσω τ' άστρα.

5. Όποιος έχει κάνει χίλια πράγματα κι όποιος δεν έχει κάνει κανένα,
νιώθουν τις ίδιες επιθυμίες: να κάνουν ένα πράγμα.

6. Όταν πλησιάζω μια ψυχή, δεν έχω την επιθυμία να τη γνωρίσω·
όταν απομακρύνομαι, ναι.

7. Τα λουλούδια δίχως άρωμα οφείλουν την ονομασία λουλούδια
στα λουλούδια που μυρίζουν.

8. Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος.

9. Η δίψα μου ευχαριστιέται ένα ποτήρι νερό, όχι μια θάλασσα νερό.

10. Τα πλεονεκτήματα ενός πράγματος δεν έρχονται απ' αυτό: πάνε σ' αυτό.

11. Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω,
μπορείς μονάχα να με κουράσεις.

12. Το κακό που δεν έχω κάνει, πόσο κακό έχει κάνει!

13. Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου.

14. Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια.

15. Αν είσαι καλός με αυτόν, με εκείνον, αυτός,
εκείνος θα έλεγαν πως είσαι καλός. Αν είσαι καλός με όλους,
κανείς δεν θα πει πως είσαι καλός.

16. Για αυτούς που πεθαίνουν, αυτή η γη είναι
το ίδιο με το πιο μακρινό αστέρι. Δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί
αυτό που συμβαίνει…στο πιο μακρινό αστέρι.

17. Έχασα διπλά, γιατί επίσης κέρδισα.

18. Όποιος κάνει έναν παράδεισο από το ψωμί του,
από την πείνα του κάνει μια κόλαση.

19. Αν πιστεύεις πως δεν μου οφείλεις τίποτα,
τίποτα δεν μου οφείλεις, γιατί σέβομαι όλες
τις πίστεις και γιατί όλες οι πίστεις είναι ίδιες. Όλες είναι πίστεις.

20. Φορές για να απομακρυνθώ από τον κόσμο
τον σηκώνω γύρω μου σαν ένα τείχος

21. Τα πράγματα που περισσότερο αντιτίθενται
μεταξύ τους είναι αυτά που λιγότερο αντιτίθενται σε μένα.

22. Όλα είχαν μείνει χωρίς πλάνη, εκείνη τη φορά.
Κι εκείνη τη φορά είχα φόβο για όλα.

23. Αν κοιτάζεις πάντα ένα και το ίδιο πράγμα,
δεν είναι δυνατόν να το δεις.

24. Όποιος ανοίγει όλες τις πόρτες, μπορεί να τις κλείσει όλες.

25. Εγώ θα του ζήταγα κάτι περισσότερο αυτού του κόσμου,
αν είχε κάτι περισσότερο αυτός ο κόσμος.

26. Να φοβίζεις δεν εξευτελίζει τόσο όσο το να είσαι φοβισμένος

27. Ο έρωτας όταν χωράει σ' ένα μόνο άνθος, είναι άπειρος.

28. Αυτοί που δώσαν τα φτερά τους είναι θλιμμένοι,
με το να μην τα βλέπουν να πετούν.

29. Δεν βλέπεις το ποτάμι του θρήνου γιατί του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

30. Η ξένη φτώχια μου αρκεί για να νιώθω φτωχός· η δική μου δεν μου αρκεί.

31. Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί
μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα.

32. Και σχεδόν όλα τα περνάω έτσι, από τον καιρό που,
σαν μια γέφυρα, περνάει πάνω από όλα.

M.Fernandes

Μια χαρά χαμηλού επιπέδου είστε... Τι φωνάζετε;

ΠΕΜΠΤΗ, 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006

Μιγκέλ Ερνάντεθ, Ελεγεία

(Στην Οριουέλα, το χωριό του και το δικό μου,
μου πέθανε σαν από κεραυνό
ο Ραμόν Σιτζέ, που τόσο τον αγαπούσα.)

ΘΕΛΩ κλαίγοντας να ‘μαι ο περβολάρης
της γης που τόπο πιάνεις και λιπαίνεις,
σύντροφε της ψυχής μου νωρίς τόσο.

Τρέφοντας με βροχές, με σαλιγκάρια
κι αρμόνια έναν χωρίς όργανο πόνο,
στις αποκαρδιωμένες παπαρούνες

μον’ την καρδιά σου για τροφή θα δώσω.
Τόσος ο πόνος που σωρεύει το πλευρό μου,
που απ’ τον πόνο μου πονάει ως κι η ανάσα.

Σκληρό ένα ράπισμα, χτύπημα πάγος,
μια τσεκουριά αθέατη και του φόνου,
μια άγρια σπρωξιά σ’ έχει τσακίσει.

Έκταση δεν υπάρχει πιο μεγάλη απ’ την πληγή μου,
κλαίω την τύχη την κακή μου κι όσα φέρνει
και νιώθω πιο πολύ το θάνατό σου απ’ τη ζωή μου.

Βαδίζω πάνω σε χωράφια πεθαμένων,
με κανενός τη ζέστα και την παρηγόρια
πάω από την καρδιά στα βάσανά μου.

Νωρίς σήκωσε ο θάνατος φτερούγες,
νωρίς ξημέρωσε και το ξημέρωμα,
νωρίς είσαι απ’ το χώμα κυλισμένος.

Δεν συγχωρώ τον έρωτα στο θάνατο,
δεν συγχωρώ και τη ζωή απρόσεχτη,
δεν συγχωρώ τη γη ούτε το τίποτα.

Μια θύελλα σηκώνω μες στα χέρια μου
αστραπές, πέτρες, κοφτερά τσεκούρια
με δίψα από καταστροφές και πεινασμένη.

Θέλω τη γη ν’ ανασκαλέψω με τα δόντια,
θέλω τη γη να τη χωρίσω μέρη μέρη
με δαγκωνιές ξερές και φλογισμένες.

Θέλω τη γη να ορυχέψω ώσπου να σ’ έβρω
και το ευγενές κρανίο σου να φιλήσω
και να σε ξεφιμώσω να σε φέρω πίσω.

Θα ξαναρθείς στο περιβόλι στη συκιά μου:
απ’ τα ψηλά των λουλουδιών τα ικριώματα
θα κυνηγήσει πάλι η μελισσουργός ψυχή σου

αγγελικά κεριά κι ωραίους κόπους.
Θα ξαναρθείς στων οργωμάτων το νανούρισμα
απ’ τους αγρότες τους ερωτευμένους.

Χαρά θα δώσεις στο σκοτάδι των φρυδιών μου,
και το αίμα σου θα παν σε κάθε μέρος
με τη μνηστή σου οι μέλισσες φιλονικώντας.

Και η καρδιά σου, πια βελούδο ζαρωμένο,
καλεί από κάμπο μυγδαλιές αφρό γεμάτο
αυτή μου τη φωνή του ερωτευμένου.

Στις φτερωτές ψυχές των ρόδων
της πιο όμορφης αμυγδαλιάς σε περιμένω,
κι έχουμε για πολλά να κάνουμε κουβέντα
σύντροφε της ψυχής μου, σύντροφε.

(10 Ιανουαρίου 1936)

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Μιγκέλ Ερνάντεθ ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ’36, παναπεί στη γενιά που αμέσως έπεται εκείνης του Λόρκα. Το γεγονός αυτό μαζί με τα ιδιαίτερα στοιχεία του βίου του, ο Ερνάντεθ είναι ένας αυτοδίδακτος γιδοβοσκός, δημιουργούν μιαν εκφραστική πίεση στο έργο του που κινείται δοκιμάζοντας τρόπους έκφρασης που αγγίζουν τα όρια του μανιερισμού. Αρκετά από τα ποιήματά του αποτελούν οριακές εκφράσεις της ισπανικής γλώσσας.
Ένα από τα πιο φημισμένα είναι και αυτό που μεταφράζουμε εδώ. Συσχετίζεται πάντα με το Θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας του Λόρκα και θεωρείται ένα είδος απάντησης.

Το θέμα του ποιήματος είναι ο θάνατος του στενού φίλου της εφηβείας του Ερνάντεθ στην Οριουέλα, το χωριό του, του Ραμόν Σιτζέ. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χοσέ Μαρίν Γκουτιέρρεθ. Είχε γεννηθεί το 1913. Στα 19 ήταν κιόλας δικηγόρος και δημοσίευε τα πρώτα του δοκίμια στον τοπικό τύπο. Πέθανε ξαφνικά μετά από σύντομη ασθένεια στις 24 Δεκεμβρίου του 1935, σε ηλικία 21 ετών. Στο διάστημα αυτό ο Ερνάντεθ βρισκόταν στη Μαδρίτη. Το ποίημα με ημερομηνία 10 Ιανουαρίου 1936, πρωτοπαρουσιάστηκε στο περιοδικό Revista de Occidente, την ίδια χρονιά και προκάλεσε εντύπωση στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Όπως ήταν φυσικό η επιτυχία του ποιήματος μυθοποίησε τόσο το βίο του Ραμόν Σιτζέ όσο και τη σχέση των δύο φίλων.

Πολλά από τα ποιήματα του Ερνάντεθ κινούνται στα όρια του αμετάφραστου. Ένα από αυτά θα έλεγα πως είναι και το αποδιδόμενο εδώ. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως εις βάρος της ρίμας του μεταφέρεται πιστά ο ρυθμός και η θέρμη του σε επίπεδο άξιο για δημοσίευση. Συγχρωτίζομαι για χρόνια και απ’ ότι φαίνεται δεν θα πάψω να συγχρωτίζομαι μ’ αυτό το ποίημα.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

NUEVO LIBRO DE PABLO TOUSET 2012

Ο Πάμπλο Τουσέτ (Pablo Tusset) γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1965. Προσπάθησε επί μακρόν να νοικοκυρευτεί, μα τελικά τα παράτησε. ¶νθρωπος της δράσης, εγκατέλειψε ένα σίγουρο μέλλον ως αναγνώστης, για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα κρουασάν είναι το πρώτο του βιβλίο. Τελευταίως, κρύβεται από τους κοντινούς συγγενείς του και ετοιμάζει την επόμενη επίθεσή του στο -κοινώς αποδεκτό- καλό γούστο

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

REVERTE

ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΡΕΒΕΡΤΕ...ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΟΣΟ Ο ΖΟΛΑ...ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΣΥΓΡΑΦΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΡΟΥΣΤ,ΤΟΝ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ,ΤΟΝ ΤΖΑΙΗΜΣ Η ΤΟΝ ΜΑΝ Η ΤΟΝ ΤΖΟΥΣ...ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΥΜΑ ,ΤΟΝ ΒΕΡΝ,ΤΟΝ ΚΟΝΡΑΝΤ,ΤΟΝ ΕΡΖΕ,ΤΟΝ ΣΤΗΒΕΝΣΟΝ,ΤΟΝ ΤΣΑΡΤΡΙΣ...ΤΟΣΟ ΔΙΟΡΑΤΙΚΗ ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΚΑΙ ΣΤΥΛΙΣΤΑΣ ΥΦΟΥΣ ΕΙΝΑΙ...

ΔΕΥΤΕΡΑ, 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

a novel by=EMILIA PARDO BAZAN TRANSLATED IN GREEK LANGUAGE

Βρίσκεστε εδώ: 

• 10.00
• € 9.00

Η ΓΟΡΓΟΝΑ

• Κύριος Συγγραφέας: ΜΠΑΖΑΝ ΜΠΑΡΝΤΟ ΕΜΙΛΙΑ () BAZAN PARDO EMILIA
• Εκδοτικός Οίκος: ΠΑΠΥΡΟΣ
• Έτος έκδοσης: 2010
• Σελίδες: -
• ISBN: 9789604860135
• Σύντομη Περιγραφή:
• Μια παλιά κατάρα βαραίνει τον οίκο των Απόντε στη Γαλικία. Ποτέ καμιά γενιά δεν απέκτησε πάνω από έναν απόγονο ούτε και κανείς αρσενικός Απόντε κατάφερε ν αντισταθεί στο κάλεσμα της θάλασσας και της Γοργόνας, στο κάλεσμα του πόθου, της σαγήνης αλλά και του θανάτου μαζί. Η νουβέλα ``Η γοργόνα``, γραμμένη το 1921 από την Εμίλια Πάρδο Μπαθάν (1851-1921) και βασισμένη σ έναν αρχαίο γαλικιανό θρύλο, είναι ένα κομψοτέχνημα της ισπανικής λογοτεχνίας. Συνδυάζοντας στοιχεία ύστερου ρομαντισμού και νατουραλισμού, το έργο συνιστά ένα έξοχο δείγμα της πρόζας της συγγραφέως, με τις γλαφυρές περιγραφές και το υποδόριο χιούμορ του. Η Εμίλια Πάρδο Μπαθάν μαζί με τον Γκαλδός και τον Κλαρίν θεωρείται μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους των ισπανικών γραμμάτων του 19ου αιώνα. Ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη, αλλά γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία με τα πεζογραφήματά της, ενώ υπήρξε πρωτοπόρος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας και η πρώτη καθηγήτρια πανεπιστημίου της χώρας της. Αυτό είναι το πρώτο έργο της που μεταφράζεται στα ελληνικά. Η μετάφραση της νουβέλας είναι προϊόν του μαθήματος λογοτεχνικής μετάφρασης της ισπανικής κατεύθυνσης, το οποίο δίδαξε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στο πλαίσιο του Διαπανεπιστημιακού Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Μετάφραση-Μεταφρασεολογία» του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το ακαδημαϊκό έτος 2007-8.
• Αποστολή εντός 2 εώς 5 ημερώνν

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΠΑΖΑΝ ΜΠΑΡΝΤΟ ΕΜΙΛΙΑ () BAZAN PARDO EMILIA

 

 

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

BENITO PEREZ GALDOS FRAGMENT FROM...``THE SHADOW`` TRANSLATION BY TASSOS PSARAS...FROM THE PART NO 18 OF THE ``VAKHIKON LITERARY REVIEW``

Μπενίτο Πέρεθ Γκαλδός, Η σκιά

Mεταφράζει ο Τάσος Ψάρρης       Benito Perez Galdós Ο Μπενίτο Πέρεθ Γκαλδός (Benito Perez Galdós) είναι από τους σπουδαιότερους Ισπανούς συγγραφείς, ο σπουδαιότερος μετά τον Θερβάντες. Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1843 στα Κανάρια Νησιά και πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 1920 στη Μαδρίτη. Σπούδασε καλές τέχνες και νομικά, και τα πρώτα χρόνια της ζωής του εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Το γνωστότερο έργο του είναι το Fortunata y Jacinta (1886-1887), ένα μνημειώδες μυθιστόρημα εφάμιλλο σε αξία και έκταση του Πόλεμος και Ειρήνη. Άλλα σημαντικά έργα του είναι τα Doña Perfecta (1876), Marianela (1878), Miau (1888), Ángel Guerra (1891), και τα Episodios nacionales (Εθνικά επεισόδια), μια τοιχογραφία 46 τόμων της καθημερινής ζωής των Ισπανών του 19ου αιώνα.   Ο Γκαλδός υπήρξε μέλος της Βασιλικής Ισπανικής Ακαδημίας και βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Το 1912 έχασε το φως του, αλλά συνέχισε να υπαγορεύει τα βιβλία του μέχρι το τέλος της ζωής του. Η σκιά (La sombra) είναι ένα από τα πρώιμα έργα του. Γραμμένο το 1870, πραγματεύεται την παράνοια και τις ψευδαισθήσεις ενός γιατρού που έχει απομονωθεί από τον κόσμο. Αποτελεί κομβικό έργο για τα ισπανικά γράμματα, γιατί είναι το πρώτο με έντονες φροϋδικές προεκτάσεις, ενώ συνδυάζει το μυστήριο του γοτθικού μυθιστορήματος και την πολυπλοκότητα του ψυχολογικού μυθιστορήματος. Τάσος Ψάρρης Κεφάλαιο I Ο δόκτωρ Ανσέλμο Καλύτερα να ξεκινήσω από την αρχή, πληροφορώντας δηλαδή τον αναγνώστη για το ποιος είναι αυτός ο δ. Ανσέλμο· εξιστορώντας τη ζωή του, τις συνήθειές του και μιλώντας για τον χαρακτήρα και το παρουσιαστικό του, χωρίς να παραλείψω τη γνώμη που είχαν για εκείνον όλοι όσοι τον γνώριζαν, ότι επρόκειτο δηλαδή για θεότρελο. Τούτη ήταν καθολική, ομόφωνη, βαθιά ριζωμένη, μια γνώμη που δεν μπορούσαν να την αντικρούσουν τα χαρακτηριστικά ιδιοφυίας εκείνου του απαράμιλλου άντρα, οι στιγμές λογικής σκέψης και ευγλωττίας του, η ευπροσήγορη ευγένεια με την οποία προθυμοποιούνταν να διηγηθεί τα πιο παράξενα γεγονότα της ζωής του, χρησιμοποιώντας με διακριτικότητα στις διηγήσεις του την εκπληκτική δημιουργική του φαντασία. Έλεγαν γι’ αυτόν ότι έκανε μεγάλες επιπολαιότητες, ότι η ζωή του ήταν μια σειρά από αναρίθμητες υπερβολές κι ότι καταγινόταν με κάτι αλλόκοτες και ακατανόητες ασχολίες που δεν τις επιχειρούσε κανένας άλλος, ότι, εν ολίγοις, ήταν μια ύπαρξη η οποία δεν έκανε ποτέ τίποτα με τον συνηθισμένο τρόπο, ούτε σύμφωνα με ό,τι κάνουμε όλοι στην καθημερινή μας ζωή. Λίγοι τον συναναστρέφονταν· μετά βίας υπήρχε ένας μικρός αριθμός ατόμων που αποκαλούνταν φίλοι του· οι περισσότεροι τον περιφρονούσαν, κι όλοι όσοι δεν γνώριζαν κάτι για το παρελθόν του, ούτε μπορούσαν να διακρίνουν οτιδήποτε ιδιαίτερο και ξεχωριστό υπήρχε σ’ εκείνο το πνεύμα, τον κοίταζαν με καταφρόνια, ακόμα και με αποστροφή. Αν ήταν δίκαιο αυτό, δεν είναι εύκολο να ειπωθεί, όπως επίσης δεν είναι απλή υπόθεση το να γίνει μια ακριβής εκτίμηση για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, αν θα πρέπει δηλαδή να τον κατατάξουμε ανάμεσα στους πιο σπουδαίους ή αν θα πρέπει να του υποδείξουμε έναν χώρο δίπλα στους μεγαλύτερους βλάκες που έχει γεννήσει η πλάση. Ο ίδιος, στην πορεία αυτής της αφήγησης, θα μας αποκαλύψει κάποια πράγματα που, αποτελώντας ισάριθμα στοιχεία, θα μας χρησιμεύσουν για να τον κρίνουμε όπως του αξίζει. Διέμενε στον τέταρτο όροφο ενός μεγάλου στοιχειωμένου αρχοντικού απ’ όπου δεν έβγαινε ποτέ, εκτός κι αν υπήρχαν επείγοντα περιστατικά που τον καλούσαν εκτός σπιτιού. Αυτό βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, που σε κάποιον άλλον αιώνα, λιγότερο ταραγμένο, η λαϊκή φαντασία θα είχε τοποθετήσει στο εσωτερικό του όλα τα μέλη μιας νυχτερινής σύναξης μαγισσών. Τη σημερινή εποχή, η μόνη μάγισσα που υπήρχε εκεί μέσα ήταν κάποια δόνια Μόνικα, οικονόμος, υπηρέτρια και διαχειρίστρια.   Το δωμάτιο του γιατρού έμοιαζε με εκείνα τα εργαστήρια που έχουμε συναντήσει σε περισσότερα από ένα μυθιστορήματα και που έχουν αποτελέσει πλειστάκις το φόντο σε ολλανδικά κάδρα. Φωτιζόταν από την ίδια μελαγχολική λάμπα με την οποία βλέπουμε σε θεατρικά έργα και ζωγραφικούς πίνακες να φωτίζεται το χλωμό πρόσωπο του δόκτορα Φάουστ, του δασκάλου Κλάες, των υαλοφυσητών του Μεσαίωνα, του καλού μαρκησίου της Βιγιένα και των κατασκευαστών δηλητηρίων και φαρμάκων στις ιταλικές δημοκρατίες. Αυτό έκανε τον ήρωά μας να θυμίζει κάτι σε νεκρομάντη ή σπαγκοραμμένο, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν, μολονότι στο σπίτι του, που ήταν εκατό τοις εκατό αυθεντικό, όπως θα δούμε παρακάτω, υπήρχαν κρεμασμένα από το ταβάνι εκείνα τα εξωτικά ζώα που κάνουν ένα όνειρο του Τενιέρ να μοιάζει με πραγματικότητα, φτεροκοπώντας σε διάταξη μπερδεμένης φάλαγγας σ’ όλο το μήκος και πλάτος της αψίδας. Εδώ δεν υπήρχε γοτθική αψίδα, ούτε παράθυρο με περίτεχνα σκαλίσματα, ούτε σκούρο φόντο, ούτε τα μυστηριώδη εφέ φωτός με τα οποία το τεχνούργημα του πίνακα μας αποκαλύπτει τις κρυψώνες εκείνων των βαριεστημένων χημικών που, σκεπασμένοι με διάσημους ιστούς αράχνης, σκύβουν αδιάκοπα πάνω από έναν παλιό τόμο γεμάτο καλλικατζούρες. Το γραφείο του δόκτορα Ανσέλμο ήταν ένα συνηθισμένο δωμάτιο, από εκείνα στα οποία κατοικούμε όλοι, αποτελούμενο από τέσσερις ανισεπίπεδους τοίχους κι ένα διαλυμένο ταβάνι, που στην επιφάνειά του ο γύψος είχε πέσει από την αμέλεια του χρόνου κι από την αδιαφορία των κατοίκων, αφήνοντας πολλές και μεγάλες τρύπες. Δεν υπήρχε χαρτί, ούτε άλλη ταπετσαρία πέρα από εκείνη των αραχνών που άπλωναν από γωνιά σε γωνιά τα πολύπλοκα στημόνια τους. Στον μεγάλο τοίχο υπήρχε ένας σκελετός που δεν είχε χάσει ακόμα την ευθυμία του τάφου, σε τόσο φοβερά γέλια ξεκαρδίζονταν τα φαφούτικα σαγόνια του, ενώ η ιδιομορφία της όψης του μεγάλωνε χάρη στο μικρό καζάνι που του είχε τοποθετήσει ο γιατρός πάνω στο κρανίο, το δίχως άλλο γιατί δεν είχε καλύτερο μέρος για να το βάλει. Δίπλα υπήρχε ένα ξύλινο ράφι με αναρίθμητα άχρηστα φτηνοπράγματα, ανάμεσα στα οποία δεν είχαν καμία απολύτως θέση κάποια σπασμένα ποτήρια ανυπολόγιστης αξίας και τεμάχια από τα πιο κακοφτιαγμένα πήλινα σκεύη. Ένα βαλσαμωμένο και μισοσαπισμένο πουλί προσέδιδε, με το ζωηρό χρώμα των τελευταίων του φτερών, λαμπρότητα σε αυτό το ανοσιούργημα, δίπλα στο οποίο ένα φίδι γεμάτο άχυρο απλωνόταν ζωγραφίζοντας στον τοίχο τις καμπύλες του σώματός του, πάνω στις φολίδες του οποίου στεκόταν ένας καχεκτικός ηλίανθος. Όχι μακριά από τον τελευταίο κρεμόταν μια πανοπλία τόσο βρώμικη, που θα νόμιζε κανείς πως είχε να καθαριστεί από την εποχή του Ρολάνδου (ο ιδιοκτήτης της, ενδεχομένως). Κάποια άλλα όπλα, άσπρα και στο χρώμα της φωτιάς, κρέμονταν εκεί κοντά, συνυπάρχοντας αρμονικά μ’ ένα μεγάλο τηγάνι, που το χερούλι του ακούμπαγε στα πόδια ενός Εσταυρωμένου, από εκείνους που, με το σώμα πελιδνό, τα μέλη συστραμμένα, το πρόσωπο αγωνιώδες, μαύρα τα χέρια, αιματοβαμμένα το σάβανο κι ο σταυρός, έχει δημιουργήσει η ισπανική τέχνη για να τρομάζει τους πιστούς και να αποσβολώνει τους νεωκόρους. Ο Χριστός ήταν κίτρινος, μελαψός, λείος, άκαμπτος σαν βαλσαμωμένο ζώο: το πρόσωπο, παραμορφωμένο από το βερμιγιόν, δεν είχε σχήμα και τα πόδια ήταν κρυμμένα ανάμεσα στις διπλώσεις ενός μεγάλου κόμπου που υπήρξε σίγουρα τόπος προσκυνήματος για όλες τις μύγες της γειτονιάς, αφού εκεί είχαν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια από το πέρασμά τους. Στην άλλη πλευρά διακρίνονταν μερικά σαλιγκάρια, μια γκραβούρα άγνωστο ποιανού μάρτυρα, κοχύλια από μάργαρο, δυο πιστόλια κι ένα ροζάριο με θαλασσινές χάντρες μπλεγμένο σ’ ένα μαύρο από τη σκόνη κλαδί από κοράλλι. Δυο μεγάλα ιπποτικά σπιρούνια και μια σέλα κρέμονταν από έναν άλλο γάντζο δίπλα σε κάτι λιγδιασμένα ρούχα, ανάμεσα στις πτυχές των οποίων ξεχώριζε το μπράτσο μιας κιθάρας με θαυμάσια μαρκετερί από σεντέφι και ελεφαντόδοντο. Ήταν βαθουλωμένη, και η μία και μοναδική χορδή της, σιωπηλός σήμερα μάρτυρας του αλλοτινού της μεγαλείου, μπορούσε να μεταδώσει στη σημερινή γενιά μια ηχώ από τις παρελθούσες αρμονίες. Κάτι στρατιωτικές μπότες κυλιόντουσαν στο πάτωμα δίπλα στην κιθάρα, ενώ στην απέναντι πλευρά κρέμονταν καζάκα και σακάκι του περασμένου αιώνα, αμφότερα γεμάτα τρύπες και λεκέδες. Ένα τρίκοχο καπέλο ήταν τοποθετημένο πάνω σ’ ένα λαγήνι που έπαιζε τον ρόλο του κεφαλιού, ενώ ένα στραπατσαρισμένο λυχνάρι, σε σχήμα μεγάλου τριγωνικού κηροπήγιου, λέρωνε με τα υπολείμματα του υπεραιωνόβιου λαδιού του ένα προσκυνητάρι με λεπτεπίλεπτα σκαλίσματα και τόσο διαλυμένο, που σχεδόν δεν είχε σχήμα. Στον γειτονικό τοίχο υπήρχε ένα ρολόι σταματημένο εδώ και πενήντα χρόνια: ο μηχανισμός του ήταν το στρατηγείο των αραχνών, και τα τεράστια μολυβένια βαρίδια, πεσμένα με πάταγο πριν από είκοσι πέντε χιλιάδες νύχτες, είχαν καταστρέψει ένα σκαμνί· μια κανάτα, ένας μικρός Ιησούς κείτονταν ακίνητα καταγής, με την μεγαλοπρέπεια δύο αερόλιθων. Δεν απέφευγε ένα συναίσθημα έκπληξης όποιος έμπαινε σ’ εκείνο το δωμάτιο, όπου το λιγοστό φως της λάμπας επέφερε πολύ παράξενα αποτελέσματα· γιατί, πέρα από τις παλιατζούρες που περιγράψαμε, ο χώρος κατακλυζόταν από ένα σωρό μαραφέτια με πολύπλοκα και απίθανα σχήματα. Αποστακτήρες που έμοιαζαν με γυάλινα φίδια καθρέφτιζαν τις σπείρες τους πάνω σε πελώριους γυάλινους σωλήνες, που τις κοιλιές τους θέρμαινε ένας λύχνος σταθερής καύσης. Μούγκριζε ο δίσκος ενός ηλεκτρικού μοτέρ, και ολόκληρη η συσκευή μάς απειλούσε ασταμάτητα με τις ενοχλητικές της διαμαρτυρίες. Το υπόκωφο βουητό της φλόγας του τζακιού, το τσιτσίρισμα της χόβολης, παρόμοιο με τη μακρινή δόνηση μυστηριώδους μουσικού οργάνου, η μυρωδιά των οξέων, η διάχυση των αερίων, το ασθματικό φύσημα του φυσερού που λειτουργούσε αγχωδώς και κουρασμένα, όπως ένας άρρωστος πνεύμονας, όλα αυτά δημιουργούσαν στον θεατή μια ανησυχία και μια ζαλάδα που είναι αδύνατον να περιγραφούν. Όταν ο γράφων είχε την τιμή να εισέλθει στο μελετητήριο, γραφείο ή εργαστήριο του δόκτορα Ανσέλμο, η έκπληξή του υπήρξε μεγάλη, και δεν μπορεί παρά να ομολογήσει ότι, μαζί με την έκπληξη, ένιωσε και κάποιο τρόμο, που δεν καταλάγιασε παρά μόνο στη σκέψη ότι εκείνος ο άνθρωπος ήταν ο πιο προσηνής και άκακος απ’ όλους όσους υπήρχαν. Πέραν τούτου, ποιος δεν γνώριζε ότι ο δ. Ανσέλμο δεν ήταν νεκρομάντης κι ότι δεν εξασκούσε κάποια από τις διαβολικές τέχνες της αρχαιότητας; Δεν υπήρχε σχεδόν κανείς που να έπαιρνε τις ασχολίες του στα σοβαρά, και στη γειτονιά τον είχαν περισσότερο για τρελό ή βλάκα, παρά για άνθρωπο επαρκώς νοήμων, με ψήγματα τουλάχιστον κοινής λογικής. Ο ίδιος παρ’ όλα αυτά βυθιζόταν σ’ εκείνη την αδιάκοπη εργασία από την οποία δεν βγήκε ποτέ κανένα αποτέλεσμα, και κρίνοντας από τη σοβαρότητα με την οποία φύσαγε τους λύχνους του και την τεταμένη προσοχή με την οποία έκανε τα πράσινα και κόκκινα υγρά να κυκλοφορούν μέσα στα κρύσταλλα των αποστακτήρων, το μυαλό του ταλανιζόταν από μεγάλα και σημαντικά προβλήματα. Η αγάπη του για τη χημεία ήταν κάτι το καινούργιο μέσα του, μόλις πρόσφατα άρχισε να κάνει σκέψεις για απλές χημικές ενώσεις. Σχεδόν σ’ όλη του τη ζωή, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του το είχε αφιερώσει στην ανάγνωση κάθε είδους βιβλίου, εκτός από τις στιγμές που κάποιος αδιάκριτος διασκέδαζε μαζί του ακούγοντας τις γραφικές αφηγήσεις του, στις οποίες μπορούσες να θαυμάσεις τη λαμπρότητα και την απογείωση της μεγάλης του επινοητικότητας. Ο λόγος του περιστρεφόταν πάντοτε γύρω από περιστατικά της ζωής του, που ο ίδιος τα ξεφούρνιζε σε κάθε ευκαιρία. Δεν χρειαζόταν ποτέ να τον παρακαλέσουν, κι ό,τι διηγιόταν ήταν σε γενικές γραμμές τόσο πρωτότυπο, που όλοι θεωρούσαν τα πάντα καθαρό αποκύημα της φαντασίας του. Την ώρα που αναθυμόταν το παρελθόν του, παρατηρούσε όλα εκείνα τα φτηνοπράγματα που ήταν κρεμασμένα εκεί πέρα, και γελούσε εκπέμποντας μια γλυκιά θλίψη, λέγοντας: «Έχω υπάρξει κι εγώ νέος, έχω υπάρξει αυλικός, καλλιτέχνης, ζωγράφος, μουσικός· έχω ταξιδέψει πολύ· έχω υπάρξει δανδής, μ’ έχουν κυνηγήσει, έχω αντιμετωπίσει προκλήσεις, γνωρίζω τον κόσμο, έχω αγαπήσει τη ζωή και την έχω υποτιμήσει, έχω αγαπήσει και σιχαθεί με μεγάλη σφοδρότητα». Μια φορά, αφού είχε μιλήσει με αυτόν τον τρόπο, ακούμπησε το κίτρινο, κοκαλιάρικο και άκαμπτο δάχτυλό του στη μοναδική χορδή της κιθάρας, η οποία δονήθηκε μ’ ένα πνιχτό κλαψούρισμα, διώχνοντας με την ταλάντευσή της όλη τη σκόνη που είχαν συσσωρεύσει πάνω της είκοσι χρόνια ησυχίας. Και σώπασε, απομένοντας για πολλή ώρα σκεφτικός και κοιτώντας με προσήλωση την κίνηση του κόκκινου υγρού κατά μήκος του γυάλινου εντέρου που μετέφερε από το ένα δοχείο στο άλλο μια λεπτή ουσία. Εκείνες τις στιγμές της σιωπής, που διακόπτονταν μόνο από την απαλή δόνηση της χορδής, το βουητό της φλόγας κι εκείνον τον ακατανόητο και επιβλητικό ήχο που χαρακτηρίζει κάθε μυστηριώδες μέρος, ήταν που τα ιδιόμορφα αντικείμενα της οικίας τού σοφού προκαλούσαν μέσα μου τον μεγαλύτερο τρόμο. Μου φαινόταν ότι όλα εκείνα είχαν ζωή και κίνηση: ότι η καζάκα σάλευε, λες και οι ουρές της σκέπαζαν κάποιο σώμα, κι ότι τα μανίκια είχαν μέσα τους χέρια. Νόμιζα ακόμη πως έβλεπα το τρίκοχο καπέλο να κουνιέται πέρα δώθε, λες και το λαγήνι που το συγκρατούσε είχε μυαλό γεμάτο ευφυΐα και όρεξη· νόμιζα πως έβλεπα τις μπότες να σπιρουνίζουν το προσκυνητάρι και τα κογχύλια να κρούουν το ’να τ’ άλλο, σαν καστανιέτες δεμένες στα δάχτυλα ενός ανδαλουσιάνικου χεριού. Ο σκελετός μού φαινόταν ότι χασμουριόταν κι ότι το μικρό καζάνι τού έπεφτε στα μάτια, γέρνοντας προς τη μια μεριά και δίνοντάς του αστεία όψη· νόμιζα ότι τον έβλεπα να προτάσσει το αριστερό του πόδι, όπως κάποιος που πιάνει τον χορό, και να στέκεται προσοχή, με τα δυο του χέρια κολλημένα στη μέση που χώραγε μέσα σε δύο δάχτυλα.    Είχα επίσης την εντύπωση ότι το ρολόι λειτουργούσε με τον ζήλο και την ταχύτητα μιας μηχανής που επιθυμεί να διανύσει σε διάστημα λεπτών τα χρόνια που έχει περάσει εκεί δείκτη τον δείκτη, δηλαδή ροδέλα τη ροδέλα· ένιωθα το τικ τακ των γραναζιών και νόμιζα πως έβλεπα την ταλάντευση του εκκρεμούς που μοίραζε μπουνιές αριστερά και δεξιά σ’ όλα τα βαλσαμωμένα πουλιά που έβαζαν τα δυνατά τους για να πετάξουν, κουνώντας με κόπο τα λιγοστά πούπουλα των σάπιων τους φτερών· και τέλος, εν μέσω αυτής της χλαπαταγής, μου φάνηκε πως ο Χριστός τέντωνε τα χέρια και τον λαιμό του, ανακλαδιζόμενος με ύφος υπέρτατης ενόχλησης.

 

• 
• 

ΠΕΜΠΤΗ, 1 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

PIO BAROJA...MEDITATIONS

. Στοχασμοί γιά την Φύση και το Σύμπαν. Στοχασμοί γιά την Κοινωνία και τον Άνθρωπο. Στοχασμοί γιά τον Έρωτα και τον Γάμο. Στοχασμοί γιά την Ζωή. Στοχασμοί γιά την Επιστήμη και το Πανεπιστήμιο. Στοχασμοί γιά την Γνώση και την Επίγνωση. Στοχασμοί γιά τον Νόμο και το Δίκαιο. Στοχασμοί γιά την ισπανική πραγματικότητα. Στοχασμοί γιά τους Πιστούς και την Θρησκεία. Στοχασμοί γιά την Αλήθεια και την Διάνοια. Όπου κρίθηκε αναγκαίο,

προστέθηκαν από τον μεταγλωττιστή διευκρινιστικές υποσημειώσεις

ανάλογο χωρίο να είναι απολύτως κατανοητό στον Έλληνα αναγνώστη

αποτέλεσμα επαφίεται στην καλοπροαίρετη κριτική διάθεση τού αναγνωστικού

κοινού

Α΄

Στοχασμοί γιά την Φύση και το Σύμπαν

Ανάμεσα στην δύναμη τής ζωής και στο σύμπαν υπάρχει ένα άπειρο

σύνολο διαφορετικών λειτουργιών

πάντα

οποίες να μην εκφράζονται μαθηματικά

: προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί, τα, και – επιπλέον – είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν και άλλες λειτουργίες, οι.

*

Η Φύση είναι αυτή που κατέχει

. Όταν επιχειρεί να σκάσει κάποιον,

τον σκάει ενσυνείδητα

πάντα είναι καταστροφή

. Η δικαιοσύνη είναι μιά ανθρώπινη αυταπάτη. Κατά βάθος, τα, τα πάντα είναι δημιουργία. Κυνήγι, πόλεμος, πέψη,

αναπνοή είναι μορφές ταυτόχρονης δημιουργίας και καταστροφής

.

*

Η Φύση έχει πόρους που εμείς δεν γνωρίζουμε

.

*

Το Σύμπαν δεν έχει

χώρο

υπάρχει

, πιά, αρχή μέσα στον χρόνο ούτε όρια μέσα στον. Όλα είναι υποταγμένα στην αλληλοσύνδεση αιτιών και αποτελεσμάτων. Δεν, πιά, πρώτη αιτία. Η ιδέα τής πρώτης αιτίας, όπως έχει πει ο Σοπενχάουερ,

είναι η ιδέα ενός ξύλινου κομματιού που έχει κατασκευαστεί από σίδερο

.

*

Ο Ιτούρριος

1 είχε δίκιο: η Φύση όχι μόνον κατασκεύαζε τον δούλο,

αλλά τού έδινε και το πνεύμα τής δουλείας

.

*

Όπως έλεγε ο Ιτούρριος

δούλο και τού δίνει το πνεύμα τής δουλείας

πνεύμα τής πορνείας

, η Φύση είναι πολύ σοφή. Κατασκευάζει τον, κατασκευάζει την πόρνη και τής δίνει το.

*

Φίλε

διαχωρισμό των ανθρώπων σε ευτυχισμένους και κακορίζικους

φτωχούς

το πνεύμα τής εξαθλίωσης

, η Φύση είναι πολύ σοφή. Δεν ικανοποιείται μόνον με τον, σε πλούσιους και, αλλά επιπλέον δίνει στον πλούσιο το πνεύμα τού πλούτου και στον φτωχό. Εσύ ξέρεις πώς γίνονται οι μέλισσες-εργάτριες:

1

βασκικό

Πρόκειται γιά έναν από τους συνομιλητές τού Ανδρέα. Το επώνυμο αυτό είναι.

24grammata.com

7

κλείνονται οι προνύμφες σ

’ ένα μικρό κελί κυψέλης και τους παρέχεται λειψή τροφή.

Αυτή η προνύμφη εξελίσσεται μ

προλετάρια

και μεταξύ των ανθρώπων

πλούσιου και τού φτωχού

’ έναν τρόπο ατελή, είναι μιά εργάτρια, μιά, που διαθέτει το πνεύμα τής εργασίας και τής υποταγής. Έτσι συμβαίνει, μεταξύ τού εργάτη και τού στρατιωτικού, μεταξύ τού.

*

Κάθε ανατρεπτικό ένστικτο

– και το φυσικό είναι πάντοτε ανατρεπτικό

–

βάλουν μέσα οι άνθρωποι τα πόδια τους και να μην την λερώσουν

τους

έχει δίπλα του τον χωροφύλακά του. Δεν υπάρχει καθαρή πηγή, στην οποία να μην. Είναι στην φύση.

24grammata.com

8

Β΄

Στοχασμοί γιά την Κοινωνία και τον Άνθρωπο

Όλοι οι λαοί

κανόνες γιά την ζωή

περιβάλλον

πραγματισμό

αποστολή του εφόσον αφήνει ελεύθερο δρόμο στην πραγματικότητα

, χωρίς αμφιβολία, διαθέτουν μία σειρά από πρακτικούς, την συνέχιση τής φυλής, την Ιστορία, το φυσικό και το ηθικό. Αυτοί οι κανόνες, αυτή η ιδιαίτερη οπτική, αποτελούν έναν χρήσιμο, που απλοποιεί, που συνθέτει. Ο εθνικός πραγματισμός εκπληρώνει την. Αν, όμως,

κλείσει αυτός ο δρόμος

διαταράσσεται

, τότε η κανονικότητα ενός λαού αλλοιώνεται, η ατμόσφαιρα, οι ιδέες και οι πράξεις αποκτούν εσφαλμένες προοπτικές.

*

Τον κατείχε ένας φρενήρης εγωισμός και θεωρούσε τον εαυτό του ως

το κέντρο ισορροπίας τού κόσμου

.

*

Σύμφωνα με την πρακτική εφαρμογή τής θεωρίας του γιά το χρήμα

,

που ήταν το αντίστοιχο τής λέξης

συνώνυμος τού όρου

«αξία», ο όρος «αποκληρωμένος» έπρεπε να ήταν«άθλιος».

*

Η μουσική περιπλάνηση κάνει τους φθονερούς και τους

παλιανθρώπους

– που ακούν τις μελωδίες τού Μότσαρτ ή τις αρμονίες τού Βάγκνερ –

να ξεκουράζονται απολαυστικά από την εσωτερική δραστηριότητά τους

προκαλεί τα κακά συναισθήματά τους

, η οποία τους.

*

Είναι ένα κακόβουλο συναίσθημα αντίθεσης το να αισθάνεσαι υγιής

και δυνατός κοντά στον ανάπηρο και στον αδύναμο

;

*

Αναζητούσε φίλους λιγότερο έξυπνους από τον ίδιο

εκμεταλλεύεται

και αν ήταν εκείνη

, γιά να τους. Εκεί, όπου έβλεπε μιά οποιαδήποτε ανωτερότητα, όποιας μορφής, αυτός αποσυρόταν.

*

Φρόντιζε το μαλλί

περνιέται γιά όμορφος

δεν μπορούσε ν

, το μουστάκι, τα νύχια του και τού άρεζε να. Κατά βάθος, η μεγάλη επιθυμία του ήταν να κυριαρχεί, αλλά’ ασκήσει την κυριαρχία του σε μιά ευρεία ζώνη, ούτε να χαράξει ένα

24grammata.com

9

σχέδιο

πράγματα μικρά

, και όλη η επιθυμία του γιά δύναμη και όλη η ικανότητά του διοχετεύονταν σε.

*

Παρατηρούσε τ

’ αγαθά τής γης με τα μάτια Εβραίου ενεχυροδανειστή.

Όταν αντιλαμβανόταν ότι έναντι τριάντα λεπτών είχε αγοράσει ένα πράγμα που

κόστιζε είκοσι

, αισθανόταν μιά αληθινή απογοήτευση.

*

Ο κόσμος τού φαινόταν μία μείξη τρελοκομείου και νοσοκομείου

να είναι κάποιος έξυπνος αποτελούσε μιά κακοτυχία

προέλθει μόνον μέσα από την ασυνειδησία και την παραφροσύνη

. Το, και η ευτυχία μπορούσε να.

*

Είναι τόσο λογικό

, τόσο φυσικό στον άνθρωπο ν’ αποφεύγει τον πόνο,

την αρρώστια

, την θλίψη!

*

Μπορούμε να πούμε ότι η ανθρώπινη ψυχολογία δεν είναι κάτι άλλο

,

παρά μιά σύνθεση από ψυχολογίες ζώων

όλες οι μορφές τής εκμετάλλευσης και τής πάλης

εντόμου

. Έτσι, μέσα στον άνθρωπο ανευρίσκονται: εκείνη τού μικροβίου, εκείνη τού, εκείνη τού θηρίου.

*

Ο Ανδρέας κατάφερε να συμπεράνει ότι η αισιοδοξία και η

απαισιοδοξία είναι οργανικά αποτελέσματα

, όπως η καλή και η κακή πέψη.

*

Γιά ποιόν λόγο να προκαλέσει στον ίδιο τον εαυτό του ένα άχρηστο

βάσανο

; Αυτό το θέμα το συλλογίστηκε μόνος του γιά ώρες.

*

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης τού κοινωνικού σώματος είναι αρκετά

ισχυρό γιά ν

’ απορρίψει καθετί που δεν μπορεί να χωνέψει.

*

Μήπως νομίζεις ότι ο εγωισμός πρόκειται να εξαφανισθεί

εξαφανιζόταν η Ανθρωπότητα

; Θα.

*

24grammata.com

10

Στην γυναίκα και στο κοινωνικό σύνολο πρέπει να υπόσχεσαι τον

παράδεισο

.

*

Γιά να φτάσεις να δώσεις στους ανθρώπους έναν κοινό κανόνα

πειθαρχία

είναι ένα ψέμα που βγήκε από εμάς τους ίδιους

ήρθε απ

, μιά, μιά οργάνωση, απαιτείται μιά πίστη, ένα όραμα, κάτι που – ακόμη και αν– να φαίνεται σαν μιά αλήθεια που’ έξω.

*

Όποιος αγαπά την αντιλογία και την πολυλογία είναι ανίκανος να

μάθει οτιδήποτε σοβαρό

.

*

Ο Ανδρέας δεν ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούσαν το

διάβασμα ως ένα υποκατάστατο τής ζωής

μπορούσε να ζήσει

. Αυτός διάβαζε ακριβώς επειδή δεν.

*

Πίστεψε

τα

συνδυασμούς γιά εγκλήματα

κακίες που μπορεί να μας παράσχει η Ιστορία

, όπως ο Σοπενχάουερ, ότι εκείνος, που διαβάζει προσεκτικά«Εννέα Βιβλία2» τού Ηροδότου, έχει στην διάθεσή του όλους τους δυνατούς, ανατροπές, ηρωισμούς και αδικίες, καλοσύνες και.

*

Η πνευματική του κατάσταση ήταν ισχυρότερη ενόσω ο ίδιος ήταν ο

μοναδικός μάρτυρας τής νίκης του

.

*

Στην Αγγλία

άνθρωπος

, στην Γαλλία, στην Γερμανία; Σε όλα τα μέρη, ο, στην φυσική του κατάσταση, είναι ένα γουρούνι. Ηλίθιος και εγωιστής.

*

Ο άνθρωπος τής αλήθειας αναζητά πρώτ

’ απ’ όλα την ελευθερία του.

Πρέπει κανείς να είναι φτωχοδιάβολος ή να έχει ψυχή σκύλου γιά να του φαίνεται

κακιά η ελευθερία

.

*

Τι πιό αξιοπρεπές απ

’ το να ζεις από την εργασία σου!

2

έφερε το όνομα μίας από τις εννέα Μούσες

Πρόκειται γιά τα εννέα βιβλία τής Ιστορίας τού Ηροδότου, καθένα από τα οποία.

24grammata.com

11

*

«

αυταπάτη

γαλήνιος

Πιστεύεις στην γαλήνη τού άγριου;», ρώτησε ο Ιτούρριος. «Τι! Και αυτό είναι μιά δική μας εφεύρεση. Ο άγριος ποτέ δεν υπήρξε».

*

Δεδομένης τής πρακτικής τάσης του

αντίδρασή του στο να είναι προστατευόμενος

, ήταν λίγο παράδοξη αυτή η.

*

Είχε έναν αέρα αναισθησίας και λήθαργου

κατακλυσμός εξαθλιώσεων μπορεί να δώσει σ

, που μόνον ένας’ ένα ανθρώπινο ον.

*

Ήταν εξαθλιωμένοι και γουρούνια

μέσα από το κατάντημά τους

, που ποτέ δεν θα ανορθώνονταν, εξαιτίας τής αμέλειας και τής αυτοεγκατάλειψής τους.

*

Γιά να είναι κανείς εγωιστής

διαμαρτύρεται

περισσότερα στον εγωισμό

ουτοπίες

σιδηρόδρομο

, πρέπει να γνωρίζει, γιά να, πρέπει να συλλογίζεται. Εγώ πιστεύω ότι ο πολιτισμός οφείλει, παρά σε όλες τις θρησκείες και τις φιλανθρωπικές. Ο εγωισμός κατασκεύασε το μονοπάτι, τον δρόμο, την οδό, τον, το πλοίο, τα πάντα.

*

Το μίσος εναντίον τού λαϊκού πνεύματος τον στήριζε κατά την

μυστική πάλη του

χαρίσουν την γαλήνη σ

. Ήταν ένα από εκείνα τα βαθιά μίση, που φτάνουν στο σημείο να’ όποιον τα αισθάνεται, μιά υποτίμηση επική και υπεροπτική.

Γι

απάθειάς του

’ αυτόν δεν υπήρχαν χλευασμοί. Όλοι γλιστρούσαν πάνω από την πανοπλία τής.

*

Οι χιλιοτραγουδισμένες αγροτικές εργασίες

τους ποιητές

αν βρισκόταν έξω από κάθε ιδέα περί παραδοσιακής ομορφιάς

ενός ηλεκτρικού κινητήρα

κακοπληρωμένη εργασία

, κίνητρο έμπνευσης γιά, τού φαίνονταν βλακώδεις και κτηνώδεις. Πόσο πιό όμορφη, ακόμη και, ήταν η λειτουργία, παρά αυτή η χειρωνακτική, χοντροκομμένη, βάρβαρη και!

*

24grammata.com

12

Η γονιμότητα δεν μπορεί να είναι ένα κοινωνικό ιδεώδες

χρειάζεται ποσότητα

τραγουδούν το γόνιμο κτήνος

. Δεν, αλλά ποιότητα. Ακόμη και αν οι πατριώτες ή οι επαναστάτες, γιά μένα αυτό θα είναι πάντοτε ένα μισητό ζώο.

*

«

συμμορίας

γαμψές μύτες τους

ζωή

Πώς φαίνεται η πρακτική αντίληψη αυτής τής σημιτικής!», είπε ο Ιτούρριος. «Πώς μυρίστηκαν εκείνοι οι καλοί Εβραίοι, με τις, ότι η συνειδησιακή κατάσταση μπορούσε να περιπλέξει την!».

*

Οι Έλληνες και οι Σημίτες διέθεταν το ισχυρό ένστικτο τής ζωής

,

εφεύρισκαν θεούς γιά τους εαυτούς τους

, έναν Παράδεισο αποκλειστικά δικό τους.

Εγώ πιστεύω ότι

, κατά βάθος, δεν καταλάβαιναν τίποτε από την Φύση.

24grammata.com

13

Γ΄

Στοχασμοί γιά τον Έρωτα και τον Γάμο

Στα μυθιστορήματα θεωρούνταν ανωμαλία ένας νέος άνδρας χωρίς

έναν μεγάλο έρωτα

ερωτευμένο

. Στην ζωή, η ανωμαλία ήταν να συναντούσες έναν άνδρα αληθινά.

*

Αυτό το δίλημμα παρουσιαζόταν ενώπιόν του

με μιά γυναίκα

πράγμα τής ζωής ολόκληρη την πνευματική ελευθερία του

εκπλήρωση υποχρεώσεων και κοινωνικών καθηκόντων

του προς έναν πεθερό

τρομοκρατούσε

. Αν ήθελε να ζήσει μαζί, όφειλε να νυμφευτεί, να υποταχθεί. Δηλαδή, να δώσει γιά ένα, να υποκύψει στην, να εκδηλώνει τον σεβασμό, προς μία πεθερά, προς έναν γυναικάδελφο, πράγμα που τον.

*

Λοιπόν

συνύπαρξη τού ενστίκτου τής ειδωλοφιλίας

, ο έρωτας – και θα σας φανώ ένας δοκησίσοφος – είναι η3 και τού ενστίκτου τής συνουσίας.

*

Είστε ένας άνθρωπος εγωιστής

στον προσωπικό πόνο και αδιάφορος προς τα ξένα παθήματα

, λίγο ωμός, δυνατός, υγιής, ανθεκτικός; Ναι; Ε, λοιπόν,

νυμφευτείτε

, κάντε παιδιά. Θα είστε ένας καλός πατέρας τής οικογένειας… Αν, όμως,

είστε ένας άνθρωπος ευσυγκίνητος

μην νυμφεύεστε και

, νευρικός, που αισθάνεται πολύ τον πόνο, τότε, αν νυμφευτείτε, μην κάνετε παιδιά.

*

Εύκολο δεν είναι

, αλλά μόνον ο κίνδυνος, μόνον η πιθανότητα ν’

αναπαράγεις αρρωστημένους απογόνους

επιχειρούσε ο άνθρωπος

έγκλημα

, θα έπρεπε να ήταν αρκετή ώστε μην το. Η διαιώνιση τού πόνου μέσα στον κόσμο μού φαίνεται.

*

Η πρωταρχική ιδέα τής γυναίκας είναι το παιδί

γυναίκα θέλει πρώτ

την επιθυμία με μιά άλλη μορφή

τα ψέματα

. Ενστικτωδώς η’ απ’ όλα ένα παιδί, αλλά η Φύση έχει την ανάγκη να ντύσει αυτή, πιό ποιητική, πιό υποβλητική, και δημιουργεί αυτά, αυτά τα παραπετάσματα που συναποτελούν τον έρωτα.

3

οποίος συνήθως μεταγλωττίζεται ως

των δύο εννοιών

Με τον όρο «ειδωλοφιλία» μεταγλωττίστηκε ο όρος «fetichismo» («φετιχισμός»), ο«ειδωλολατρία», προκαλώντας σύγχυση μεταξύ, οι οποίες ούτε είναι ούτε πρέπει να εκλαμβάνονται ως συνώνυμες.

24grammata.com

14

*

Όχι

μέσα στον πόνο

, δεν πρέπει να είναι δίκαιο ν’ αναπαράγεις όντα που θα ζήσουν.

*

Στις χώρες

λαγνείας

τόσο μικροπρεπής και τόσο φτωχή

ζωή βρίσκονταν παντού

, όπου η ζωή είναι έντονα ερωτική, δεν υπάρχουν κίνητρα. Αντίθετα, σ’ εκείνα τα χωριά, σαν την Αλκολέα4, όπου η ερωτική ζωή ήταν, οι ερωτοκεντρικοί υπαινιγμοί γιά την ερωτική.

*

Στο Λονδίνο

ηθών

, ενώ αυξανόταν η ερωτική ζωή λόγω τής ελευθερίας των, ελαττωνόταν η πορνογραφία. Στην Αλκολέα, ενώ ελαττωνόταν η ερωτική ζωή,

αυξανόταν η πορνογραφία

.

4

Όνομα ισπανικού χωριού (Alcolea).

24grammata.com

15

Δ΄

Στοχασμοί γιά την Ζωή

Η συνακόλουθη σκέψη

τής ζωής δεν υπάρχουν

αποχή και η αδιάφορη ενατένιση των πάντων ή η περιορισμένη εντός ενός μικρού

κύκλου δράση

εναντίον μιάς ανωμαλίας

γενικού κανόνα

, προς την οποία εγώ βάδιζα, ήταν ότι ενώπιον, παρά δύο πρακτικές λύσεις γιά τον γαλήνιο άνθρωπο: η ή. Δηλαδή, το ότι μπορείς να διακατέχεσαι από έναν δονκιχωτισμό, αλλά είναι παράλογο να τον διαθέτεις εναντίον ενός.

*

Εάν η ζωή ήταν τόσο ισχυρή

τής σκέψης θα ήταν ένα θαύμα

οδοιπόρου κάτω από την σκιά ενός δέντρου

ειρήνης

, ώστε να μας παράσερνε, η διαδικασία, κάτι σαν το σταμάτημα και το κάθισμα ενός, κάτι σαν την είσοδο σε μιά όαση. Αλλά η ζωή είναι ανόητη, χωρίς συναισθήματα, χωρίς συμβάντα,

τουλάχιστον εδώ και

– πιστεύω – σε κάθε μέρος, ενώ η σκέψη γεμίζει από τρόμους,

ως ανταμοιβή γιά την συναισθηματική στειρότητα τής ύπαρξης

.

*

Πολλές φορές φανταζόταν ότι στην ζωή του υπήρχε ένα παράθυρο

ανοιχτό προς μία άβυσσο

καταλάμβαναν την ψυχή του

. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ο ίλιγγος και ο τρόμος.

*

Η ζωή έχει γίνει πεντακάθαρη

αστική νοοτροπία εξαπλώνεται μέσω τής δημοκρατίας

ποιητικές γωνιές στο βάθος ενός στριφογυριστού παραδείσου

. Η αξία τού χρήματος αυξάνεται. Η. Ήδη είναι αδύνατο να βρεις. Δεν υπάρχουν, πιά,

εκπλήξεις

.

*

Η ζωή είναι μία συνεχής πάλη

ένας καταβροχθίζει τον άλλον

, ένα σκληρό κυνήγι, μέσα στο οποίο ο: τα φυτά, τα μικρόβια, τα ζώα.

*

Η επιθυμία

στον άνθρωπο

κατανοεί

την πραγματικότητα

στα τέλη μιάς εξέλιξης

ανάγκη είναι η γνώση

πεθάνει

, ο πόθος γιά ζωή, είναι τόσο ισχυρά στο ζώο, όσο είναι και. Στον άνθρωπο μεγαλύτερη είναι η κατανόηση. Όσο περισσότερο, τόσο λιγότερο ποθεί. Αυτό είναι λογικό, και – επιπλέον – επαληθεύεται από. Η όρεξη γιά γνώση αφυπνίζεται στα άτομα που εμφανίζονται, όταν ατονεί το ένστικτο γιά ζωή. Ο άνθρωπος, τού οποίου η, είναι σαν την πεταλούδα που σπάζει την χρυσαλίδα γιά να. Το υγιές, ζωντανό, δυνατό άτομο δεν βλέπει τα πράγματα όπως είναι, επειδή

24grammata.com

16

δεν το συμφέρει

Θερβάντες

κατάφασης προς την ζωή

άτομα που τον περιτριγυρίζουν

άλλους

αρχαίοι θεοί όταν εμφανίζονταν στους θνητούς

φαντασία γιά να επιβεβαιωθεί

ένστικτο τής επαλήθευσης

είναι απαραίτητη γιά την ζωή

. Βρίσκεται μέσα σε μιά παραίσθηση. Ο Δον Κιχώτης, στον οποίον ο5 θέλησε να προσδώσει έναν αρνητικό χαρακτήρα, αποτελεί ένα σύμβολο. Ο Δον Κιχώτης ζει περισσότερο από όλα τα γνωστικά, ζει περισσότερο και με περισσότερη ένταση από τους. Το άτομο ή ο λαός, που θέλει να ζήσει, τυλίγεται στα σύννεφα όπως οι. Το ένστικτο τής ζωής χρειάζεται την. Η επιστήμη, τότε, το ένστικτο τής κριτικής, το, οφείλει να βρει μιά αλήθεια: την ποσότητα ψεύδους που. Γελάτε;

5

αριστουργήματος

Μιγκέλ δε Θερβάντες (Miguel de Cervantes): ο συγγραφέας τού ισπανικού«Δον Κιχώτης».

24grammata.com

17

Ε΄

Στοχασμοί γιά την Επιστήμη και το Πανεπιστήμιο

Ο μεγάλος αριθμός των φοιτητών και η ανυπομονησία

, που έδειχναν,

προκειμένου να μπουν στην αίθουσα

πρώτη μέρα των μαθημάτων και η έναρξη τής σχολικής χρονιάς

, γινόταν εύκολα κατανοητά, αφού εκείνη ήταν η.

*

Μεταξύ των φοιτητών τής Ιατρικής υπήρχε μία τάση να θεωρούνται

ξεχωριστή τάξη

έναν συγκεκριμένο ενθουσιασμό γιά την κτηνωδία τής χειρουργικής και σε μιά

μεγάλη περιφρόνηση γιά την αισθηματικότητα

, και αυτό φαινόταν στην κοινή τους αδιαφορία γιά τον θάνατο, σε.

*

Ποτέ δεν συζητούσε τις γνώμες των καθηγητών

και πολύ

των καθηγητών

. Δεν τον ενδιέφεραν. Γιά τον ίδιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτός άλλος διαχωρισμός μεταξύ, εκτός από εκείνον που διαχώριζε τους καλοπροαίρετους καθηγητές,

που αγαπούσαν τον προβιβασμό των φοιτητών

έκοβαν μόνο και μόνο γιά να παριστάνουν τους σοφούς και γιά ν

, και τους κακοπροαίρετους, που’ ακούγονται.

*

Οι καθηγητές δεν εξυπηρετούν σε τίποτε άλλο

μεθοδική αποβλάκωση τής σπουδάζουσας νεολαίας

, παρά μόνον στην.

*

Οι καθηγητές δεν έχουν άλλον σκοπό

τους και μετά να βρουν κανένα πανδοχείο γιά να περάσουν το καλοκαίρι τους

, από το να εισπράξουν τον μισθό.

*

Πρέπει να γελά κανείς όταν τού λένε ότι η επιστήμη ναυαγεί

. Βλακεία.

Εκείνο

, που ναυαγεί, είναι το ψέμα. Η επιστήμη προχωρά μπροστά,

συμπαρασύροντας τα πάντα

.

*

Έξω από την επικράτεια των μαθηματικών και των εμπειρικών

επιστημών υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο πεδίο όπου ακόμη δεν φτάνουν οι

υποδείξεις τής επιστήμης

.

*

24grammata.com

18

Κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να είμαστε παιδιά

πρέπει να δούμε τον περίγυρό μας με ηρεμία

πάνω μας η επιστημονική ανάλυση

τής νύχτας

. Κάποια στιγμή. Πόσους φόβους δεν έχει διώξει από! Δεν υπάρχουν, πιά, τέρατα μέσα στους κόλπους. Κανείς, πιά, δεν μας κατασκοπεύει. Με τις δυνάμεις μας γινόμαστε σιγά-

σιγά κυρίαρχοι τού κόσμου

.

*

Ο γιατρός

πλούσιος

ενδιαφερόταν γιά τίποτε άλλο

νομισμάτων

, τον οποίον έπρεπε να αντικαταστήσει, ήταν ένας άνθρωπος, χήρος, αφιερωμένος στην Νομισματική. Λίγα ήξερε από Ιατρική και δεν, πέρα από την Ιστορία και τα ζητήματα των.

*

Η αλληλουχία αιτιών και αποτελεσμάτων είναι η επιστήμη

υπήρχε αυτή η αλληλουχία

μπορούσαν να ήταν αλήθεια

. Εάν δεν, τότε δεν θα υπήρχε καμμία σταθερή βάση. Τα πάντα θα.

*

Η επιστήμη αξιολογεί τα δεδομένα τής παρατήρησης

διάφορες επί μέρους επιστήμης

μέσα στον ωκεανό τού αγνώστου

άλλη

γεφύρια δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο

τής αλήθειας

, συσχετίζει τις, οι οποίες μοιάζουν με ιδέες που ανακαλύφθηκαν, σηκώνει γεφύρια γιά να συνδέσει την μία με την, ώστε στο σύνολό τους να έχουν μιά συγκεκριμένη ενότητα. Βέβαια, αυτά τα, πέρα από υποθέσεις, θεωρίες, προσεγγίσεις.

*

Η επιστήμη είναι η μόνη ισχυρή κατασκευή τής Ανθρωπότητας

σ

Έλληνες

όλες αυτές οι μικρές απάτες τού πραγματισμού και των ιδεών

. Πάνω’ αυτή την επιστημονική μάζα τής αιτιοκρατίας, σταθεροποιημένης ήδη από τους, πόσα κύματα δεν έχουν σκάσει; Θρησκείες, ηθικές, ουτοπίες. Υπάρχουν-δυνάμεων, αλλά –

παρά ταύτα

συμπαρασύρει αυτά τα εμπόδια

– η μάζα παραμένει αμετακίνητη και η επιστήμη όχι μόνον, αλλά και τα εκμεταλλεύεται γιά να βελτιωθεί.

*

Το υποδεκάμετρο

τριακόσιες εξήντα μοίρες τού κύκλου είναι επίσης ένα αυθαίρετο μέτρο

συσχετισμοί

, αυτό καθ’ αυτό, είναι ένα αυθαίρετο μέτρο. Οι. Οι, όμως, που προκύπτουν από το υποδεκάμετρο ή από το μοιρογνωμόνιο,

είναι ακριβείς

.

*

Δεν υπάρχει μισαλλοδοξία στα μαθηματικά ή στις φυσικές επιστήμες

.

Ποιός

ή στην ηθική

όποιος υπερασπίζεται οποιοδήποτε άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό σύστημα

, όμως, μπορεί να υπερηφανευτεί ότι υπερασπίζεται την αλήθεια στην πολιτική; Όποιος υπερηφανεύεται γι’ αυτό, είναι τόσο μισαλλόδοξος, όσο και. Η

24grammata.com

19

επιστήμη δεν έχει καμμία σχέση με αυτά

επαναστατική ούτε αντιδραστική

. Δεν είναι ούτε χριστιανική ούτε άθεη ούτε.

24grammata.com

20

ΣΤ΄

Στοχασμοί γιά την Γνώση και την Επίγνωση

Ο Πεπινίτος

τίποτε

6 ήταν ένας κενόδοξος άνθρωπος. Χωρίς να γνωρίζει, διέθετε την δοκησισοφία ενός πανεπιστημιακού. Όταν εξηγούσε κάτι,

χαμήλωνε τα βλέφαρα με τέτοια αυταρέσκεια

στραγγαλίσει

, που τού Ανδρέα τού ερχόταν να τον.

*

Η σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος και πολλοί σαν αυτόν ζουν μέσα σε

τούτο το ψέμα

επιτηδευμένης αμετροέπειας

, δηλητηριασμένοι από τα κατάλοιπα μιάς λογοτεχνίας και μιάς, είναι αληθινά κάτι ξεχωριστό!

*

Γιά εκείνον

βάθος

εκθέσουν με ευκρίνεια τις ιδέες τους

χαριτωμένη φράση

, τα επαληθευμένα στοιχεία δεν σήμαιναν τίποτε. Κατά, πίστευε ότι μερικοί έγραφαν γιά να επιδείξουν την ευφυΐα τους, όχι γιά να, και ότι η έρευνα ενός σοφού κατέρρεε με μία.

*

Είναι ένας άνθρωπος χωρίς καμμία βαθυστόχαστη ιδέα

του δεν έχει παρά λέξεις και φράσεις

φαίνονται ασυνήθιστες

. Στο κεφάλι. Τώρα, επειδή εσείς δεν τις καταλαβαίνετε, σας.

*

Ξέρουμε ότι η γνώση μας είναι μία ατελής σχέση μεταξύ των

εξωτερικών πραγμάτων και τού εγώ μας

. Καθώς, όμως, αυτή η σχέση είναι σταθερή –

μέσα στην τόση ατέλειά της

υπάρχει μεταξύ ενός πράγματος και ενός άλλου

– καθόλου δεν αφαιρεί την αξία από την σχέση που.

6

Πρόκειται γιά ένα από τα δευτερεύοντα πρόσωπα τού μυθιστορήματος (Pepinito).

24grammata.com

21

Ζ΄

Στοχασμοί γιά τον Νόμο και το Δίκαιο

Ανάλογα με το πόσο ανέρχεται ο άνθρωπος

τα μέσα που διαθέτει γιά να ξεγελά τους κοινούς νόμους

, τόσο μεγαλύτερα γίνονται.

*

Ο νόμος είναι πάντα πιό σκληρός με τον αδύναμο

πάνω στον εξαθλιωμένο

νόμο

. Βαραίνει αυτόματα. Είναι λογικό ο εξαθλιωμένος να μισεί από ένστικτο τον.

*

Σκεφτόταν ότι στην ζωή ούτε υπήρχε ούτε μπορούσε να υπάρξει

δικαιοσύνη

παρουσίαζαν μία τραγωδία που δεν κατανοούσαν

σε κάποιο επίπεδο διανόησης

ευλαβική

. Η ζωή ήταν ένα ταραγμένο και ασυνείδητο ρεύμα, όπου οι ηθοποιοί, και οι άνθρωποι, έχοντας φτάσει, ατένιζαν την σκηνή με μιά ματιά συμπονετική και.

*

Καθετί

χώρο

η διαδικασία

ενδιάμεσων εμποδίων

, που ζει, διαθέτει μία διαδικασία γιά να κυριαρχήσει μέσα στον, να καταλάβει μία θέση. Έπειτα, γιά να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί. Αυτή, τής ενεργοποίησης ενός ζωντανού οργανισμού εναντίον των, είναι εκείνη που ονομάζουμε πάλη. Ως προς την δικαιοσύνη,

εγώ πιστεύω ότι το δίκαιο

συμφέρει

, κατά βάθος, είναι εκείνο το πράγμα, το οποίο μας.

*

Βέβαια

ανθρώπινη ιδέα που πλησιάζει περισσότερο προς μιά τέτοιου είδους σχέση

, ονομάζουμε πάλη όλες τις συμπλοκές, επειδή αυτή είναι η, η οποία –

γιά εμάς

τού μυαλού μας αυτή την σύλληψη

καθαρίζει τα οστά ενός πτώματος

περισσότερο ή λιγότερο απ

νερό και τα άλατα

– αποδίδει έναν νικητή και έναν νικημένο. Εάν δεν είχαμε μέσα στα βάθη, δεν θα μιλούσαμε γιά πάλη. Η ύαινα, που, η αράχνη, που ρουφά μιά μύγα, δεν κάνουν κάτι’ ότι ένα καλοσυνάτο δέντρο που τραβά από την γη το, απαραίτητα γιά την ζωή του. Ο αδιάφορος θεατής, όπως εγώ,

βλέπει την ύαινα

άνθρωπος τής δικαιοσύνης ρίχνει μιά σφαίρα στην ύαινα

την αράχνη και κάθεται στην σκιά τού δέντρου και πιστεύει ότι έχει κάνει το καλό

, την αράχνη και το δέντρο και τα εξηγεί στον εαυτό του. Ο, λειώνει με το υπόδημά του.

24grammata.com

22

Η΄

Στοχασμοί γιά την ισπανική πραγματικότητα

Περνούσε τ

και προκαλώντας νύστα στους παππούδες τής πατρίδας

’ απογεύματά του στην Γερουσία7, συζητώντας βλακείες.

*

Στην Ισπανία

ανθρώπων

τύπο τις ισχυρές και πολεμικές αρετές τής φυλής

αρπακτικές τάσεις

, από την σκοπιά τής ηθικής, υπάρχουν δύο τύποι: ο ιβηρικός8 τύπος και ο σημιτικός9 τύπος. Ο γιατρός απέδιδε στον ιβηρικό. Στον σημιτικό τύπο απέδιδε τις, τής δολοπλοκίας και τού εμπορίου.

*

Στην Ισπανία

, γενικά, δεν πληρώνεται η εργασία, αλλά η υποταγή.

Εγώ θα ήθελα να ζω από την εργασία μου

, όχι από χάρες.

*

Ένας γενναίος άνδρας

χριστιανικό πνεύμα

, καθαρός από καθετί σημιτικό, δηλαδή από το, θα μου φαινόταν ένας πλήρης τύπος ανθρώπου.

*

Το χωριό δεν είχε την παραμικρή συναίσθηση κοινωνικότητας

οικογένειες κλείνονταν στις αγροικίες τους όπως οι τρωγλοδύτες στην σπηλιά τους

. Οι.

Δεν υπήρχε αλληλεγγύη

δύναμης τής συλλογικότητας

φορές στην λέσχη

πάνε στην λειτουργία

καταστραφεί

. Κανείς δεν γνώριζε και δεν μπορούσε να κάνει χρήση τής. Οι άντρες πήγαιναν στην δουλειά τους και μερικές. Οι γυναίκες δεν έβγαιναν έξω, παρά μόνον τις Κυριακές, γιά να. Λόγω τής έλλειψης συλλογικού ενστίκτου, το χωριό είχε.

*

Οι μέρες περνούσαν ακολουθώντας άλλες μέρες

την ίδια απελπισία

τού ότι νοιώθεις και εμπνέεις αντιπάθεια

νοημοσύνης

, και κάθε μία έφερνε, την βεβαιότητα τού ότι δεν ξέρεις τι να κάνεις, την βεβαιότητα, κατά βάθος χωρίς λόγο, εξαιτίας μιάς κακής.

*

7

Ένα από τα δύο νομοθετικά σώματα τού ισπανικού κοινοβουλίου.

8

Οι Ίβηρες αποτελούν μία από τις αυτόχθονες φυλές τής Ισπανίας.

9

κατά τον Μεσαίωνα

Οι Σημίτες – και συγκεκριμένα οι Εβραίοι – πρωτοεγκαταστάθηκαν στην Ισπανία.

24grammata.com

23

Είμαστε μιά γενιά μισαλλόδοξων

είναι από τις πιό δυνατές

απονεκρώνουν

, και η μισαλλοδοξία σε θέματα τιμής. Έχουμε κατασκευάσει είδωλα που τώρα μας.

*

Αυτό είναι όλο κι όλο εκείνο που έχει απομείνει στον Ισπανό από το

μαυριτανικό

10 και το ιουδαϊκό στοιχείο: το να θεωρεί την γυναίκα σαν μία αρπαγή,

σαν την τάση προς την απάτη

διαβολής

φύραμα

μας

, προς το ψέμα... Είναι η συνέπεια τής σημιτικής. Έχουμε σημιτική θρησκεία, έχουμε σημιτικό αίμα. Από αυτό το νοσηρό, που αναμειγνύεται με την φτώχεια μας, την άγνοιά μας και την ματαιοδοξία, προέρχονται όλα τα κακά.

*

Εξαιτίας εκείνης τής επιλογής κατ

κατέληγαν να είναι

’ αντιστροφή, οι πιό κατάλληλοι, εδώ, οι πιό ακατάλληλοι.

*

Εκείνοι οι συμμορίτες

μεταξύ τους την λεία

11 ήταν τα στηρίγματα τής κοινωνίας. Μοίραζαν.

10

αποσύρθηκαν μετά από περίπου οχτώ αιώνες

Οι Μαυριτανοί εισέβαλαν στην Ισπανία κατά τις αρχές τού 8ου μ.Χ. αιώνα και.

11

οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα

Υπονοούνται τα μέλη των παράνομα οργανωμένων ομάδων που εξυπηρετούσαν.

24grammata.com

24

Θ΄

Στοχασμοί γιά τους Πιστούς και την Θρησκεία

Ένας παράδεισος

κανέναν πιστό

τής απόκτησής της

, που αποκτήθηκε χωρίς προσπάθεια, δεν ενθουσιάζει. Το μισό, τουλάχιστον, τής αξίας τής δόξας βρίσκεται στην δυσκολία.

*

Αν και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο αυτό είναι επιστημονικά εγγυημένο

,

υπάρχει στον ουρανό των καθολικών

άγιος

πάντοτε λέει

δίνει περισσότερη

περισσότερη

12 – σύμφωνα με όσα λέει ο κόσμος – ένας, ο άγιος Πασχάλης ο Χορευτής13, που χορεύει εμπρός από τον Ύψιστο και που: «περισσότερη, περισσότερη, περισσότερη». Αν κάποιος έχει τύχη, τού, περισσότερη, περισσότερη. Αν έχει κακοτυχία, επίσης τού δίνει, περισσότερη, περισσότερη.

*

Η θρησκευτική πίστη

αλήθεια

χρήσιμη

, γιά έναν καθολικό, εκτός από το ότι είναι η, είναι και κάτι χρήσιμο. Γιά έναν άθρησκο μπορεί να είναι εσφαλμένη και. Γιά έναν άλλον άθρησκο μπορεί να είναι εσφαλμένη και άχρηστη.

*

Α

στον κόσμο

στους άνδρες έναν θεό των μαχών

γιά θρήνους

σημιτικής κυριαρχίας

παρουσιάζεται σαν μιά χλωμή αυγή μέσα από τους τρόμους τής νύχτας

, βέβαια! Ο σημιτισμός, με τους τρεις αγύρτες του, κυριάρχησε πάνω. Είχε την ευκαιρία και την δύναμη. Μέσα σε μία εποχή πολέμων, έδωσε, στις γυναίκες και στους αδύναμους ένα κίνητρο, γιά παράπονα και γιά συναισθηματισμούς. Σήμερα, μετά από αιώνες, ο κόσμος επιστρέφει στην πνευματική υγεία, ενώ η αλήθεια.

*

Υπάρχει κάτι άλλο

σημιτικό χαρακτήρα

Μαυριτανούς

είχε εβραϊκή καταγωγή

, πιό ενδιαφέρον από την Ιερά Εξέταση, με τόσο, προορισμένη να καθαρίσει τον κόσμο από Εβραίους και; Υπάρχει πιό παράξενη περίπτωση από εκείνη τού Τορκεμάδα14, που;

12

Των μελών (πιστών) τής Ρωμαιοκαθολικής (Παπικής) εκκλησίας.

13

San Pascual Bailón.

14

Ιεροεξεταστής τής Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας τής μεσαιωνικής Ισπανίας

Εβραίος στην καταγωγή

ιδεολογία και στην βάρβαρη δράση του

συμβατική Ιστορία

δολοφονία

Ο περίφημος θεολόγος Χουάν δε Τορκεμάδα (Juan de Torquemada) υπήρξε Μέγας. Ήταν, αλλά Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα. Στην μισάνθρωπη, οι οποίες επιμελώς αποκρύπτονται από την, οφείλεται – μεταξύ πολλών άλλων εγκλημάτων – και η, επάνω στην πυρά, ενός πλήθους προοδευτικών, φιλελεύθερων και

24grammata.com

25

*

Στοχασμοί γιά την Αλήθεια και την Διάνοια

Ναι

εκείνο που ονομάζουμε αλήθεια

. Η συμφωνία όλων των διανοιών σε ένα και το αυτό πράγμα είναι. Πέρα από τα λογικά και τα μαθηματικά αξιώματα,

στα οποία δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει ομόνοια

οι αλήθειες έχουν ως προϋπόθεση την ομόνοια

, στα υπόλοιπα, όλες.

*

Η διάνοια

τής αιτίας

έννοιες

και

τίποτε άλλο από το να επισημαίνει τον ίδιο τον μηχανισμό της

– ως έμφυτες σ’ αυτήν αναγκαιότητες – φέρει τις έννοιες, τού χώρου και τού χρόνου, όπως ένα σώμα έχει τρεις διαστάσεις. Αυτές οι– τής αιτίας, τού χώρου και τού χρόνου – είναι αδιαχώριστες από την διάνοια, όταν αυτή δηλώνει τις εκ των προτέρων αλήθειες και τα αξιώματά της, δεν κάνει.

*

Ποιά αμφιβολία χωρά στο ότι ο κόσμος

αποτέλεσμα τής αντανάκλασης τού κοσμικού τμήματος τού αισθητού ορίζοντα στον

νου μας

, που γνωρίζουμε, είναι το;

*

Γιά μένα αποτελεί μιά παρηγοριά να σκέφτομαι ότι

αμφιβληστροειδής μας παράγει τα χρώματα

τού χρόνου

ο κόσμος

υφίσταται

, όπως ο, έτσι και το μυαλό μας παράγει τις ιδέες, τού χώρου και τής αιτιότητας. Μόλις εκλείψει το μυαλό μας, εκλείπει και. Δεν συνεχίζεται, πιά, ο χρόνος, δεν συνεχίζεται, πιά, ο χώρος, δεν, πιά, αλληλοσύνδεση αιτιών. Τελείωσε η κωμωδία, και μάλιστα οριστικά.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιος χρόνος και κάποιος χώρος συνεχίζουν να

υπάρχουν γιά τους υπόλοιπους. Αλλά, τι σημασία έχει αυτό, εάν δεν είναι τα δIKO MOY